Vicky&Chris
Member
Hallo iedereen,
Na al een tijdje te hebben rondgeneusd op dit forum werd het eens tijd dat we ons registreren en dus de eerste stap: ons voorstellen. We zitten ook met een heleboel vragen die ik elders wel zal posten, moet eerst nog eens kijken waar dat juist moet...
Wij zijn Vicky (29) en Christof (32) uit Brugge, België en we hebben in juni beslist dat we willen emigreren. Dit gebeurde na een reis naar Indonesië, waar we enkele sympathieke Australiërs hebben ontmoet waar we een tijdje mee hebben opgetrokken. Het praten over het leven in Oz heeft bij Christof toen een knop doen omdraaien, hij zat er al lang mee in zijn hoofd maar was vanaf toen echt overtuigd dat hij dit wil doen. Bij mij heeft het wat langer geduurd, maar 2 weken na thuiskomst, na veel nadenken en overtuigende woorden van mijn vriend, is mijn knop ook omgedraaid
We zijn al 7 jaar samen en we hebben het er vroeger al vaker over gehad; we hadden allebei zoiets van "we willen ooit wel weg uit België" maar er zijn zoveel praktische belemmeringen... Zoals: wanneer? We willen graag kinderen, willen niet te lang meer wachten... Hmm wachten tot ze ouder zijn is ook niet ideaal, maar om nu al te vertrekken? En de vraag waar naartoe, tja welke landen zouden aantrekkelijk zijn, hangt af van klimaat en werkgelegenheid voornamelijk, maar ook gewoon de kwaliteit van het leven... Dan kwamen we uit bij enkele landen die mij tot dan toe steeds te ver leken, dat je dan zover van je familie gaat wonen. 2 jaar geleden waren we een maand in NZ en toen hadden we allebei het gevoel "hier zouden we wel willen wonen" maar dan had ik meteen zoiets van: dat is toch veel te ver... En het feit dat we 2 katten hebben, die we de stress van het verhuizen (en die maand quarantaine!) niet willen aandoen, maar die we zeker ook niet willen verlaten, maakte dat we (vooral ik dus) er eigenlijk niet teveel aan probeerden denken. "we zien wel, later misschien" was dan het gevoel...
Maar nu dus, na lang stil te staan bij waar we nu staan in het leven, wat we willen doen met de tijd die ons is gegeven, ... weet ik dat het nu is dat we het moeten doen. En dat Australië echt te aantrekkelijk is om alle praktische bezwaren van tafel te vegen. Dat het zo ver is? Tja contact met je familie houd je sowieso (het wordt mss zelfs sterker?) en veel vrienden hebben we toch niet... De poezen? Ja dat heeft mij het meeste pijn gedaan, maar we moeten ze dit leed aandoen, zodat ze het daarna ook beter zullen hebben (grotere tuin en mooier weer) want het zijn onze kindjes en we zullen ze zeker niet achterlaten. In het begin was het voor mij een overweldigend gevoel, het idee dat ik dit echt ga doen!!! Sinds we 3 jaar geleden begonnen te reizen ben ik al enorm veranderd, de zin naar avontuur, de drang om los te komen van dit grijze bestaan, ... en dan nu op zo'n manier je geluk zoeken, het feit dat ik dit aandurf geeft me een soort boost waar ik sort of gelukkig van word Maar tegelijk ook al die twijfels en angsten, we weten dat het zwaar, moeilijk, frustrerend ... gaat zijn, niet alleen de weg er naartoe maar ook na het verhuizen, het risico dat de heimwee blijft, toch soms de vraag "wil ik dit echt wel?".... Ik denk dat de meesten zich wel zullen herkennen in die emotionele rollercoaster.
Nu, dat is dus wat er tot nu toe al door ons heen is gegaan, maar er is ook de praktische kant van ons verhaal, dat ik hier wel even wil toelichten, maar dat vooral samenhangt met vele vragen die ik elders wel zal beantwoord zien. Het vervelende voor mij is dat alles op mijn schouders ligt om een visum te krijgen: ik heb een diploma toegepaste psychologie, wat dus op de lijst staat, maar ik heb hiermee nog geen werkervaring. Dus nu ben ik op zoek naar werk maar dat valt flink tegen. Eigenlijk wou ik helemaal niet in de sociale sector werken, die opleiding was een beetje een vergissing, ik studeer nu zelfs toerisme in afstandsonderwijs (naast een fulltime job) omdat dat de sector is waar ik echt in wil werken, en dat weet ik nog niet zo lang (sinds het reizen dus). Ik denk dat Oz mij wel een toekomst biedt op dit vlak, maar het vervelende is dus dat dit geen enkele rol speelt bij een visumaanvraag. Christof werkt al 11 jaar als logistiek bediende in de haven, en denkt om in Oz makkelijk een job te vinden met die ervaring, maar die speelt momenteel ook niks mee. Het is momenteel nog moeilijk om een zicht te hebben op onze mogelijkheden, hoeveel werkervaring ik moet hebben, of mijn diploma echt wel goed is, voor welk visum we kunnen gaan, ... Oh ja het financiële plaatje, dat is ook nog iets, gaan we wel genoeg kunnen sparen? Ik ben momenteel nog optimistisch, maar Christof ziet het al minder goed zitten omdat ik niet meteen werk vind. Maar dit is dus ons verhaal, tot nu toe dus
Oh ja: onze mentale deadline staat op eind 2015. Ik zie dat er velen zijn die op 2 jaar al weg zijn, maar dat zijn dan mensen met betere omstandigheden voor de skills assessment. Ik weet ook wel dat er velen zijn bij wie het maar niet lukt, als ik realistisch ben denk ik wel dat het ons op 3 jaar moet lukken... of niet?
groetjes Vicky (en Christof)
Na al een tijdje te hebben rondgeneusd op dit forum werd het eens tijd dat we ons registreren en dus de eerste stap: ons voorstellen. We zitten ook met een heleboel vragen die ik elders wel zal posten, moet eerst nog eens kijken waar dat juist moet...
Wij zijn Vicky (29) en Christof (32) uit Brugge, België en we hebben in juni beslist dat we willen emigreren. Dit gebeurde na een reis naar Indonesië, waar we enkele sympathieke Australiërs hebben ontmoet waar we een tijdje mee hebben opgetrokken. Het praten over het leven in Oz heeft bij Christof toen een knop doen omdraaien, hij zat er al lang mee in zijn hoofd maar was vanaf toen echt overtuigd dat hij dit wil doen. Bij mij heeft het wat langer geduurd, maar 2 weken na thuiskomst, na veel nadenken en overtuigende woorden van mijn vriend, is mijn knop ook omgedraaid
We zijn al 7 jaar samen en we hebben het er vroeger al vaker over gehad; we hadden allebei zoiets van "we willen ooit wel weg uit België" maar er zijn zoveel praktische belemmeringen... Zoals: wanneer? We willen graag kinderen, willen niet te lang meer wachten... Hmm wachten tot ze ouder zijn is ook niet ideaal, maar om nu al te vertrekken? En de vraag waar naartoe, tja welke landen zouden aantrekkelijk zijn, hangt af van klimaat en werkgelegenheid voornamelijk, maar ook gewoon de kwaliteit van het leven... Dan kwamen we uit bij enkele landen die mij tot dan toe steeds te ver leken, dat je dan zover van je familie gaat wonen. 2 jaar geleden waren we een maand in NZ en toen hadden we allebei het gevoel "hier zouden we wel willen wonen" maar dan had ik meteen zoiets van: dat is toch veel te ver... En het feit dat we 2 katten hebben, die we de stress van het verhuizen (en die maand quarantaine!) niet willen aandoen, maar die we zeker ook niet willen verlaten, maakte dat we (vooral ik dus) er eigenlijk niet teveel aan probeerden denken. "we zien wel, later misschien" was dan het gevoel...Maar nu dus, na lang stil te staan bij waar we nu staan in het leven, wat we willen doen met de tijd die ons is gegeven, ... weet ik dat het nu is dat we het moeten doen. En dat Australië echt te aantrekkelijk is om alle praktische bezwaren van tafel te vegen. Dat het zo ver is? Tja contact met je familie houd je sowieso (het wordt mss zelfs sterker?) en veel vrienden hebben we toch niet... De poezen? Ja dat heeft mij het meeste pijn gedaan, maar we moeten ze dit leed aandoen, zodat ze het daarna ook beter zullen hebben (grotere tuin en mooier weer) want het zijn onze kindjes en we zullen ze zeker niet achterlaten. In het begin was het voor mij een overweldigend gevoel, het idee dat ik dit echt ga doen!!! Sinds we 3 jaar geleden begonnen te reizen ben ik al enorm veranderd, de zin naar avontuur, de drang om los te komen van dit grijze bestaan, ... en dan nu op zo'n manier je geluk zoeken, het feit dat ik dit aandurf geeft me een soort boost waar ik sort of gelukkig van word
Maar tegelijk ook al die twijfels en angsten, we weten dat het zwaar, moeilijk, frustrerend ... gaat zijn, niet alleen de weg er naartoe maar ook na het verhuizen, het risico dat de heimwee blijft, toch soms de vraag "wil ik dit echt wel?".... Ik denk dat de meesten zich wel zullen herkennen in die emotionele rollercoaster.Nu, dat is dus wat er tot nu toe al door ons heen is gegaan, maar er is ook de praktische kant van ons verhaal, dat ik hier wel even wil toelichten, maar dat vooral samenhangt met vele vragen die ik elders wel zal beantwoord zien. Het vervelende voor mij is dat alles op mijn schouders ligt om een visum te krijgen: ik heb een diploma toegepaste psychologie, wat dus op de lijst staat, maar ik heb hiermee nog geen werkervaring. Dus nu ben ik op zoek naar werk maar dat valt flink tegen. Eigenlijk wou ik helemaal niet in de sociale sector werken, die opleiding was een beetje een vergissing, ik studeer nu zelfs toerisme in afstandsonderwijs (naast een fulltime job) omdat dat de sector is waar ik echt in wil werken, en dat weet ik nog niet zo lang (sinds het reizen dus). Ik denk dat Oz mij wel een toekomst biedt op dit vlak, maar het vervelende is dus dat dit geen enkele rol speelt bij een visumaanvraag. Christof werkt al 11 jaar als logistiek bediende in de haven, en denkt om in Oz makkelijk een job te vinden met die ervaring, maar die speelt momenteel ook niks mee. Het is momenteel nog moeilijk om een zicht te hebben op onze mogelijkheden, hoeveel werkervaring ik moet hebben, of mijn diploma echt wel goed is, voor welk visum we kunnen gaan, ... Oh ja het financiële plaatje, dat is ook nog iets, gaan we wel genoeg kunnen sparen? Ik ben momenteel nog optimistisch, maar Christof ziet het al minder goed zitten omdat ik niet meteen werk vind. Maar dit is dus ons verhaal, tot nu toe dus
Oh ja: onze mentale deadline staat op eind 2015. Ik zie dat er velen zijn die op 2 jaar al weg zijn, maar dat zijn dan mensen met betere omstandigheden voor de skills assessment. Ik weet ook wel dat er velen zijn bij wie het maar niet lukt, als ik realistisch ben denk ik wel dat het ons op 3 jaar moet lukken... of niet?
groetjes Vicky (en Christof)
