Zoals beloofd dan nu het verhaal van de WALLABIE. Ik heb er maar meteen een topicje van gemaakt, zodat we iedereen al onze informatie en weetjes over de Ozzie diertjes kunnen vertellen. Ik zal de spits afbijten met mijn wallabie-weetje.
Toen Hans en ik begin dit jaar in Alice Springs waren ( yeah go NT - sorry moest even :lol: ), logeerden we in een motel dat vlak aan de bergen (heuvels) lag die Alice omringen. 's Avonds kwamen de wallabies uit de heuvels naar beneden om eten te zoeken. Om te voorkomen dat de toeristen de walabies allerlei troep zouden te eten geven, had het hotel speciaal wallabie-voedsel (korrels) gekocht en ze verkochten dit tegen een klein prijsje. Wij hadden dus ook een zakje gekocht en toen de avond viel, gingen we aan de voet van de heuvel (en dus gewoon achter het motel, ze zaten zo in je tuin) zitten en wachten. Na een tijdje kwamen er tientallen wallabies naar beneden en als je stil bleef zitten en kalm was, dan kwamen ze rustig bij je zitten en uiteindelijk begonnen ze dan de korrels uit je hand te eten. Ze waren niet tam, werden niet graag aangeraakt en als je te bruusk bewoog, sprongen ze weg. Maar als je kalm bleef zitten, dan pakten die kleine handjes je hand vast en aten ze zo de korrels uit je handpalm. Echt een speciaal gevoel, een aanrader.
Omdat ze dus zo dichtbij waren en overal rond je zaten, kon je ze echt goed bekijken. Er waren jonge dieren bij en mama's met baby's in de buidel, echt superschattig en ontroerend. Toen begon ik het dier dat bij mij zat eens te bekijken. Het was een klein mannetje en terwijl hij zat te genieten van de korrels die hij van mijn hand at, viel me iets op: hij was nogal.....groot geschapen...... Zijn klootjes hingen practisch op de grond, die balzak was helemaal uitgerokken! Ik dacht bij mezelf "amai, die heeft nogal een leven...elke keer als ie springt...zijn klootjes tegen de grond, de rotsen, zijn benen....life is hard for a walabie male". En inderdaad, als ik rond me keek, zag ik dat ALLE mannetjes hetzelfde probleem hadden! Echt raar hoor, zo'n langwerpige, uitgerokken zakjes en dan die twee klootjes die op de grond hingen! :-o
Net toen ik dit allemaal aan Hans wilde vertellen, zag 'mijn' mannetje verderop een vrouwtje waar hij wel even wilde mee......praten, en nét voor hij zich oprichte en wilde wegspringen....TROK HIJ ZIJN KLOOTJES OP!!! Ik stond perplex! Die wallabies kunnen hun zakje optrekken, zodat hun klootjes tegen hun buik liggen tijdens het springen! En van zodra hij weer neerzat, liet hij ze weer zakken! ONGELOOFLIJK!!! Mijn leven is sindsdien nooit meer hetzelfde geweest. :wink:
De volgende dag zijn we teruggegaan en hebben we dit hele 'gebeuren' gefilmd, want het is echt een speciale eigenschap hoor! Kzal proberen op ons volgende uitje, de film mee te nemen....voor de ongelovigen onder ons! :wink:
Ja ja, de wondere wereld van de Australische fauna..... :roll:
Toen Hans en ik begin dit jaar in Alice Springs waren ( yeah go NT - sorry moest even :lol: ), logeerden we in een motel dat vlak aan de bergen (heuvels) lag die Alice omringen. 's Avonds kwamen de wallabies uit de heuvels naar beneden om eten te zoeken. Om te voorkomen dat de toeristen de walabies allerlei troep zouden te eten geven, had het hotel speciaal wallabie-voedsel (korrels) gekocht en ze verkochten dit tegen een klein prijsje. Wij hadden dus ook een zakje gekocht en toen de avond viel, gingen we aan de voet van de heuvel (en dus gewoon achter het motel, ze zaten zo in je tuin) zitten en wachten. Na een tijdje kwamen er tientallen wallabies naar beneden en als je stil bleef zitten en kalm was, dan kwamen ze rustig bij je zitten en uiteindelijk begonnen ze dan de korrels uit je hand te eten. Ze waren niet tam, werden niet graag aangeraakt en als je te bruusk bewoog, sprongen ze weg. Maar als je kalm bleef zitten, dan pakten die kleine handjes je hand vast en aten ze zo de korrels uit je handpalm. Echt een speciaal gevoel, een aanrader.
Omdat ze dus zo dichtbij waren en overal rond je zaten, kon je ze echt goed bekijken. Er waren jonge dieren bij en mama's met baby's in de buidel, echt superschattig en ontroerend. Toen begon ik het dier dat bij mij zat eens te bekijken. Het was een klein mannetje en terwijl hij zat te genieten van de korrels die hij van mijn hand at, viel me iets op: hij was nogal.....groot geschapen...... Zijn klootjes hingen practisch op de grond, die balzak was helemaal uitgerokken! Ik dacht bij mezelf "amai, die heeft nogal een leven...elke keer als ie springt...zijn klootjes tegen de grond, de rotsen, zijn benen....life is hard for a walabie male". En inderdaad, als ik rond me keek, zag ik dat ALLE mannetjes hetzelfde probleem hadden! Echt raar hoor, zo'n langwerpige, uitgerokken zakjes en dan die twee klootjes die op de grond hingen! :-o
Net toen ik dit allemaal aan Hans wilde vertellen, zag 'mijn' mannetje verderop een vrouwtje waar hij wel even wilde mee......praten, en nét voor hij zich oprichte en wilde wegspringen....TROK HIJ ZIJN KLOOTJES OP!!! Ik stond perplex! Die wallabies kunnen hun zakje optrekken, zodat hun klootjes tegen hun buik liggen tijdens het springen! En van zodra hij weer neerzat, liet hij ze weer zakken! ONGELOOFLIJK!!! Mijn leven is sindsdien nooit meer hetzelfde geweest. :wink:
De volgende dag zijn we teruggegaan en hebben we dit hele 'gebeuren' gefilmd, want het is echt een speciale eigenschap hoor! Kzal proberen op ons volgende uitje, de film mee te nemen....voor de ongelovigen onder ons! :wink:
Ja ja, de wondere wereld van de Australische fauna..... :roll:
:-D
