Het ligt bij ons allemaal gecompliceerd. De kinderen Michael, 14 en Linda, 11, zijn uit mijn vorige relatie. Mijn australische partner heeft hier 1,5 jaar gewoond maar kon zijn beroep, solicitor (oftwel advocaat) hier niet uitoefenen. Hij heeft helemaal geen werk kunnen vinden. Dus eind November is hij teruggegaan naar Sydney omdat hij daar een baan kreeg aangeboden.
Ik heb toen met de kinderen gepraat, en Linda was na enig aarzelen om, en Michael niet. Die is 15 tegen de tijd dat we weggaan, en die wil eerst zijn school afmaken. Waarschijnlijk dat hij na school onze kant op komt.
Linda ziet als voordeel, dat ze de hele tijd bij mij kan zijn (nu niet het geval ivm co ouderschap), de ruimte, het weer, de dieren daar, en inderdaad daar wonen we in een huis, dus hebben haar een huisdier beloofd, wat hier op de flat niet kan.
Ze zegt zelf ik denk dat we het daar beter zullen hebben als hier, alhoewel ze wel weet dat dit inhoudt dat ze haar vader niet al te vaak meer krijgt te zien.
Door mijn partner verstaat ze al redelijk engels, en op school heeft ze nu een jaar engels, maar dat is echt van dat steenkolen engels.
Sinds vorige maand volgt ze een cursus engels voor beginners bij het LOI. Ik help haar daarbij en ik verbaas me over hoeveel ze al weet.
Ik blijf hameren op de voordelen, maar ook zeker de nadelen, maar tot op heden blijft Linda zeggen: Ja hoor mam ik wil nog steeds mee.
Kinderen zijn flexibel, het is haar keuze om mee te gaan, en ik heb er dan ook alle vertrouwen in dat het met haar wel goed komt.
Hier in NL werk ik, dat zal ik daar de eerste tijd NIET doen. Ik wil er helemaal voor haar zijn en volop de tijd hebben om haar te kunnen begeleiden als er zich moeilijkheden voordoen....werken komt later wel weer eens!
Linda zal daar ook 1x in de week naar een Nederlandse school gaan; heeft ze zelf ook zin in.
