Het laatste bericht is gewoon nog van vorig jaar én we eindigden op een negatieve noot. Dat kan natuurlijk niet.
Wij zijn net terug uit een bloedheet Nederland. Je zou denken dat we na 3 jaar in Australië wel wat gewend zijn, maar dat bleek niet het geval. Het was niet alleen tegen de 40 graden, maar ook een luchtvochtigheid die we aan onze kant van Australië niet kennen. Combineer dat met de Nederlandse liefhebberij om overal en altijd in het zonnetje te zitten en een ernstig gebrek aan schaduw, en wij waren blij toen uiteindelijk de hemel zich opende en de temperaturen kelderde.
Maar het weer was natuurlijk niet de reden waarom we naar Nederland zijn gegaan. Familie en vrienden waren het doel, en ergens ook wel een kleine nieuwsgierigheid naar hoe we het koude kikkerlandje nu zouden ervaren, na bijna 3 jaar Australië.
Facebook en Google's algoritme heeft mij een paar maanden lang gebombardeerd met foto's en video's uit voornamelijk Amsterdam. Na er 10 jaar gewoond te hebben trok ik de conclusie dat ik eigenlijk niet echt ervaren heb wat die stad te bieden had. Cultuur, architectuur, etc. Die conclusie heeft Annelies vermoedelijk wat nerveus gemaakt zo nu en dan, want meermalen probeerde ze voorzichtig te vragen of ik misschien heimwee had. Ik wist niet wat het was. Nostalgie misschien.
Dus iets meer dan twee weken geleden zetten we voet op Nederlandse bodem waar alles heel normaal voelt, maar tegelijkertijd ook heel vreemd. Je weet waar alles is, hoe alles werkt, maar je voelt dat het niet meer hetzelfde is. De manier waarop je aangesproken wordt in een winkel, hoe mensen met elkaar omgaan in de drukte, de taal. Of waarschijnlijker: alles is hetzelfde gebleven, maar wij zijn veranderd.
Het was geweldig om onze ouders, broertjes en onze vrienden weer te zien. Iedereen heeft fantastisch voor ons gezorgd, van slaapplekken tot auto's, OV kaarten, diners en weet ik veel wat. We zijn allebei enorm ontspannen in die twee weken én het was onze goedkoopste vakantie ooit.
Maar dat gevoel? Dat is gedurende de twee weken nooit verdwenen. Zowel buiten als binnen Amsterdam voelden we ons altijd toerist. Het was nooit thuis en het was nooit van ons. Zelfs slapen in onze eigen slaapkamers waar we opgegroeid zijn voelde raar.
Wat is er dan zo anders? Behalve het feit dat het tot diep in de nacht licht blijft hebben we de conclusie getrokken dat er een gehaastheid is die wij niet meer kennen. Die haast is zichtbaar in uitzonderlijk vermoeiende ritten op de snelwegen, met enorme snelheidsverschillen en constant wisselen van baan, waardoor een rit van een uur in Nederland veel langer lijkt te voelen dan een rit van een uur in Australië. Maar het is ook zichtbaar in kleinere dingen. In de supermarkt waar alles erop gericht is om je zo snel mogelijk de deur uit te krijgen. Zelf scanners voor alles. De interactie met de cashiere wordt tot een absoluut minimum beperkt. Zelfs kleine interacties lijken zo efficient mogelijk gemaakt te worden. "Hey.", "10,95.", "Zegeltjes?".
Maar ook één van de dingen die wij graag doen in Australië, brunchen, is gehaast in Nederland. In Australië kom je binnen, krijg je een fles water en een kaart en verschijnen ze wel een keertje aan je tafel. Daar drink je een koffie en zit je gerust een uur.
In Nederland krijg je geen water. Als je vraagt om water vragen ze of je met bubbels wilt of zonder.
"Kan ik ook gewoon een glas normaal water krijgen?"
"Spa Blauw dus?"
"Nee, ik bedoel gewoon kraanwater."
Je krijgt het uiteindelijk wel, maar vaak wordt wel met lichaamstaal duidelijk gemaakt dat ze je een krent vinden. Sorry, maar als het 40 graden is red ik het niet op een 20cl flesje water a 2 euro per stuk.
En dat vertaalde zich door in alles. De interactie met de persoon die je eten en drinken brengt is vaak puur transactioneel. Jij wilt eten, ik wil betaald krijgen.
Nu kan dit klinken als een verwijt, maar dat is het niet. Het is een cultureel verschil en die conclusie trokken we toen we ons aanmeldden voor een rondvaart door Amsterdam. De mensen voor ons waren Engels en de mevrouw achter de balie was schokkend direct. In de minimaal nodige woorden om zich duidelijk te maken vertelde zij deze mensen waar ze heen moesten en wat ze moesten doen om op de boot te komen. Ze was zo direct dat wij er wat van schrokken. Ze zal wel boos zijn, dachten we. Toen wij aan de beurt waren en aangaven dat we Nederlands waren echter bleek dat helemaal niet het geval. Het klikte voor ons dat wij in Nederland gewoon niet aan alle kleine vriendelijkheden doen zoals we in Australië doen. Dat is geen onwil of bewuste kortheid, het is een cultureel verschil.
Ik merkte het ook met m'n familie en vrienden. Ik was telkens de langzaamste. Ik nam overal de tijd voor. Zei constant tegen mensen "doe maar rustig aan", ik reed zo langzaam op de snelweg dat m'n vader onrustig werd. Vroeger was dat nooit zo. Vroeger had ik ook haast. Was ik constant aan het schelden in de auto, reed ik ook 10 kilometer per uur te hard.
Nu klinkt alles als puur een verslag, maar we hebben wel ook echt genoten van alles wat Nederland te bieden heeft. Alles was prachtig groen en met de windmolens, oude boerderijen en koeien leek het bijna overal een schilderij. In Nederland realiseerden we ons niet hoe speciaal het eigenlijk is dat je woont in een stad die honderden jaren oud is, waar zoveel verhalen zijn en de cultuur zo rijk. Als je nu terugkomt en het ervaart als toerist is dat geweldig.
En de tijd met familie en vrienden was ook enorm leuk. Bellen en videobellen is tegenwoordig misschien normaal en kost niks meer, maar om voor het eerst de jonge kinderen van je vrienden te zien, die dan over "Meneer Thijs" hebben gehoord die in het verre Australië woont is niet hetzelfde.
En de chips, de drop, pepermunt, kroketten en frikandellenbroodjes heb ik dan nog niet eens genoemd.
En die heimwee naar Nederland dan? Die is er niet. Na 3 jaar in Australië vergeet je net als in Nederland hoe speciaal de plek waar je woont eigenlijk is. Maar wij zijn geen echte Nederlanders meer en ik/we hadden deze vakantie nodig om dat weer even echt te beseffen. De enige heimwee die we hadden was naar thuis. Naar Melbourne.
. Hier in Melbourne koop ik alles bij een van de tienduizenden op shops, ze hechten hier helemaal niet aan duur, sjiek, elegant en de meeste werkenden zijn in alles vrij informeel, kleding en gedrag. Overal in zakelijke omgevingen is het iedere dag casual friday. Die cultuur is in NL heel anders. En net wat jullie allemaal zeggen, hier is nog ongerepte natuur, sterker, in sommige gebieden is het voornamelijk of alleen maar bush. Mijn schoonzus woont 8 uur rijden ten noorden van Perth, daar gelden dezelfde waarschuwingen als in Nullarbor: zorg dat je water, voedsel en brandstof bij je hebt want je komt op 800 km 1 wegrestaurant tegen. Zelfs hier in mijn suburbje loop je in 5 minuten in de ongerepte bush. Ik heb helemaal geen familie dus ik hoef helemaal niet terug naar NL. Maar ik zou het ook helemaal niet meer willen 
