hallo allemaal, ik wil mijzelf even voorstellen: Ik bn Mieke en moeder van 3 kinderen. Mijn jongste kind is sinds 2009 ge-emigreerd naar Melbourne. Hij is naar zijn grote liefde toe. Als moeder wens je het beste voor je kind, nietwaar? maar toch..........de heimwee vreet aan je. Is er iemand die dit herkent? Misschien is er iemand hoe ik met deze heimwee om moet gaan. Gelukkig ga ik in oktober 2010 naar hem toe
ouders die achterblijven
- Thread starter moetie51
- Start date
Martens73
Active Member
Hoi Mieke,
Ik kan me helemaal voorstellen dat je het heel moeilijk hebt nu 1 van je kinderen aan de andere kant vd wereld woont. Heb jammer genoeg geen tips om je te helpen met de heimwee naar je zoon.
Onze ouders gaan ons straks ook erg missen, we nemen hun 2 kleinste klein kinders mee dat maakt het nog moeilijker. Wij gaan hun ook missen natuurlijk.
Heimwee is het grootste probleem als je emigreerd en daar is denk ik heel weinig aan te doen. Blijf bij je gevoel, en hopelijk kun je vaak naar Oz om daar zijn leven mee te maken.
Sterkte met alles, hopelijk kun je via dit forum wat steun krijgen?
Groetjes, Betty
Ik kan me helemaal voorstellen dat je het heel moeilijk hebt nu 1 van je kinderen aan de andere kant vd wereld woont. Heb jammer genoeg geen tips om je te helpen met de heimwee naar je zoon.
Onze ouders gaan ons straks ook erg missen, we nemen hun 2 kleinste klein kinders mee dat maakt het nog moeilijker. Wij gaan hun ook missen natuurlijk.
Heimwee is het grootste probleem als je emigreerd en daar is denk ik heel weinig aan te doen. Blijf bij je gevoel, en hopelijk kun je vaak naar Oz om daar zijn leven mee te maken.
Sterkte met alles, hopelijk kun je via dit forum wat steun krijgen?
Groetjes, Betty
cyberoo
XPdite Sponsor
Hai welkom,
Nou je kan hier in iedergeval wel lezen hoe de gevoelens van de emigranten zijn en ik denk dat er ook vast wel meerdere ouders deze site hebben ontdekt maar zich nog niet bekend hebben gemaakt. Ik kan je helaas geen advies geven mar ik kan me wel heel goed indenken dat het voor een ouder heel moeilijk kan zijn vooral als men elkaar veel zag in het verleden.
Je heb gelukkig iets moois om naar uit te kijken en misschien als je met eigen ogen ziet dat je kind gelukkig is daar dat het heimwee ook wat minder wordt als je weer terug bent.
groetjes
Monica
Nou je kan hier in iedergeval wel lezen hoe de gevoelens van de emigranten zijn en ik denk dat er ook vast wel meerdere ouders deze site hebben ontdekt maar zich nog niet bekend hebben gemaakt. Ik kan je helaas geen advies geven mar ik kan me wel heel goed indenken dat het voor een ouder heel moeilijk kan zijn vooral als men elkaar veel zag in het verleden.
Je heb gelukkig iets moois om naar uit te kijken en misschien als je met eigen ogen ziet dat je kind gelukkig is daar dat het heimwee ook wat minder wordt als je weer terug bent.
groetjes
Monica
Sacha
Ass. Perth Promotor
Beste Mieke,
Wat goed dat zich eindelijk een "achterblijver" meld. Er komen hier regelmatig gesprekken voorbij over hoe wij als "vertrekkers" om moeten gaan met het verdriet dat wij (groot)ouders aan doen.
Ik vind het zelf heel moeilijk om over zoiets als jouw verdriet/heimwee een oplossing te geven. Wij zijn zelf 10 maanden geleden vertrokken met onze kinderen en mijn moeder heeft het daar heel erg moeilijk mee gehad. Ze kon niet naar Schiphol komen, omdat dit echt te veel zou worden. Mijn moeder en ik zijn altijd 2 handen op 1 buik geweest, maar ik heb gekozen voor mijn kinderen, een keuze waar zij begrip voor had, maar niet 100% kon ondersteunen.
Omdat ze ons heel erg miste is ze in januari een weekje hier geweest, langer was niet mogelijk. In die week heeft ze kunnen zien waar we wonen, met wie we omgaan, waar de kinderen naar school gaan en hoe ons leven nu dus eigenlijk is. Haar reactie was toen dat we dit veel eerder hadden moeten doen, want ze kon zien dat we hier heel erg gelukkig zijn. Nu is het weer mailen, chatten, skypen en webcammen geblazen, maar het is voor haar nu iets minder erg dan voor ze hier was. Een groot deel van haar verdriet kwam vanuit angst dat het niet goed met ons ging, dat we niet zo gelukkig waren als we in Nederland waren. Ze heeft nu gezien, dat er niets is om zich zorgen te maken en dat heeft haar een heel stuk rust gegeven. Het missen blijft, ik mis haar en zij mist mij en de kinderen. We hopen dat ze rond de kerst weer hier heen kan komen, want er gaat niets boven je moeder vast kunnen houden
Blijf tot je lekker naar je kind kan gaan gewoon lekker hier mee lezen en misschien ook wel schrijven. MIsschien zullen er dan ook ander ouders zich gaan melden en kunnen jullie elkaar op die manier steunen.
Succes!
Sacha
Wat goed dat zich eindelijk een "achterblijver" meld. Er komen hier regelmatig gesprekken voorbij over hoe wij als "vertrekkers" om moeten gaan met het verdriet dat wij (groot)ouders aan doen.
Ik vind het zelf heel moeilijk om over zoiets als jouw verdriet/heimwee een oplossing te geven. Wij zijn zelf 10 maanden geleden vertrokken met onze kinderen en mijn moeder heeft het daar heel erg moeilijk mee gehad. Ze kon niet naar Schiphol komen, omdat dit echt te veel zou worden. Mijn moeder en ik zijn altijd 2 handen op 1 buik geweest, maar ik heb gekozen voor mijn kinderen, een keuze waar zij begrip voor had, maar niet 100% kon ondersteunen.
Omdat ze ons heel erg miste is ze in januari een weekje hier geweest, langer was niet mogelijk. In die week heeft ze kunnen zien waar we wonen, met wie we omgaan, waar de kinderen naar school gaan en hoe ons leven nu dus eigenlijk is. Haar reactie was toen dat we dit veel eerder hadden moeten doen, want ze kon zien dat we hier heel erg gelukkig zijn. Nu is het weer mailen, chatten, skypen en webcammen geblazen, maar het is voor haar nu iets minder erg dan voor ze hier was. Een groot deel van haar verdriet kwam vanuit angst dat het niet goed met ons ging, dat we niet zo gelukkig waren als we in Nederland waren. Ze heeft nu gezien, dat er niets is om zich zorgen te maken en dat heeft haar een heel stuk rust gegeven. Het missen blijft, ik mis haar en zij mist mij en de kinderen. We hopen dat ze rond de kerst weer hier heen kan komen, want er gaat niets boven je moeder vast kunnen houden
Blijf tot je lekker naar je kind kan gaan gewoon lekker hier mee lezen en misschien ook wel schrijven. MIsschien zullen er dan ook ander ouders zich gaan melden en kunnen jullie elkaar op die manier steunen.
Succes!
Sacha