waarom laat het me niet los?

KarolineLawo

KarolineLawo

XPdite Sponsor
Hallo

Zoals je kan zien in mijn voorstelling, hebben we al serieus gedacht om te emigreren naar Australië. Nadat mijn dochtertje geboren is, is het even bekoeld omdat we andere dingen hadden die ons bezighielden. Mijn man heeft een job die hij heel graag doet en het is maar 8 km van thuis.
Nu laat het emigreren me toch niet los. Ik wil het echt nog heel graag, maar ons verstand neemt de overhand zodat we toch geen concrete plannen maken.
Vooral mijn man is de denker en hij wilt niet zonder job met 2 kinderen naar Australië verhuizen. Ik begrijp dat wel, maar ik blijf de hele tijd aan emigreren denken. Ik ben aan het (be)sparen, zodat we zoveel mogelijk geld overhouden als we toch beslissen te gaan, ik lees over Australië, lees fora, kijk wanted down under, ruim het huis op en verkoop overbodige spullen en mijn enige drive is de gedachte dat we toch gaan emigreren. Het laat me niet los en mijn man wordt er gek van. Hij vind dat ik zaag :oops:
Hij wilt wel emigreren, maar met een job of minstens 30000 euro op de rekening! Zeker gewoon om van mijn gezaag af te zijn, want zoveel geld krijgen we in de eerste jaren niet bij elkaar.
Het lijkt wel een verslaving! Kent iemand het gevoel? Heeft er iemand een uitleg voor? Een oplossing?

Ben eens benieuwd!!!

Groetjes
 
Hallo Karoline,
het klinkt wel bekend hoor: je hebt gewoon iets in je bol en dat gaat er niet meer uit.
Niks mis mee. Het lijkt ook wel dat het goed is dat je man een beetje de tegengas verzorgt, anders zou je zo maar te impulsief dingen doen misschien. Een beetje veilig plannen is helemaal niet verkeerd. Aan de andere kant, als je ECHT iets wilt, zijn er niet veel dingen die je kunnen stoppen. Ik zei dit ook altijd en voegde er altijd aan toe: en zeker geld (lees: het gebrek eraan) niet. Maar das allemaal leuk en aardig, je hebt toch een aardig centje nodig.
Ik heb wel eens berekend dat emigreren ons zo'n 20.000/25.000 euro heeft gekost (alles meegerekend: verlies waarde van goederen, transport, vliegreis, het een tijdje zonder werk zitten en wel alle lasten betalen etc.). Een groot deel daarvan werd "vooraf" afgerekend, zoals een boot boeken en een vliegtuig, maar veel komt toch ook later, als je hier bent. En het is geen fijn gevoel, als je geen werk kunt vinden, of niet direct. Je ziet je spaarcentjes dan zo de deur uit vliegen... zeker met kleine kids. Ik was persoonlijk nog nooit in een situatie geweest geen werk te hebben, heb altijd voor onszelf kunnen zorgen, dus dat voelt dan toch vervelend. Daarbij is het systeem voor gezondheidszorg en verzekering in NL erg goed en uitgebreid, terwijl hier op dat gebied ook "onverwachte kosten" kunnen verschijnen.
Wij hebben het nooit "breed" gehad, we kwamen gewoon goed rond, konden 2x per jaar op vakantie enzo, en hetzelfde geldt voor hier in Australie. We hebben het lang niet breed, maar kunnen zo'n beetje alles doen wat we willen. Ik ben blij dat we het hebben gedaan.
Als je gevoel jou of jullie gek maakt, is het tijd om een beslissing te nemen: gaan we ermee door of niet. Zoja, maak een tijdsplan (dat 1000x bijgesteld kan worden hoor) en ga ervoor. Maar als je alles overweegt en samen besluit het niet te doen, dan mss dat ook accepteren.... en verder gaan!!
Succes hoor. Hou ons op de hoogte, hoe dan ook.
Patricia
 
Hey Karoline

Wees gerust, je bent zeker niet alleen in die situatie. Bij ons was het net zo: ik had mijn zinnen er volledig opgezet (en was trouwens ervan overtuigd dat dat bij manlief ook zo was). Op een maand tijd was ik een echte kenner, niet in het minst omdat ik dit forum volledig had uitgepluisd! Elke dag was (en ben) ik er mee bezig: alles lezen wat ik kan vinden, huizenprijzen vergelijken, google earth raadplegen, dollarkoers in 't oog houden,...
Maar uiteindelijk bleek dat het bij mijn partner niet meer was dan een 'ooit misschien eens ...'. Wij hebben 4 kids, die hier hun vriendenkring hebben, en niet te vergeten de familie. Nu heb ik een eeuwige twijfelaar als partner, wat de zaak er niet makkelijker op maakt. Maar uiteindelijk ben ik wel blij dat hij er zo nuchter onder blijft. Intussen is hij helemaal mee, we gaan ervoor en zijn volop bezig in de hoop nog voor 1 juli de visumaanvraag te kunnen indienen (zal spannend worden!). Maar hij dwingt me wel om alles tot in de puntjes uit te zoeken. Gelukkig hebben we gemerkt dat zijn beroep redelijk gewild is in Oz, er zijn gelukkig regelmatig vacatures waaraan hij voldoet en mogelijk ook contacten waarlangs we kunnen netwerken. Want dat hebben we idd ook al vaak gehoord: als buitenlander zonder concrete aankomstdatum solliciteren in Oz is haast onbegonnen werk.
Maar na heel wat rekenwerk, veel geduld en veeeeeeeeeeel overleggen, hebben wij dus besloten om alleszins al te zien of we het visum kunnen binnenhalen. Hoe we het dan verder gaan doen, is nog een beetje afwachten. Het blijft toch altijd een grote sprong in het diepe. Zelfs als je employer sponsored gaat, heb je risico's...

Alleszins heel veel succes en hou ons idd op de hoogte
 
Hier net hetzelfde verhaal, ook ik ben degene met de "grote" droom van OZ. Mijn man ergens ook wel wat, maar hij heeft niet het "brandende" in hem dat ik heb. Nu, door omstandigheden, is hij onlangs ook écht mee in de droom gestapt en het rare is dat, nu ik weet dat het écht wel concreet kan worden als we dat willen, ik veel terughoudender aan het worden ben. Zéker nu we sinds gisteren een wel héél positieve kansbeoordeling hebben gekregen.

We zijn ook een jong gezin. Nu, zelf zijn we niet meer zo héél jong, eind 30 bijna 40 maar wél met 2 kleine kindjes: oudste 3 jaar en ééntje van 21 maande.n We hebben hier ondertussen toch al één en ander opgebouwd (beide een goede, stabiele job, gebouwd, beginnen zo stilletjesaan meer mensen te kennen in het dorp dus ons sociaal leven begint zich ook uit te breiden, ..). Bij mij begint het verstand toch ook meer en meer te spreken: wat geven we hier allemaal op voor heel veel onzekerheden daar. Wat doen we onze kinderen eventueel aan? Stel dat we gaan maar dat het toch niet lukt (geen werk vinden) of het bevalt ons toch minder dan verwacht en we dan terugkeren, dat heen en weer gesleur tussen 2 landen wil ik mijn kinderen liever besparen. Ook de onzekerheid bij mij: zie ik het allemaal toch niet té rooskleurig, stel dat ik degene ben die uiteindelijk niet kan aarden? Pfff, moeilijk allemaal.

@Truus, jullie verhaal interesseert me wel. Wij zitten nl. in juist dezelfde fase als jullie (met uitzondering dat we sinds gisteren dus weten dat een visumaanvraag best wel hoge slaagkansen heeft ). Wij hadden ook zoiets van: "we wachten eerst de uitslag van de kansbeoordeling af en daarna zien we wel". Maar het feit dat die beoordeling zo positief is, maakt het er niet makkelijker op want nu moeten we écht wel knopen doorhakken natuurlijk. Ter info: wij wonen in Oost-Vlaanderen maar juist op de grens met Antwerpen. Als je zin hebt om met een zielsgenoot van gedachten te wisselen, contacteer me gerust.

gr,
Twov

 
Hallo allemaal
Alvast bedankt voor jullie verhaal.
Ik ben blij dat ik dus niet alleen ben met die gedachte!jullie hebben dezelfde vragen waar ik ook mee zit.toen we 2 jaar geleden echt werk aan het zoeken waren, was mijn man enkele keren geshortlist en toen begon de twijfel bij mij ook toe te slaan. Wat doen we de kinderen aan, is het daar echt wel zo goed? Wil ik mijn huis opgeven? We hebben het hier niet slecht, maar toch blijft die droom, maar ook de vraag: is dit het nu? Moet ik hier voor de rest van mijn leven blijven en naast de kerk kinderen naar school brengen en werken gaan? Ik wil iets zien van de wereld en avontuur beleven. Alleen is dat avontuur ver zoek met 2 kinderen omdat we ons zo verantwoordelijk voelen voor hun toekomst( wat niet wilt zeggen dat anderen die het wel wagen onverantwoordelijk zijn!)
We waren heel avontuurlijke mensen, maar sinds de kinderen zijn we veel serieuzer geworden. Mijn zoontje heeft kenmerken van autisme en we zijn soms ook bang dat hij de verhuis niet zal aankunnen. Hij heeft geen kernautisme, dus we kunnen het thuis en op school wel goed aan.
Toch blijf ik denken dat emigreren voor ons is weggelegd en dat we het goed kunnen hebben in Australië. Nee, het laat me nog steeds niet los.
Ik vind het fijn om jullie verhalen te lezen en wil iedereen daar echt voor bedanken!
Ik wens iedereen succes met hun emigratie.
 
Hoi Karoline,

Nee, je bent niet de enige... Bij mij broeit het al sinds 2004. Maar er zijn altijd wel redenen om het vooruit te schuiven. Wellicht was het een paar jaar makkelijker, maar terug in de tijd gaat niet. En bij mij blijft het knagen, daar kom ik niet onderuit. Dus: ... gaan!
Inmiddels heb ik ook een gezin met 2 kinderen, dus dat maakt het wel lastiger. Voor mij een reden te meer om nu de knoop door te hakken en niet langer te wachten. Hoe ouder de kinderen, hoe meer ze gehecht raken aan hun omgeving. Verder denk ik dat vooral kinderen heel erg flexibel zijn.
Met autisme is dat net iets anders natuurlijk, maar ook erg afhankelijk van hoe autistisch hij is. (weet mijn vrouw weer alles van)

Als je enthousiast wil worden, moet je zeker het hele forum doorspitten. De forumleden zijn ook altijd erg bereidwillig om je van belangrijke informatie en ervaringen te voorzien!

Veel geluk en hartelijke groet,

Cor
 
Hallo

Het is zover. Het lezen op het forum heeft het vuur nog wat aangewakkerd en we hebben echt veel zin om te emigreren. We gaan binnenkort eens een emigration officer in brisbane contacteren voor meer info over onze kansen. Nogmaals bedankt aan iedereen om jullie ervaringen en kennis met ons te delen. Hopelijk kan ik over enkele jaren ook iets betekenen voor anderen!
 
Hallo Karoline,
Een droom moet je najagen maar je moet wel reeel blijven. De emigratie kost erg veel en ik denk dat die bij ons ook een 25000 euro heeft gekost (we hebben wel een emigratieburo ingeschakeld). wij zijn met 3 kids (6,10,14) gegaan en hadden geen huis en geen baan daar. Alles is toch snel goedgekomen, mijn man had al na 2 weken werk wat hij leuk vond.
Ook wij hebben een zoon met autisme en ADHD, welke hier in Nl op speciaal onderwijs zat. Voor we gingen was hij regelmatig in paniek maar door hem overal bij te betrekken en alles in hapklare brokken aan te bieden kon hij alles goed aan. Hij was degene die in Nl riep:"ik doe geen uniform aan naar school en zeker geen hoed op" uiteindelijk was hij degene die er het minst op mopperde en hij had als eerste zijn petje op :). De artsenkeuring was bij hem wel zwaarder we moesten een compleet psychologisch rapport inleveren om aan te tonen dat hij zichzelf kan bedruipen als hij groot is.
Uiteindelijk zijn we terug in Nl door mijn heimwee maar dat is niet van tevoren in te schatten. We kunnen straks achter de geraniums nog nadromen.
Succes met jullie besluit!
 
Hallo

Spijtig dat je zo heimwee had. Wij zijn niet close met onze familie, dus ik hoop dat we dat probleem niet gaan tegenkomen!
Mijn zoontje kan ook alles aan als je het allemaal goed uitlegd. Toch heeft hij zo zijn 'momenten' en dan is vooral mijn man weer bang om de stap te zetten. Ik heb veel geduld met hem, dus ik zie het wel zitten. We gaan de volgende dagen contact opnemen met m2a en mss nog andere tussenpersonen die we leerden kennen. We moeten vooral zien dat we niet zonder geld komen te zitten met 2 kleine kinderen in Australië!

Groetjes!
 
You must log in or register to reply here.
Back
Top