Even voorstellen

S

sammy

New Member
Hallo Australie liefhebbers,

Wij zijn zondag weer in Nederland aangekomen na vier en halve week te hebben rond getrokken in Queensland.
We hebben maar een ding erover te zeggen: GE-WEL-DIG!
Het is het beloofde land ,zeker weten.

Wat een mensen en wat een mooie natuur, op het ene moment in de stad en 10 minuten laten weer in de "outback".
We zitten er aan te denken om te emigreren naar down under, mijn man heeft al de mogelijkheid om te werken bij een Daf dealer in Brisbane. Er is niets wat hem in Nederland houd maar ikzelf vind het moeilijk om de familie achter te laten, vooral mijn vader want hij durft niet te vliegen en zal ons dus nooit op komen zoeken.
Wie heeft hier meer ervaring mee om je familie achter te laten en wanneer maak je de beslissing om toch te gaan?

Wij hebben 2 honden, een is terminaal ziek en de ander zou ik bij mijn moeder en vader kunnen laten want daar is ze ook opgegroeit. En ik heb ook nog een paard wat ik wel mee wil hebben en de kosten daarvoor zijn 10.000 euro om ze over te laten komen dat is geen probleem.

Ik ben benieuwd op een reactie van iemand.

Groetjes Sam en Danielle


[Lost: Bericht afgesplitst van een ander topic]
 
Hallo,

We zijn maar 5 weken weggeweest maar missen Austrakie nu al, hebben jullie dat ook?

Gr.Danielle :cry:
 
Hoi Sam en Daniëlle,

Welkom op het forum, wij zijn zelf ook net nieuw, maar er is heel veel info te vinden. Even emigreren doe je niet zomaar he! Ben benieuwd wat jullie zullen beslissen. Je familie 'achterlaten' is niet niks. Ik wilde eerder niet weg vanwege mijn oma, maar zij is afgelopen zomer overleden. Gelukkig durven mijn ouders wel te vliegen! En mijn schoonouders zie ik het ook nog wel doen.
Succes hoor met alles,

Jeannette
 
Welkom op het forum  :up:

Wij zijn verleden jaar 5 weken geweest, en we missen Oz ook heel erg.
En natuurlijk is het moeilijk om je familie achter te laten, maar het is jullie leven. Als je het niet doet krijg je er later misschien spijt van, dan kan het misschien niet meer. En als je echt erg veel heimwee hebt, kan je altijd nog terug, toch?

Succes met jullie keus.
Groetjes van Jolanda  :)
 
Bij mij heeft mijn beslissing om te emigreren zo lang geduurd omdat ik mijn moeder niet achter wou laten. Toen ze eenmaal gestorven was, was de beslissing voor mij niet meer moeilijk. Er was verder niets wat ik verschrikkelijk zou missen als ik zou emigreren. Vandaar dat ik nu dan ook al een jaar in Oz woon.

Succes met de knoop doorhakken.

Groetjes,
Erna
 
Hi Sam en Danielle,

Allereerst welkom op dit fantastische forum.

Wij zijn afgelopen Januari nog in Tasmanie geweest, waarbij we de twee oudsten thuis hadden gelaten.
Het was maar twee weken maar dat gevoel van daar thuishoren ben ik nooit meer kwijtgeraakt.
Mijn moeder is drie jaar geleden overleden, maar mijn vader leeft nog, is 83 jaar, verder is er nog mijn tante, ook van 83 zij is de tweelingzus van mijn moeder, dus ook altijd een beetje moeder geweest en dat breekt wel een beetje mijn hart, om hen achter te moeten laten. mijn tante heeft al i.p.v. een ID kaart een paspoort laten maken, stellig van plan een keer over te komen, maar mijn vader heeft te kennen gegeven ws niet meer over te komen.
Maar toch gaan we als we nu niet gaan is de kans bekeken om op een Skilled visum te gaan. Dus wat kunnen we anders?

Groetjes, Mariette
 
hallo, goed dat je dit gevonden hebt.

het is goed te weten dat de deur hier altijd open staat.
en weet je wat het is hier lekker warm, die winterjas van die foto kun je wel thuis laten.

Veel plezier met jullie herineringen en hopelijk tot zo een keer (of hier of daar)

de groeten

Hein :up:
 
Hoi Sam en Daniëlla,

Wij hebben onlangs de keuze gemaakt om te emigreren.
Het was heel moeilijk om het onze ouders te vertellen. Gelukkig zei mijn moeder al dat ze zoiets wel had verwacht van mij. Ze vindt het geweldig dat ik ga en ik moet het ook zeker doen. Maar ze zei ook dat als het straks zover is, ze het verschrikkelijk zal vinden.
Mijn ouders hebben mij altijd gesteund in mijn keuzes. Ik heb ook al een jaar in Amerika gewoond (au pair), dus ze zijn er een beetje aan gewend dat ik ook ver weg kan zijn.
Verder woon ik bijna 200km van mijn familie en vrienden (de liefde heeft daar voor gezorgd), de familie van Pascal woont in ons dorp, hij zal het waarschijnlijk moeilijker krijgen.

Onze gedachte was: als we het niet doen, gaan we er dan later spijt van krijgen?
Die vraag was voor ons heel belangrijk.
Ook wij hebben een hond, die gaat mee. Maar ja, hij is niet ziek of zo. Dus dan is de keus makkelijk.
Het lijkt mij heel erg om hem achter te moeten laten, om medische redenen of wat dan ook.

Iedereen is anders, jou ouders zullen misschien anders reageren dan mijn ouders.
Volg je hart. Doe wat je gelukkig maakt. Als je dat doet, dan maakt het niet uit welke keuze je maakt.

Succes met het doorhakken van knopen!

Groetjes, Claudia
(en Pascal)
 
Ik denk dat iedereen op dit forum daar wel ervaring mee heeft. Iedereen laat wel iemand achter. Dat is inderdaad de keerzijde van emigratie, maar goed dat is helaas niet anders. Ikzelf vind het het nog steeds waard te gaan.
Succes met alles!
 
Hey Sam en Danielle,

hoop dat jullie hier een geweldige tijd gehad hebben, was leuk jullie weer eens te zien. Bekende gezichten is altijd leuk!!
Uiteindelijk zullen jullie de keuze  zelf moeten maken, het gaat om jullie eigen leven.
Ik ben blij dat ik nou de keuze gehad heb om hier op een sponsor visa te komen en eens goed rond te kijken en na te denken wat ik wil.
Helaas ben ik nog steeds goed na aan het denken en kijken wat ik zelf precies wil, uiteindelijk toch het algemene probleem van iedereen dat je iemand moet achter laten. Maarja ik heb nog een vol jaar te gaan om die beslissing te maken.

Nou we horen wel wat jullie gaan doen, we spreken elkaar wel weer eens via skype ofzo.

Gr vanuit een warm en zonnig Oz  :-D
 
You must log in or register to reply here.
Back
Top