angst

vipkop

Member
Hoiiii
Zijn er ook mensen hier die angst hebben, hun hele vriendenkring en familie achter te laten. Mee emigreren omdat manlief heimwee heeft.? Australie best leuk vinden maar ook niet alles?
Het schijnt hier te lijken of alle hier op het forum enorm graag naar australie willen en er alles aan doen om hun droom waar te maken..
Maar misschien zijn er ook mensen die er anders over denken, ik overweeg de stap om het te proberen. En echt ik ga het proberen, maar niet omdat mijn allergrootste wens is. Zijn er meer van zulke mensen als ik?
groetjes Virginie
 
  • Like
Reactions: Jor
Australia is niet alles, je moet het uiteindelijk zelf (leuk) maken. Maar het heeft wel veel voordelen t.o.v. hier zeg maar ;)

Stopt mijn leven als ik het niet haal? Nee. Wil ik er wel graag naar toe: Ja :)

En ja, iedereen maakt zich druk over het achterlaten van vrienden en familie. Zou een beetje raar zijn om dat niet te doen. Angst voor het loslaten van het oude is heel normaal en je moet maar weer 'afwachten' wat je er eigenlijk voor terug krijgt. Ik weet het ook niet maar het lijkt me een goede ruil zover als ik het nu kan overzien ;)
 
Hoi Vipkop!

Ikzelf woon nu alweer zo'n 8 jaar in Korea en natuurlijk mis ik mijn vrienden en familie heel erg. Het was voor mij ook een hele moeilijke keuze tussen Nederland en Australie. Temeer omdat mijn ouders mijn kleine niet zien opgroeien. Zij missen alle kleine leuke dingetjes die gepaard gaan met het zien opgroeien van hun kleindochter. Maar vergeet niet het is JOUW leven, doe wat je gevoel je ingeeft. Emigreren naar een ander land is een grote gok, je weet niet precies waar je in terecht komt. Maar stel dat je niet gaat, dan zal mijns inziens altijd het gevoel blijven overheersen van: Wat als ik toch gegaan was...
 
Nee hoor! Ik heb precies hetzelfde. Ik zit hier nu ook omdat de liefde van mn leven Australier is en we dit nog een paar jaar willen doen. Zo hebben we alle mogelijkheden geprobeerd. Maar ik vind Nederland nog steeds een heerlijk land en ik mis mijn vrienden en familie ook. Australie is leuk en heeft goede dingen; mooi weer, oppervlakkige vriendelijkheid en de economie is op dit moment een stuk beter dan Europa. Maar nu na 2 maanden hier begin ik me ook weer (net als 7 jaar geleden otne ik hier studeerde) te ergeren aan de tomeloze laksheid (no worries?! pff misschien moet je eens iets gaan doen!), de geveinsde beleefdheid (maar ondertussen niet reageren en alleen aardig doen wanneer je iets voor hen kan betekenen), de oppervlakkigheid en de ongepaste arrogantie (we're the lucky country, uhuh, based on what?!). Alles is hier beter en dus is er geen initiatief te verbeteren. Costumer service is om te huilen en het is enorm duur.
Je een mooi stuk land kopen of huren met een redelijk groot huis en je hebt idd nog echt ruimte...maar niet in de stad. Eerst een uur rijden, dan pas.
Dus voor mij geldt dat Australië erg mooi is en het weer fijn (al regent het hier ook gewoon veel hoor) en ook hier zijn veel mogelijkheden (net als die in elk land zijn). Ik prijs mezelf gelukkig dat ik hier kán zijn en deze ervaring op mag doen. Maar het is niet het paradijs en Nederland blijft mijn thuisland en in mijn hart zitten. Voor andere is dat wellicht anders, die hebben hier kunnen vinden wat ze zochten en dat is heerlijk want iedereen verdient dat.
 
Ligt dat ook aan waar je in Australie woont? Ik geef meteen toe, dat ik de diepgaandere contacten ook mis en deze nu via dit forum probeer op te vangen door in contact te komen met een paar Nederlanders. Gewoon om af en toe eens gezellig een middagje te kunnen theeleuten of om samen naar het theater ofzo te gaan :)

Maar ik woon in een kleinere plaats (nog geen 23.000 inwoners) en heb toch echt wel dat mensen naar je omkijken. Bij ziekte stond er een collega met een bak eigengemaakt kippensoep voor de deur en er wordt ook wel gebeld of ze iets voor me kunnen doen. De judoclub heeft me helpen verhuizen. De buren geven m'n moestuintje-in-aanwas wat water wanneer ik een week of langer de hort op ben.

Ik moet zeggen, dat ik Nederlanders juist als arrogant ervaar... Niet allemaal natuurlijk! Maar wat ik aan NL mis is, zijn mijn goede vrienden, een aantal familieleden en de kleinschaligheid, maar ik voel me er opgesloten en die overige 16-komma-nog-wat miljoen Nederlanders mis ik dus echt niet...
 
Ik denk dat het wel uitmaakt of je het gevoel hebt dat je de keus om te emigreren maakt omdat je het zelf wil, of omdat iemand anders (in dit geval je partner) dat van je vraagt. ALs je het voor een ander doet, dan ga je je eerder ergeren aan de dingen die niet leuk zijn. Als je het voor jezelf doet, ben je misschien eerder geneigd om dat voor lief te nemen. Denk ik.
Als je echt niet wilt, is dat wel een punt, lijkt me. Je loopt het risico dat als je hier niet happy bent, dat je dat je partner kwalijk neemt. Dat lijkt me wel eng. Daarom is het denk ik wel belangrijk dat je zelf een keus maakt en je niet gedwongen voelt. Kiezen voor je partner is ook een keus, maar nog steeds jouw keus. Je kiest dan voor een gelukkig leven samen, wat misschien minder goed lukt in Nederland door zijn heimwee. Maar elke keus heeft zijn voor- en nadelen, en als je niet tevreden bent met de keus dan zie je vooral veel nadelen.

Tja, we zien het hier allebei: stellen die veel gelukkiger zijn hier, maar ook een stel waarvan de vrouw met kinderen terug naar Nederland is gegaan, en hij hier is gebleven. Iedereen verdrietig. Het lijkt me best moeilijk.

Voor mij is de ruimte wel een ding, en de zon ook. Ik voel me fijner hier.
Een verhuizing is hoe dan ook een tijd zoeken naar nieuwe contacten, maar dat vond ik in Nederland ook toen we van Groningen naar Utrecht gingen. Al hou je dan natuurlijk wel de mogelijkheid om in het weekend wat verder weg naar vrienden of familie te gaan.
We hebben er 10 jaar over gedaan om te beslissen. Vooral omdat we vonden dat kinderen recht hebben op een opa en oma, en andersom. Maar na een tijdje vonden we dat we ook recht hadden op onze eigen keuzes.
 
Ik ben naar australie gekomen voor 4 jaar omdat mijn man hier een baan gekregen heeft en om te ervaren hoe het hier allemaal gaat. Mijn bedoeling was om te gaan werken als fysiotherapeut, maar dat plan heb ik laten varen omdat het allemaal vrij lang duurt voordat ik hier geregistreerd kan zijn. Tegen die tijd ben ik alweer bezig met dingen te regelen om terug te gaan. En dan sta je ineens te kijken: wat dan? Ik baal er enorm van, maar ben begonnen met vrijwilligerswerk in een asiel om in ieder geval bezig te zijn. Met de manier van werken (relax? zou eerder zeggen luiheid en laksheid) hier heb ik enorm veel moeite, niet vooruit kunnen of willen denken, je vooral nergens mee mogen bemoeien; ik kan er niet aan wennen. Ieder is hier op zichzelf, weinig vriendelijkheid maar idd geveinsde beleefdheid. Australie is qua natuur een prachtig land, de temperatuur is hier ook best lekker, maar ik zou mensen aanraden om hier voor vakantie heen te gaan en niet om er te willen wonen (mijn mening). Nu heb ik dit ook nooit als een enorme droom gezien, maar meer als een korte ervaring en eigenlijk ben ik er nu wel weer klaar mee. Het is zeker niet een land waar ik definitief zou willen wonen en ik mis dan nu ook de efficiency en welgemeende vriendelijkheid in Nederland en zeker mijn werk.
 
Hoi, over die angst:
Het emigreren is een heel proces, dat al eerder hier op het forum heel typerend 'emogreren' is genoemd. Jijzelf hebt de wens of droom ergens anders te gaan wonen, omdat je meent dat dat beter is voor jou.

Als je het goed aanpakt, ga je eerst proberen de 'roze bril' af te zetten en kritisch te kijken of het daar wérkelijk beter is, of dat het misschien alleen maar een vakantiegevoel was. Sommigen menen dat het daar werkelijk beter is, en gaan wel of niet beginnen met de emigratie, naar gelang er voldoende 'drive' is (sommigen blijven eindeloos met de plannen rondlopen maar komen er nooit aan toe er werkelijk mee te beginnen).

Op het moment dat je er werkelijk aan begint, begint meteen ook het afscheidsproces. Sommige dingen worden minder relevant omdat je toch weg wilt. Voor andere dingen begint het besef te groeien dat je die zult gaan missen omdat je er toch best aan gehecht bent. Dat lastig en je zult je er los van moeten maken. Lukt dat niet, dan zul je een gevoel van niet-gelukkig of heimwee houden.

Bij familie is dat lastiger dan bij materiële zaken, zoals kroketten en de Hema. De Hema gaat bij jou geen verhaal halen en emoties uiten, je familie zal dat wel doen. Vanuit hun positie gezien ontneem jij hen iets belangrijks en gaat hun leven er op achteruit. Dat is confronterend en natuurlijk hebben ze daarin gelijk. Hier komt het aan op een bewuste keuze, op het scherpst van de snede, maar ook op goede communicatie. Sommigen zullen je alleen maar aanmoedigen, omdat ze je begrijpen, misschien zelf ook zo'n droom hebben(gehad) of in jouw plaats hetzelfde zouden doen.

Wat je nodig hebt:
Verstand voor een verstandige keuze.
Wijsheid om het proces goed te sturen.
Tact om goed met je dierbaren om te kunnen gaan en blijven gaan.
 
ja moeilijk, ik kan het me goed voorstellen.Lijkt me ook moeilijk om te settelen als je weet dat je toch over 4 jaar weer terug gaat. Maar als ik het niet ga proberen dan zal ik ook altijd weten hoe ongelukkig mijn man is diep van binnen. Terug zal niet makkelijk zijn omdat het toch allemaal duur is maar het kan gelukkig altijd. hoelang ben je er nu?
groetjes virginie
 
Ik ben er nu vanaf oktober 2012 en mijn man is 2 maanden eerder gekomen, ik heb gewacht tot de hond mocht vertrekken. Voor mij is het gewoon lastig omdat ik met een bepaald idee deze kant opkwam en als dat dat anders loopt, wordt het allemaal wat vervelender. Ik moet een knop omzetten en proberen te genieten nu ik hier ben, maar ik had die mentaliteit en karakters van de Aussies niet zo verwacht. Ik had daar een ander gevoel over toen ik hier op vakantie was en dan valt het gewoon enorm tegen. Maar wie weet zie ik hier het licht ook nog wel.
 
Hardcore,
Dat is het m nou juist, ik heb geen roze bril op, en het is ook niet mijn droom om naar Australie te gaan. Ik ga met mijn man mee die al jaren heimwee heeft. Laat enkel mijn zus en 3 broers achter die ik vast erg ga missen en wat vrienden. Mijn ouders zijn overleden wat het in deze situatie makkelijker maakt. Ik ben ook al vaker verhuist, wenen, klagenfurt, stuttgart. Dus ik weet hoe het voelt ergens anders te beginnen. Maar australie is toch wel heel ver weg... Maar de toekomst staat open en we zien wel hoe het uitpakt. Ik hoop alleen dat we een baan kunnen vinden daar en wat financiele zekerheid.
gr. virginie
 
Hi Viskop,

De meeste op dit forum willen emigreren naar Australia of zijn er al.
De gene die niet wilden blijven in Australia en terug zijn gegaan hoor je weinig van.
In al die tijd heb ik er 4 langs zien komen op dit forum die uitgebreid uitlegde waarom ze terug zijn gegaan naar Nederland.
1 daarvan is geemigreerd naar Australia en binnen 2 jaar weer terug gegaan met hun heel boeltje naar Nederland.
7-8 maanden later zijn ze toch maar weer gegaan naar Australia omdat de rede was dat ze te horen kregen als ze iets moesten regelen in Nederland van, "tsja jullie wilden zonodig weg uit Nederland", en werden ze op een soort 2de plek geplaatst.
Moet je allemaal niks om geven.
Luister wat anderen te lulle hebben en neem eruit wat je positief vind of maak het negatieve beter zodat het positief voor jezelf is.
Het is overall wel wat, gras is niet groener op een ander , je moet er hard aan werken en goed verzorgen dan heb je zelf een mooi groen tapijtje.
Follow your heart...he will tell you where to go.


A path with no obstacles doesn't lead anywhere.

Cheers,

Jack>:D
 
Ik ben in 2010 naar Australië verhuisd om met mijn Aussie te trouwen. We wonen onder de rook van Brisbane, maar toen ik m'n man in 2008 leerde kennen had ik zelfs nog nooit van Brisbane gehoord en deed Australië me weinig! Het was letterlijk een ver-van-m'n-bed-show. Ik raakte pas een beetje geïnteresseerd in het land toen mijn beste vriendin er op vakantie was geweest en dat was indirect ook hoe ik iets later m'n man leerde kennen. Het was dus nooit m'n absolute doel om te emigreren naar Australië. Wel stond ik vanaf m'n tienerjaren al wel open voor emigratie, maar ik had altijd eerder een land als Canada in gedachten. Het feit dat ik er wel voor open stond heeft m'n verhuizing naar Australië denk ik wel makkelijker gemaakt. Ik ben destijds naar Australië gegaan omdat dat makkelijker was - ik was net afgestudeerd dus no strings attached, manlief studeerde nog, ik sprak prima Engels en hij geen woord Nederlands, ik was bereid te emigreren dus de keuze was vrij eenvoudig.

Voor mij was het afscheid eigenlijk niet zo moeilijk in eerste instantie, hoewel ik 'vanuit huis' trouwde en vanuit een warm nest m'n ouders, broertje en zusje moest achterlaten, plus mijn grote familie waar ik hecht mee was, grootouders, vriendengroep etc. Pas nadat ik een paar maanden in Australië was sloeg de heimwee toe en het heeft me echt wel een vol jaar gekost om daar overheen te komen. We hebben ook best een woelige opstartperiode gehad na ons huwelijk hier, voornamelijk door financiën etc. Niks onoverzichtelijks, maar wel dingen die soms stress gaven en dat in combinatie met heimwee was niet echt fijn. Maar dat was niet de schuld van Australië, dat waren de omstandigheden. Van mijn familie heb ik nooit 'herrie' gehad om mijn emigratie, ze stonden allemaal achter me, hoewel het voor hun ook moeilijk was. Vooral m'n moeder heeft het er best zwaar mee gehad, maar ze heeft me hier nooit wat van laten merken, ze wilde me er niet mee opzadelen. Toen ze me dat pas vertelde moest ik wel even slikken!

Ik zou net zo goed in Nederland als in Australië kunnen wonen. Ik mis Nederland soms erg, vooral m'n vertrouwde dorpje, maar hier voel ik me nu ook thuis. We hebben hier ook een sociale kring om ons heen en gelukkig woont m'n schoonfamilie vlakbij. Wat anderen zeggen over de gemaakte beleefdheid ervaar ik zelf niet zo. Ik vind mensen niet zo verschillend als in Nederland eigenlijk. In het contact met overheden ben ik juist positief verrast hier, men is veel behulpzamer als je bv. belt met een vraag. En de customer service vind ik over het algemeen ook goed. Ik vind mensen niet vriendelijker of minder vriendelijk dan in Nederland eigenlijk...

Je moet er gewoon het beste van maken als je hier bent, sommige dingen zullen anders zijn, niet alles op een positieve manier misschien, maar alles went! En het is een feit, Australië is qua natuur prachtig, ik kijk nog steeds m'n ogen uit op roadtrips, we hebben pas een 4x4 gekocht dus we hebben adventure on the brain (zie ik ons in Nederland niet doen!), het is super om hier te wonen!
 
mee eens, Kooka.

OVerigens, die 'geveinsde' beleefdheid ervaar ik niet als een probleem. Als ik op m'n werk in een ander gebouw moet zijn, en daar op de gang sta te wachten als m'n afspraak nog even in gesprek is, dan vraagt letterlijk iedereen die toevallig langs komt of ze kunnen helpen. Als je in de winkel komt nemen ze de tijd. Tuurlijk is dat oppervlakkig, want als je klaar bent zijn ze je zo weer vergeten en zijn ze aan het praten met de volgende. Maar is dat erg? Ze hoeft niet mijn beste vriendin te zijn en het is in elk geval een stuk fijner dan helemaal geen vriendelijkheid.
 
dankjewel voor jullie verhalen, die maken me wel moed! Ja we zullen het ervaren en ik heb net zoals bij een zwangerschap nog wel een aantal maanden om er aan te wennen.
 
Hey hallo,

Het is niet mijn bedoeling om alle wél fervente Ozzie-lovers voor het hoofd te stoten, maar ik kan me persoonlijk helemaal terugvinden in de meningen van Koets en Akuna omtrent de mentaliteit, de instelling en het karakter van de Aussies. En je hebt gelijk dat je zoveel mogelijk verschillende meningen wil horen, eer je zo'n beslissing neemt.
Ook ik was helemaal weg van Australië, na 2 reizen, de 1ste 15 jaar en de andere 10 jaar geleden. Maar na onze laatste (mijn 3de) reis, heb ik een heel ander gevoel, zoals je hier kan lezen:
http://xpdite.net/forum/threads/wel-of-niet-gaan.12406/page-3

Zeker ook wat Koets zegt is een gevoel waar ik mee zit: We are the lucky country, We are so good, maar inderdaad, based on what? Zo konden er op Australia Day op één of andere radioshow mensen inbellen met een antwoord op de vraag in de trent van "why is it good to be Australian". Ze vonden het allemaal supergeweldig Ozzie te zijn maar de redenen daarvoor waren redelijk "pathetic" vond ik: "because we know how to enjoy a beer", "because we know how to throw a good bbq", of deze wel heel onderbouwde argumentatie "because it just is". Ook bij mij kwam het toen bij velen over als "op het arrogante af".

Nu, 2 maanden later en een verschrikkelijke lange en koude winter die compleet mijn voeten uithangt ten spijt , kan ik toch nog niet zeggen dat mijn gevoelens veranderd zijn. Ik denk dat ik met mijn karakter en ingesteldheid me té veel zou ergeren aan de mentaliteit en ingesteldheid van de Aussies. Maar dat is dan uiteindelijk mijn probleem, als ik wil emigreren ben ik het die me moet aanpassen aan het gastland, als ik bijna zeker weet dat ik dat niet ga kunnen, heb ik daar niets te zoeken. Hoewel we een visum hebben en we dus gewoon maar te beslissen hebben om te gaan of niet, zal het hoogstwaarschijnlijk NIET worden, ergens met spijt en pijn in het hart hoor. Maar voor mij bestaat het "oude" Australië, zoals ik het me herinner uit mijn eerste reis, niet meer. Ofwel bestaat de "oude" Vanessa niet meer...

Veel succes met je plannen en je beslissing.
Vanessa
 
Leuk, al deze verhalen.

Al vind ik zelf Australia zelf echt wel fantastisch heb ik soms ook al gemerkt dat Australiers soms wel erg conservatief of rechts kunnen zijn (op het racistische af) Maar wellicht is dat NL ook wel, als sta ik daar nooit op de camping ;)

Oppervlakkigheid, hmmm. Wellicht maar toch zeker vriendelijk en behulpzaam. Zeker buiten de steden hoef je maar even op een kruispunt te twijfelen of andere bestuurders stoppen om te vragen waar je heen wilt en of ze je kunnen helpen.

Andere zaken of mentaliteitskwesties zijn in NL weer beter. Het is nergens perfect!
 
bijna de helft van de ozzies is eerste of tweede generatie import - sinds 1945 is de bevolking verdubbeld en 75-90% is immigrant. Dat betekent dat een hoop mensen er letterlijk voor gekozen hebben om hier te wonen. Die 'arrogantie' is dan niet onlogisch, je moet immers verdedigen dat je hiernaartoe gegaan bent.
De blanke zoveelste generatie australiers zijn langzamerhand in de minderheid ;-)

JE kunt ozzies wel rechts of racistisch noemen, maar in nederland stemt ook een derde op Wilders. Ik bedoel...
 
As is said, hier sta ik niet op de camping ;) Probeerde ook aan te geven dat het me daar opviel en hier minder maar dat dat waarschijnlijk komt omdat ik me hier in NL omring met een groep mensen die vaak (ongeveer) hetzelfde denken. In mijn geval dus niet de Wilders stemmers :D

Dus no critisim ;) Just a remark
 
Wel afterbang, wij hebben ook gecampeerd tijdens onze trip en omdat we 2 kleine kindjes hebben, regelmatig op Big 4's gestaan en ik heb precies ook wel de indruk dat daar toch een bepaald type volk staat. Ik wil niet elitair klinken en ik kijk zeker niet neer op camperen of campeervolk - ik heb vroeger met mijn ouders niet anders gedaan - maar ik vraag me al de hele tijd af of mijn huidige perceptie komt door het type Australiër dat we nu voornamelijk zijn tegengekomen, nl. de Australiër die in eigen land een campeervakantie boekt.
 


OFX
Back
Top