Even voorstellen: Vanja en Marijn

Vanja

Vanja

New Member
Hallo allemaal,

Ik heb pas sinds kort van deze website gehoord. Hoe dat kan weet ik ook niet :shock:

Ik wil me graag voorstellen.
Ik ben Vanja, 33 jaar en woonde de laatste tien jaar in Eindhoven. Sinds 30 juli 08 woon ik met mijn verloofde in Melbourne.

Mijn verloofde is Nederlands en Australisch. Zijn ouders zijn met het gezin naar Perth geemigreerd toen hij 9 was. Wij zijn 6 jaar samen en het was liefde op het eerste gezicht te noemen :smile: Na 2,5 jaar van op en neer reizen is mijn partner naar NL gekomen, waar we bijna 3 jaar hebben gewoond. Ondanks dat het goed beviel en het een leuke tijd was, begon het toch te kriebelen. Hij miste zijn ouders, zijn vrienden en natuurlijk het klimaat, de schone lucht en de ruimte.
Toen hij aan de slag kon in Melbourne, hebben we de kans gegrepen. Hij is in mei vertrokken om alle zaken -zoals woonruimte- al vast te regelen. Ik ben achter gebleven om in Nederland alles af te handelen en heb mijn visa best snel en gemakkelijk in orde kunnen maken. Nu kunnen we echt zien waar we het liefst willen wonen, want daar kun je maar op 1 manier achter komen. Er is een kans dat hij binnen 2 jaar over geplaatst kan worden naar Perth, waar wij op hopen. Daar wonen zijn ouders en broers en natuurlijk ook het grootste gedeelte van zijn -en inmiddels ook mijn- vrienden. Wij zijn eigenlijk nog in de 'ontdek je plekje' fase.

Trouwen komt wel als we ergens gesetteled zijn, het is al spannend genoeg allemaal voor mij  :wink:

Groetjes, Vanja   :bye:
 
Hoi Vanja,

Ten eerste; welkom op het forum.

Jouw situatie is een beetje gelijk aan mijn verhaal;

Mijn man is ook nederlander en australier; Hij heeft nederlandse ouders die in 1959 naar melbourne zijn geemigreerd met de hele familie van moeders kant. Mijn man is in 1968 in Australie geboren en is daar verder opgegroeid. Op zijn 23e is hij naar nederland gekomen en na een paar jaar hier te zijn geweest kwamen we elkaar tegen in een discotheek in de Achterhoek. Hij had toen net een huis voor zich zelf, na ee paar jaar bij een oom in huis te hebben gezeten.
Bij ons was het niet gelijk liefde op het eerste gezicht(wat betreft mijn man wel) maar bij mij moest het groeien.
Na ongeveer 2 jaar ging ik voor het eerst met hem mee naar australie op vakantie om mijn schoonouders te leren kennen en mijn schoonzus en verdere schoonfamilie. Het klikte meteen.
Na die vakantie begonnen we te denken over het wonen in australie. ik ben op een working holiday visum meegegaan maar kon niet echt werk vinden en eerlijk gezegd deed ik toen ook niet echt mijn best. Na 4,5 maand zijn we weer samen naar nederland teruggegaan.
We zijn toen als een speer aan het werk gegaan. ik als productiemedewerker in 2 ploegen en mijn man als int. chauffeur. na 3 maanden hebben we ons eerste huis gekocht.
INmiddels wonen we al weer ruim 8 jaar in hetzelfde huis en zijn we een huwelijk(nu bijna 6 jaar)en 2 kinderen verder.
Ik zit nu toch weer te denken om met mijn man mee terug te gaan. Hij mist natuurlijk ook zijn ouders, zus en zoals jij zegt, het klimaat. Hij kan hier maar niet wennen aan de lange koude winters. Volgens hem duren ze in nederland 9 maanden.
Ik vind het nog wel moeilijk om hier alles achter te laten en ben dus ook bang dat ik weer met heimwee te kampen krijg.

Ik ben nu wel druk bezig te bedenken wat ik wel en niet mee wil nemen in de kist en heb ook alle formulieren voor de visumaanvraag al gedownload dus het is een kwestie van huis verkopen en de paperassen verzamelen.

Hier zit ik al best lang over te denken; ik heb al de nodige boeken verzameld en ook zijn we naar de emigratiebeurs geweest. Maar toch ben ik nog niet helemaal confinced.

groetjes heidi
 
Welkom op het forum!
Fijn voor je dat je jouw eigen visum toendertijd gemakkelijk hebt kunnen krijgen.
Hoop dat jullie snel je plekkie vinden
 
Hoi Heidi,

Bedankt voor je bericht!

Ik vond de winters ook altijd erg lang duren in NL. Ik heb er heel wat over geklaagd :)

De beslissing was voor mij ook niet makkelijk. Heel mijn leven was in NL en ik ben al niet de 'avontuurlijkste' om het zo maar te zeggen. Ik was zelfs nooit langer dan een maand van huis geweest :roll:

Overal waar je gaat heb je voor- en nadelen. Ik geniet hier erg van het buitenleven. Er is veel meer te doen. Even naar het strand of de natuur in bijvoorbeeld. Er is hier zo veel moois te zien! Ook zijn de wegen veel rustiger waardoor het ook te doen is. Dat vind ik een grote plus. Ik zit heel wat minder binnen dan in NL en heb al heel wat gezien.

Ik heb op dit moment nog wel last van heimwee en ik mis de gezelligheid van even ergens op de koffie gaan. Mijn partner mist soms ook zijn vorige baan en bepaalde dingen van Nederland. Die deur is dus nog helemaal niet dicht, wat voor mij een erg fijn gevoel is.

De doorslag was voor mij mijn liefde voor mijn partner en de behoefte om eens uit mijn redelijk voorspelbare leventje te stappen en het eens helemaal anders te doen. Bovendien verklaarden mijn ouders -en vrienden trouwens ook- mij hartstikke voor gek als ik het niet zou proberen hahahha Mijn partner had 3 jaar eerder alles opgegeven voor mij, en ik vond dat het nu mijn beurt was, om het zo maar te zeggen. Ik dacht ook dat het erg goed zou zijn voor mijn persoonlijke ontwikkeling om dit te doen en ik heb al veel geleerd, ook over mezelf. Ook was ik al 6x hier op vakantie geweest (in Perth weliswaar) dus ik had wel een idee wat ik kon verwachten. Voor ons is het ook allemaal wat makkelijker misschien omdat er geen kinderen in het spel zijn. Ook was het voor mijn partner heel erg belangrijk om te weten waar hij het liefste wil zijn. Anders zou Australie altijd gekriebeld hebben bij hem, wat de relatie onder druk kan gaan zetten op den duur. Ik heb er helemaal geen spijt van dat ik deze stap heb genomen.

Wij hebben afgesproken dat ik in eerste instantie een jaar op "proef" ben, want ik moet mezelf natuurlijk wel de tijd geven om te wennen. Ik ben van plan om in mei voor 2 weken naar NL te gaan. Dan ben ik ondertusen wel een beetje 'losgeweekt' van NL en kan ik het ook allemaal beter relativeren en vergelijken.

Ik kan jou niet overtuigen, ik denk dat niemand dat echt kan. Je moet er zelf achter staan want makkelijk is het niet. Ik denk wel dat het voor kinderen helemaal niet verkeerd is om in Australie op te groeien.

Wat was eigenlijk de reden voor jouw man om naar NL te gaan destijds?

Groetjes, Vanja
 
Hallo Gwen,

Dank je wel voor je berichtje!

Ik denk tenminste dat ik het visa snel heb kunnen regelen. Ik heb echt de meest vreselijke verhalen gelezen van mensen die ik weet niet wat allemaal moesten doen en er een jaar over hebben gedaan, of soms zelfs langer. Ik kwam in aanmerking voor de versnelde procudure en kon in Berlijn op de koffie komen zodat het snel geregeld kon worden. Ik ben in maart/april begonnen met de aanvraag en in juni had ik het. Een goede 2 maanden dus. Het te pakken krijgen van de ambassade voor het maken van een afspraak heeft mij de meeste tijd gekost.

Groetjes, Vanja
 
Hoi Vanja,

de reden dat mijn man naar nederland is gekomen is omdat hij op vakantie wou. Hij is naar zijn oom gegaan die ook hier in de achterhoek woont. Omdat mijn man ook een nederlands paspoort had en ingeschreven was bij de gemeente kreeg hij ook een oproep voor dienstplicht. Daar heeft hij 10 weken ingezeten.
Die vakantie duurt nu al bijna 18 jaar!!. Later is hij wel gaan werken en heeft hij zijn vrachtwagenrijbewijs gehaald in nederland. Dat ging hem goed af. Hij is alleen maar een keer gezakt voor het aanhangwagen-praktijkexamen. De theorie ging goed in het nederlands. Hij had natuurlijk ook al nederlands gehoord bij zijn ouders want die praten onderling ook nederlands.

Ik heb hem wel heel vaak onder de neus gewreven waarom hij niet eerder terug is gegaan naar australie. Hij was al 5 of 6 jaar in nederland voordat we verkering kregen. Als de nood echt zo hoog was dan had hij ook al voor onze verkering terug kunnen gaan. Nou loopt hij kans dat hij een vrouw heeft die niet meewil. IKKE DUS!.

het is trouwens niet dat ik het echt niet wil hoor. ik zie gewoon te veel beren op de weg waarschijnlijk.

Volgens mijn man is het voor de kinderen ook beter om in australie op te groeien maar we hebben het hier ook niet slecht. ik heb alles binnen handbereik voor de kinderen zoals het consultatiebureau, winkels, school en peuterspeelzaal. ik kan alles lopend af. Ook de trein is maar een klein eindje lopen. wat dat betreft hebben we hier niks te klagen.

Ik weet wel dat het australische leven zich voornamelijk buiten afspeelt onder het genot van een bbq of lunch.
het scheelt in ieder geval een hoop schoonmaakwerk.

Als we er naar toe gaan dan wonen we in de western suburbs van melbourne. daar wonen mijn schoonouders waar we de eerste tijd zullen wonen en dan gaan we wellicht richting melton maar het ligt er maar aan waar we werk kunnen krijgen. het zuidwesten van melbourne(werribee en omgeving) trekt me ook wel.

het grootste struikelblok is het vertellen van mijn plan aan mijn ouders. die zullen er niet op staan te springen. ik heb al vaker gehoord dat ik hierbij alleen aan ons zelf moet denken en niet aan iedereen om ons heen maar ik zou het wel fijn vinden om met een gerust hart weg te gaan en niet met een hoop drama.

dit was wel weer even genoeg informatie tot nu toe he?

groetjes heidi
 
Bedankt Wilbert  :grin:

Heidi,

Ik hoop dat je inmiddels al wat verder bent gekomen, of laat je het nog even bezinken?
Het is wel goed dat je naar de beurs bent geweest en boeken hebt gekocht. Je bent er inderdaad al flink mee bezig.
Sorrie als ik laat reageer, ik kwam het forum niet meer op. Ik kreeg steeds een foutmelding maar nu werkt het weer prima :)

Laat horen hoe het met je keuzes gaat en als je wat wilt vragen, je bent meer dan welkom!

Groetjes, Vanja
 
Hoi Vanja,

Ik had hetzelfde probleem de laatste dagen. Ik kon ook niet inloggen op het forum. Allemaal foutmeldingen op de plaats waar de leden staan. heel irritant want ondanks mijn twijfels ben ik toch aardig verslaafd aan deze site.  :grin:

Ik ben nog niet zo heel ver. Ik heb goede en slechte dagen. Dat gaat al heel lang zo. Ik heb allerlei informatie verzameld en toch ben ik nog niet echt overtuigd van mijn plannen.

Gistermiddag heb ik een uur aan de telefoon gezeten met een kennis van mijn schoonouders. Zij is van oorsprong ook oosterbeekse, net als mijn schoonouders. Ze hebben vroeger ook in dezelfde straat gewoond en zij is uiteindelijk naar elten vertrokken, net over de grens in duitsland.  zij gaat volgend jaar met haar man en schoonouders van hun dochter ook naar australie met een camper rondtrekken.
Op een gegeven moment toen we het over mijn schoonouders hadden vroeg ze me of ik daar zelf zou willen wonen. Ik heb toen wel gezegd dat ik er over denk. Ik ga er dan ook niet om liegen maar ik moet wel oppassen tegen wie ik het zeg. Ik wil niet dat het via via bij mijn ouders terecht komt. Dat is dan toch een taak voor mezelf.
Die vrouw die ik gisteren sprak kent mijn ouders niet, ze hebben elkaar wel gezien toen mijn schoonouders hier waren in april maar verder kennen ze elkaar niet. Heb haar wel gezegd dat mijn schoonouders er wel vanaf weten.

Ze zei me wel dat ik op een `goede dag` wel moest beslissen anders blijf ik beren op de weg zien. Ze heeft ook gelijk hoor maar ik ben nogal gehecht aan mijn leventje hier. Soms heb ik ook wel eens de balen van alles maar om alles daar zo maar voor op te geven gaat me weer iets te ver. Ik heb blijkbaar nog niet zo´n hele hoge nood.

Ik ben ook geen fan van die hele hoge temperaturen. 25gr is me meer dan zat en daar zitten jullie nu volgens mij ver boven.

Ik weet je te vinden via mail' dan, als ik iets te vragen heb. Tijdens al mijn vakanties heb ik me al best verdiept in het leven daar qua scholen, huizen gezondheidszorg enz dus dat redt zich wel. Ik moet gewoon beslissen en de daad bij het woord voegen zoals ze zeggen maar het valt nog niet mee hoor.

Groetjes heidi
 
Hoi Heidi,

Nou dat op en neer gaan van je gevoelens ken ik wel hahahha Als je het fijn hebt, denk je ik wil niet weg, maar bij een slechte dag is dat weer helemaal anders.
Waarschijnlijk krijg je toch pas rust in je lijf als je een beslissing hebt genomen. Zo was dat tenminste bij mij. Niets is zo erg als twijfelen en niet weten wat je moet of wilt doen.

De temperaturen zijn hier tot nu toe wel lager als in bijvoorbeeld Perth. Meestal zo 20-25 graden. Gisteren was het heel erg heet, maar dat is de eerste echt hete dag die ik hier heb mee gemaakt in de bijna 6 maanden dat ik er ben. Maar de zomer moet dan ook nog echt losbarsten wat dat betreft, dus wie weet wat er nog gaat komen :) En vlakbij het strand is het ook koeler als verderop in het binnenland.

Ik hoop dat jullie er snel uit komen. Wil je man persee terug, of speelt hij alleen met het idee?

Groetjes, Vanja
 
Hoi Vanja,

Mijn man wil heel graag terug, gewoon omdat hij denkt dat het voor de kinderen beter is en vanwege familie en bla bla. Hij dwingt me absoluut niet. Hij laat het echt aan mij over. Als ik perse niet wil dan zingt hij de rest van zijn leven ook wel uit. Hij is tenslotte al bijna 18 jaar hier dus als hij perse terugwil had hij ook al voor onze verkering terug kunnen gaan ipv af te wachten tot hij een vrouw tegen het lijf loopt.

Ik denk dat mijn schoonouders er meer druk achter zetten dan hijzelf.

We wachten wel af. Ik heb nog niet zo'n hoge nood maar wat niet is kan nog komen. Keep your fingers crossed!!

groetjes heidi
 
Hoi Heidi,

Ergens wel begrijpelijk, de schoonouders willen de kleinkinderen natuurlijk ook wel eens zien :)

Ik snap wat je zegt en dat het heel moeilijk is voor jou. Mensen kunnen soms door veranderingen in hun situatie van mening veranderen. Ik proef een beetje frustratie uit je verhaal dat je vindt hij met de plannen om terug te gaan naar Australie heeft 'gewacht' tot jullie getrouwd zijn en kinderen hebben. Misschien had hij er eerder gewoon echt geen behoefte aan en hebben de kinderen of andere omstandigheden zijn mening veranderd.

Ik heb altijd duidelijk tegen mijn verloofde gezegd dat ik nooit uit Nederland weg zou gaan en absoluut niet naar Australie zou willen verhuizen. In de 6 jaar tijd dat wij samen zijn, zijn er veel dingen veranderd en wij zelf natuurlijk ook. Nu woon ik hier bijna een half jaar.....
In het begin wilde mijn verloofde niet naar NL komen. Na 2.5 jaar lat-relatie heeft hij de sprong toch gewaagd en heeft 3 jaar met veel plezier in NL gewoond.

Het balletje kan soms raar rollen. Ik hoop van harte dat jullie eruit komen en een beslissing maken waar jullie allemaal tevreden mee zijn.

Heel veel succes er mee!! Ik hoor heel graag hoe het gaat.

Groetjes, Vanja
 
Hoi Vanja,

Tijdens onze verkeringstijd heeft mijn man eigenlijk nooit zo'n haast gehad. Hij zei wel eens dat hij niet z'n hele leven in nederland wilde wonen maar verder als dat kwam het niet.

Nu we een aantal jaren getrouwd zijn met kinders heeft hij blijkbaar een "ideaalbeeld" in zijn hoofd om met vrouw en kindertjes in australie te wonen en daar deel te nemen aan het buitenleven van uitstapjes, bbq's, strand enz.
Dat idee spreekt mij ook wel aan hoor want hier wonen we te ver van het strand(wij wonen in de achterhoek, bij doetinchem in de buurt)dus dan ben je een dag onderweg. zo vaak is het hier geen strandweer en als het zover is dan ligt gelijk de hele kustlijn vol.

Ik heb ook altijd een redelijk voorspelbaar leventje en misschien is het wel eens goed om dat te doorbreken.

We zien het wel. Voor mezelf maak ik geen haast om te gaan maar omdat de kinderen nog zo klein zijn zou het beter zijn om niet te lang te wachten. Hij is nu bijna 5 dus zal hij waarschijnlijk starten op prep.
Heb al veel mooie wijken gezien waar ik mezelf wel kan zien wonen. de tijd zal het leren.

groetjes heidi
 
heey vanja! leuk om je verhaal te horen.... geeft weer hoop! haha!
ik heb van de week naar berlijn gebeld om een afspraak te maken...ze zouden mn gegevens doorspelen naar de case officer en die zou me bellen of mailen.... nu ben ik misschien heel ongeduldig, maar ik heb nog niks gehoord... hoe ging dat bij jou? :) ik las dat t te pakken krijgen van de ambassade voor een afspraak de meeste tijd had gekost?

hoe is het daar nog verder? jullie zitten in melbourne? werk je daar? is het makkelijk om aan een baan te komen?

groetjes nicole
 
Hey Nicole  :grin:

Je moet altijd hoop houden. Ik ben wel van het type doorpakken als ik eenmaal ergens aan begonnen ben. Het heeft mij 5 weken gekost om een afspraak te kunnen maken met de ambassade. Ik kreeg elke keer iemand anders aan de lijn en steeds werd mij verteld dat ik dan en dan terug gebeld zou worden maar dat gebeurde maar niet. De eerste keer dat wij belden kregen wij -nadat wij een aantal vragen beantwoord hadden- meteen te horen dat ik in aanmerking kwam voor versnelde procedure. Dit wil zeggen dat je bij de ambassade langs kunt komen in Berlijn en dat dan het visa meteen toegekend kan worden. Als je alles schriftelijk moet doen, duurt het langer. Ik had dat er wel voor over om die 600 km te rijden. Na mijn zoveelste telefoontje kreeg ik eindelijk dan iemand aan de lijn die me goed had geholpen. Hij belde me op de afgesproken tijd terug en samen hebben we een checklist doorgenomen. Complimenten al om hoe goed ik was voorbereid en toen had ik eindelijk mijn afspraak te pakken. Helaas was mijn 'medical' er niet maar dat had ik wel verwacht. De receptioniste van de keuringsarts was nou niet echt iemand die er zin in had om mee te werken om het zo maar te zeggen. Ik kreeg het visa dus niet meteen mee. Ik had wel het e-mail adres van mijn case officer gehad dus na een paar dagen had ik hem gemailed of alles al aangekomen was. Hij mailde terug dat mijn visa en mijn paspoort (wat ik achter moest laten) onderweg waren naar mij en dat alles in orde was. Een paar dagen later had ik het inderdaad in huis. Het interview was erg goed gegaan. Mijn partner en ik waren al 5 jaar samen en mijn gezondheid is uitstekend, dus misschien dat dat ook scheelt.

Als je belt zou ik ook altijd de naam noteren van degene die je hebt gesproken en ook altijd vragen op wat voor termijn je een telefoontje terug kunt verwachten. Hoe snel het gaat ligt ook vaak aan hoe druk ze het hebben op dat moment. Als ze zeggen dat ze je binnen een week terug bellen, dan kun je na die week gerust terug bellen als je dan nog niets hebt gehoord.

Wij wonen inderdaad in Melbourne. Ik heb er 6 weken over gedaan om deze baan te vinden wat ik niet slecht vind. Het zal er ook een beetje aan liggen wat voor werk je zoekt. Ik zat in de verzekeringen dus ik heb er eerst mijn peilen op gericht om daar werk in te vinden, al zijn mijn papieren hier niet geldig. Ik had voor mezelf een planning gemaakt dat ik er 8 weken over kon doen (had spaargeld waar ik van kon leven) en als ik daarna nog niets had gevonden, zou ik in een ander/lager segment gaan zoeken. Ik had mezelf ook bij een aantal (gespecialiseerde) werving- en selectiebureaus ingeschreven. Ook had ik er rekening mee gehouden dat ik minder zou verdienen en dat ik nieuw ben in het land en dus niet al te hoge verwachtingen moest hebben. Misschien heeft dat wel geholpen en is daardoor mijn baan veel beter dan ik van te voren had verwacht. Je moet wel realistisch blijven. Ik heb op ongeveer 40 vacatures gereageerd en een stuk of 8 interviews gehad. Ik kan alleen maar tevreden zijn.

Zo, dat is een heel verhaal. Je kunt me ook altijd persoonlijk een berichtje sturen, dat vind ik helemaal niet erg. Ik hoop dat de papierwinkel bij jou ook zo makkelijk gaat als bij mij.

Waar wil jij naar toe gaan? Weet je ook al wanneer? Misschien heb je dat al ergens verteld en heb ik dat gemist.

Groetjes, Vanja
 
You must log in or register to reply here.
Back
Top