Dank jullie wel voor jullie hartelijke reacties! Graag zet ik hier een soort van 'portret' van ons neer;
In 1996 ontmoette mijn man en ik elkaar in Arnhem ; pats, boem, liefde op het eerste gezicht.............
Op dat moment woonde Vasco al een jaar in Italië en tourde door Nederland met een Italiaans circus. Vasco heeft vanaf 6 - tot ongeveer 13 jaar , naast zijn gewone school, aan professioneel turnen gedaan in zijn geboorteland Bulgarije. Na zijn 13e heeft hij, als acrobaat, bij verschillende grote- en bekende circussen gewerkt, door heel Europa.
Ik was net een paar maanden terug in Nederland na ongeveer anderhalf jaar in Florida ( USA ) te hebben gewoond en gewerkt in een hotel als receptioniste. Ik was net weer begonnen met werken in een hotel in Arnhem maar kon mij draai in Nederland moeilijk vinden. Ik had ontzettend heimwee naar Amerika.
Dat is uiteindelijk een belangrijke vonk geweest die bij ons beide oversprong; onze wereldse kijk op het leven.
Als je mij als klein meisje had gevraagd wat ik later wilde worden zou ik hebben geantwoord; "net als mijn vader". Mijn vader moest voor zijn beroep ( bodem kundig ingenieur ) werken in landen in Afrika, het Midden- Oosten en Azië. Wat hij precies deed wist ik toen niet maar dat reizen leek mij heerlijk.
Op latere leeftijd begon ik dan ook te dcnken dat ik in het verkeerde land geboren was, er moest gewoon meer zijn ........
Na mijn HAVO- opleiding ben ik op mijn 18e een jaar als uitwisselingsstudent naar Amerika gegaan , ik had het idee dat Amerika als land heel mooi moest zijn en dat was ook zo; ik was verkocht! Terug in Nederland een toeristische opleiding gevolgd en in het hotel wezen gaan werken om vervolgens op mijn 25e nog een keer naar Amerika te gaan om daar in een hotel te gaan werken. Mijn visum van 18 maanden liep af en ik moest terug naar Nederland , om Vasco te ontmoeten......
Terug naar juni 1996......Vasco verbleef nog een paar dagen in Nederland en zou dan weer teruggaan naar Italië. Nadat ik een paar keer naar Italië was geweest kwam Vasco in september 1996 naar Nederland om vanaf dat moment samen te leven. We hebben nog wel wat "acrobatische toeren" moeten uithalen voordat we Vasco's verblijfsvergunning kregen. Vanaf december 1996 mocht Vasco officieel in Nederland wonen en werken.
Vasco ging vrijwel meteen de Nederlands taal leren die hij heel snel onder de knie had, Vasco heeft gevoel voor talen: na 1 jaar in Italië te hebben gewoond spreekt hij vloeiend Italiaans. Daardoor kon hij al snel aan de slag in de keuken bij een heel goed Italiaans restaurant in Arnhem waarvan de eigenaars Italianen zijn. Zonder enige ervaring werd hij een steeds betere kok. Om nog beter te worden ging Vasco een volwassenen opleiding voor kok volgen. Naast een fulltime baan iedere maandag naar school voor praktijk en theorie. Na drie jaar werd Vasco officieel 'zelfstandig werkend kok'.
Ik bleef mijn droom houden om uit Nederland weg te gaan en Vasco stond daar open voor ; Amerika was eigenlijk geen optie omdat het toen ook al moeilijk was om een visum te krijgen. Maar een soortgelijk land was favoriet; groots, ruimte, mooie natuur, gevoel van vrijheid, onbegrensde mogelijkheden......
In 1998 zijn we op vakantie in Australië geweest, heel veel kilometers gemaakt en veel gezien. Rondje Sydney, Canberra, Melbourne, Adelaide en dwars door het land terug naar Brisbane. Ook hebben we het gewone dagelijkse leven meegemaakt door een paar dagen te verblijven bij een vriend die iets onder Brisbane woont. We hadden deze reis gemaakt om eventueel te overwegen of we naar Australië wilden gaan emigreren. En ja, dit was wat we wilden. Alleen al de mentaliteit van de mensen; zo ontzettend hartelijk, vriendelijk en behulpzaam. De natuur was overweldigend, en de dieren die je overal in het wild ziet is indrukwekkend.
In die tijd mocht iedereen nog Australië binnen, we hadden de vereiste formulieren aangevraagd bij de ambassade en gingen aan de slag om die allemaal in te vullen. We gingen van mij uit als hoofd aanvrager omdat Vasco nog aan het studeren was. Alles wat je maar aan papierwerk bezat; geboorte akte tot diploma's, moesten vertaald en gecertificeerd worden. Nu hadden we daar al wel wat ervaring mee, het aanvragen van een verblijfsvergunning voor Vasco was ook behoorlijk wat papierwerk en dan heb je te maken met Bulgaarse autoriteiten; niet leuk!!
Op 20 september 1999 zijn we getrouwd!
Nadat we het totale pakket klaar hadden en vol trots overhandigde aan de meneer achter de balie bij de Australische ambassade werd er gezegd dat intussen de aanvraagformulieren gewijzigd waren, dat gebeurde minstens 1 keer per jaar dat ze aangepast werden. Hiervan waren we niet op de hoogte en toen we de nieuwe formulieren bekeken bleek dat Australië net op dat moment de regels ook hadden aanscherpt. Niet iedereen kon meer binnen komen , ze begonnen alleen mensen toe te laten met beroepen die ze nodig hadden. En ja, te begrijpen; aan hotel receptionistes hadden ze geen tekort ! Dat was toen echt een enorme teleurstelling.
Maar het leven gaat door; we hebben in 2000 een huis gekocht in september 2002 is ons wondertje, onze zoon geboren.
Door de komst van Pablo hebben we een hoop dingen ontdekt over onszelf en hoe we ons leven verder zien. We willen genieten van het leven, van elkaar en van Pablo. We vormen met zijn drietjes een geweldig team en hebben het ontzettend leuk met elkaar. Maar het bleef maar terugkomen , het idee dat we wat anders in ons leven wilden, de vraag; "is dit het nu?!"
We zijn ons weer eens gaan verdiepen in de visum procedure. Lang leve internet! Yes, we kwamen in aanmerking voor een visum!!
We zijn dolgelukkig en dankbaar dat we deze kans in ons leven mochten krijgen. Voor mij is het een droom die werkelijkheid wordt. Het is moeilijk in woorden uit te leggen hoe, wat, waarom. Vragen die op die manier door veel mensen aan ons worden gesteld . Het is een gevoel dat je weet dat je je ergens anders beter op je plek zult voelen. Misschien heeft iedereen zo'n soort bestemming in wat voor een vorm dan ook maar weten veel mensen dat niet van zichzelf of durven er niet aan toe te geven, bang om "zekerheden" los te laten.
Een lang verhaal maar dat beantwoord hopelijk alle vragen die gesteld werden; we wilden ons in de eerste instantie vestigen in Queensland maar nadat we Western Australia gezien hadden zijn we uiteindelijk toch weer teruggereisd. ( twee keer de Nullarbor over in 1 maand
) WA is voor ons Australië wat we in gedachten hadden; ruig, ongerept, groot, ruim, enigszins nog rustig, prachtige natuur; zee, strand en bossen en daarbij een heerlijk klimaat!
Gerda
--------------------------------------------------------------------------------
© 2006
