Tamarind
Well-Known Member
Met een knipoog, maar hier ga ik dan toch maar 
.
Ik hang al een tijdje rond op dit forum, en de emigreer-kriebel is er al veel langer dan dat. Maar wij zijn twijfelaars, zowel mijn man als ik, die lang denken en analyseren voor er een beslissing komt. We zitten bijna aan het eind van een jaar in de VS, en gaan dus binnenkort terug naar België. Om een langer verhaal kort te maken, hebben we al onze twijfels recent opzij gezet, en twee worst-case-scenario's bovengehaald:
1/ we halen binnen afzienbare tijd een visum, maar beslissen uiteindelijk toch om niet te gaan. Worst case: geld kwijt.
2/ we wachten nog wat langer af en 'zien wel' welke richting we uitgaan, en vragen pas een visum aan als we zeker weten hoe en wat. Worst case: we kunnen geen visum meer krijgen.
Omdat 2 problematischer is (zoals al besproken op dit forum) hebben we beslist om de visumprocedure in gang te zetten. Zoals hier al vaak bewezen is, weten we dat het meestal niet van een leien dakje loopt, dus we proberen er met een realistische instelling aan te beginnen. En dat begin is 8 juli: dan gaat de wederhelft een IELTS test afleggen, op hoop van zegen. Hij zou de hoofdaanvrager zijn, omdat dit in zijn beroep iets makkelijker is op lange termijn (ik moet ook al een job offer hebben in mijn sector, wat natuurlijk niet echt goed in onze langere-termijn-we-zien-wel-planning past). Als (!) we een visum halen, hebben we vijf jaar de tijd om een aantal knopen door te hakken (waarvan de belangrijkste zijn: hond met verleden van verlatingsangst en de quarantaine, familie en vrienden achterlaten, werk vinden voor ons allebei). En ja, die hond is een belangrijke.
We zijn nu dus flink aan het oefenen, gezellig samen, om vooral writing en speaking tot een goed einde te brengen. Een 7 is voldoende, een 8 zou mooi zijn om die 10 extra punten binnen te halen.
Wat de toekomst brengt, weten we niet, en het loopt vast heel anders dan we plannen. Maar een visum komt niet uit de lucht gevallen, dus daar gaan we voor! En komt er toch iets anders tussen, waardoor we niet in Australië belanden: even goed. Verhuizen we, maar valt het toch tegen, of vinden we onze draai niet: ook goed, dan keren we terug. Of verhuizen we verder, wie weet. Vinden we onze plek ginder: ook mooi. Dat is een beetje de houding die we ons de laatste tijd aanmeten. Ik vind dat best zen. Weet niet of we dat volhouden, maar een mooie poging is ook al iets waard, haha.
Voila, het startschot is gegeven, denk ik zo.
Tamarind
. Ik hang al een tijdje rond op dit forum, en de emigreer-kriebel is er al veel langer dan dat. Maar wij zijn twijfelaars, zowel mijn man als ik, die lang denken en analyseren voor er een beslissing komt. We zitten bijna aan het eind van een jaar in de VS, en gaan dus binnenkort terug naar België. Om een langer verhaal kort te maken, hebben we al onze twijfels recent opzij gezet, en twee worst-case-scenario's bovengehaald:
1/ we halen binnen afzienbare tijd een visum, maar beslissen uiteindelijk toch om niet te gaan. Worst case: geld kwijt.
2/ we wachten nog wat langer af en 'zien wel' welke richting we uitgaan, en vragen pas een visum aan als we zeker weten hoe en wat. Worst case: we kunnen geen visum meer krijgen.
Omdat 2 problematischer is (zoals al besproken op dit forum) hebben we beslist om de visumprocedure in gang te zetten. Zoals hier al vaak bewezen is, weten we dat het meestal niet van een leien dakje loopt, dus we proberen er met een realistische instelling aan te beginnen. En dat begin is 8 juli: dan gaat de wederhelft een IELTS test afleggen, op hoop van zegen. Hij zou de hoofdaanvrager zijn, omdat dit in zijn beroep iets makkelijker is op lange termijn (ik moet ook al een job offer hebben in mijn sector, wat natuurlijk niet echt goed in onze langere-termijn-we-zien-wel-planning past). Als (!) we een visum halen, hebben we vijf jaar de tijd om een aantal knopen door te hakken (waarvan de belangrijkste zijn: hond met verleden van verlatingsangst en de quarantaine, familie en vrienden achterlaten, werk vinden voor ons allebei). En ja, die hond is een belangrijke
. We zijn nu dus flink aan het oefenen, gezellig samen, om vooral writing en speaking tot een goed einde te brengen. Een 7 is voldoende, een 8 zou mooi zijn om die 10 extra punten binnen te halen.
Wat de toekomst brengt, weten we niet, en het loopt vast heel anders dan we plannen. Maar een visum komt niet uit de lucht gevallen, dus daar gaan we voor! En komt er toch iets anders tussen, waardoor we niet in Australië belanden: even goed. Verhuizen we, maar valt het toch tegen, of vinden we onze draai niet: ook goed, dan keren we terug. Of verhuizen we verder, wie weet. Vinden we onze plek ginder: ook mooi. Dat is een beetje de houding die we ons de laatste tijd aanmeten. Ik vind dat best zen
. Weet niet of we dat volhouden, maar een mooie poging is ook al iets waard, haha. Voila, het startschot is gegeven, denk ik zo.
Tamarind
