Mountains
XPdite Sponsor
You're not the only one, with mixed emotions... zingt Mick Jagger al een tijdje in mijn hoofd.
Pfff. Ik draaf niet in een cirkeltje rond, maar eerder in een driehoek.
In de ene hoek zit de wens tot emigratie naar Oz, daar voel ik nu even niks bij, want...
in de tweede hoek zit mijn familie. Die weet (op mijn broer na, die zwijgt) nog niks van onze plannen. We willen daarmee wachten tot de beroepserkenning (Social Work) rond is. Ook onze kinderen hebben we nog niet ingelicht. Ze zijn 9 jaar, zouden het niet zo lang voor zich kunnen houden, lijkt me.
Mijn moeder is er slecht aan toe. Niet terminaal of zo, maar na derde zware herseninfarct is er niet veel van over. Gelukkig geestelijk wel in orde. Veel zorg aan besteed het afgelopen jaar. Mijn partner heeft mij veel uit handen genomen rondom doorspitwerk voor de emigratie, om mij vrij te spelen zodat ik veel voor mijn ouders kon doen (begeleiden bij allerlei aspecten van het ziekteproces).
Nu zou je zeggen, wacht dan even met het emigratieproces, neem wat meer tijd.
Maar daarmee belanden we in de derde hoek: de tijdsdruk.
Over 8 maanden ben ik 45, en dan moet de visumaanvraag gedaan zijn.
Ik voel dus de tijdsdruk, schuld naar familie (ik ga ze in de steek laten), en ik heb geen tijd om dingen te verwerken, want hee, hurry up met de IELTS, het vergaren van documenten die echt niet op internet te vinden zijn (studiegids SPH uit 1995 hahaha!).
Ik besef me heel goed dat ik me meer moet gaan verdiepen in Australië, om weer de binding te gaan voelen.
Zo. Dit wilde ik even kwijt. Want als Mick weer gaat zingen in mijn hoofd, dan denk ik toch even aan jullie op het forum.
Juuut
Pfff. Ik draaf niet in een cirkeltje rond, maar eerder in een driehoek.
In de ene hoek zit de wens tot emigratie naar Oz, daar voel ik nu even niks bij, want...
in de tweede hoek zit mijn familie. Die weet (op mijn broer na, die zwijgt) nog niks van onze plannen. We willen daarmee wachten tot de beroepserkenning (Social Work) rond is. Ook onze kinderen hebben we nog niet ingelicht. Ze zijn 9 jaar, zouden het niet zo lang voor zich kunnen houden, lijkt me.
Mijn moeder is er slecht aan toe. Niet terminaal of zo, maar na derde zware herseninfarct is er niet veel van over. Gelukkig geestelijk wel in orde. Veel zorg aan besteed het afgelopen jaar. Mijn partner heeft mij veel uit handen genomen rondom doorspitwerk voor de emigratie, om mij vrij te spelen zodat ik veel voor mijn ouders kon doen (begeleiden bij allerlei aspecten van het ziekteproces).
Nu zou je zeggen, wacht dan even met het emigratieproces, neem wat meer tijd.
Maar daarmee belanden we in de derde hoek: de tijdsdruk.
Over 8 maanden ben ik 45, en dan moet de visumaanvraag gedaan zijn.
Ik voel dus de tijdsdruk, schuld naar familie (ik ga ze in de steek laten), en ik heb geen tijd om dingen te verwerken, want hee, hurry up met de IELTS, het vergaren van documenten die echt niet op internet te vinden zijn (studiegids SPH uit 1995 hahaha!).
Ik besef me heel goed dat ik me meer moet gaan verdiepen in Australië, om weer de binding te gaan voelen.
Zo. Dit wilde ik even kwijt. Want als Mick weer gaat zingen in mijn hoofd, dan denk ik toch even aan jullie op het forum.
Juuut
t is inderdaad niet niks allemaal
