Ondanks het feit dat Edyta als toerist legaal in Nederland verbleef, moesten we eerst een Machtiging tot Voorlopig Verblijf aanvragen — een inreisvisum dus. Daarna volgde de strijd om de eigenlijke verblijfsvergunning. Ons gevecht met de Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND) duurde uiteindelijk meer dan een jaar, een periode waarin Edyta met lede ogen moest aanzien hoe de ene na de andere kans op een mooie baan aan haar neus voorbijging.
Daarna volgde de verplichte inburgeringscursus. In de eerste les werd mijn universitair opgeleide echtgenote uitgelegd hoe ze een uitkering kon aanvragen. De boodschap was duidelijk: welkom in Nederland, maar toon vooral geen ambitie. Niet bepaald een omgeving die aanmoedigt om het beste uit jezelf te halen.
In de maanden erna werd Edyta tegen wil en dank omringd door meelevende types die ervan overtuigd leken dat buitenlanders per definitie zielig zijn en hulp nodig hebben. Ze probeerde zich er niets van aan te trekken. Binnen een jaar sprak Edyta goed Nederlands en had ze werk als technisch tekenaar bij een gemeente in de buurt van Amsterdam. Maar het negativisme bleef haar achtervolgen.
