Voor wat het waard is

Roland Hamer

Roland Hamer

New Member
Mijn Australische avontuur begon in 1978 en na ruim 35 jaar in Australië voel ik mij nog steeds een echt Nederlands. Ik lees op dit forum de 'trials & tribulations" van alle emigratie aspiranten om een nieuw leven op te bowed in Australië. Ik herinner mij nog als de dag van gisteren mijn besluit om hetzelfde te ondernemen. Ik kan zeggen dat mijn verwachting is beloond en het fantastische avontuur is bewaarheid. Ik woon als in een sprookje met een uitzicht van kilometers, kaketoes om mijn veranda, eenkeuze van mooie zandstranden, en een zee van ruimte en bos om mij heen. In mijn eerste jaar wilde niemand mij een baan aanbieden en dus moest ik mijn brood verdienen door diep te tasten in ideeën kast en ondernemingslust. Ondanks de financiële onzekerheid heb ik in die eerste maanden alhier mijn vliegbrevet gehaald en in mijn tweede jaar mijn eerste vliegtuigje gekocht. Ik heb Australië rondgereisd met de jeep, de motorfiets, de trein, en rond gevlogen in mijn eigen vliegende kistje.
En toch, als ik terug zou kunnen gaan in de tijd naar 1978, met de wijsheid van nu, denk ik dat ik voor in Nederland blijven zou kiezen. De reden is dat het hart van alle emigranten in twee landen verblijft en dat kan de nodige zielenpijn met zich mee brengen, vooral als de jaren verstrijken. Daarbij komt dat men meestal onderschat dat de Australische cultuur, democratie, en rechtsvorm, elementair verschilt met de Nederlandse. Ik wil niemand ontmoedigen om de grote stap te ondernemen, maar wel iedereen op het hart drukken om de beslissing te objectief te maken en emotie niet te laten overheersen.
 
Hallo Roland,
Nou dat is wel een openhartig gevoel wat je hier schetst en mooi dat je dat zo verteld.
Ook ik ben 35 jaar in OZ, evenwel ik was uitgezonden door mijn bedrijf, oorspronkelijk voor 3 Jaar, maar ben blijven hangen (ook bij hetzelfde bedrijf trouwens).
Jij zou voor Nederland kiezen als je het over zou doen en daar heb je je persoonlijke redenen voor.
Ik heb de keuze kunnen maken, ofwel blijven ofwel naar een ander land uitgezondente worden waar mijn internationaal bedrijf ook zit, maar ik heb dus besloten te blijven omdat ik het toch wel prettig vond in OZ, ben in al die jaren veelvuldig terug geweest (meestal 2 tot 3 keer per jaar), maar dat was voornamelijk zakelijk maar ook familie , dus meestal een combinatie, ken Rotterdam beter dan Melbourne, woon nu bijna 40 jaar in het buitenland (woonde hiervoor nog elders trouwens) .
Ik ben en voel me 100 percent Nederlands, net als jij dus, ben geabboneerd op Nederlandse bladen en kijk veel meer bvn en volg andere Nederlandse uitzendingen op internet, dan dat ik de Australische media volg.
Maar zo zijn we allemaal anders.
Ik kan moeilijk een ander adviseren wat te doen, er moet een afweging zijn tussen de pros en cons.
Groets
Jan
 
Hallo Jan,
Hartelijk dank voor je reactie op mijn verhaal. Begrijp mij niet verkeerd, ik heb geen spijt van mijn beslissing om in Australië te gaan wonen. Ik ben gelukkig getrouwd met een geweldige vrouw en heb een lieve (Australische) dochter en twee schatten van (Australische) kleinkinderen. Ik zou het niet anders willen en teruggaan is geen optie dat ik überhaupt overweeg.
Het punt wat ik wilde maken, voor diegene die overwegen de grote stap te nemen, is dat er een prijs te betalen is. Hoe geweldig het hier is in Australië, je realiseert je pas als je ouder wordt dat je geen actief deel meer maakt met het reilen en zeilen van je naaste familie die in je Nederland hebt achtergelaten. Ik ben het met je eens dat het voor iedereen anders is, maar het is belangrijk dat men zich bewust is van alle positieve EN negatieve elementen dat emigreren naar een land met zich mee brengt. Nogmaals, toen ik hier kwam leefde ik voor het moment en alles in Australië was spannend. Ik ben mij pas later in het leven bewust geworden van de prijs die ik betaald heb voor (het zeer goede leven) in Australië. Of dat het waard is moet iedereen voor zichzelf bepalen, maar het is altijd goed om eventjes met de realiteit van de mogelijke gevolgen van de beslissing geconfronteerd te worden.
 
Ik vind je verhaal een hele goede bijdrage voor het forum, Roland. Het is absoluut goed dat je de andere kant van de emigratie ook wil belichten zodat iedereen er ook rekening mee kan houden en ik ken dat gevoel ook ( en ik ben hier "pas" 4 jaar)
Ik deel je mening, je hart blijft in 2en gedeeld, je krijgt wel het een en ander mee van het leven van je familie en vrienden via de social media, maar je maakt er niet echt meer deel van uit.....
Weet dat je dus echt afscheid neemt op Schiphol en je een nieuw leven in gaat. Je doet het er niet "ff bij" ;)

Maar wat ik vooral wil zeggen is dat ik denk dat iedereen die hier op het forum bezig is om te emigreren naar Australië het niet echt zal begrijpen....
Ze zijn vol passie voor dit mooie land (is het ook!!) en zien de nadelen niet. (of zien het als voordelen ;))
Nou weet ik niet zeker of er destijds toen wij bezig waren met het visum ook verhalen waren van mensen die terug naar Nederland gingen, of verhalen zoals jou ervaring Roland. Maar ik kan het me niet herinneren dus ik denk dat het niet, of het heeft geen indruk gemaakt haha
Het is toch pas te begrijpen als je hier woont. En dan is het maar de vraag hoe die persoon het hier ervaart, we zijn allemaal anders.
Maar ik vind het goed dat we voortaan ook deze verhalen kunnen lezen!
 
Dank je wel! Voor mij een zeer waardevolle bijdrage!
Fijn om ook verhalen te lezen van Nederlanders die al decennia in Australie wonen!
 
Het punt wat ik wilde maken, voor diegene die overwegen de grote stap te nemen, is dat er een prijs te betalen is. Hoe geweldig het hier is in Australië, je realiseert je pas als je ouder wordt dat je geen actief deel meer maakt met het reilen en zeilen van je naaste familie die in je Nederland hebt achtergelaten.
Click to expand...
Oh, wat verwoord je dat mooi zeg! En wat ben ik blij dat ook eens te horen van iemand die hier al heel erg lang woont. Omdat mijn man terug wil gaan en ik niet, heb ik mezelf gedwongen om me op de goede dingen in België te richten (om de keuze om terug te gaan voor mij aanvaardbaar te maken), en dat is dan vooral familie en vrienden. En ik ben nu ondertussen op een punt aangekomen dat ik me zit af te vragen hoe ik me de toekomst eigenlijk voorstelde zonder familie. Het is zoals je zegt: in het begin is alles anders en spannend en leef je voor het moment, en zie je vooral de positieve dingen. Maar op een gegeven moment, en dit zal voor iedereen anders zijn, realiseer je je dat je niet meer zoveel weet van wat er aan de andere kant van de wereld gebeurt. Er worden kinderen geboren die je nooit gezien hebt, er worden feesten gegeven waar je niet bij bent, vrienden trouwen en gaan uit elkaar, en je maakt het allemaal maar van op een afstand mee. En wat daar het moeilijkste in is is dat je er hier niet echt een vervanging voor hebt. Je hebt hier geen familie, buiten je eigen gezinnetje. Je hebt geen mensen die je hebben weten opgroeien, je begint gewoon letterlijk met een nieuw leven. En ook al was ik nog niet "klaar" om terug te gaan toen mijn man erover begon, ik heb me wel zitten afvragen of het toch na 5 jaar of na 10 jaar niet zou zijn gaan knagen. Wat me hier vanaf het begin opgevallen is zijn de oudere emigranten die ik hier tegenkom, de eerste generatie, die hier naartoe gekomen zijn als (jong)volwassene, en ondertussen eigenlijk niet meer terug kunnen omdat hun kinderen en kleinkinderen Australisch zijn geworden. Die blijven heimwee hebben naar hun geboorteland, naar de familie die ze achtergelaten hebben. Allemaal. Echt allemaal. En ik heb er toch wel met een aantal gesproken. Dat vond ik een beetje beangstigend toen, ik wilde het eigenlijk niet weten, maar nu begrijp ik dat zo goed.
En het is inderdaad zo dat de Australische cultuur fundamenteel verschillend is, en dat is iets dat ik in ieder geval totaal onderschat heb. De invloed dat dat toch heeft.
Je moet inderdaad een prijs betalen, en veel hangt ervan af hoe de band is met je familie en ik denk ook de leeftijd dat je hier naartoe komt. Maar in mijn ogen is familie uniek en niet te vervangen door mooie natuur en prachtige landschappen en vriendelijke mensen ... Het heeft me drie jaar gekost om dat te beseffen ...
 
Jerden, ik hoor niet bij de eerste generatie, maar ik ken honderden Nederlanders die wel tot die generatie behoren, zeg maar ong 1950 tot 1960 ge emigreerd en de meesten hebben totaal geen heimwee, sommigen zijn zelfs nooit terug geweest naar NL, de gemiddelde emigrant van die tijd gaat zeg maar eens per 5 jaar naar Nederland en Europa.
Er zijn natuurlijk wat uitzonderingen, maar ik schat dat 95 percent plus absoluut niet meer na 50-60 jaar terug willen.
Dus ik ben het niet met je eens, wellicht ken je een paar emigranten die dat gevoel niet delen, maar goed dit is mijn ervaring. Verder heb je de situatie goed uitgelegd en uiteraard verschilt het per situatie.
Jan
 
De Nederlanders die in de jaren 50 en 60 naarAustralië vertrokken zijn weer een andere groep. Het was toen een erg geïsoleerde cultuur die hoofdzakelijk bestond uit "WASP(s)", of te wel White Anglo Saxon Protestant(s). Dat was de tijd van de 'Whites Only' politiek, waar iedereen die 'anders' was werd gediscrimineerd. Emigreren betekende in die tijd nooit meer teruggaan (lees kunnen gaan). De Italianen en Grieken overkwamen dat met een specialiseerde onderlinge sub-economy, bijv. groenteteelt, visserij, constructie, enzovoort. In die tijd deden deze emigranten bijna uitsluiten zaken met elkaar. De Nederlandse emigranten verkozen over het algemeen een integratie strategie waar men probeerde zo snel mogelijk de Australische cultuur aan te nemen en daarmee geaccepteerd te worden door de dominante cultuur. Nederlands blijven en zijn was geen optie en er werd thuis dan ook Engels gesproken. Deze generatie zal daarom ook zelden toegeven aan gevoelens van terug te willen gaan, omdat dat voor hen nooit een optie was om te overwegen. Het was gewoon niet mogelijk. Het interessante is dat, nu die generatie wel boven de zeventig is, ze vaak een probleem worden voor de geriatrische zorg voorziening, met name wat betreft communicatie met, en empathie voor, de emotionele behoeften van deze mensen. De generaties die in de jaren 70 tot nu hebben altijd de mogelijkheid gehad om terug te gaan en daarom heel bewuste keuzen hebben kunnen maken voor Australië of Nederland. Toen in naar Australië vertrok, waren de emigranten uit de jaren 60 & 70 op het hoogtepunt van hun carrière en ik heb velen van deze mensen leren kennen. Mijn conclusie is daarom dat door de hele moeilijke begin jaren die deze mensen hebben doorgemaakt in Australië , er geen vergelijk is met de omstandigheden en attitudes van de Nederlanders die later naar Australië zijn geëmigreerd. Als je het grootste deel van je leven in Australië hebt gewoond, je vervreemd bent van je Nederlandse familie, Australische kinderen en kleinkinderen hebt, wil je natuurlijk niet meer terug. Daarbij komt dat het Nederland wat je 60 jaar geleden verlaten hebt, totaal verandert is. Al ziet alles er voor de buitenwereld goed uit, neemt dat niet weg dat velen van deze mensen toch in stilte leiden onder een gevoel van ontheemd zijn.
 
ik hoor niet bij de eerste generatie, maar ik ken honderden Nederlanders die wel tot die generatie behoren, zeg maar ong 1950 tot 1960 ge emigreerd
Click to expand...
Sorry, verkeerde woordkeuze.... Met eerste generatie bedoel ik mensen die hier als volwassenen naartoe gekomen zijn, niet als kind. En uiteraard niet de mensen die hier in de jaren 50 en 60 naartoe gekomen zijn, want dat was toen zoals Roland zegt weer een heel andere situatie. Mensen die hier nu 20 tot 30 jaar zijn, die bedoel ik.
Iedereen aan wie we gezegd hebben dat we teruggaan begrijpt ook volledig wat we bedoelen. Degenen die het niet begrijpen zijn degenen die hier als kind of tiener naartoe gekomen zijn. Logisch, lijkt me, want zij zijn echte Australiërs, voor hen is Australië "thuis". Ik weet niet of het dat voor mij ooit zou kunnen zijn, hoe graag ik hier ook ben ...
 
Bedankt voor de zinvolle bijdrages. De laatste tijd is er wat meer geluid van leden met een net even anders verhaal. Niet alleen mensen die bezig zijn hun visum binnen te hengelen maar ook mensen die er al wat langer zijn, of worstelen met de '2 thuislanden' problematiek. Absoluut een toevoeging aan de verhalen die we kennen en ik ben blij dat mensen hier naar voren durven/kunnen treden (zonder be- of veroordeeld te worden)

Thnx!
 
You must log in or register to reply here.
Back
Top