justus
XPdite Sponsor
Hoe raar kunnen de dingen in je leven verlopen .
Zoveel dromen,zoveel werk,zo dichtbij en dan…….
Ik heb me nooit thuis gevoeld in Nederland .Totdat ik in 2001 op familie bezoek ging in Australie .
DIT IS HET dacht ik bij mezelf. Dus in 2003 nog maar eens daar naartoe.
Het was vreemd het voelde als een soort thuiskomst. Toen begon het idee om te gaan emigreren .
Maar intussen gaat je leven door ,en kreeg ik een relatie hier in Nederland.
Zij vond het maar wat spannend om te emigreren ,ook al zou dit erg moeilijk worden doordat ze een kind (toen 4 jaar)uit een vorige relatie had.
Omdat de relatie nog pril was en de drang naar Australie groot,ben ik in 2004 weer gegaan.
Bij thuiskomst had zij besloten om er vol voor te gaan,en had inmiddels een hoop info verzameld.
Dus begin 2004 hebben we samen de stap genomen naar het migration bureau. Hier kregen we te horen dat het wel mogelijk was maar lastig i.v.m. te weinig werkervaring. Dus dan nog maar even dromen en even wachten.
Intussen werd ze zwanger.
De visum aanvraag verliep wat stroef maar het ging de goede kant op.
Begin 2005 mijn zoon Storm werd geboren,man wat was ik happy. Nu moest het emigreren wel lukken.
En ja hoor TRA goed, medical goed, english test goed, police record check goed enz enz.
Maar zoals de gezegde gaat “WHAT GO’S UP MUST COME DOWN” en dat gebeurde ook.
Begin 2006 de bom barste in de relatie,dus werd het vechten voor een visum vechten voor mijn zoon.
Gelukkig had ik die zaken goed geregeld en woonde mijn zoon voor de helft van de tijd bij mij.
De visum aanvraag was klaar, dus maar gebeld met de mededeling om hun van de aanvraag af te halen.
Australie ja Australie . Het speelde wel vaak in mijn gedachte, maar met al het gedoe rond mijn zoon en ook nog eens een eigen zaak opstarten.
Tot opeens half 2007 00.30 de telefoon gaat :Hello mr H…… I just called to say that your visa is approved. Eerst natuurlijk’ YES ’ maar dan ,wat nu,mijn zoon achterlaten???
Zoveel gedachtes;Ga ik weg en laat ik hem bij zijn moeder ?
Ga ik voor 2 jaar tot ik mijn papieren heb en kom ik terug ?
Kan het op een ander manier ?
Kan hij misschien mee ?
Intussen was het 2008 en moet ik naar Australie om de visum te activeren.
Snel even 2 weken heen en weer ,dan heb ik nog tot half 2010 de tijd om te beslissen .
Deze 2 weken weg van mijn zoon gaf de doorslag, hem achterlaten is geen optie.
Dit was maar goed ook ………..
Sinds eind 2008 woont hij bij mij en zijn we full time samen. HEERLIJK.
Helaas is emigreren geen optie. Tegen de tijd dat zijn papieren rond zijn is mijn visum al verlopen.
Hoe nu verder ?Dan maar later emigreren en samen hier genieten.
In juni gaan we samen naar Australie op vakantie,en kan hij eindelijk eens zijn nichtje zien.
In de tussentijd probeer ik nu (om in de toekomst makkelijk een nieuwe visum te krijgen) een eigen zaak in Australie te openen.
Ik heb dit tot op heden met niemand kunnen delen die het emigratie gevoel begrijpt ,vandaar nu met jullie.
Groetjes Hans & Storm
Zoveel dromen,zoveel werk,zo dichtbij en dan…….
Ik heb me nooit thuis gevoeld in Nederland .Totdat ik in 2001 op familie bezoek ging in Australie .
DIT IS HET dacht ik bij mezelf. Dus in 2003 nog maar eens daar naartoe.
Het was vreemd het voelde als een soort thuiskomst. Toen begon het idee om te gaan emigreren .
Maar intussen gaat je leven door ,en kreeg ik een relatie hier in Nederland.
Zij vond het maar wat spannend om te emigreren ,ook al zou dit erg moeilijk worden doordat ze een kind (toen 4 jaar)uit een vorige relatie had.
Omdat de relatie nog pril was en de drang naar Australie groot,ben ik in 2004 weer gegaan.
Bij thuiskomst had zij besloten om er vol voor te gaan,en had inmiddels een hoop info verzameld.
Dus begin 2004 hebben we samen de stap genomen naar het migration bureau. Hier kregen we te horen dat het wel mogelijk was maar lastig i.v.m. te weinig werkervaring. Dus dan nog maar even dromen en even wachten.
Intussen werd ze zwanger.
De visum aanvraag verliep wat stroef maar het ging de goede kant op.
Begin 2005 mijn zoon Storm werd geboren,man wat was ik happy. Nu moest het emigreren wel lukken.
En ja hoor TRA goed, medical goed, english test goed, police record check goed enz enz.
Maar zoals de gezegde gaat “WHAT GO’S UP MUST COME DOWN” en dat gebeurde ook.
Begin 2006 de bom barste in de relatie,dus werd het vechten voor een visum vechten voor mijn zoon.
Gelukkig had ik die zaken goed geregeld en woonde mijn zoon voor de helft van de tijd bij mij.
De visum aanvraag was klaar, dus maar gebeld met de mededeling om hun van de aanvraag af te halen.
Australie ja Australie . Het speelde wel vaak in mijn gedachte, maar met al het gedoe rond mijn zoon en ook nog eens een eigen zaak opstarten.
Tot opeens half 2007 00.30 de telefoon gaat :Hello mr H…… I just called to say that your visa is approved. Eerst natuurlijk’ YES ’ maar dan ,wat nu,mijn zoon achterlaten???
Zoveel gedachtes;Ga ik weg en laat ik hem bij zijn moeder ?
Ga ik voor 2 jaar tot ik mijn papieren heb en kom ik terug ?
Kan het op een ander manier ?
Kan hij misschien mee ?
Intussen was het 2008 en moet ik naar Australie om de visum te activeren.
Snel even 2 weken heen en weer ,dan heb ik nog tot half 2010 de tijd om te beslissen .
Deze 2 weken weg van mijn zoon gaf de doorslag, hem achterlaten is geen optie.
Dit was maar goed ook ………..
Sinds eind 2008 woont hij bij mij en zijn we full time samen. HEERLIJK.
Helaas is emigreren geen optie. Tegen de tijd dat zijn papieren rond zijn is mijn visum al verlopen.
Hoe nu verder ?Dan maar later emigreren en samen hier genieten.
In juni gaan we samen naar Australie op vakantie,en kan hij eindelijk eens zijn nichtje zien.
In de tussentijd probeer ik nu (om in de toekomst makkelijk een nieuwe visum te krijgen) een eigen zaak in Australie te openen.
Ik heb dit tot op heden met niemand kunnen delen die het emigratie gevoel begrijpt ,vandaar nu met jullie.
Groetjes Hans & Storm
