Oké, komt íe dan, uit het onduidelijke en anonieme, gewoon wie we zijn en hoe het is en wat we willen!
Ik (we) hebben ons al voorgesteld:
Wij, echtpaar en 3 jongens van 13,12 en 10 wonen momenteel in spanje en wonen hier sinds een kleine 2 jaar. We zijn destijds uit NL vertrokken om hier te ondernemen, te integreren en te leven in ruimte en "rust". Het valt dus tegen: integreren is er niet bij (de spanjaarden HIER(denia) zijn een gesloten gemeenschap en je integreert dus met mede-emigranten die óf barsten van het geld óf 70+ zijn), ondernemen is lastig omdat men toch liever met een spanjaard zaken doet.... de rust en ruimte hebben we gevonden!!!! daar willen we meer van maar dan op een andere manier.
het grootste probleem is eigenlijk de taal. We hebben intensief les (5 uur per week) en spreken de taal redelijk; echter, om zaken te doen en te werken is het nivo te laag. Heel vervelend aangezien we beiden heel erg bereid zijn om aan de slag te gaan. De fundamenten voor het bedrijf van mijn partner liggen er, advertenties zijn in alle kranten geplaatst en de website staat. Helaas, het is dus heel erg moeilijk om er tussen te komen en dat terwijl we een soortgelijk bedrijf (zonwering) in NL met succes 25 jaar hebben gehad.
Ik ben geregistreerd trainer/coach en werk op freelance basis in NL. Liever werk (=ander werk ivm de taal) ik hier in spanje, maar de verdiensten (gem. 800 EUR per maand) wegen niet op tegen de tarieven die ik in NL krijg. dus is dit de gulden middenweg geworden.
onze 3 jongens gaan met veel plezier naar de lokale, spaanse, school. het is écht keihard werken: heel veel huiswerk, lange dagen (tot 17.00 uur) en af en toe middeleeuwse praktijken qua discipline. Vreemd genoeg zijn ze wel happy: ze klagen wel over de ladingen huiswerk, maar gaan iedere dag weer met veel genoegen naar school. de vooruitzichten hier zijn na hun 16e toch enigszins vaag: of uni-voorbereiding of een nivo dat nog lager is dan VMBO-praktijk in een "hands-on"-vak. Moeilijk, maar goed.
de tendens hier, zoals ik al eerder zei, is óf geld hebben óf pensioen. gevolg is dat wij, die gewoon moeten werken voor ons geld, ons toch een beetje ontheemd voelen. werken is bijna een vies woord. en dat is nu juist wat wij zo leuk vinden aan australië: het optimisme, positivisme, opbouwende en de uitdaging iets te maken van (n)iets.....
we hebben het hele emigreren dus al gehad: afscheid nemen, wennen aan een andere cultuur, leven zonder direkte familie/vrienden, nieuwe taal, enz. Wij vluchten niet van negatieve dingen, die heb je overal in NL, Spanje en ook in Australië. Wel zoeken we naar een omgeving die gericht is op de toekomst en op "we gaan ervoor".
hier (Spanje) gaan we, als gezin, niet vinden wat we zoeken. het gevolg van bovenstaande is nl. dat we nu aan het solliciteren zijn in NL, een verdeeld gezin zouden worden en dat niet willen!!!! we zoeken economische stabiliteit en een toekomst met onze kids. we bieden 2 mensen die keihard willen én kunnen werken en een kans willen voor een opbouwend geheel.
oké, het probleem: na een "10-minutengesprek" met buysse bleek dat ik niet in aanmerking zou komen voor een visum omdat mijn post-HBO (1-jarige opleiding) te kort zou zijn voor de VETASSESS, immers zij stellen dat een 50-punten beroep (training officer, wel op SOL) een bachelor zou eisen en dat is een opleiding van min. 3 jaar.... AFKNAPPER..... ik had er mee gerekend dat we die punten voor de skilled zouden halen.
hoe nu dan? partner is te oud (nu 47) en ik kennelijk under qualified; mijn engels is vloeiend en ik ben een goede trainer/coach die ook nog eens op de SOL-lijst staat!!!! Zeer frustrerend....
de dame bij Buysse adviseerde mij het volgende: boek een ticket, zorg dat je veel interviews hebt met recruiters etc. en probeer via een werkvergunning binnen te komen. is dus eerst temperorary, maar kan na 2 jaar permanent worden.
nu nemen wij 3 kids mee, man wil ook graag werken (heeeeeeeeeel graag) en stel dat ik dit zou doen.... heeft iemand ervaring met gaan op een "werkvergunning"? mag je dan bij medicare en centerlink? we hebben ongeveer AUS 25.000 mee te nemen....
doodeng dit verhaal, heel open en als mensen ons herkennen, vraag/zeg maar gewoon!
zijn een soort van desperate, dus graag respons!!!! groetjes, clara ( Mariëtte)
Ik (we) hebben ons al voorgesteld:
Wij, echtpaar en 3 jongens van 13,12 en 10 wonen momenteel in spanje en wonen hier sinds een kleine 2 jaar. We zijn destijds uit NL vertrokken om hier te ondernemen, te integreren en te leven in ruimte en "rust". Het valt dus tegen: integreren is er niet bij (de spanjaarden HIER(denia) zijn een gesloten gemeenschap en je integreert dus met mede-emigranten die óf barsten van het geld óf 70+ zijn), ondernemen is lastig omdat men toch liever met een spanjaard zaken doet.... de rust en ruimte hebben we gevonden!!!! daar willen we meer van maar dan op een andere manier.
het grootste probleem is eigenlijk de taal. We hebben intensief les (5 uur per week) en spreken de taal redelijk; echter, om zaken te doen en te werken is het nivo te laag. Heel vervelend aangezien we beiden heel erg bereid zijn om aan de slag te gaan. De fundamenten voor het bedrijf van mijn partner liggen er, advertenties zijn in alle kranten geplaatst en de website staat. Helaas, het is dus heel erg moeilijk om er tussen te komen en dat terwijl we een soortgelijk bedrijf (zonwering) in NL met succes 25 jaar hebben gehad.
Ik ben geregistreerd trainer/coach en werk op freelance basis in NL. Liever werk (=ander werk ivm de taal) ik hier in spanje, maar de verdiensten (gem. 800 EUR per maand) wegen niet op tegen de tarieven die ik in NL krijg. dus is dit de gulden middenweg geworden.
onze 3 jongens gaan met veel plezier naar de lokale, spaanse, school. het is écht keihard werken: heel veel huiswerk, lange dagen (tot 17.00 uur) en af en toe middeleeuwse praktijken qua discipline. Vreemd genoeg zijn ze wel happy: ze klagen wel over de ladingen huiswerk, maar gaan iedere dag weer met veel genoegen naar school. de vooruitzichten hier zijn na hun 16e toch enigszins vaag: of uni-voorbereiding of een nivo dat nog lager is dan VMBO-praktijk in een "hands-on"-vak. Moeilijk, maar goed.
de tendens hier, zoals ik al eerder zei, is óf geld hebben óf pensioen. gevolg is dat wij, die gewoon moeten werken voor ons geld, ons toch een beetje ontheemd voelen. werken is bijna een vies woord. en dat is nu juist wat wij zo leuk vinden aan australië: het optimisme, positivisme, opbouwende en de uitdaging iets te maken van (n)iets.....
we hebben het hele emigreren dus al gehad: afscheid nemen, wennen aan een andere cultuur, leven zonder direkte familie/vrienden, nieuwe taal, enz. Wij vluchten niet van negatieve dingen, die heb je overal in NL, Spanje en ook in Australië. Wel zoeken we naar een omgeving die gericht is op de toekomst en op "we gaan ervoor".
hier (Spanje) gaan we, als gezin, niet vinden wat we zoeken. het gevolg van bovenstaande is nl. dat we nu aan het solliciteren zijn in NL, een verdeeld gezin zouden worden en dat niet willen!!!! we zoeken economische stabiliteit en een toekomst met onze kids. we bieden 2 mensen die keihard willen én kunnen werken en een kans willen voor een opbouwend geheel.
oké, het probleem: na een "10-minutengesprek" met buysse bleek dat ik niet in aanmerking zou komen voor een visum omdat mijn post-HBO (1-jarige opleiding) te kort zou zijn voor de VETASSESS, immers zij stellen dat een 50-punten beroep (training officer, wel op SOL) een bachelor zou eisen en dat is een opleiding van min. 3 jaar.... AFKNAPPER..... ik had er mee gerekend dat we die punten voor de skilled zouden halen.
hoe nu dan? partner is te oud (nu 47) en ik kennelijk under qualified; mijn engels is vloeiend en ik ben een goede trainer/coach die ook nog eens op de SOL-lijst staat!!!! Zeer frustrerend....
de dame bij Buysse adviseerde mij het volgende: boek een ticket, zorg dat je veel interviews hebt met recruiters etc. en probeer via een werkvergunning binnen te komen. is dus eerst temperorary, maar kan na 2 jaar permanent worden.
nu nemen wij 3 kids mee, man wil ook graag werken (heeeeeeeeeel graag) en stel dat ik dit zou doen.... heeft iemand ervaring met gaan op een "werkvergunning"? mag je dan bij medicare en centerlink? we hebben ongeveer AUS 25.000 mee te nemen....
doodeng dit verhaal, heel open en als mensen ons herkennen, vraag/zeg maar gewoon!
zijn een soort van desperate, dus graag respons!!!! groetjes, clara ( Mariëtte)
