Hallo allemaal,
Mijn naam is Kristien en ik wil hierbij graag mijn visum ervaring in Berlijn met jullie delen.
Ik heb al eerder wat topics geopend op dit forum en dat was met name om antwoorden te krijgen op alle vragen die ik had dus ik hoop dat ik met dit topic ook mensen kan helpen omdat ik sinds maandag 14 april de trotse eigenaar ben van een spouse/de-facto visum !!!
Dit is wat vooraf ging aan het visum...
in Juni 2006 heb ik mijn Australische partner Rob ontmoet. Na een tijd 'long-distance relationship' besloot ik om in April '07 naar Australie te verhuizen op een work holiday visum (mijn 2e).
Omdat Rob en ik niet getrouwd zijn, dachten we eerst aan een studie visum voor mij maar een 2e work holiday visum bleek makkelijker.
Dit was voor ons de beste optie omdat we zo konden zien hoe het (samen)leven in Australie voor ons zou zijn en tegelijkertijd konden we de vereiste 12 maanden samenleven voor als we inderdaad aan het eind van het jaar een spouse/de-facto visum wilden aanvragen.
Het aanvragen van mijn 2e work-holiday visum ging gemakkelijk omdat ik tijdens mijn eerste work holiday visum (een jaar backpacken in Australie) ruim drie maanden in de groente- en fruitpluk gewerkt heb, wat een vereiste is voor het verkrijgen van een 2e work holiday visum.
Vanaf de dag dat ik bij Rob introk in Melbourne op 10 April ’07, hebben we samen alle bewijzen van een ‘genuine relationship’ verzameld. We openden een bankrekening samen, betaalden rekeningen samen, bewaarden bonnetjes van al onze gezamenlijke aankopen, bewaarden uitnodigingen en tickets van uitjes naar Sydney, Mount Buller etc, etc.
Toen we ergens halverwege het jaar serieuzer naar de spouse/de-facto visum opties gingen kijken, lazen we over de mogelijkheid om de fast track procedure te doen in Berlijn. Toen konden we de helft van onze inmiddels verzamelde map alweer wegdoen omdat er voor Berlijn minder papierwinkel nodig is dan voor een aanvraag in Australie. Omdat mijn 2e work holiday visum op 10 April 2008 zou verlopen en we sowieso mijn familie in Nederland wilden opzoeken in April 2008, leek Berlijn ons de perfecte oplossing. Ook omdat het mij meerdere malen werd afgeraden (mede namens de immigration department) om de spouse/de-facto visum aan te vragen in Australie net voordat mijn work holiday visum zou verlopen. Ook werd mij afgeraden om mijn work holiday visum te verlengen met een tourist visum en dan het spouse/de-facto visum aan te vragen tijdens de tourist visum periode.
Eenmaal besloten dat het de fast track procedure in Berlijn zou gaan worden, hebben we in November vliegtickets naar Europa geboekt. De datum van de heen- en terugreis stond toen al vast ivm met Rob’s vakantie in April. We wisten alleen toen nog niet wanneer we in Berlijn terecht konden, omdat je pas 6-8 weken van te voren een afspraak kunt maken voor een visum interview, maar dat risico moesten we nemen. We bleven inmiddels al de vereiste papieren verzamelen en het langst moest ik wachten op de politieverklaringen. Ik heb eerder in het buitenland gewoond en ben dus vroeg begonnen met het aanvragen van die politieverklaringen omdat ik niet wist hoe lang het zou gaan duren.
Toen we in Januari 2008 voor het eerst de Australische ambassade gingen bellen probeerden we voorzichtig of we niet alvast een afspraak konden maken. De vrouw die we aan de lijn kregen was erg vriendelijk en ze noteerde de periode waarin Rob in Europa zou zijn (ik moest sowieso terug naar Nederland vanwege het verlopen van mijn work holiday visum) We kregen kort daarop een e-mail met de naam van een mevrouw die vanaf nu onze case officer zou zijn en het verzoek of we haar wilden bellen voor het afspreken van een datum voor het interview.
Toen we haar belden vroeg ze ons meteen naar de datum die voor ons het beste uit zoek komen (tijdens Rob’s verblijf in Europa) en we kozen voor vrijdag 12 April ’08.
Omdat op 10 April precies de 12 maanden samenwonen ‘verzameld’ waren voor de ‘genuine relationship’ eis, vond onze case officer dat 14 April ’08 beter zou zijn, dat gaf net een paar extra dagen. Dit telefoongesprek was begin Februari, dus ruim vroeger dan de 6-8 weken, waarmee we erg blij waren.
Onze case officer nam ook de inhoud van lijst 1,2 en 3 met ons door zodat zij en ook wij zeker waren dat we alles in orde hadden. Toen ze vroeg naar de politieverklaring, zei ik zonder er bij na te denken dat ik ZE in orde had. Ze merkte op dat ik het over meerdere verklaringen had en vroeg meteen over welke landen het ging. Ik heb bijna twee jaar in Dubai gewoond en vertelde haar dat een van die verklaringen van Dubai, de Verenigde Arabische Emiraten was. Toen ze dit hoorde vroeg ze meteen of ik die verklaring kon scannen en e-mailen omdat het geen alledaagse verklaring is. Dat gaf haar de tijd om de verklaring goed te controleren voordat we naar Berlijn zouden komen. Ik mailde haar de scan diezelfde avond nog en was blij dat het ter sprake was gekomen omdat het zeker voor vertraging zou hebben gezorgd als zij deze verklaring van Dubai pas in Berlijn voor het eerst zou hebben gezien. Een tip dus: heb je politieverklaringen van andere landen dan Nederland, geef dat dan even vroegtijdig aan bij de ambassade.
Met zo’n 4kg aan papieren (echt) vertrokken Rob en ik eind Maart naar Nederland.
We hadden alles in 4 mappen verdeeld. Lijst 1, 2 en 3 en een map ‘extra’s (extra foto’s, extra bewijsmateriaal, statutory declarations etc etc) Al onze papieren waren in de mappen onderverdeeld zodat we geen plastic hoesjes hoefden te gebruiken.
We waren ervan overtuigd dat alle papieren in orde waren, totdat ik een paar dagen voordat we naar Berlijn vlogen een e-mail ontving van onze case officer met het bericht dat ze mijn politieverklaring uit Dubai nog steeds niet goed hadden kunnen controleren (de scan die ik eerder gemaild had)
Ik dacht dat alles in orde was omdat ik niets meer had gehoord, misschien had ik vanuit Australie nog even moeten bellen, maar goed, de last minute e-mail was wel een teleurstelling voor ons. Vooral omdat er in stond dat zonder bevestiging uit Dubai de visumaanvraag niet kon worden afgerond op de 14e in Berlijn. En er waren nog maar een paar dagen te gaan tot aan het interview.
Extra spannend dus en op 13 April vlogen we van Amsterdam naar Berlijn waar we logeerden in het Novotel hotel Berlin-Mitte, wat op loopafstand van de ambassade ligt. (een aanrader)
De avond voor onze afspraak keken we nog een keer onze folders door (de 852ste keer haha) en de volgende morgen stonden we om 10 uur in de ambassade.
We meldden ons bij de balie op de 2e verdieping en moesten een minuut of tien wachten, totdat we een kamer in werden geroepen door een medewerker van de ambassade. Hij legde ons uit dat hij vandaag onze aanvraag zou behandelen en niet onze case officer. Waarom weten we niet want dat zei hij niet.
We legden onze mappen op tafel en we kregen een complimentje voor onze voorbereiding. Als eerste vroeg hij naar de originele politieverklaring van Dubai en toen hij deze bekeken had zei hij dat alles in orde was omdat ze intussen van Dubai eindelijk de bevestiging hadden gehad dat het een echte politieverklaring was.
Ppppfffffff........dat was echt een opluchting. Vervolgens vroeg hij een voor een al mijn papieren en daarna een voor een Rob’s papieren. Hij bladerde overal doorheen en maakte weinig opmerkingen. De envelop met de uitslag van de medische test opende hij in ons bijzijn en die was ook in orde. We hebben eigenlijk helemaal niets mondeling toegelicht en er werd ons ook weinig gevraagd. Zelfs geen uitleg over hoe we elkaar hebben ontmoet etc. Toen we bij lijst 3 waren aangekomen hadden Rob en ik zoveel bewijs in de vorm van rekeningen, bonnetjes etc etc dat hij halverwege zei ‘stop maar, zo is het wel genoeg, ik ben tevreden’.
Hij deed alles in een map en vroeg ons om 12 uur terug te komen voor het ophalen van het visum. Ook de betaling voor het visum deden we na het gesprek en toen stonden we eigenlijk erg verbaasd weer buiten om half 11. Zo van: ‘dat was wel erg snel en eenvoudig’.
We bleven nog even in spanning tot het 12 uur was en we het visum op gingen halen maar ook dat was gedaan in 5 minuten. Onze interviewer bedankte ons voor de goede voorbereiding van onze aanvraag en hij wenste ons veel succes voor de toekomst samen in Australie.
En dan sta je buiten te wachten tot het tot je doordringt !! Even de hoek omlopen bij de ambassade en dan juichen en springen !!
We zijn heel blij met het visum en vonden het proces in Berlijn erg meevallen.
De politieverklaring heeft het nog even extra spannend gemaakt maar uiteindelijk kwam het dus toch op de dag van de afspraak nog goed.
Wij willen dan ook graag iedereen bedanken die ons de afgelopen maanden heeft geholpen, met name alle vragen die ik op dit forum beantwoord kreeg, hartstikke bedankt voor alle hulp !!!!
Als wij iemand kunnen helpen met visum vragen- en of moeilijkheden, laat het aub even weten.
Groeten
Rob en Kristien
Melbourne
Mijn naam is Kristien en ik wil hierbij graag mijn visum ervaring in Berlijn met jullie delen.
Ik heb al eerder wat topics geopend op dit forum en dat was met name om antwoorden te krijgen op alle vragen die ik had dus ik hoop dat ik met dit topic ook mensen kan helpen omdat ik sinds maandag 14 april de trotse eigenaar ben van een spouse/de-facto visum !!!
Dit is wat vooraf ging aan het visum...
in Juni 2006 heb ik mijn Australische partner Rob ontmoet. Na een tijd 'long-distance relationship' besloot ik om in April '07 naar Australie te verhuizen op een work holiday visum (mijn 2e).
Omdat Rob en ik niet getrouwd zijn, dachten we eerst aan een studie visum voor mij maar een 2e work holiday visum bleek makkelijker.
Dit was voor ons de beste optie omdat we zo konden zien hoe het (samen)leven in Australie voor ons zou zijn en tegelijkertijd konden we de vereiste 12 maanden samenleven voor als we inderdaad aan het eind van het jaar een spouse/de-facto visum wilden aanvragen.
Het aanvragen van mijn 2e work-holiday visum ging gemakkelijk omdat ik tijdens mijn eerste work holiday visum (een jaar backpacken in Australie) ruim drie maanden in de groente- en fruitpluk gewerkt heb, wat een vereiste is voor het verkrijgen van een 2e work holiday visum.
Vanaf de dag dat ik bij Rob introk in Melbourne op 10 April ’07, hebben we samen alle bewijzen van een ‘genuine relationship’ verzameld. We openden een bankrekening samen, betaalden rekeningen samen, bewaarden bonnetjes van al onze gezamenlijke aankopen, bewaarden uitnodigingen en tickets van uitjes naar Sydney, Mount Buller etc, etc.
Toen we ergens halverwege het jaar serieuzer naar de spouse/de-facto visum opties gingen kijken, lazen we over de mogelijkheid om de fast track procedure te doen in Berlijn. Toen konden we de helft van onze inmiddels verzamelde map alweer wegdoen omdat er voor Berlijn minder papierwinkel nodig is dan voor een aanvraag in Australie. Omdat mijn 2e work holiday visum op 10 April 2008 zou verlopen en we sowieso mijn familie in Nederland wilden opzoeken in April 2008, leek Berlijn ons de perfecte oplossing. Ook omdat het mij meerdere malen werd afgeraden (mede namens de immigration department) om de spouse/de-facto visum aan te vragen in Australie net voordat mijn work holiday visum zou verlopen. Ook werd mij afgeraden om mijn work holiday visum te verlengen met een tourist visum en dan het spouse/de-facto visum aan te vragen tijdens de tourist visum periode.
Eenmaal besloten dat het de fast track procedure in Berlijn zou gaan worden, hebben we in November vliegtickets naar Europa geboekt. De datum van de heen- en terugreis stond toen al vast ivm met Rob’s vakantie in April. We wisten alleen toen nog niet wanneer we in Berlijn terecht konden, omdat je pas 6-8 weken van te voren een afspraak kunt maken voor een visum interview, maar dat risico moesten we nemen. We bleven inmiddels al de vereiste papieren verzamelen en het langst moest ik wachten op de politieverklaringen. Ik heb eerder in het buitenland gewoond en ben dus vroeg begonnen met het aanvragen van die politieverklaringen omdat ik niet wist hoe lang het zou gaan duren.
Toen we in Januari 2008 voor het eerst de Australische ambassade gingen bellen probeerden we voorzichtig of we niet alvast een afspraak konden maken. De vrouw die we aan de lijn kregen was erg vriendelijk en ze noteerde de periode waarin Rob in Europa zou zijn (ik moest sowieso terug naar Nederland vanwege het verlopen van mijn work holiday visum) We kregen kort daarop een e-mail met de naam van een mevrouw die vanaf nu onze case officer zou zijn en het verzoek of we haar wilden bellen voor het afspreken van een datum voor het interview.
Toen we haar belden vroeg ze ons meteen naar de datum die voor ons het beste uit zoek komen (tijdens Rob’s verblijf in Europa) en we kozen voor vrijdag 12 April ’08.
Omdat op 10 April precies de 12 maanden samenwonen ‘verzameld’ waren voor de ‘genuine relationship’ eis, vond onze case officer dat 14 April ’08 beter zou zijn, dat gaf net een paar extra dagen. Dit telefoongesprek was begin Februari, dus ruim vroeger dan de 6-8 weken, waarmee we erg blij waren.
Onze case officer nam ook de inhoud van lijst 1,2 en 3 met ons door zodat zij en ook wij zeker waren dat we alles in orde hadden. Toen ze vroeg naar de politieverklaring, zei ik zonder er bij na te denken dat ik ZE in orde had. Ze merkte op dat ik het over meerdere verklaringen had en vroeg meteen over welke landen het ging. Ik heb bijna twee jaar in Dubai gewoond en vertelde haar dat een van die verklaringen van Dubai, de Verenigde Arabische Emiraten was. Toen ze dit hoorde vroeg ze meteen of ik die verklaring kon scannen en e-mailen omdat het geen alledaagse verklaring is. Dat gaf haar de tijd om de verklaring goed te controleren voordat we naar Berlijn zouden komen. Ik mailde haar de scan diezelfde avond nog en was blij dat het ter sprake was gekomen omdat het zeker voor vertraging zou hebben gezorgd als zij deze verklaring van Dubai pas in Berlijn voor het eerst zou hebben gezien. Een tip dus: heb je politieverklaringen van andere landen dan Nederland, geef dat dan even vroegtijdig aan bij de ambassade.
Met zo’n 4kg aan papieren (echt) vertrokken Rob en ik eind Maart naar Nederland.
We hadden alles in 4 mappen verdeeld. Lijst 1, 2 en 3 en een map ‘extra’s (extra foto’s, extra bewijsmateriaal, statutory declarations etc etc) Al onze papieren waren in de mappen onderverdeeld zodat we geen plastic hoesjes hoefden te gebruiken.
We waren ervan overtuigd dat alle papieren in orde waren, totdat ik een paar dagen voordat we naar Berlijn vlogen een e-mail ontving van onze case officer met het bericht dat ze mijn politieverklaring uit Dubai nog steeds niet goed hadden kunnen controleren (de scan die ik eerder gemaild had)
Ik dacht dat alles in orde was omdat ik niets meer had gehoord, misschien had ik vanuit Australie nog even moeten bellen, maar goed, de last minute e-mail was wel een teleurstelling voor ons. Vooral omdat er in stond dat zonder bevestiging uit Dubai de visumaanvraag niet kon worden afgerond op de 14e in Berlijn. En er waren nog maar een paar dagen te gaan tot aan het interview.
Extra spannend dus en op 13 April vlogen we van Amsterdam naar Berlijn waar we logeerden in het Novotel hotel Berlin-Mitte, wat op loopafstand van de ambassade ligt. (een aanrader)
De avond voor onze afspraak keken we nog een keer onze folders door (de 852ste keer haha) en de volgende morgen stonden we om 10 uur in de ambassade.
We meldden ons bij de balie op de 2e verdieping en moesten een minuut of tien wachten, totdat we een kamer in werden geroepen door een medewerker van de ambassade. Hij legde ons uit dat hij vandaag onze aanvraag zou behandelen en niet onze case officer. Waarom weten we niet want dat zei hij niet.
We legden onze mappen op tafel en we kregen een complimentje voor onze voorbereiding. Als eerste vroeg hij naar de originele politieverklaring van Dubai en toen hij deze bekeken had zei hij dat alles in orde was omdat ze intussen van Dubai eindelijk de bevestiging hadden gehad dat het een echte politieverklaring was.
Ppppfffffff........dat was echt een opluchting. Vervolgens vroeg hij een voor een al mijn papieren en daarna een voor een Rob’s papieren. Hij bladerde overal doorheen en maakte weinig opmerkingen. De envelop met de uitslag van de medische test opende hij in ons bijzijn en die was ook in orde. We hebben eigenlijk helemaal niets mondeling toegelicht en er werd ons ook weinig gevraagd. Zelfs geen uitleg over hoe we elkaar hebben ontmoet etc. Toen we bij lijst 3 waren aangekomen hadden Rob en ik zoveel bewijs in de vorm van rekeningen, bonnetjes etc etc dat hij halverwege zei ‘stop maar, zo is het wel genoeg, ik ben tevreden’.
Hij deed alles in een map en vroeg ons om 12 uur terug te komen voor het ophalen van het visum. Ook de betaling voor het visum deden we na het gesprek en toen stonden we eigenlijk erg verbaasd weer buiten om half 11. Zo van: ‘dat was wel erg snel en eenvoudig’.
We bleven nog even in spanning tot het 12 uur was en we het visum op gingen halen maar ook dat was gedaan in 5 minuten. Onze interviewer bedankte ons voor de goede voorbereiding van onze aanvraag en hij wenste ons veel succes voor de toekomst samen in Australie.
En dan sta je buiten te wachten tot het tot je doordringt !! Even de hoek omlopen bij de ambassade en dan juichen en springen !!
We zijn heel blij met het visum en vonden het proces in Berlijn erg meevallen.
De politieverklaring heeft het nog even extra spannend gemaakt maar uiteindelijk kwam het dus toch op de dag van de afspraak nog goed.
Wij willen dan ook graag iedereen bedanken die ons de afgelopen maanden heeft geholpen, met name alle vragen die ik op dit forum beantwoord kreeg, hartstikke bedankt voor alle hulp !!!!
Als wij iemand kunnen helpen met visum vragen- en of moeilijkheden, laat het aub even weten.
Groeten
Rob en Kristien
Melbourne
