Pacific Dream
Member
Eigenlijk een reactie op Hawk's stand van zaken, maar misschien wel een eigen topic waard.
Hawk liet in z'n stand van zaken zien hoe moeilijk het af en toe kan zijn een baantje te vinden. Tenminste, een permanent baantje. Je kunt contracting gaan doen, ok, daar is iets makkelijker aan te komen, maar om nou elke 2 of drie maanden weer de jungle in te rennen is ook zoiets. Bovendien willen wij over niet al te lange tijd toch gaan proberen een huisje te gaan kopen (nu huren we) en dan is iets meer zekerheid over je functionele toekomst wel handig.
Gelukkig voor ons hebben we (eigenlijk vreemd genoeg) allebei (vrouwlief is een native, ik ben een rasechte mokummer) een Centrelink Newstart gekregen die, samen met het stukje kinderbijslag in de vorm van family tax benefit net voldoende is om rond te komen (maar goed, met 4 kinders als resultaat van onze eerdere expansiedrift loopt dat toch ook redelijk op). Daarom is het zoeken naar de juiste baan voor mij belangrijker dan zomaar een baan. Ik solliciteer dan ook alleen op banen die ik kan en wil uitvoeren en niet op alles wat beweegt om maar aan m'n quota van 10 per fortnight te komen (voorwaarde Newstart), wat de natives hier wel lijken te doen.
Toch kan ik me in het verhaal van Hawk wel vinden hoor. Ik ben inmiddels ook al zo'n maand of 2 op zoek, maar met die recruiters wil het maar niet vlotten hoor. Oh ja, er zitten er wel tussen die koosjer zijn hoor. Ben best te spreken over M&T resources bijvoorbeeld. Die bellen gewoon regelmatig op met: Joh, hoe gaat het er nou eigenlijk mee, zoek je nog wat, kunnen we helpen? Maar een baantje zit er nog niet in. Als je het objectief bekijkt (ik niet dus) eigenlijk best vreemd, want 7+ jaar ervaring EN relevante opleiding + aardige babbel zou in feite overal ter wereld minimaal reden moeten zijn om af en toe een uitnodiging voor een gesprek te krijgen. Ik zit nu op ongeveer 50 sollicitaties en 2 (TWEE) gesprekken. Redelijk ontmoedigend. Maar wat eigenlijk nog vervelender is, is dat je de advertenties die je op internet (het geijkte medium in de wondere wereld die IT heet) in drie groepen kunt verdelen:
1. De advertenties die door de recruiters worden geplaatst. En helaas, veel daar van zijn gewoon nep. Zo zul je, wanneer je een paar weken de advertenties nauwkeurig bestudeert, zien dat advertenties gewoon opnieuw geplaatst worden. OK, af en toe zal het best zo zijn dat er in een eerste run geen goede kandidaten zitten, maar van 1 recruiter (bijvoorbeeld Davidson) gewoon een stuk of 6 die er vorige maand ook stonden. Dat betekent dat ze gewoon op CV-jacht zijn. Daarnaast is het grappig dat de meeste recruiters je bij je intake zeggen dat je je niet bij teveel agencies in moet schrijven omdat je CV dan wel eens meerdere malen bij een prospective employer aangeboden kan worden, wat gelijk staat aan onmiddelijke diskwalificatie, pek en veren en een publieke schandpaalsessie. Wel weer gek, want dat betekent dat er agencies zijn die je gewoon zonder dat jij dat weet her en der aanbieden als de eerste de beste arbeidsprostituee. Gaat het dan mis, dan is het jouw fout want je hebt iemand een keer een CV-tje gestuurd....
2. Advertenties van (lokale) overheden. Vaak zelfs beperkt tot Citizens, zodat jij met je stempeltje in je paspoortje gewoon buiten het potje plast. Altijd lange, zeer lange closing dates, zodat je volgende maand nog eens een mailtje krijgt over een sollicitatie die je vorige maand hebt gedaan. Als je dan 10 sollicitaties per twee weken doet dan wordt het best onoverzichtelijk. Het gebeurt me dus gewoon regelmatig dat ik gebeld wordt voor een reactie op een sollicitatie en echt geen idee meer heb waar het over gaat. Dat kun je niet vragen want dan ben je meteen af dus wordt het soms best hilarisch. En daarnaast hebben de meeste overheidsjobs eh, "opmerkelijke" selectiecriteria. Dan moet je dus in een statement van maximaal 1 A4 aangeven hoe je bijvoorbeeld snel in staat denkt te zijn je de meest geldende netwerk management principes eigen te gaan maken. In het nederlands is dat al lastig te interpreteren, laat staan in het engels onder woorden te brengen....
3. Gewone baantjes. Bedrijfje zoekt een mannetje (of vrouwtje) en stuurt een advertentie. Maar omdat er al zoveel, zo ontzettend vulgair veel mensen afhaken bij 1) en 2) worden deze bedrijfjes, die gewoon een vacature hebben compleet volgejakkerd met desperate werklozen. Dat jij het dan net niet wordt is niet eens opmerkelijk, want hoewel ik best overtuigd ben van m'n eigen kunnen, weet ik ook zeker dat er kuddes IT-ers zijn die beter zijn.
Moraal? Reken je niet te snel rijk. Ook als je een redelijk gevuld CV hebt, hier en daar wat contacten, goeie referenties, dan kan het best tegenvallen. Geef in ieder geval nooit op, want ik ben er zeker van dat er voor iedereen een baantje is. Maar voor hen die nog gaan komen, hou er rekening mee en vertrouw niet TE veel op recruiters. Rule of thumb? Als ze de moeite nemen je een afwijzing te sturen (Bowdens, M&T, People Solutions) of je af en toe opbellen (M&T, Manpower) dan zijn ze in mijn ogen in ieder geval beleefder dan de rest.
Hawk liet in z'n stand van zaken zien hoe moeilijk het af en toe kan zijn een baantje te vinden. Tenminste, een permanent baantje. Je kunt contracting gaan doen, ok, daar is iets makkelijker aan te komen, maar om nou elke 2 of drie maanden weer de jungle in te rennen is ook zoiets. Bovendien willen wij over niet al te lange tijd toch gaan proberen een huisje te gaan kopen (nu huren we) en dan is iets meer zekerheid over je functionele toekomst wel handig.
Gelukkig voor ons hebben we (eigenlijk vreemd genoeg) allebei (vrouwlief is een native, ik ben een rasechte mokummer) een Centrelink Newstart gekregen die, samen met het stukje kinderbijslag in de vorm van family tax benefit net voldoende is om rond te komen (maar goed, met 4 kinders als resultaat van onze eerdere expansiedrift loopt dat toch ook redelijk op). Daarom is het zoeken naar de juiste baan voor mij belangrijker dan zomaar een baan. Ik solliciteer dan ook alleen op banen die ik kan en wil uitvoeren en niet op alles wat beweegt om maar aan m'n quota van 10 per fortnight te komen (voorwaarde Newstart), wat de natives hier wel lijken te doen.
Toch kan ik me in het verhaal van Hawk wel vinden hoor. Ik ben inmiddels ook al zo'n maand of 2 op zoek, maar met die recruiters wil het maar niet vlotten hoor. Oh ja, er zitten er wel tussen die koosjer zijn hoor. Ben best te spreken over M&T resources bijvoorbeeld. Die bellen gewoon regelmatig op met: Joh, hoe gaat het er nou eigenlijk mee, zoek je nog wat, kunnen we helpen? Maar een baantje zit er nog niet in. Als je het objectief bekijkt (ik niet dus) eigenlijk best vreemd, want 7+ jaar ervaring EN relevante opleiding + aardige babbel zou in feite overal ter wereld minimaal reden moeten zijn om af en toe een uitnodiging voor een gesprek te krijgen. Ik zit nu op ongeveer 50 sollicitaties en 2 (TWEE) gesprekken. Redelijk ontmoedigend. Maar wat eigenlijk nog vervelender is, is dat je de advertenties die je op internet (het geijkte medium in de wondere wereld die IT heet) in drie groepen kunt verdelen:
1. De advertenties die door de recruiters worden geplaatst. En helaas, veel daar van zijn gewoon nep. Zo zul je, wanneer je een paar weken de advertenties nauwkeurig bestudeert, zien dat advertenties gewoon opnieuw geplaatst worden. OK, af en toe zal het best zo zijn dat er in een eerste run geen goede kandidaten zitten, maar van 1 recruiter (bijvoorbeeld Davidson) gewoon een stuk of 6 die er vorige maand ook stonden. Dat betekent dat ze gewoon op CV-jacht zijn. Daarnaast is het grappig dat de meeste recruiters je bij je intake zeggen dat je je niet bij teveel agencies in moet schrijven omdat je CV dan wel eens meerdere malen bij een prospective employer aangeboden kan worden, wat gelijk staat aan onmiddelijke diskwalificatie, pek en veren en een publieke schandpaalsessie. Wel weer gek, want dat betekent dat er agencies zijn die je gewoon zonder dat jij dat weet her en der aanbieden als de eerste de beste arbeidsprostituee. Gaat het dan mis, dan is het jouw fout want je hebt iemand een keer een CV-tje gestuurd....
2. Advertenties van (lokale) overheden. Vaak zelfs beperkt tot Citizens, zodat jij met je stempeltje in je paspoortje gewoon buiten het potje plast. Altijd lange, zeer lange closing dates, zodat je volgende maand nog eens een mailtje krijgt over een sollicitatie die je vorige maand hebt gedaan. Als je dan 10 sollicitaties per twee weken doet dan wordt het best onoverzichtelijk. Het gebeurt me dus gewoon regelmatig dat ik gebeld wordt voor een reactie op een sollicitatie en echt geen idee meer heb waar het over gaat. Dat kun je niet vragen want dan ben je meteen af dus wordt het soms best hilarisch. En daarnaast hebben de meeste overheidsjobs eh, "opmerkelijke" selectiecriteria. Dan moet je dus in een statement van maximaal 1 A4 aangeven hoe je bijvoorbeeld snel in staat denkt te zijn je de meest geldende netwerk management principes eigen te gaan maken. In het nederlands is dat al lastig te interpreteren, laat staan in het engels onder woorden te brengen....
3. Gewone baantjes. Bedrijfje zoekt een mannetje (of vrouwtje) en stuurt een advertentie. Maar omdat er al zoveel, zo ontzettend vulgair veel mensen afhaken bij 1) en 2) worden deze bedrijfjes, die gewoon een vacature hebben compleet volgejakkerd met desperate werklozen. Dat jij het dan net niet wordt is niet eens opmerkelijk, want hoewel ik best overtuigd ben van m'n eigen kunnen, weet ik ook zeker dat er kuddes IT-ers zijn die beter zijn.
Moraal? Reken je niet te snel rijk. Ook als je een redelijk gevuld CV hebt, hier en daar wat contacten, goeie referenties, dan kan het best tegenvallen. Geef in ieder geval nooit op, want ik ben er zeker van dat er voor iedereen een baantje is. Maar voor hen die nog gaan komen, hou er rekening mee en vertrouw niet TE veel op recruiters. Rule of thumb? Als ze de moeite nemen je een afwijzing te sturen (Bowdens, M&T, People Solutions) of je af en toe opbellen (M&T, Manpower) dan zijn ze in mijn ogen in ieder geval beleefder dan de rest.
