Wat was jullie "laatste knoop?"

Familie S

Familie S

XPdite Sponsor
Wij staan op het punt de "laatste knoop" door te hakken en te starten met de visum aanvraag.
cheesy.gif


Die laatste knopen zijn/waren bij ons vooral:

De familiebanden in Nederland
De financiele onzekerheid de komende tijd, niet wetende of de emigratie wel echt door gaat.
En wat doe je de kinderen aan??

Wat waren die van jullie?
wink.gif
 
Nou is het al weer even geleden dat we de knoop hebben doorgehakt, maar volgens mij was het voor het grote onbekende waar je in stapt.
Maar nu zien we dat als een avontuur en we hebben er toch zin in!!
 
Onze laatste knoop zijn vooral mijn man zijn kids die bij zijn ex achterblijven. En eigenlijk zijn zij juist ook de reden dat we wel weggaan (als we het langverwachtte stickertje ooit krijgen natuurlijk): de omgangsregeling wordt steeds opgezegd waardoor we ze vaak maanden niet zien terwijl ieder weekend weer spannend is. Steeds weer die teleurstelling, onvoorstelbaar. Daarnaast hopen we natuurlijk dat ze lange vakanties bij ons komen doorbrengen en misschien wel een jaartje komen studeren daar...

Afijn, een heel verhaal maar verder hebben wij niet veel knopen, meer knoopjes......;-). En gelukkig hebben we er allebei heel veel zin in ook al maken we ons over van alles zorgen: verkopen we het huis straks wel, hoe gaat het met de katten, hoe gaan mensen (ouders van Christoffel) reageren aangezien ze al oud zijn? De tijd zal het leren....
Annemarie
 
bij ons was het vooral :
laat je alles wat je hier hebt opgebouwd zo maar achter
- huis dan, wonen hier echt niet slecht
- vaste job met veel zekerheid (onderwijzeres en havenarbeider)
- grote vriendenkring en uitgebreid sociaal leven
- familie

deze twijfel slaat soms nog toe, maar de drang om te gaan is gewoon te sterk.
We willen niet dat ons leven de helft van het jaar stil ligt als het winter is. wij willen het hele jaar buiten leven :up:
 
Wij gingen meer door fases heen...het ene moment kon ik mij heel druk maken om de kinderen:
Wat doe ik ze aan, haal ik ze niet uit hun vertrouwde ritme, stel dat het nou niet lukt op school...
Het andere moment maakte ik mij druk om ons zelf:
Stel dat we daar teveel op elkaars lip zitten, vinden we wel werk, vinden we wel genoeg aanspraak..
Weer een ander moment maakte ik mij druk om het geld:
Stel dat we geen werk vinden, stel dat het leven hier zo duur is..
En allemaal van dit soort dingen!

En weet je, nu zijn we hier, en:
De jongens doen het geweldig op school, en passen zich zo goed aan,
We vermaken ons ontzettend goed, en houden zelfs sociale contacten op afstand, omdat het zo heerlijk is om niets te hoeven als je uit werk komt,
We hebben allebei een leuk baantje gevonden, en ook financieel valt het mee. Het leven is hier erg prettig, de boodschappen zijn vaak goedkoper als in Nederland, het enige wat tot nu toe echt hoger is als in Nederland zijn onze woonlasten.
Maar bijvoorbeeld de EWR rekening is hier echt veel lager, en zo ook de zorgverzekering.

Ik ben heel blij dat het zo goed heeft uitgepakt, want het kan natuurlijk ook heel anders lopen.
Wij zijn in ieder geval blij dat we het hebben gedaan.
Twijfels horen er bij, daar kun je niet omheen. Ik bedoel, je laat je vrienden en familie achter, dat vond ik echt heel lastig. Met sommigen hebben we zo'n nauw contact. Maar dat is gelukkig nu nog zo! Je moet wel zelf ook investeren, maar het is zeker niet: uit het oog, uit het hart. Bij echte vrienden zit je in elkaars hart!

groet!
 
Bij ons waren het dezelfde knopen als hierboven. Je hebt je bestaan hier, vrienden, familie, werk, (helemaal opgeknapt) huis, kleine kinderen...
Ik dacht: dat is zoiets waar je van droomt, maar wat je nooit echt zal durven. Maar ik zat toen op een opdracht waarbij ik de kamer deelde met een Australiër met vier jonge kinderen die weleens wilde weten hoe het was om in het land van zijn opa te leven. Daar heb ik veel mee gepraat en die zei: joh, doe het gewoon, je leeft maar één keer. En als het niks wordt kom je toch gewoon terug? Tja, geen speld tussen te krijgen...
Hij woont inmiddels na twee jaar in Nederland weer in Melbourne.

Werk vind ik het engste, want zonder kun je niet aan je bestaan daar bouwen. Maar iets zou wel te vinden moeten zijn, we nemen ons verstand en (hopelijk) onze gezondheid mee! Het huis is al verkocht (doet soms nog wel pijn maar ja). Zonder kinderen was makkelijker geweest, maar ik zie het nu als een voordeel dat ze nog zo klein zijn (0 en 1). Die weten gewoon straks niet dat ze ooit in Nederland hebben gewoond.
En wie weet als ze groot zijn gaan ze ook hun wortels (roots, niet carrots) zoeken en worden ze verliefd op een Nederlandse (of Nederlander, dat weten we nog niet). Dan beleven we zelf wat we onze ouders nu aandoen. Maar dat is dan hun keuze.
Toen we het visum hadden heb ik Anthony bedankt voor het lef dat hij me gegeven heeft.
 
Bij ons was ik degene die moeite had met de knoop doorhakken, in 2007 is mijn moeder overleden en omdat ik enig kind ben was/ben ik bang om mijn vader alleen te laten. Als ik in Austalië zit heeft mijn vader alleen nog maar schoonfamilie in nederland. Maar door het verlies van mijn moeder ben ik wel anders gaan denken, ik vond dat het leven te kort was om onze droom niet na te leven.

Natuurlijk was mijn vader niet blij met ons besluit maar hij begreep wel dat het nu of nooit voor ons zou zijn. Na het doorhakken van de knoop viel er een last van mijn schouders waarvan ik niet wist dat die er was. Ik had al vanaf onze vakantie in 2006 heimwee naar Australië en de gedachte om er voorgoed naar toe te gaan gaf veel lucht en een gevoel van vrijheid.

groetjes Yvonne
 
Hoi

wij hadden/hebben dezelfde knopen als jullie:

-familie achterlaten (voel me ontzettend schuldig...)
-vast werk hier en niet weten of het daar gaat lukken. Ook geen zin om al ons spaargeld op te maken aan de gewone leefkosten, en mss helemaal blut terug naar hier moeten komen
-gaan de kinderen er geen problemen mee hebben? Nieuwe taal, nieuwe gewoontes, nieuwe vriendjes, en ze zien hun lievelingstantes en oma niet meer...

Wij hebben daarom afgesproken dat we pas na 2 jaar in Australië definitief de knoop doorhakken of we gaan blijven of niet. Je kan je op voorhand zoveel voorstellingen maken over hoe het daar gaat zijn, uiteindelijk weet je het pas als je daar effectief woont en (hopelijk!) werkt. We zijn met vier, en het moet voor ons allevier leuk zijn. Maar het niet proberen is geen optie. We zouden ons ons hele leven afvragen of we het toch niet beter gedaan hadden. Als het gevoel sterk is moet je het gewoon proberen. Je kan inderdaad altijd terugkomen. Zorg dat je een soort van alternatief plan in je achterhoofd hebt voor als de dingen niet gaan zoals je gehoopt had. Wij hebben bvb beslist om ons huis niet te verkopen, maar te verhuren. Moest het niet lukken, dan hebben we dat nog achter de hand, moest het wel lukken dan kunnen we het alsnog verkopen zodra we de definitieve beslissing genomen hebben.

Succes! :up:
Jerden
 
Voor ons was de beslissing snel gemaakt toen wij voor de 2de keer ruim 6 maanden gingen reizen in Oz.

Wij hebben dan bewust gekozen te wachten met kinderen, huis kopen, enz. Dat maakt het allemaal een stuk makelijker om te vertrekken. Het enige wat wij meenemen zijn onze 2 katten
smiley.gif
, wat persoonlijke spullen zoals foto's endergelijke.
Er zal ook geen container aan te pas komen om onze inboedel mee te verschepen. Alles op Marktplaats verkopen en kopen alles wel weer gebruikt of nieuw!

Wij staan er heel nuchter tegenover en dat maakt het een stuk makelijker. Ook onze leeftijd speelt daar ook een rol in, 29 en 30 jaar.

Familie zullen we zeker missen.
cry.gif
...maar moet je daar echt voor in Nederland blijven?? Ik voel mij daar niet schuldig om. Ik vind het egoistich van sommige familieleden dat zij niet net zo blij en net zo enthousiast kunnen zijn met ons besluit.(zo dat is eruit!
evil.gif
)
En vrienden maak je overal als je er voor openstaat!

Nee hoor, de enige knopen die ik maak zijn op mijn bootje straks op die mooie blauwe zee
afro.gif


Groeten,
Steven
 
In ons geval was ik (lees: Melissa) degene met de meeste twijfel. Bij mij had het voornamelijk te maken met mijn familie, daar heb ik een sterke band mee. Verder speelde er niet echt iets mee. Wij zijn allebei nog jong, dus een echt bestaan hebben wij nog niet opgebouwd. Op het moment dat voor ons de beslissing kwam om een huis te kopen, besloten wij naar Australie te emigreren, dus hebben we afgezien van een koophuis.

Natuurlijk hebben we allebei onze vrienden hier en onze jeugd ligt hier, maar al mijn vrienden zijn reizigers en bij geen van allen heb ik het idee dat zij in Nederland blijven wonen, dus ook daar moet je dan op een gegeven moment afscheid van kunnen nemen. En vrienden kan je overal ter wereld maken, ook in Ozzie :) Als ik naar mezelf en de vrienden om me heen kijk, heb ik ook echt het idee dat onze generatie al meer en meer richting 'wereldburgers'gaat, de wereld is zo klein geworden met alle technologie, lange leve skype en het vliegtuig!

Voor mij was de knoop doorgehakt toen een goede collega het welbekende motto tegen me uitsprak: geen spijt hebben van de dingen die je gedaan hebt, spijt hebben van de dingen die je NIET gedaan hebt. Erg cliché en je word er mee doodgegooid, maar het is zo klaar als een klontje en helemaal waar. Als het ons niet bevalt, of niet lukt of wat dan ook, dan zijn we zo weer weg. Maar dan betwijfel ik of onze thuisbasis in Nederland komt te liggen, dat hoofdstuk hebben we allebei wel afgesloten eigenlijk.

Ik begrijp dat het moeilijker is wanneer je kinderen hebt en wij zijn allebei wel blij dat we daar bewust nog even mee hebben gewacht. Heen en weer blijven gaan met kinderen dat wil je toch voorkomen. Ook denk ik dat de onzekerheid van emigratie (vinden we wel een nieuwe baan, gaat het allemaal wel lukken?) zwaarder weegt op een gezin dan op twee mensen of iemand alleen. Als gezin draag je ook de verantwoordelijkheid voor je kinderen en dat wil je goed doen, dus dat is logisch. Maar ik ben er wel van overtuigd dat Australie een mooiere toekomst te bieden heeft voor kinderen, dan Nederland! Je goed bewust zijn van de moeilijkheden die komen kijken bij een emigratie, daarop anticiperen en erover communiceren. Volgens mij moet het dan best goed komen....

Wij hebben er in ieder geval zin in en zijn (bijna) in euforische stemming sinds de knoop is doorgehakt!
grin.gif


Groetjes,
Melissa
 
Onze grote knoop lag bij mijn oma. Haar leeftijd liep op dat moment tegen de 90 jaar aan en ze sukkelde enorm met haar gezondheid. Telkens ziekenhuis in en weer uit, langzaam weer opkrabbelen en weer terug naar het ziekenhuis. Haar enige lichtpuntje in haar leven leken onze kinderen (haar achterkleinkinderen) te zijn. Bijna iedere zondag gingen we naar haar toe en ze genoot van de meisjes. Kocht kleine kadootjes, scharrelde met ze door de tuin om bloempjes te plukken, deed alles wat ze met mij en mijn zusje ook deed toen wij nog zo klein waren. En dat durfde ik niet van haar af te nemen, ik kon het niet over mijn hart krijgen.

Mijn oma bleek mij echter veel beter te kennen dan ik dacht. Want tijdens zo'n zondag middag was het ineens "waarom wonen jullie nog altijd in Nederland en zitten jullie niet allang in Australie? De meisjes worden ouder en dat maakt het straks moeilijker voor ze..." En na dat ik vertelde waarom wij nog bleven kreeg ik dus te horen dat haar leven klaar was, maar dat ik moest denken aan de toekomst van mijn dochters. Ik moest mijn leven niet inrichten naar die zondagmiddag, maar gewoon naar Australie toe gaan, want daar hoor ik thuis en ben ik gelukkig en zullen mijn kinderen dus gelukkiger worden. Een week na die wijze woorden hebben we de procedure gestart en 2 jaar later zijn we ook inderdaad verhuisd.

Mijn oma spreek ik regelmatig via Skype en dan kletst ze ook even met de meisjes. En ondanks dat ze met haar gezondheid nog niet eens naar de brievenbus durft te lopen (ze wordt over een paar weken 92 jaar), vertelt ze mij nu steeds dat ze misschien wel zelf in Australie wil komen kijken hoe het met ons gaat en ik zie het haar nog wel doen ook.

Uiteindelijk werd mijn grootste knoop mijn grootste steun!
 
:cry: :cry: :cry:
Heb er geen woorden voor , er zijn maar weinig mensen die zo met je mee denken !
 
Wat ontroerend, Sacha! Ook ik kreeg er tranen van in m'n ogen.... Jezelf zo volledig kunnen wegcijferen om een ander heel gelukkig te maken, dat is inderdaad heel weinig mensen gegeven. Je mag echt in je handen knijpen met zo'n lieve (en ook heel wijze!) oma...
 
Nou lieve mensen, stop de zakdoekjes maar weer weg.... :smile: Was niet de bedoeling dat jullie allemaal zouden gaan wateren...

Ik ben inderdaad heel dankbaar voor mijn lieve wijze oma. Ik ben hier ontzettend gelukkig, maar het blijft moeilijk om haar aan de telefoon te hebben en te horen dat het weer slechter met haar gaat, maar gelukkig spreek ik haar ook regelmatig wanneer ze weer een goede periode heeft.

Soms heb je inderdaad een klein zetje nodig om je over die laatste hobbel heen te helpen. Je weet dat je naar de andere kant wilt, maar iets houd je tegen. Het is aan jou om te beslissen of die hobbel echt genomen moet worden of niet. Iedereen heeft hier zijn eigen hobbels, maar denk wel, als je op dit forum zit, ben je al zover onderweg met het doorhakken, dat je jezelf af moet vragen hoe zwaar die laatste wel echt weegt.... Want als je hier eenmaal zit, zijn alle hobbels vergeten en kan het grote genieten beginnen!
 
Hey mensen allemaal,
wat geweldig om jullie verhalen te lezen. Veel dank! Het doet zo'n deugd om jullie ervaringen/twijfels te lezen en vooral te herkennen. Het is fantastisch om te lezen dat er onder jullie al effectief down under zitten.
Hoewel ik degene ben die er zo van droomt (zonder mij zou mijn man daar nooit aan denken om te verhuizen!!) Is het uiteindelijk mijn man die er nog het gemakkelijst mee omgaat. Hij zit in de medische sector dus heeft hij er al een streepje op vooruit. Doch ben ik het die met de meeste twijfels zit. Wat als ik heimwee heb, etc... Mijn man is nogal easy going en problemen zijn er gewoon om opgelost te worden.
Ik denk dat het een proces van tijd is, maar als ik dat hier zo allemaal lees, krijg ik er zin in. Voel ik me sterker. Het hoort allemaal bij het emotioneel proces, aan het idee wennen. Wat als het inderdaad niet een droom van een ander is die uitkomt etc...
Hey Jerden, grappig, mijn grootouders woonden ook in Brecht, de Molenstraat. Small world .... :)
 
wanneer de status quo minder aantrekkelijk is dan de change - you're ready to go
familie was de grootste knoop: ge hebt nog wel de skype maar uw neefke kunt echt niet meer vastpakken
de kleine knoopjes: werk en financiele zekerheid, ons nieuw prachtig huis (eerst verhuurd nadien verkocht),het onbekende/de aanpassing

onze vrienden en sommige familie leden zijn ons komen uitwuiven - dat was een prachtig moment maar ook zeer moeilijk
ik mis de connectie - al mijn vrienden hier zijn nog maar 4 jaar mijne maat :)

ik heb hier wel geleerd het leven te leven - ik heb geen spijt en geniet elke dag
ik maak meer tijd der voor en leef meer buiten
de dingen die me aanspraken zijn zeker de dingen die me hebben doen hier blijven

de knoop doorhakken is het moeilijkste - de rest is doorbijten en courage!
neem der de tijd voor, misschien een mini break? weg van alles en zet de feiten maar ook de gevoelens op een rijtje

je kan altijd terugkeren als het echt niet je ding is hier - tzal altijd een ervaring zijn
a ride of a lifetime
 
You must log in or register to reply here.
Back
Top