Ik herken de veranderde behoefte. Toen wij in 2007 ons visum kregen, was onze gezinssituatie inmiddels drastisch veranderd. We kregen een kind en mijn vader overleed waardoor mijn moeder alleen kwam te staan. Voor mij was de behoefte om te gaan ook ineens weg. Ik voelde me na 20 jaar Nederland eigenlijk wel okay hier. We zijn toch gegaan. Eenmaal daar, was de roze emigratiewolk snel verdwenen. Per slot van rekening (en vele zullen mij nu negatief vinden...) is het dagelijks leven daar in essentie hetzelfde: de wekker gaat, je gaat naar je werk, je doet je boodschappen, eet en gaat weer naar bed. In een toch al niet zo hele kleurige situatie werd ik ook nog chronisch ziek. Omdat we (door de eerder genoemde veranderde behoefte) nog wat deurtjes hadden opengelaten richting Nederland, zijn we vrij snel weer retour gegaan. Bij terugkomst werd eigenlijk al heel snel pijnlijk duidelijk waarom we in de eerste plaats toch waren vertrokken. "Thank you for not smoking" was weer "verboden te roken". Het gebiedende, de hokjesgeest, de stress, de gestuwde maatschappij... tjonge! We hebben inmiddels weer 3 jaar erop zitten in Nederland en gaan in November terug naar Australie. We zijn nu iets wijzer, we weten en hebben ervaren dat Australie niet het land van melk en honing is, maar voor ons persoonlijk is de algemene som van zaken daar toch prettiger. Bovendien lokt het avontuur.
Goed, bovenstaande ietwat off topic. Maar als je gevoel zegt 'niet doen' dan is het toch heerlijk duidelijk? Ik ken eigenlijk alleen maar twijfel, dus ik bewonder jullie beslissingskracht. Nederland is ook een prima plek en als je het hier naar je zin hebt, waarom zou je alle hassle aangaan om te verkassen.
All the best!
