Annelies en Thijs naar Australië
- Thread starter Thijsvr
- Start date
Thijsvr
Well-Known Member
Ja, jullie hadden een gummie die naar beneden kwam toch?
afterbang
XPdite Sponsor
Yep, widow maker in the front yard... But no harm.
Tim911
Account Inactief (eigen verzoek)
Wat een ongeluk! Sterkte!
Sydney is een geweldige stad, mijn neef woont in Paddington en ik vind het echt geweldig, (en duur maar dat terzijde).
Bondi is echt heel tof, maar wat @Thijsvr ook zegt, veel gebleekte tanden en spraytan volk. Om als toerist een weekend rond te hangen: top. Om er te wonen: moet er niet aan denken.
Sydney is een geweldige stad, mijn neef woont in Paddington en ik vind het echt geweldig, (en duur maar dat terzijde).
Bondi is echt heel tof, maar wat @Thijsvr ook zegt, veel gebleekte tanden en spraytan volk. Om als toerist een weekend rond te hangen: top. Om er te wonen: moet er niet aan denken.
Thijsvr
Well-Known Member
Ja de nodige blauwe plekken vanochtend, maar lijken met de schrik vrijgekomen te zijn. Gelukkig. De ambos en wij vreesden gisteren voor meer.
We zijn in good enough shape om vandaag Surrey Hills te bekijken
Nog steeds een prachtige stad, maar al wel weer echt zin om lekker naar huis in Melbourne te gaan!
FritsC
XPdite Sponsor
Bondi....voor mij iets te veel back packers en Lebs. Doe mij maar de Northern Beaches; Dee Why, Mona Vale, Manly.
@Thijsvr , @Janneke61 volgende keer even roepen om wat af te spreken!
Thijsvr
Well-Known Member
Zeker, Annelies en ik zijn nu wel beetje klaar met de inner city. Volgende keer dat we komen (vermoed dat dat alweer snel gaat zijn) pakken we een autootje en gaan de buitenwijken een beetje verkennen en laten we het weten!
afterbang
XPdite Sponsor
Parramatta, Penrithbuitenwijken....not the concrete jungle I hope
Janneke61
Well-Known Member
Haha, datzelfde zei ik ook tegen mijn dochter toen ze zei dat ze in Bondi ging wonen. Maar North Bondi is echt een hele andere community. Mooie gebouwen, oude stijl, mooi opgeknapt. Leuke markt met veel locals. Leuke restaurantjes als je de Campbell Parade mijdt. Ik was echt positief verrast! Verder nog naar Watson’s Bay geweest en natuurlijk halverwege de foto gemaakt op de schommel met Sydney op de achtergrond
Ik had mijn dochter beloofd om lekker samen door te brengen en had met geen van mijn vrienden afgesproken (Sorry @Katjavdl ), maar volgende keer trek ik aan de bel!
Janneke61
Well-Known Member
Ja, als je er woont is het anders. Maar om af en toe terug te gaan vind ik heerlijk! Er zijn ook heel veel mooie plekjes in Sydney! Daarom vind ik Sydney ook zo mooi!
Janneke61
Well-Known Member
Wow, volgens mij hebben je moeder en je broertjes heel veel geluk gehad! Ik hoop dat jullie bijgekomen zijn van de schrik en dat de wonden alweer een beetje beginnen te helen!
Thijsvr
Well-Known Member
Schandalig om te zien dat mijn laatste update hier alweer maanden geleden is. Ik moet een voorbeeld aan Afterbang nemen. Als excuus zeg ik maar dat ik dingen heb opgespaard
Familie
Zoals jullie hebben kunnen lezen was mijn familie hier in maart. Annelies haar ouders en broer zijn inmiddels ook langs geweest. Leuk om eindelijk te kunnen laten zien hoe het leven hier eruit ziet. Er valt niet enorm veel over te zeggen. M'n ouders zijn uiteraard blij voor ons, maar hadden ons liever iets dichter bij huis gehad. Ik wist al dat ze er zo in stonden, maar had denk ik verwacht dat als ze het hier gezien hadden, dat ze dat wat los zouden laten. Het tegenovergestelde was denk ik waar, dat ze ergens teleurgesteld waren dat ze aan ons zagen dat we echt niet terug gingen komen.
Wat ik verrassend vond was dat mijn beide broertjes eigenlijk ook weinig hadden met Australië. Beide waren blij weer lekker terug naar Nederland te gaan. Ik had mijn familie iets wereldser ingebeeld, ik kom immers uit hetzelfde gezin en heb dezelfde opvoeding gehad. Waarom zie ik mezelf dan nooit terug gaan, maar zien zij zichzelf nooit weg gaan.
Afscheid was ook emotioneel. Dat zal denk ik altijd wel blijven. Als je je familie, op Annelies toch iedereen waar je echt van houdt gedag te zeggen op het vliegveld in de wetenschap dat het weer heel lang gaat duren voordat je elkaar ziet, nee we hielden het niet allemaal droog.
Het contrast wat dat betreft was groot met Annelies haar ouders en broer. Zij zijn allemaal verliefd. Haar broer was hier al eerder geweest, maar die was nu toch ook serieus aan het kijken om hier naartoe te komen. Haar ouders waren nog nooit in Australië geweest, ondanks dat ze 15 jaar in Nieuw-Zeeland hadden gewoond, maar zeiden allebei dat achteraf gezien ze voor Australië hadden moeten kiezen indertijd. Ze waren bijna jaloers dat wij hier het zo leuk hebben. Het was grappig om te zien hoe enthousiast ze waren.
Ik realiseer met dat vergelijking tussen Annelies haar ouders en mijn ouders klinkt alsof het ene beter is dan het andere, maar dat is niet zo. Het is anders. Annelies haar familie weet wat emigreren inhoudt en wat de redenen zijn om dat te doen, mijn familie heeft dat minder. If anything heeft het me geleerd dat wat jij wilt niet automatisch is wat iedereen wil, en dat je daar rekening mee moet houden.
Het is vooral gewoon heel erg leuk dat ze nu allemaal weten hoe het er hier echt uitziet, hoe het land is en de mensen zijn. Om een grappig voorbeeld te geven: Toen we mijn ouders van het vliegveld haalden keken ze in onze straat allemaal naar de verkeerde kant omdat ze dachten dat ons huis aan de linkerkant van de straat stond. Ook binnen was alles precies andersom van wat ze hadden verwacht. Nu, als we video bellen dan weten ze waar we zijn en dat maakt de afstand in je hoofd toch minder ver.
Werk
Ik sudder gewoon lekker voort. Zit inmiddels in m'n tweede contract verlenging met naar verwachting een derde verlenging of een vast contract in oktober. Het is niet de meest uitdagende baan in de wereld, maar ik leer nog steeds veel en ga nog steeds met plezier naar werk.
Annelies daarentegen heeft de nodige veranderingen doorgemaakt. Die heeft een paar keer geprobeerd ontslag te nemen, maar elke keer werd ze overgehaald om te blijven. Uiteindelijk heeft ze er toch definitief een einde aan gemaakt. Insert weken/maanden van onzekere Annelies. "Ik kom nooit meer aan een baan." "Ik kan niks, waarom zou iemand me aannemen?" Ik heb nooit aan d'r getwijfeld, daar had ze geen hulp bij nodig, haha. En als bewijs dat het allemaal onzin was had ze nog voordat haar contract compleet afgelopen was al een aanbod, maar dat wees ze af. Ze vond het werk niet leuk. Een paar dagen later belden ze terug met de vraag of ze overgehaald kon worden met meer geld. Dat kon ze, maar er was één maar; Ze had ook een aanbod bij een ander bedrijf wat haar voorkeur had.
Haar oude werkgever had haar namelijk voorgesteld bij Peter Alexander. Ik kende het niet, maar ik was blijkbaar de uitzondering. Volgens Annelies ging het gesprek slecht, had ze haar proefopdracht verpest en het feit dat ze maar niet terugbelden was daar allemaal bewijs van. Twee weken later lag er een aanbod, haha.
Afgezien van de schofterige salarisverhoging vindt ze het werk en bedrijf ook echt heel leuk. En dat is voor mij het belangrijkste. Ben enorm trots op d'r. We kunnen alleen niet op vakantie nu, dat is wel jammer
Overigen
Er gebeurt niet enorm veel. Dingen worden heel gewoon. We moeten soms echt even elkaar er aan herinneren dat we in Australië wonen. Dat we hier echt zijn. Dan lachen we over waar we een paar jaar geleden waren. Hoeveel er is veranderd. Soms denken we aan de toekomst. We zijn bijna 6 jaar bij elkaar. Zij zat nog op school toen. Ik deed nog helemaal niks wat leek op m'n huidige baan. 6 jaar klinkt niet als heel lang geleden, maar er kan heel veel veranderen in die tijd.
Dat, gecombineerd met meer kennis van Australia, dan denk je soms aan dingen als "moeten we verhuizen?" en dan het logische vervolg daarop "moeten we iets kopen?". In een groot deel van die 6 jaar samen was het doel om te emigreren, maar nu we dat gedaan hebben voelen we ons soms een beetje stuurloos. Dat komt vast wel weer goed, voor nu genieten we van het feit dat we hier zijn en dat het goed gaat.
Oh en één van m'n twee motoren is van de week uit de garage gestolen. Allemaal goed verzekerd gelukkig, maar noteworthy dacht ik. Bovendien geeft het een goed argument voor een eigen garage, iets wat Annelies niet zo heel belangrijk vond origineel
Visa
Helemaal aan het einde, hopelijk hebben jullie allemaal afgehaakt by now, want ik schaam me wat voor deze oversight, haha.
Zoals wellicht bekend zitten wij hier allebei op speciale visums. Annelies zit hier op een 444 visum. Dat is een speciaal visum voor Kiwis en ik zit op een tijdelijk partner visum daarop. Met dat visum kan ik 5 jaar blijven, maar het kan onbeperkt verlengd worden. We kennen een aantal mensen hier die dezelfde constructie al jaren zonder problemen gebruiken. Met onze visums krijgen we geen benefits mocht ons iets overkomen en ik krijg ook geen Medicare.
Geen onoverkomelijke dingen, we hebben private healthcare en zullen dat altijd wel houden. We hebben allebei ook nog nooit gebruik gemaakt van benefits en leven ook op een dusdanige manier dat we dat hopelijk nooit hoeven.
Echter is ons doel om uiteindelijk wel permanent residency te krijgen. Afgezien van benefits en Medicare willen we graag die stabiliteit. Het plan was altijd om na 2 jaar voor dezelfde werkgever gewerkt te hebben, gesponsord te worden. Op die manier hoef je geen skills assessments te doen en kom je in een soort versneld proces voor een 186 visum. In alles wat ik daarover heb uitgezocht las ik over één specifiek woordje heen: eligible.
Ik las het namelijk als "je kunt na 2 jaar voor dezelfde werknemer gewerkt te hebben gesponsord worden door hen voor jouw beroep.", maar het is eigenlijk "je kunt na 2 jaar voor dezelfde werknemer gewerkt te hebben gesponsord worden door hen voor jouw in aanmerking komende beroep." Met eligible doelen ze op de CSOL lijst, en laten onze beroepen nu allebei niet op die lijst staan.
Dat betekent dat we op dit moment dus geen optie hebben om voor een permanent residency te gaan. Zoals eerder genoemd is dat geen enorm probleem. We mogen gewoon blijven, wonen en werken, zo lang als we willen, maar het is jammer dat ik dat verkeerd gelezen had. Waren we hier in februari 2016 in plaats van oktober 2016 gekomen, dan kon Annelies na 5 jaar hier wel permanent residency krijgen op de manier zoals ik eerder beschreef. Wellicht dat ze over een aantal jaar die datum opschuiven zodat we er wel binnen vallen, maar op dit moment is dat nog niet het geval.
Aan de andere kant zie ik het ook weer positief in. Als ik twee jaar geleden deze conclusie had getrokken hadden we misschien de stap om te emigreren nooit gemaakt. Nu is het iets wat we op moeten lossen, maar het weerhoudt ons er niet van to be living the dream already.
Dat was het weer. Einde dienstbericht
Familie
Zoals jullie hebben kunnen lezen was mijn familie hier in maart. Annelies haar ouders en broer zijn inmiddels ook langs geweest. Leuk om eindelijk te kunnen laten zien hoe het leven hier eruit ziet. Er valt niet enorm veel over te zeggen. M'n ouders zijn uiteraard blij voor ons, maar hadden ons liever iets dichter bij huis gehad. Ik wist al dat ze er zo in stonden, maar had denk ik verwacht dat als ze het hier gezien hadden, dat ze dat wat los zouden laten. Het tegenovergestelde was denk ik waar, dat ze ergens teleurgesteld waren dat ze aan ons zagen dat we echt niet terug gingen komen.
Wat ik verrassend vond was dat mijn beide broertjes eigenlijk ook weinig hadden met Australië. Beide waren blij weer lekker terug naar Nederland te gaan. Ik had mijn familie iets wereldser ingebeeld, ik kom immers uit hetzelfde gezin en heb dezelfde opvoeding gehad. Waarom zie ik mezelf dan nooit terug gaan, maar zien zij zichzelf nooit weg gaan.
Afscheid was ook emotioneel. Dat zal denk ik altijd wel blijven. Als je je familie, op Annelies toch iedereen waar je echt van houdt gedag te zeggen op het vliegveld in de wetenschap dat het weer heel lang gaat duren voordat je elkaar ziet, nee we hielden het niet allemaal droog.
Het contrast wat dat betreft was groot met Annelies haar ouders en broer. Zij zijn allemaal verliefd. Haar broer was hier al eerder geweest, maar die was nu toch ook serieus aan het kijken om hier naartoe te komen. Haar ouders waren nog nooit in Australië geweest, ondanks dat ze 15 jaar in Nieuw-Zeeland hadden gewoond, maar zeiden allebei dat achteraf gezien ze voor Australië hadden moeten kiezen indertijd. Ze waren bijna jaloers dat wij hier het zo leuk hebben. Het was grappig om te zien hoe enthousiast ze waren.
Ik realiseer met dat vergelijking tussen Annelies haar ouders en mijn ouders klinkt alsof het ene beter is dan het andere, maar dat is niet zo. Het is anders. Annelies haar familie weet wat emigreren inhoudt en wat de redenen zijn om dat te doen, mijn familie heeft dat minder. If anything heeft het me geleerd dat wat jij wilt niet automatisch is wat iedereen wil, en dat je daar rekening mee moet houden.
Het is vooral gewoon heel erg leuk dat ze nu allemaal weten hoe het er hier echt uitziet, hoe het land is en de mensen zijn. Om een grappig voorbeeld te geven: Toen we mijn ouders van het vliegveld haalden keken ze in onze straat allemaal naar de verkeerde kant omdat ze dachten dat ons huis aan de linkerkant van de straat stond. Ook binnen was alles precies andersom van wat ze hadden verwacht. Nu, als we video bellen dan weten ze waar we zijn en dat maakt de afstand in je hoofd toch minder ver.
Werk
Ik sudder gewoon lekker voort. Zit inmiddels in m'n tweede contract verlenging met naar verwachting een derde verlenging of een vast contract in oktober. Het is niet de meest uitdagende baan in de wereld, maar ik leer nog steeds veel en ga nog steeds met plezier naar werk.
Annelies daarentegen heeft de nodige veranderingen doorgemaakt. Die heeft een paar keer geprobeerd ontslag te nemen, maar elke keer werd ze overgehaald om te blijven. Uiteindelijk heeft ze er toch definitief een einde aan gemaakt. Insert weken/maanden van onzekere Annelies. "Ik kom nooit meer aan een baan." "Ik kan niks, waarom zou iemand me aannemen?" Ik heb nooit aan d'r getwijfeld, daar had ze geen hulp bij nodig, haha. En als bewijs dat het allemaal onzin was had ze nog voordat haar contract compleet afgelopen was al een aanbod, maar dat wees ze af. Ze vond het werk niet leuk. Een paar dagen later belden ze terug met de vraag of ze overgehaald kon worden met meer geld. Dat kon ze, maar er was één maar; Ze had ook een aanbod bij een ander bedrijf wat haar voorkeur had.
Haar oude werkgever had haar namelijk voorgesteld bij Peter Alexander. Ik kende het niet, maar ik was blijkbaar de uitzondering. Volgens Annelies ging het gesprek slecht, had ze haar proefopdracht verpest en het feit dat ze maar niet terugbelden was daar allemaal bewijs van. Twee weken later lag er een aanbod, haha.
Afgezien van de schofterige salarisverhoging vindt ze het werk en bedrijf ook echt heel leuk. En dat is voor mij het belangrijkste. Ben enorm trots op d'r. We kunnen alleen niet op vakantie nu, dat is wel jammer
Overigen
Er gebeurt niet enorm veel. Dingen worden heel gewoon. We moeten soms echt even elkaar er aan herinneren dat we in Australië wonen. Dat we hier echt zijn. Dan lachen we over waar we een paar jaar geleden waren. Hoeveel er is veranderd. Soms denken we aan de toekomst. We zijn bijna 6 jaar bij elkaar. Zij zat nog op school toen. Ik deed nog helemaal niks wat leek op m'n huidige baan. 6 jaar klinkt niet als heel lang geleden, maar er kan heel veel veranderen in die tijd.
Dat, gecombineerd met meer kennis van Australia, dan denk je soms aan dingen als "moeten we verhuizen?" en dan het logische vervolg daarop "moeten we iets kopen?". In een groot deel van die 6 jaar samen was het doel om te emigreren, maar nu we dat gedaan hebben voelen we ons soms een beetje stuurloos. Dat komt vast wel weer goed, voor nu genieten we van het feit dat we hier zijn en dat het goed gaat.
Oh en één van m'n twee motoren is van de week uit de garage gestolen. Allemaal goed verzekerd gelukkig, maar noteworthy dacht ik. Bovendien geeft het een goed argument voor een eigen garage, iets wat Annelies niet zo heel belangrijk vond origineel
Visa
Helemaal aan het einde, hopelijk hebben jullie allemaal afgehaakt by now, want ik schaam me wat voor deze oversight, haha.
Zoals wellicht bekend zitten wij hier allebei op speciale visums. Annelies zit hier op een 444 visum. Dat is een speciaal visum voor Kiwis en ik zit op een tijdelijk partner visum daarop. Met dat visum kan ik 5 jaar blijven, maar het kan onbeperkt verlengd worden. We kennen een aantal mensen hier die dezelfde constructie al jaren zonder problemen gebruiken. Met onze visums krijgen we geen benefits mocht ons iets overkomen en ik krijg ook geen Medicare.
Geen onoverkomelijke dingen, we hebben private healthcare en zullen dat altijd wel houden. We hebben allebei ook nog nooit gebruik gemaakt van benefits en leven ook op een dusdanige manier dat we dat hopelijk nooit hoeven.
Echter is ons doel om uiteindelijk wel permanent residency te krijgen. Afgezien van benefits en Medicare willen we graag die stabiliteit. Het plan was altijd om na 2 jaar voor dezelfde werkgever gewerkt te hebben, gesponsord te worden. Op die manier hoef je geen skills assessments te doen en kom je in een soort versneld proces voor een 186 visum. In alles wat ik daarover heb uitgezocht las ik over één specifiek woordje heen: eligible.
Ik las het namelijk als "je kunt na 2 jaar voor dezelfde werknemer gewerkt te hebben gesponsord worden door hen voor jouw beroep.", maar het is eigenlijk "je kunt na 2 jaar voor dezelfde werknemer gewerkt te hebben gesponsord worden door hen voor jouw in aanmerking komende beroep." Met eligible doelen ze op de CSOL lijst, en laten onze beroepen nu allebei niet op die lijst staan.
Dat betekent dat we op dit moment dus geen optie hebben om voor een permanent residency te gaan. Zoals eerder genoemd is dat geen enorm probleem. We mogen gewoon blijven, wonen en werken, zo lang als we willen, maar het is jammer dat ik dat verkeerd gelezen had. Waren we hier in februari 2016 in plaats van oktober 2016 gekomen, dan kon Annelies na 5 jaar hier wel permanent residency krijgen op de manier zoals ik eerder beschreef. Wellicht dat ze over een aantal jaar die datum opschuiven zodat we er wel binnen vallen, maar op dit moment is dat nog niet het geval.
Aan de andere kant zie ik het ook weer positief in. Als ik twee jaar geleden deze conclusie had getrokken hadden we misschien de stap om te emigreren nooit gemaakt. Nu is het iets wat we op moeten lossen, maar het weerhoudt ons er niet van to be living the dream already.
Dat was het weer. Einde dienstbericht
afterbang
XPdite Sponsor
Dienst is op schema lijkt me
Interessante verhalen over de ouders. Herkenbare wens, herkenbare geluiden. Mijn moeder had ons ook liever in NL gehad. Maar snapt na bezoekjes hier goed waarom we hier zitten. En jouw familie, grappig dat ze zo honkvast zijn vergeleken met jou
En het om je heen kijken met zo’n blik van: wat zullen we nu aan gaan pakken is ook wel herkenbaar (een huis in Queensland kopen houdt je weer even bezig...)
(Wie is die Peter Alexander waar iedereen het over heeft? )
Interessante verhalen over de ouders. Herkenbare wens, herkenbare geluiden. Mijn moeder had ons ook liever in NL gehad. Maar snapt na bezoekjes hier goed waarom we hier zitten. En jouw familie, grappig dat ze zo honkvast zijn vergeleken met jou
En het om je heen kijken met zo’n blik van: wat zullen we nu aan gaan pakken is ook wel herkenbaar (een huis in Queensland kopen houdt je weer even bezig...
)(Wie is die Peter Alexander waar iedereen het over heeft? )
Last edited:
Thijsvr
Well-Known Member
afterbang
XPdite Sponsor
Ah die!
(Nog steeds geen clue, denk niet dat we die hebben in ACT?)