Highs and Lows: Season 5, Episode 4: Werk en werk vinden

[afterbang]

Een topic over werk vinden, en als je het dan gevonden hebt, hoe bevalt dat dan, wat zijn de verschillen met NL. Wat is fijner, wat minder?
Velen van ons hebben de move gemaakt met als 1 van de redenen, een betere work-life balance. Wellicht is het dan interessant om eens te kijken naar de linker kant van de som: Work.

Ik kan er zelf weinig over zeggen omdat ik na 5+ jaar hier nog steeds als contractor voor een van origine NL company werk maar met kantoren over de hele wereld, behalve Australia...., en dus geen lokale ervaring heb.

Wat ik van de significant other zie is niet heel hoopgevend, maar dat kan pech/toeval zijn. Canberra is een typische omgeving met veel Federal of overheids gerelateerde banen met complexe en overgereguleerde sollicitatie procedures. Toen ze eenmaal een baan had groeide ze snel door van gewoon office medewerker naar director. Maar de office culture in deze organisatie was uiteindelijk niet helemaal voor haar (zacht uitgedrukt) Hier in Noosa Shire/Sunshine Coast liggen de banen op niveau ook niet voor het oprapen. Life is pretty great up here in SEQ, work not so much (yet)?

Hoe hebben jullie een baan gevonden? Hoe makkelijk was dat? Hoe ervaar je de office/work floor culture? Tips & Tricks? Verschillen NL/AU?

 

[Zwerver]

Ha, eindelijk een topic waar ik echt over mee kan praten

Toen wij aankwamen in Perth is het me in de eerste 12 maanden niet gelukt om werk te vinden. Het hebben van het verkeerde visum, COVID, etc., etc. neem ik maar even als reden aan.

Toen we hier in QLD aankwamen waren er sollicitatiegesprekken genoeg, maar als je niet de juiste ervaring hebt (probeer maar eens een baan te vinden in de overheidssector zonder aantoonbare AU overheidservaring, of bij een mijnbouwcomp zonder ervaring daar etc.) kan je het gemoedelijk vergeten. Tot dat je dus die ene job vindt waarbij ze wel over het gebrek aan AU werkervaring willen heenkijken.

Uiteindelijk ben ik begonnen bij Blackhawk Network, via een kruiwagen binnengekomen omdat ik in EMEA projecten gedaan heb waar zij een partner waren. Ik onderschrijf ook wat @afterbang zegt. Zodra je binnen bent, gaat het hard. Ik begon als Implementation Consultant, binnen een maand was ik Sr manager met de verantwoordelijkheid over het hele team en in feb dit jaar ben ik Director met verantwoordelijkheid over een team dat dubbel de grootte heeft van mijn oorspronkelijke team. En nu al begint de head van onze regio al aan te geven dat hij wil dat ik nog meer verantwoordelijkheid op me neem, want de directe manier van problemen oplossen bevalt hem wel.

Daar komt ook direct het enige irritante. Wat zijn Ozzies op de werkvloer bezig met het ontwijken van wat voor verantwoordelijkheid dan ook. Een meeting wordt opgezet met 10 man, want dan is niemand accountable. Als je dan mensen gaat aanwijzen, dan probeert men het weg te duwen. Want... Verantwoordelijkheid is eng. Je kan erop afgerekend worden... brrrr....

 

[SteveSW]

wij zijn uiteindelijk naar aus vertrokken omdat ik, als architect, maar bleef sukkelen met het vinden van een baan door de crisis. Annelies had een prima baan. Een hele stap maar het wegtrekken naar een ander warmer land sluimerde wel steeds op de achtergrond. de crisis was de druppel.
Uiteindelijk zijn we via sponsored visa voor Annelies naar aus kunnen trekken. Ik zou daar dan zoeken naar een baan. Maar via via kreeg ik geheel onverwacht een positieve reactie van een op-afstand-sollicitatie. Heel ongewoon, zeker ook in cairns want ook hier bleek niet alles gespaard van de crisis.
Annelies belande in een geheel andere setting: overheidsinstelling, erggg hiërarchisch, collega's die erg gesloten waren en van ADHD en autisme kids naar erg getraumatiseerde kinderen. En dan ook nog eens terug in soort stage positie tot haar opleiding gelijkgesteld werd met die van hier. Een understatement te zeggen dat ze het erg zwaar had. Dat collega's meer gesloten waren was/is niet alleen een cultuurverschil maar ook door het erg transient karakter van Cairns en haar werkplek: mensen blijven niet erg lang en als je dan een niet permanent visum hebt gaan ze niet meteen investeren in meer contact. Totaal verschil dus met de NL cultuur die we zo fijn vonden: open en direct. Nu we PR hebben en ze ondertussen trauma specialist is gaat het stukken beter, zowel qua werk als collegiaal contact. Het directe van NL heeft hier toch ook wat vruchten afgeworpen. De collega's zijn er redelijk aan gewend en appreciëren het (soms). het is soms erg verbazend hoe gesloten ze zijn. Toen Annelies een collega aansprak op haar niet zo fijne gedrag, op een constructieve manier, was die collega aangenaam verbaasd (nu ja achteraf) en gaf ze aan dat in haar 15 jarige carrière niemand haar ooit had gewezen op wat er blijkbaar steeds mis ging.
Zelf belande ik in een klein dynamisch architectenbureau. De reden dat ik hier snel een job vond is enerzijds omdat de mensen die archicad kunnen (een tekenprogramma; je hebt ofwel Revit ofwel Archicad) niet dik gezaaid zijn hier en anderzijds omdat ervaring hier geen last is maar een plus. In NL was ik op bepaald moment te duur door mijn aantal jaren ervaring en was een pas afgestudeerde makkelijker. Hier werkt dat helemaal anders. In tegenstelling tot Annelies werk belande ik in een redelijk open en losse omgeving. Het zal wel met de creatieve sector te maken hebben. In tegenstelling tot NL/B geen zwart of in algemeen zelfs totaal geen aandacht voor hoe je erbij loopt. Informeel, tropisch: blote voeten, short en T-shirt. Ga je naar de werf daarentegen dan moet je lange mouwen, lange broek, hi-viz vestje, hard toe shoes, inductiecursussen allerhande etcetera. Alles volgens een hele papierwinkel. Erg Australisch vind ik nu. Voor alles is er een certificaat. En elk architectenbureau is awardwinning. Die aandacht voor awards is bijna lachwekkend. Maar dat begint hier al op school merken we.
Waar ik dan wel 'last' van heb is het erg hoge testosteron gehalte op kantoor. Sowieso bijna allemaal mannen, ook in het grotere bouwteam. Het is in het taalgebruik (fucking this and fucking that) en in de attitude waarbij geen onzekerheid of emotie wordt getoond, ook niet intern. Dat is dan weer niet erg creatieve sector. maar waarschijnlijk redelijk FNQ. Ik ken ook wel andere bureaus ondertussen in cairns waar dat toch wel wat anders loopt.
En het loon: dat is voor ons beiden stuk hoger dan in Nl. In mijn geval vooral omdat anders niemand blijft in Port Douglas. Het is een fantastische plek maar toch erg geïsoleerd dus word je toch extra betaald om te vermijden dat je gaat job hoppen in cairns en omstreken (denk ik dan; lig weerhoudt het mij om een iets minder testosteron omgeving op te zoeken).
Nog een verschil: vergaderingen en eten/drinken. Ik heb een jaar wekelijks werf vergaderingen gehad op maandag van 12-1 a 2. En nooit is er iets van drank of eten aangeboden. Dat was In B (en zelfs in NL ) wel even anders: daar werd een vergadering op de middag gezet zodat er lekker kon geluncht worden.

 

[SteveSW]

Daar komt ook direct het enige irritante. Wat zijn Ozzies op de werkvloer bezig met het ontwijken van wat voor verantwoordelijkheid dan ook. Een meeting wordt opgezet met 10 man, want dan is niemand accountable. Als je dan mensen gaat aanwijzen, dan probeert men het weg te duwen. Want... Verantwoordelijkheid is eng. Je kan erop afgerekend worden... brrrr....

oh yes. erggg typisch. En redelijk in conflict met de NL attitude dus dat levert soms wel verbaasde gezichten op (langs beide kanten). Het gaat van manager naar manager naar andere manager en komt dan soms ook terug obv een vervormd verhaal. Wij hebben onderling daar wel vaker over gediscussieerd: gaan we hierin mee en maken we het ons dus makkelijk of proberen we het op de NL manier en misschien appreciëren ze het wel. Wisselende resultaten. Maar....je kan altijd terug vallen op: "oh maar in B/NL deden we dat gewoon zo (onschuldige blik)"

 

[afterbang]

Nog een verschil: vergaderingen en eten/drinken. Ik heb een jaar wekelijks werf vergaderingen gehad op maandag van 12-1 a 2. En nooit is er iets van drank of eten aangeboden. Dat was In B (en zelfs in NL ) wel even anders: daar werd een vergadering op de middag gezet zodat er lekker kon geluncht worden.

Als ik iets herinner van mijn tijd in het Belgische kantoor was het wel dat elk excuus voor lekker eten en drinken met meer dan beide handen werd aangegrepen.

 

[Beebmeep]

Daar komt ook direct het enige irritante. Wat zijn Ozzies op de werkvloer bezig met het ontwijken van wat voor verantwoordelijkheid dan ook. Een meeting wordt opgezet met 10 man, want dan is niemand accountable. Als je dan mensen gaat aanwijzen, dan probeert men het weg te duwen. Want... Verantwoordelijkheid is eng. Je kan erop afgerekend worden... brrrr....

Bij mijn huidige werkplek merk ik meer het klagen, maar er niets aan willen doen. Ik redeneer: als je collega's of manager niet weten wat er dwars zit, dan kunnen ze het ook niet bespreken en (samen) oplossen. Zelfs mijn eigen toenmalig manager wilde een bepaalde situatie liever niet aankaarten bij haar manager, omdat we in een herstructurering zaten en ze bang was voor haar baan. Kijk, dat schiet niet op.

 

[FritsC]

aar komt ook direct het enige irritante. Wat zijn Ozzies op de werkvloer bezig met het ontwijken van wat voor verantwoordelijkheid dan ook. Een meeting wordt opgezet met 10 man, want dan is niemand accountable. Als je dan mensen gaat aanwijzen, dan probeert men het weg te duwen. Want... Verantwoordelijkheid is eng. Je kan erop afgerekend worden... brrrr....

Dan zou je toch eens bij een Nederlandse bank moeten werken. Zowel bij ABN Amro en ING was elke vergadering een Poolse landdag.

 

[FritsC]

Alvorens ik naar Australia verhuisde (Juli 2016) had ik al telefonisch contact met diverse recruiters. maar buiten wat gesprekken kwam en nooit iets goeds uit. Men wil toch een persoonlijk gesprek. Wellicht is dat nu post-Covid wat anders.

Eenmaal in Sydney kwam ik in contact met een recruiter en na twee weken had ik een gesprek met CBA. Dat was positief en nadat alle compliance checks waren gedaan ging ik daar in September aan de slag op een 6 maands contract. Aan het eind werd dat omgezet naar een vast contract.
Qua salaris was het wel een stap terug, maar dat wist ik wel. Het Euro teken werd vervangen door een $ teken, zonder een wisselkoers toe te passen.

Bij mijn werk in Europa had ik al vaak gewerkt in een Anglo-Saksische cultuur, dus de werkhouding was erg vergelijkbaar. En zoals elke bank betaamd, is er een flinke overhead, veel procedures en besluitvorming kan lang duren (maar soms ook verbazend snel).

Het valt mij wel op dat veel zaken hier geformaliseerd worden. Wij moeten jaarlijkse online cursussen doen voor Health&Safety, Diversity en meer bank gerelateerde cursussen. Er is vanuit het management veel aandacht voor inclusivity: LGBTQI+, Indigenous, Disabilities, Mental Wellbeing, Dharwhalli etc. Voor al deze zaken is de bank zeer aktief en worden er dingen georganiseerd. Dat is zonder meer een plus vergeleken met de Nederlandse werkcultuur.

In mijn omgeving is er een echte can-do' mentaliteit. Fouten mogen gemaakt geworden en worden als een leermoment gezien. Vingerwijzen doet men niet aan.

Al met al denk ik dat de Australische bancaire omgeving vergelijkbaar, dan wel positieve is dan de Nederlandse.

 

[afterbang]

Grappig, wellicht moet ik dan tzt weer terug de financiële wereld in. De can do/fouten mogen maken hoor ik verder niet vaak terug. (Maar mijn wereldje is klein!)

Heb in NL voor Royal Bank of Scotland gewerkt en Santander (beide flinke banken alleen RBS ging een beetje ten onder aan de ABN AMRO overname)

 

[afterbang]

Dan zou je toch eens bij een Nederlandse bank moeten werken. Zowel bij ABN Amro en ING was elke vergadering een Poolse landdag.

Dat had ik niet bij RBS of Santander. Bij Santander was het vaak zelfs de andere kant op. De baas zegt: Links. Dan gaan we gezellig allemaal Links. Erg directief vond ik. (En dus niet zo heel lang voor gewerkt)

 

[FritsC]

Grappig, wellicht moet ik dan tzt weer terug de financiële wereld in. De can do/fouten mogen maken hoor ik verder niet vaak terug. (Maar mijn wereldje is klein!)

Heb in NL voor Royal Bank of Scotland gewerkt en Santander (beide flinke banken alleen RBS ging een beetje ten onder aan de ABN AMRO overname)

Grappig, bij de opsplitsing van ABN Amro ben ik ook bij RBS terechtgekomen. Zat vooral vaak in London bij Global Markets.

 

[afterbang]

Grappig, bij de opsplitsing van ABN Amro ben ik ook bij RBS terechtgekomen. Zat vooral vaak in London bij Global Markets.

En toen ben ik bij Santander terecht gekomen. Maar ik vond RBS leuker om voor te werken. Vond de UK mentaliteit niet al te ver van de NL. De Spaanse was heel anders en paste helemaal niet bij me. Er was niets mañana aan. Alles was Hoy (vandaag) Denk dat het een anti-mañana stijl was die in Spanje wellicht nodig was maar in NL niet continu benadrukt hoeft te worden.

Heb er een hoop geleerd, maar vooral wat ik niet wil hahaha.

 

[Zwerver]

Dan zou je toch eens bij een Nederlandse bank moeten werken. Zowel bij ABN Amro en ING was elke vergadering een Poolse landdag.

Ik heb bij Rabo, ABNA en ING gewerkt in Nederland . Het hangt denk ik van de afdeling af bij de grote drie. Maar hier, waar ik in het MT zit, zie ik het over alle afdelingen. Goed om te weten dat CBA daar anders in is (alhoewel CBA dan op andere vlakken wel een klein beetje een zooitje maakt, maar dat is te specifiek )

 

[Tim911]

Ik wist op voorhand wel dat direct een baan op niveau, en eigenlijk direct uberhaupt een baan te vinden erg lastig zou worden, dus had mij daar wel op voorbereid. Als je een 'baan op niveau' zoekt dan is regional QLD gewoon niet de plek waar je moet zijn. Zelfs voor de wat simpelere banen is er veel animo.

Toen we NL verlieten had ik zoveel uren opgebouwd bij mijn werkgever dat ik ervoor koos om deze uit te laten betalen, dus ik heb 3 maanden lang nog gewoon loon uit NL ontvangen, dat hielp de pijn wel verzachten die eerste periode. Soliciteren als een malle, op van alles en nog wat. Ik geloof dat ik de eerste paar maanden wel 60 sollicitaties heb verzonden, waarvan ik uiteindelijk maar bij 5 adressen ben uitgenodigd op sollicatie gesprek, waar ik uiteindelijk 2x een baanaanbod op een "tie over job" heb ontvangen, Het viel allemaal niet mee, enorme concurrentie ( in een zaal zitten met 100 andere sollicitanten (ja echt) en een slideshow bekijken over wat de baan inhoudt etc. Aan het eind horen dat er maar 3 banen beschikbaar zijn, trouwens wel uitgenodigd voor een gesprek maar dat terzijde.

Persoonlijk dieptepunt voor mij was "liegen" op mijn QLD sollicitatie op de vraag of ik PR was, ik wist als ik dit eerlijk zou beantwoorden ik al niet eens uitgenodigd zou worden voor een gesprek, je overleefd de automatische schifting niet eens. Al het geluk dat ik dat gedaan heb want toen ik eenmaal binnen was als casual was het geen probleem dat ik geen PR was.


Eenmaal binnen: het is niet moeilijk om jezelf te onderscheiden door gewoon hard te werken, en ook gewoon eerlijk je feedback te geven. Mijn manager heeft altijd gezegd dat hij graag alles wil horen, en toen hij dat dan ook daadwerkelijk hoorde vond hij dat verfrissend, maar moest wel even wennen . Nu zit ik in principe 1 functielaag onder hem dus is het iets makkelijker om je ongezouten mening te geven zo nu en dan. Hij laat de vloeroperatie ook 100% aan mij over, dus we zitten niet in elkaars vaarwater.
Ikzelf en een andere persoon zijn begonnen in dezelfde week, en zijn beide nog werkzaam, en beiden hadden een andere strategie om de ladder te beklimmen zeg maar. Hij is nog steeds orderpicker en ik ben ondertussen Supply Supervisor en als de manager over 2.5 jaar met pensioen gaat mag ik (hopelijk) zijn positie bekleden, en hopelijk vanuit daar doorgroeien naar Regional Director. Hard werken, eerlijk zijn, dingen uitpraten, ideeeen pitchen, uitwerken, en uitvoeren. Altijd initiatief nemen mbt verbetering skillset of functie, en nooit afwachten. Er is altijd tegen ons gezegd: wie er hard werkt en positief uitspringt wordt beloond, dus dat heeft mij geen windeieren gelegd. Ook altijd aangegeven dat ik vooruit moet en dat ik ook gesteund wil worden vanuit management en hogerhand, als er harde opbouwende kritiek nodig is sta ik daar voor open.

QLD Health is enorm hierarchisch wat ik persoonlijk nooit een probleem heb gevonden, toen ik orderpicker was deed ik wat mij gevraagd werd, en nu bepaal ik de koers en bepaal ik werk voor personen die mij vorig jaar nog orders gaven. Geen probleem en no hard feelings whatsoever. Jij bent de baas en jij bepaald, dat zeggen ze soms ook letterlijk. Dat ook ik wel eens idee wil pitchen of gewoon initiatief wil zien vanuit het team, dat zit er niet in. Jammer? Jazeker, aan de andere kant kan ik nu gewoon koers bepalen en als het werkt dan werkt het. Ik vind mijn werkplek totaal niet masculent, we werken met 13 mannen en 1 dame, maar gescholden of raar geluld wordt er zelden. Dat "rough as guts" karakter dat je in veel uitvoerende omgevingen ziet heb je bij ons niet. Als ik of een collega een fout maakt dan wordt er de schouders over opgehaald, "hopelijk heb je er iets van geleerd" en "als je dingen uitprobeert dan kun je eens op je bek gaan" . Geen probleem.


Ik vind de Australische werkomgeving lekkerder werken dan de Nederlandse, al is het appels met peren vergelijken: private sector vs overheid. Maar ik kan mijn ei kwijt bij een fantastische werkgever.

En ja dat alles geformaliseerd wordt met cursussen, certificaten en van alles en nog wat, daar ben ik nu zo aan gewend dat ik het bij Frits moest lezen en even een "o ja " momentje had.

 

[Emulate]

Ik heb waarschijnlijk geen ervaring die voor anderen hier bruikbaar is op korte termijn, want ik was 57 toen ik 5 jaar geleden in Oz arriveerde. Maar het week wel af van wat ik in NL had meegemaakt. Ik kwam hier zonder verwachtingen aan, had nog geen werkvisum en op mijn leeftijd ben je in NL wel uitgepoept als je nog iets nieuws moet vinden. Ik heb dus vooral gezorgd dat ik mijn financieen goed op orde had en langere tijd kon overleven zonder inkomen. Om die reden ben ik (over 3 weken) ook citizen geworden, dat maakt het makkelijker om de oudedagsvoorzieningen van NL en Oz te stroomlijnen. Nee, ik ga geen 2 keer AOW krijgen , de SVB en Centrelink werken samen.

Het grootste deel van mijn op dat moment 30-jarige loopbaan heb ik als zelfstandig adviseur gewerkt, flexibiliteit is me niet vreemd. Ik ben ook gewend om in goede tijden flink te sparen en in slechte tijden flink te downsizen. En tot mijn verbazing had ik vrijwel meteen opdrachten. Weliswaar niet voor een Australische klant of werkgever want dat mocht ik niet op een Tourist Visa, maar er is via vrijwilligerswerk en NL netwerken wel iets op te bouwen. Dat eerste jaar heb ik dus gewoon met NL'ers gewerkt en gefactureerd, en mijn kont in het Oz volunteerscorps gewurmd. Het enige wat ik na ontvangst van mijn Bridging Visa met werkrecht heb geregeld is een TFN en een ABN om in Oz ook van start te kunnen. Vervolgens heb ik als zelfstandige in aged care gewerkt voor een grote bemiddelaar, les gegeven aan een onderwijsinstelling en prive, en mediaresearch gedaan voor een bankenconsortium. Toen kwam covid, en is het meeste werk wel verdwenen, fysiek onmogelijk geworden of wegbezuinigd. Op dit moment zit ik dus, zoals dat eufemistisch heet, in-between jobs. Er zijn schrijnende tekorten in de zorg en hospitality, maar daarvoor kom ik helaas niet in aanmerking.

Persoonlijk vind ik het niet heel erg. Mijn partner (advocaat) is 5 jaar ouder dan ik en de afgelopen 5 jaar al met semi-pensioen geweest. Hij doet alleen nog wat incidenteel juridisch advies en leuke klussen als marking exam papers van rechtenstudenten aan de universiteit. Hij is ook begonnen aan zijn PhD in ancient history waar hij riant de tijd voor heeft en neemt. We hebben fijn meer tijd samen en ik beraad me nu wat ik verder nog wil. Ik zit te denken aan een nieuwe invulling van mijn oude NL bedrijfje en wat losse klussen bij Australische opdrachtgevers. Ik merk wel dat mijn mentale energie boven de 60 wat is afgenomen dus fulltime doe ik niet meer.

Zoals ik al zei: geen relevante informatie voor de meesten op dit forum, jullie zijn (veel) jonger dan ik. Maar voor de toekomst van de werkenden hier: mij valt dus op dat mijn leeftijd hier veel minder een issue is dan in NL. Ik heb talloze sollicitatiegesprekken gehad, werd vrijwel op alles waarop ik reageerde uitgenodigd en heb 2 langlopende opdrachten ook daadwerkelijk gekregen. Als ik in een lineaire, verticale loopbaan had gezeten was het waarschijnlijk een stuk moeilijker geweest om een baan op mijn gewenste niveau te krijgen, had ik wellicht een paar stappen terug moeten doen, maar het meest waarschijnlijke is dat ik rond de 60 ueberhaupt niet meer aan het werk gekomen was. Maar als flexibele zelfstandige die variatie toejuicht, en niet te beroerd is om alles aan te pakken zolang ik maar lol heb, is 60-plus geen enkel bezwaar gebleken.

 

[Palmtrees]

Leuk topic! Ik heb een vraag aan jullie die al Down Under zijn (wij gaan in juli): klopt het dat je daar minder vakantie dagen krijgt in de meeste gevallen? En ik heb ook weleens gehoord dat het (door dus minder dagen) gebruikelijker is om onbetaald verlof op te nemen. Mijn vriend werkt als fysio en ik in de evenementen sector, wellicht maakt dat nog uit!

Benieuwd naar jullie ervaringen!

 

[Tim911]

Leuk topic! Ik heb een vraag aan jullie die al Down Under zijn (wij gaan in juli): klopt het dat je daar minder vakantie dagen krijgt in de meeste gevallen? En ik heb ook weleens gehoord dat het (door dus minder dagen) gebruikelijker is om onbetaald verlof op te nemen. Mijn vriend werkt als fysio en ik in de evenementen sector, wellicht maakt dat nog uit!

Benieuwd naar jullie ervaringen!

Denk dat dit per werkgever / branche verschilt. volgens mij is het meestal 4 weken leave.
Wij (government) hebben 4 weken recreation leave en die kun je ook deels of helemaal tegen 50% betaling opnemen waardoor je dus maximaal 8 weken vrij kunt nemen. En elke 4 weken een RDO (extra vrije dag) en deze kun je ook opsparen als je wil waardoor je dus nog ruim 2 weken extra vrij kan nemen. Wij kunnen geen onbetaald verlof opnemen, alleen onder speciale voorwaarden en daar gaat een hele papierwinkel aan vooraf.

Dit had ik in Nederland niet hoor!

 

[afterbang]

20! Dagen is hier standaard. Dus in die zin minder dan NL waar 25 toch wel de standaard is, en meer ook regelmatig voorkomt (ik had 28 geloof ik) Daarbij is het voor veel bedrijven volgens mij een soort van normaal dat je met kerst vrij twee weken vrij neemt.

Hier is het dan wel weer zo dat indien feestdagen in het weekend vallen de maandag na het weekend een vrije dag is.

Maar er zijn ook organisaties die wat meer hebben. Mijn partner had 25 dagen, nog wat RDO. En de week met kerst was verplicht vrij maar ging niet af van je dagen (geloof ik)

Het verschilt dus nogal. In de basis vaak minder maar zo zwart/wit is het dus niet altijd.

Wat me hier wel opvalt is dat we met 25 miljoen man een week of 3-4 vrij hebben rond de kerst en het dan dus overal retedruk/onbetaalbaar is. Wij proberen echt op andere momenten onze vakantie te doen.

 

[FritsC]

Leuk topic! Ik heb een vraag aan jullie die al Down Under zijn (wij gaan in juli): klopt het dat je daar minder vakantie dagen krijgt in de meeste gevallen? En ik heb ook weleens gehoord dat het (door dus minder dagen) gebruikelijker is om onbetaald verlof op te nemen. Mijn vriend werkt als fysio en ik in de evenementen sector, wellicht maakt dat nog uit!

Benieuwd naar jullie ervaringen!

Ook bij mij 24 dagen verlof en 10 dagen doorbetaald ziekteverlof per jaar. Niet opgenomen dagen rollen door naar het volgende jaar.

Er wordt binnen de bank wel op aangedrongen om dagen op te nemen rond de Kersttijd omdat de bank 'twee weken dicht gaat'. Maar als je consultant bent dan is het verplicht verlof van drie weken rond Kerst, en ook nu met Pasen moeten consultants twee weken verplicht verlof opnemen. Dan ben je snel door je dagen heen!

Voordeel van Australia is dat als de feestdag in het weekend valt, deze gecomponseerd wordt met de daaropvolgende maandag. Dus niet het Nederlandse model waarbij je pech hebt als Koningsdag of Kerst in het weekend valt.

 

[Beebmeep]

Leuk topic! Ik heb een vraag aan jullie die al Down Under zijn (wij gaan in juli): klopt het dat je daar minder vakantie dagen krijgt in de meeste gevallen? En ik heb ook weleens gehoord dat het (door dus minder dagen) gebruikelijker is om onbetaald verlof op te nemen. Mijn vriend werkt als fysio en ik in de evenementen sector, wellicht maakt dat nog uit!

Benieuwd naar jullie ervaringen!

Ik werk ook in een overheidsbaan en heb de standaard 20 vakantiedagen en in mijn rol is flexi (extra uren) door regeltjes erg moeilijk op te bouwen. Ook 'at half pay' opnemen verlof kan/mag niet meer. Het is wel mogelijk om extra verlof te 'kopen' (papierwinkel) en onbetaald verlof kan ook. Ik bouw wel 5 dagen Long Service Leave (LSL) per jaar op. De eerste 7 jaar kun je daar niet bijkomen, maar daarna krijg je die dagen in een keer toegekend en bouw je verder op. In tegenstelling tot gewone vakantiedagen, kun je deze opsparen. Gewone vakantiedagen mogen niet teveel oplopen. LSL kun je wel voor 50% opnemen en daarmee dus verdubbelen, alleen tellen weekenden mee. Dus als ik een week LSL opneem, dan zijn dat 7 dagen en niet de 5 werkdagen. Bij het veranderen van werkgever kun je LSL alleen meenemen als je voor de overheid blijft werken. Anders kun je ze uitbetaald krijgen.
Ziekdagen zijn er 10.