zoals de titel het zegt: even voorstellen

F

fil35desmet

New Member
Hallo iedereen,

Helemaal nieuw hier als 'actief lid'. ' k Heb wel al veel lopen rondneuzen... Dus beginnen bij het begin: even voorstellen. Wij zijn een gezin met 2 volw en 2 kinderen (9 en 7 jaar). Mijn man denkt er al jaren aan om te vluchten uit dit bekrompen land (= Belgenland) met alleen maar aangelegde stukjes groen, aangelegde bossen en borden met 'pas op: hier groeit een boom'. Hij opperde voor Zuid Frankrijk. Ik was niet helemaal voor dat idee gewonnen dus dacht ik: waarom niet Australië?? De taal ligt ons wel, het klimaat lijkt me prima, de 'openheid' van de locals, de stukken natuur die niemand opeist enzovoort. Maar hoe wil het ook anders: ik heb nog 1001 vragen (en dit mag je gerust letterlijk opnemen). Daarom had ik graag van jullie - ervaringsdeskundigen - antwoorden/commentaren gekregen liefst zo realistisch mogelijk. Want zoals een paar keer terugkomt op dit forum: ik heb de indruk dat er vooral positieve verhalen te horen/lezen zijn. Maar misschien is dit omdat dit gewoon zo is? Heeft er dan niemand ontzettend spijt van zijn beslissing? En is met hangende pootjes moeten terugkomen?
Hier zijn mijn bezorgdheden op een rijtje. Sorry voor dit ellenlange betoog... Het kan allemaal negatief klinken, maar van de positieve punten ben ik al overtuigd...
- onze dochter van 9 ziet zo'n verhuis helemaal niet zitten! Zoals in dit forum gezegd wordt, willen we onze kinderen betrekken van in het begin van dit proces, maar zij begint al met te zeggen dat ze dit helemaal niet ziet zitten!!
- onze zoon kijkt ertegen aan met gemengde gevoelens. Zijn wij dan egoïstisch als we onze 'wil doordrukken?' Laten we alles beter niet zo?
- nu hebben wij niet echt een hectisch leven in de zin dat mijn man op een redelijk uur thuis is, we genoeg tijd hebben voor elkaar, we elke maand flink de hypotheek afbetalen, er geld overblijft voor een tripje hier en daar... waarom zouden we dit alles opgeven voor die grote, grote onzekerheid? Nu werk ik halftijds (20u) en mijn man voltijds. We zouden dit graag zo houden... is dit realiseerbaar?
-hoe streng is de taaltest die je moet doen? Ik heb zo'n online taaltestje ingevuld en ik haalde 45/50 maar dat was multiple choice en geen schrijftest... moet je daar echt voor studeren?
-kan iemand me meer informatie geven over het minder uitgebouwde sociale zekerheidstelsel die in Australië van kracht is? Hoe hebben jullie dat opgelost of hebben jullie daar al 'moeilijkheden' mee gehad?
- zou het mogelijk zijn dat mijn kinderen eens met een kindje die ook die emigratie heeft meegemaakt en ongeveer van dezelfde leeftijd is/was skypen? Zodat mijn kinderen hun bezorgheid kunnen bespreken? Typen is voor hun nog een hele opgave vandaar...
- hoe gaan jullie om met heimwee?
-verkopen jullie meestal jullie huis in Belgie of verhuren jullie dit soms?
- wat met de eventueel lopende leningen in Belgie voor jullie gekochte huis hier?
- is het vreemd dat ik me zoveel bedenkingen maak? Wil dit zeggen dat het niets voor ons zou zijn? Of ben ik gewoon 'te' realistich? (bestaat dat wel??)

Heel erg bedankt voor jullie reacties!!!
 
Welkom! Als ik wat meer rust in mijn donder heb zal ik een aantal dingen vanuit mijn perspectief proberen te beantwoorden, maar nu ben ik net een kip zonder kop....
 
Welkom op het forum! Net zoals Zwerver kan ik je nu even niet uitgebreid beantwoorden omdat ik op werk zit, maar ik kom er op terug!!

Groetjes gwen
 
Hallo Fil35,

Inderdaad een heleboel vragen die iedereen zichzelf wel heeft gesteld. Ook wij nog altijd (zie mijn voorsteldraadje "wel of niet gaan"). Ik kan niet op alles antwoorden of over alles meespreken maar doe mijn best.

Eerst en vooral de IELTS, ja, ik zou daar wel voor oefenen. Er is hier ergens een topic waar links staan naar oefensites. En, als je je inschrijft voor IELTS, krijg je later ook een mail met een link naar een oefensite (beperkt) van hen. Daar zou ik zéker eens naartoe gaan en alle modules toch eens 1 of 2 keer doen en de video'tjes eens bekijken. Zo ben je vertrouwd met hoe de vraagstelling juist is, waar je op moet letten en begin je ook een feeling te krijgen voor mogelijke instinkers. Zelf heb ik vooral het schrijfgedeelte geoefend. Blindelings uit een reeks opgaven een onderwerp kiezen (of mijn man er één laten kiezen) en dan tegen de tijd een essay of brief schrijven, voor een brief 20 minuten, voor een essay 40 minuten.

Wij weten ook nog altijd niet of we zouden gaan of niet (hebben nu sinds deze week wel ons visum gekregen). We hebben hier een financiële buffer en comfortabel leven (mag misschien iets minder hectisch maar daar gaan we hier ook iets aan doen als we toch hier blijven). Gaan we dat allemaal opgeven voor zoveel onzekerheid daar? We hebben hier ook een huis dat 5 jaar oud is. Enerzijds zou ik dat graag achter de hand houden voor moesten we inderdaad gaan maar toch terugkomen. Maar dat beperkt dan wel onze mogelijkheden om daar iets te kunnen kopen natuurlijk. Ik denk dat dat dan zelfs gewoon niet kan.
Als je ervoor kan zorgen dat de verhuurprijs van je huis de lening en misschien nog enkele andere lopende kosten kan dekken, zou dat op zich wel een nuloperatie zijn, niet? Probleem bij ons is dat ons huis nog niet helemaal af is (moet nog zo goed als helemaal geschilderd en er zit nog geen grote badkamer in en we het zo niet kunnen verhuren. Ons visum is maar geldig voor 4 jaar en willen we het kunnen omzetten in een permanent visum moeten we er 2 jaar gewoond en 1 jaar gewerkt hebben. Dat maakt dat we ook niet te lang kunnen wachten om eventueel te gaan maar om dit nu dan eerst nog hals over koop helemaal af te maken, pfffff, daar heb ik momenteel de energie niet direct voor.

Over de kinderen kan ik minder meespreken want de onze zijn nog jong en zouden dat dan allemaal toch niet zo goed beseffen.

En ja, we zagen en klagen allemaal dat we in België zwaar belast worden, maar we hebben natuurlijk een heel goed sociaal zekerheidsstelsel. Over dat van Australië kan ik ook niet meepraten, maar ik denk dat je je daar inderdaad gewoon meer particulier zult moeten verzekeren, maar hoeveel dat allemaal kost, weet ik ook niet.

Ik ben toch ook wel benieuwd naar antwoorden op sommige van jouw vragen, dus ik ga hier zeker even blijven volgen.

gr,
Vanessa
 
Wij wonen nu sinds 5 maanden in Melbourne met onze zonen van 7 en 9 jaar. En over de kinderen: Het valt ons enorm op dat onze kinderen zich sneller aanpassen dan wij. Kinderen zijn erg flexibel, nemen de dingen zoals ze komen. Ook onze kinderen waren maar moeilijk te porren voor het emigratieplan. Onbekend maakt voor hen onbemind....Maar nu na 5 maanden hoor ik ze al nauwelijks meer over Nederland. Ze hebben het enorm naar hun zin op school en dat werkt ook mee. Ze genieten vooral van de ruimte hier en het mooiere weer. Daarnaast hoeven ze hier minder te presteren dan op een Nederlandse school, daarentegen veel buiten spelen, lekker sporten. Allemaal leuk dus. Binnen 4 maanden verstonden ze engels en spreken ze ook al een aardig woordje, op school kunnen ze prima meekomen.
Wij hebben altijd erg positief gesproken over de emigratie, vooral het positieve benadrukt. En ze wat extra verwend toen we net hier waren met uitjes enz. De vliegreis vonden ze geweldig, dus dat was een goed begin! En het feit dat we dit echt als gezin deden gaf wel een extra band, het heeft ons nog hechter gemaakt.
Heimwee hebben ze ook niet echt gehad, wij zelf ook niet veel. Lang leve skype! Het enige waar mijn 9-jarige moeite mee had was het afscheid/missen van onze kat, maar dat is gelukkig nu ook over.
Wij kijken ook heel nuchter naar onze emigratie. We gaan het proberen voor minstens 2 jaar, mocht het ons niet bevallen gaan we gewoon weer terug en is het een geweldige ervaring geweest.
Nederland is een land vol van sociale zekerheden, je bent verzekerd vanaf je wieg tot je graf voor alles wat je kan bedenken. Dat is hier minder, dus we hebben wat zekerheden los moeten laten en onze normen bij moeten stellen.In het begin was dat lastig, nu nemen we het zoals het is.
Qua financieën zijn wij er wel op achteruit gegaan, het leven vinden wij hier duurder, de huizen zijn duur. Wij leven minder luxe dan in Nederland. Maar toch leven we een stuk prettiger, minder gejaagd, rustiger en in een mooiere en vriendelijker omgeving.
Skypen met mijn kinderen zou een optie kunnen zijn, maar mijn kinderen zijn helaas vrij verlegen, ik vraag me af of ze meer durven te zeggen dan ja en nee...:( Ik zal ze het morgen eens vragen.
 
Hallo iedereen,

Alvast bedankt voor jullie reacties! Altijd leuk om 'ervaringsdeskundigen en/of gelijkgestemden' te horen. Ik wacht geduldig nog wat reacties af... vooral het skypen met iemand ter plaatse lijkt me leuk...

Dank jullie allemaal!!
 
Hoi, hoi,
Welkom op het forum! Ik denk dat je "bij ons" op het forum heel veel informatie kunt vinden en er met steeds meer plezier wat uurtjes op door gaat brengen.;)

Wij gaan over een paar weken de grote stap zetten en zitten nu midden in het proces van regelen, ruimen, denken, doen enz (zie onze Lastavaza als je meer wilt lezen).

Toen wij het onze kinderen vertelden waren ze 9 en 11. Wij waren ook van mening dat ze bij het proces betrokken moesten worden. Was er eerst sprake van ongeloof afgewisseld met wat boosheid en verdriet (gelukkig met mate), als we terugkijken op de afgelopen 2 jaar zien we vooral dat ze langzaamaan in het proces zijn meegegroeid.
Ze passen zich heel snel aan aan de steeds veranderende situatie, soms met iets meer vragen dan een volgende keer.
De oudste zit nu in 3 VWO en die heeft wel moeite om haar concentratie vast te houden. Niet gek met alles wat er om haar heen en in haar wereldje gebeurd.
Nu begint de spanning wat op te bouwen (het afscheid nadert toch snel), maar geven ze allebei ook duidelijk aan er zin in te hebben en nieuwsgierig te zijn. Dat doet ons goed en wij hebben dan ook bewondering voor ze.

TWOV zei het al, dat voorbereiding op de IELTS zeker aan te raden is. Luisteren en lezen was mijn struikelblok en ik was dan ook blij dat ik via de site van IELTS practice materials heb besteld en veelvuldig heb geoefend. Misschien is er nog wel iemand die gebruikte boeken heeft liggen (die van ons zijn al weg).
De IELTS test iseker wel belangrijk, omdat je ook hiervoor punten krijgt.

Het benodigde aantal punten wat je voor de diverse visa nodig hebt, vind je op de site van immi.gov.

Binnenkort zullen we gaan ontdekken hoe het zit met de kosten e.d.

Tja, iedereen zal te maken krijgen met ups en downs en ook daar vind je wel wat over terug op het forum (gedurende allerlei fases). Je weet niet wat er op je pad komt waardoor je situatie ineens anders kan worden. En mocht je in Australië zijn en het brengt om wat voor reden dan ook niet zijn wat je ervan verwacht, dan heb je geïnvesteerd en geleerd en ben je (zoals Emily.5 ook zegt) een hele bijzondere ervaring rijker.

Zijn jullie zelf al Down Under geweest?
Hebben jullie al enig idee waar je heen zou willen gaan?

Veel succes en plezier met het voorbereiden op deze bijzondere periode.
 
Welkom. Ik kan niet echt op alle vragen antwoord geven. Ik ben zonder kinderen naar Nieuw Zeeland vertrokken en daar bijna 10 jaar gewoond en vandaar uit met de kinderen en man naar Australie (ze waren toen 0, 4 en 6 jaar). Engels spraken ze al en de tijd tussen beslissing en verhuizing was 6 weken, tja, makkelijker als het Nieuw Zeelanders zijn om naar Australie te verhuizen... Heb ook nooit IELTS hoeven te doen omdat ik vanuit NZ deze kant op kwam met een NZ partner.

Ik weet verder ook weinig van de sociale zekerheid in NL of Belgie omdat ik al zolang weg ben. Ik kan het dus niet vergelijken. Ja, je krijgt pensioen en die kan je ook op bouwen maar veel lijkt het niet te zijn. Maar je krijgt als je zoveel jaar in NL heb gewerkt, van daar ook wat uit op dit moment. Jek an een verzekering afsluiten voor als je inkomen verliest door ziekte of zo, maar die vind ik erg duur en als je beide werkt en je denkt rond te komen op een van die salarissen voor een tijdje, dan ben je misschien beter af zonder.

Het leven is wat je ervan maakt en alles hangt erg af van waar je woont, wat je salaris is. Als je in een grote stad woont, heb je kans dat reistijden naar werk langer zijn en huizen duurder. Wij wonen verder van een grote stad, ik ben in 15 minuten op het werk (maar kan veel dichterbij wonen) en we hebben geld over voor uitjes en trips, en we hebben 4 kinderen!

Heimwee, ja, soms komt de heimwee wel even omhoog, niet zo zeer naar Nederland als land, maar de familie. Het is niet makkelijk om even over tekomen, wat dat betreft is zuid frankrijk makkelijker ;). In de bijna 15 jaar dat ik in het buitenland zit, komen alleen mijn ouders bijna elk jaar langs, de rest van de familie en vriendinnen zie ik alleen als ik in NL ben, en daar ben ik alweer bijna 5 jaar niet geweest..... Facebook, skype, etc. maakt het allemaal wat makkelijker. Maar je krijgt soms wel een schuldgevoel dat opa en oma de kinderen niet vaak kunnen zien of dat ze even langs kunnen komen om te helpen of zo. We hebben hier nu helemaal geen familie. Dat gezegd hebbende, na een tijdje krijg je goede vrienden en velen zitten in dezelfde boot, er wonen hier veel mensen uit andere landen.

Het huis in NZ hadden we eerst verhuurd maar is ondertussen verkocht, maar geloof dat het proces makkelijker is dan in Nederland???

Helemaal niet raar om bedenkingen te hebben, het is een grote stap om te zetten en soms is het niet makkelijk om het weer om te keren. Ik weet ook niet welke baan jullie hebben en of er kans is om 2 jaartjes deze kant op te komen met de kans om dat permanent te laten zijn. goed uitzoeken hoe, wat, waar, etc. in ieder geval.

Jo
 
hoihoi

ik zal ook eens een poging doen :)
we wonen nu een half jaar in Adelaide, met kinderen van 6 en 8. Wij hebben er jaren over gedacht om te gaan verhuizen, en pas na tien jaar de knoop doorgehakt. Niet omdat we uit nederland weg wilden, maar omdat we graag in Australie wilden zijn.
Er zijn wel een paar verhalen van mensen die het moeilijk vonden om te emigreren. Hier in Adelaide heb ik een vrouw ontmoet die nu met haar 2 kinderen terug naar nederland gaat, en de man blijft (in elk geval tijdelijk) achter. Groot drama, het lijkt me heel erg voor alle partijen. Maar je hoort inderdaad meer positieve verhalen.

onze kinderen wilden niet verhuizen. En dat is logisch, want ze waren hier nooit geweest en hadden geen idee. We hebben ze in alles betrokken, ook als dat een huilbui of boze stemming opleverde. We hebben ze uitgelegd dat we denken dat het voor hun ook een betere toekomst is. En ja, we hebben ze ook een beetje omgekocht. Met verhalen over koala's en kangaroes, de zee en het strand en mooi weer. En hier heeft hun mening de doorslag gegeven in de keus voor de school. Ze wilden liever eerst een paar maanden op een speciale school om engels te leren en dan pas naar de lokale school. Eergister hebben ze afscheid genomen op die andere school, en dat was best even verdrietig. Maar ze wisten ook dat het hun eigen keus was geweest en ze zijn er tevreden mee. Zoonlief (8) neemt alles zoals het komt en is heel tevreden. Hij moet er best aan trekken op school maar heeft er veel plezier omdat het ook veel sport en bewegen is en er meer ruimte is voor eigen initiatief. Dochter (6) heeft er meer moeite mee, die mist vriendinnetjes wel en familie. Toch maakt ze hier ook vriendinnen bij de vleet. Ze doet het op school heel goed en heeft het goed naar de zin.

Ik voelde me best vaak egoistisch. Het is denk ik ook een tikkeltje egoistisch. Opa's en oma's en andere familie hebben geen keus, net als de kinderen. Maar als ouder heb je de verantwoordelijkheid om moeilijke keuzes te maken, ook als de kinderen niet helemaal snappen wat het is.
Skypen is prima. Heb het de kinderen gevraagd en ze vinden het goed. Zij hebben destijds ook met een meisje hier geskyped. Stuur maar een pm.

ons leven is hier weinig veranderd als het gaat om de hectiek van twee banen combineren met zorg voor de kinderen. Vroeger werkten we samen 60 uur. Ik kan nu in mijn eentje fulltime min of meer genoeg verdienen om rond te komen, dat kon in Nederland niet. Aan de andere kant houden we dan ook niet veel over dus manlief is wel op zoek naar werk. We hebben nog niet in beeld hoe het hier gaat met parttime werken en de kinderopvang. Dat was vroeger en puzzel en zal het hier ook wel worden.

taaltest: het hangt er vanaf hoe goed je de taal beheerst, en hoe goed je bent in testjes... oefenen is zeker een aanrader, je haalt zo een punt hoger als je de testopzet kent.
sociale zekerheid is hier denk ik minder dan in nederland, maar laten we eerlijk zijn, in nederland wordt het ook steeds meer uitgekleed. Mijn gevoel tot nu toe zegt dat het hier in zoverre wat makkelijker is dat mensen minder scheef kijken als je wat minder hebt. Mijn man was in Nl 4 maanden werkloos en heeft toen heel wat uit moeten leggen. Hier werkt hij al een half jaar niet, dat was een bewuste keus en iedereen vindt dat prima. Ik denk wel dat je wat meer voor jezelf moet zorgen.

Heimwee alleen nog maar in kleine beetjes gehad, en dan meer naar personen dan naar plekken. Komt misschien nog, maar je weet ook van te voren dat het erbij hoort. Traantje, knuffel, en dan gaat het weer over. ALs er iemand hier echt niet kan aarden, dan pakken we het vliegtuig terug naar nederland.

Wij hebben ons huis verkocht. Dat was niet moeilijk want we wilden toch al ergens anders wonen. Plan B lag in het noorden van nederland, en we woonden in de randstad.

Zoals gezegd, we hebben er tien jaar over gedaan om te besluiten. Financieel is het niet aan te raden: het kost veel, en je moet weer helemaal over nieuw beginnen. Ook bv met pensioen opbouwen. Maar toen het besluit er was hebben we niet meer getwijfeld. Bedenkingen zijn prima, dat betekent dat je ziet wat er mis kan gaan en ben je voorbereid. Ik heb m'n zorgen opgeschreven en daarna zijn we gaan kijken wat we daaraan konden doen. Soms niks, soms wel iets. Zo hadden we aardig wat spaargeld omdat ik een dag extra ben gaan werken, en dat heeft ons heel veel stress gescheeld.

succes met de keus!
 
Hallo,

Bedankt allemaal voor jullie reacties! Uiterst sympathiek. Lamarck, bedankt dat je kinderen willen skypen, mijn kinderen vinden dit super... mijn dochter is alleen 'bang' dat àls ze iets OK vind, we dan morgen al verhuizen ;-)

Het enige probleem is, dat ik niet weet hoe ik je een PM moet sturen... ik vind het knopje niet direct? Of kijk ik de verkeerde kant uit?

Groetjes en prettige feestdagen voor iedereen!
 
fil35desmet said:
Het enige probleem is, dat ik niet weet hoe ik je een PM moet sturen... ik vind het knopje niet direct? Of kijk ik de verkeerde kant uit?
Click to expand...
(Dit schijnt pas te werken na een x-aantal posts. Je kunt ook een verzoek sturen aan "lost". Dat doe je het beste in de rubriek "dit forum", kies maar een topic uit.)
:up:
 
You must log in or register to reply here.
Back
Top