Back from the desert - still in one piece(Nog 1 nachtje en ik ga woestijnrijden)
- Thread starter landmiles
- Start date
Zo, we zijn er weer. Helemaal gesloopt, maar nog wel helemaal heel 
zelfs na dik twee weken rust op de Kaapverdische Eilanden zijn we nog steeds niet helemaal lekker uitgerust (okee, 's nachts naar huis vliegen en daarbij nauwelijks slapen heeft ook niet veel geholpen). Over de lange, zware, spectaculaire en mooie reis zal ik nu nog niet al te ver uitwijden, wie weet later. Eerst maar eens alle zooi uitpakken en in de was, eten kopen voor volgende week, mail checken en de dik drieduizend foto's uitzoeken :lol:
Trouwens, allemaal nog een heel gelukkig nieuw jaar! Wie heeft er nog meer meegedaan aan de Nieuwjaarsduik?!?
zelfs na dik twee weken rust op de Kaapverdische Eilanden zijn we nog steeds niet helemaal lekker uitgerust (okee, 's nachts naar huis vliegen en daarbij nauwelijks slapen heeft ook niet veel geholpen). Over de lange, zware, spectaculaire en mooie reis zal ik nu nog niet al te ver uitwijden, wie weet later. Eerst maar eens alle zooi uitpakken en in de was, eten kopen voor volgende week, mail checken en de dik drieduizend foto's uitzoeken :lol:Trouwens, allemaal nog een heel gelukkig nieuw jaar! Wie heeft er nog meer meegedaan aan de Nieuwjaarsduik?!?
Hmm. Nog geen vier dagen in de nederlandse druilerige kou en YaLiShanDa ligt al voor pampus op bed :ill: en om nou te zeggen dat ik me helemaal 100% voel... niet dus. Of ou het zijn van die verloren bagage onderweg naar Praia dat we een malariatabletje 18 uur te laat hebben ingenomen?!? Heeft twee weken incubatietijd, zou toch vervelend zijn... :stretcher: mijn vader was al zo lekker subtiel: "YaLiShanDa heet er een mooie bruine kop aan overgehouden, jij ook wel maar voor de rest zie je er beroerd uit!!" Kan komen van die 7 kilo's die ik er heb achtergelaten :lol:
Hou je vast, deel 1 van het reisverslag is hier. Dit verhaal heeft op andere plekken ook al op het Forum gestaan, maar eigenlijk hoort het hier thuis (of niet soms?).
Reisverslag Amsterdam – Dakar Challenge
De dag voor vertrek lopen hollen. Er was een planning, maar daar is nix van overgebleven. De dag trok aan ons voorbij, veel is er nog geregeld en gedaan, veel is niet meer gelukt. SupeRGRoveR is opgehaald door de broer van l&miles, de wagen is fantastisch bestickerd en er stonden dozen vol lekkere dingen klaar om in te laden. We zullen op pad moeten zonder omvormer, weer iets waarom we zullen moeten slijmen bij onze groepsgenoten, dus wat extra bier mee. Op het laatste moment nog de computer en een digicam geregeld, plus wat toebehoor. Maar er was een tijd van kopen en een tijd van winkels sluiten, meteen voor ons het sein om alle zooi bijeen te rapen en ermee richting Bilthoven te vertrekken. Daar was YaLiShanDa inmiddels dusdanig kapot dat ze in bed is gekropen, l&miles heeft nog hard geklust aan de wagen, onder meer de tweede steunaccu parallel geschakeld, het Slaapdek definitief vastgeklonken en alle bagage in de wagen gepuzzeld. Uiteindelijk resteerden er nog twee tassen die niet meer pasten, deze hebben voorlopig een plekje gekregen op het Slaapdek. Het was inmiddels zes uur in de ochtend en dus tijd om te slapen.
Dag 1 za. 26 november 2005
Route: Amsterdam – Orléans
0700 uur. Vertrekdag! De wekker ging, opstaan en wakker worden. Dat viel nog vies tegen. Wat gegeten en naar de NDSM gereden. Daar stond driekwart van Groep 4 al in vol ornaat opgesteld. Al snel zwelde onze fanclub aan tot een fijne groep om ons uit te zwaaien. Er zijn nog een paar rondleidingen gemaakt langs de barrels, deels om onze vrienden en familie te laten zien wat voor schroothopen er allemaal meerijden, deels om nog even gauw wat groepsgenoten van het Forum ‘in real life’ te ontmoeten. Ook hebben we ‘onze’ Lilianedoos in ontvangst genomen, wat een enorm ding, dat hebben we ook maar op het Slaapdek gestald. Slapen onderweg zou nog wel eens een krappe bezigheid kunnen worden!
Na nog een korte toespraak was het tijd voor de tocht naar Hazeldonk, alles in colonne. De wagens werden gestart, de aanwezige sirene’s en andere muziekinstallaties aangezet en alle voertuigen baanden zich een weg naar buiten, tussen de uitzwaaiers door. De tocht naar Hazeldonk was vooral erg gezellig, vanwege het enthousiaste geklep over de bakkies, maar werd ook erg wit, vanwege de sneeuw! Eenmaal in Hazeldonk reden de barrels in nu wat kleinere groepjes of individueel verder. Het groepje op het Forum verzamelde “Parijsmalloten” (Dreamworks, FOMAutosport, Tha Car, Last Miles Solutions en de Kadettilac hadden afgesproken om dwars door Parijs te rijden) reed in colonne Belgie in. Onderwijl was het geouwehoer niet van de lucht, er bleek nog een hoop bij te praten. Toen eenmaal de nacht was ingevallen, er qua uitzicht weinig meer te beleven viel en ook het geklep uit de bak begon stil te vallen besloot l&miles tot een eerste praktijktest van het slaapdek. Nog wat onwennig en dus vrij omslachtig tussen de voorstoelen door het bed in en toen en oogjes dicht, snaveltjes toe.
YaLiShanDa reed verder de nacht in, bestemming Parijs. De A1 was drie rijstroken breed en vrij stil, op onze vreemdsoortige colonne na. De Kadettilac sloot de rij, en toen een vrachtwagen werd gepasseerd liep het goed fout. Een plotseling steile helling noopte de Kadettilac tot het afbreken van de inhaalactie, terug achter de truck die te dicht op de rij reed om er nog tussen te kunnen. Nog voor YaLiShanDa haar afgebroken inhaalpoging weer achter de truck kon eindigen was er een enorme klap van achter. l&miles, die daar nog lag te maffen, sliep daar gewoon doorheen en werd pas wakker door het geschreeuw van YaLiShanDa die uit alle macht probeerde de wagen weer onder controle te krijgen. De geleiderail werd kunstig vermeden en de Kadettilac eindigde achterstevoren op de middelste rijstrook. l&miles liet YaLiShanDa de naderende voertuigen seinen terwijl hij voorover de voorstoel over de zijdeur uitdook om de Kadettilac (op zijn sokken) naar de vluchtstrook te duwen. YaLiShanDa was volledig over de rooie maar ongedeerd, l&miles had wonderwel niets en probeerde de verderop gestopte groepsgenoten in te lichten, er achter te komen wat er in vredesnaam was gebeurd, of er politie e.d. onderweg was en of er andere betrokkenen waren die hulp nodig hadden. Er bleek slechts één ander voertuig te zijn betrokken, een kleine sportwagen die rokend, allerlei vloeistoffen lekkend en volledig geruineerd op de vluchtstrook stond. De chauffeur was gelukkig ook ongedeerd.
De ambulance arriveerde snel en alle drie de betrokkenen werden volledig gechecked. YaLiShanDa had hooguit een zere plek op haar rug maar werd dus meegenomen voor controle. l&miles mocht om verzekeringsredenen niet mee maar bleef bij de Kadettilac, die zwaar beschadigd werd opgeladen door een pannewagen. De andere auto werd op de startmotor erbij gereden en onzacht (want total loss) aangekoppeld.
Bij de afrit stonden de anderen ons op te wachten, die reden mee naar het autobedrijf in Perron. De sportwagen ging direct naar de afdeling pakketjes, de Kadettilac moest eerst nog eens even worden bekeken door de Kadett-experts van FOM die echter weinig positief waren. De sleepchauffeur, die aanvankelijk l&miles nog uitkafferde toen hij zijn kop stootte aan het geopende Kadettilac-portier, ontdooide en opende de werkplaats om de Kadettilac op de brug te zetten. De Kadettilac ging de lucht in en l&miles schoot zowat vol toen hij acht man tegelijk onder de auto zag stappen die de gereedschapskarren plunderen (tot grote schrik van de sleepman) en in hoog tempo het herstel van de Kadettilac ter hand namen.
De chauffeur van de andere wagen voelde zich al behoorlijk lullig over dit ongeval, een duidelijk geval van kop-staart botsing, en dat werd nog erger toen hij hoorde over de rally, het doel en de voorbereidingen. De optie om dit voorval minnelijk te schikken is verkozen en de man heeft ter compensatie van de schade de eerste 750 euro voor ons barrel al opgebracht. Hiervoor moesten bij de lokale bank drie passen worden leeggepind, en werd het hele verhaal cash afgetikt. Daarna snel naar het ziekenhuis, want het verwachte goede bericht van YaLiShanDa “ik ben helemaal in orde, kom me maar ophalen!” was inmiddels ook al binnen. Vervolgens reden we terug naar de werkplaats waar, nadat de Kadettilac door de sleepwagen voor een heel stuk was rechtgetrokken, weer een rijklaar barrel gereed stond. De zijdeuren met een flinke spanband tegen de carrosserie getrokken, de kieren dichtgeplakt met ducktape of dichtgekit met kit en de brandstoftank met een andere spanband onder de wagen strakgezet. En hoewel de Kadettilac een heel stuk anders klonk en een hoop extra trillingen van de motor doorgaf voelde hij goed aan op de weg, en ging de tocht gewoon verder richting Bordeaux. We waren door dit voorval inmiddels zoveel tijd verloren dat we helaas Parijs links moeten hebben laten liggen. Vlak voorbij Orleans hebben we nog even wat slaap gepakt in een Etapp-hotel, waar sommigen het een klein beetje later hebben gemaakt dan de rest (mbv een doosje wijn).
:lol: wat een lap tekst he? Nou ja geen zorg, dag 2 was hartstikke saai! Vergeleken bij dit dan. Maar dat komt de volgende keer...
Reisverslag Amsterdam – Dakar Challenge
De dag voor vertrek lopen hollen. Er was een planning, maar daar is nix van overgebleven. De dag trok aan ons voorbij, veel is er nog geregeld en gedaan, veel is niet meer gelukt. SupeRGRoveR is opgehaald door de broer van l&miles, de wagen is fantastisch bestickerd en er stonden dozen vol lekkere dingen klaar om in te laden. We zullen op pad moeten zonder omvormer, weer iets waarom we zullen moeten slijmen bij onze groepsgenoten, dus wat extra bier mee. Op het laatste moment nog de computer en een digicam geregeld, plus wat toebehoor. Maar er was een tijd van kopen en een tijd van winkels sluiten, meteen voor ons het sein om alle zooi bijeen te rapen en ermee richting Bilthoven te vertrekken. Daar was YaLiShanDa inmiddels dusdanig kapot dat ze in bed is gekropen, l&miles heeft nog hard geklust aan de wagen, onder meer de tweede steunaccu parallel geschakeld, het Slaapdek definitief vastgeklonken en alle bagage in de wagen gepuzzeld. Uiteindelijk resteerden er nog twee tassen die niet meer pasten, deze hebben voorlopig een plekje gekregen op het Slaapdek. Het was inmiddels zes uur in de ochtend en dus tijd om te slapen.
Dag 1 za. 26 november 2005
Route: Amsterdam – Orléans
0700 uur. Vertrekdag! De wekker ging, opstaan en wakker worden. Dat viel nog vies tegen. Wat gegeten en naar de NDSM gereden. Daar stond driekwart van Groep 4 al in vol ornaat opgesteld. Al snel zwelde onze fanclub aan tot een fijne groep om ons uit te zwaaien. Er zijn nog een paar rondleidingen gemaakt langs de barrels, deels om onze vrienden en familie te laten zien wat voor schroothopen er allemaal meerijden, deels om nog even gauw wat groepsgenoten van het Forum ‘in real life’ te ontmoeten. Ook hebben we ‘onze’ Lilianedoos in ontvangst genomen, wat een enorm ding, dat hebben we ook maar op het Slaapdek gestald. Slapen onderweg zou nog wel eens een krappe bezigheid kunnen worden!
Na nog een korte toespraak was het tijd voor de tocht naar Hazeldonk, alles in colonne. De wagens werden gestart, de aanwezige sirene’s en andere muziekinstallaties aangezet en alle voertuigen baanden zich een weg naar buiten, tussen de uitzwaaiers door. De tocht naar Hazeldonk was vooral erg gezellig, vanwege het enthousiaste geklep over de bakkies, maar werd ook erg wit, vanwege de sneeuw! Eenmaal in Hazeldonk reden de barrels in nu wat kleinere groepjes of individueel verder. Het groepje op het Forum verzamelde “Parijsmalloten” (Dreamworks, FOMAutosport, Tha Car, Last Miles Solutions en de Kadettilac hadden afgesproken om dwars door Parijs te rijden) reed in colonne Belgie in. Onderwijl was het geouwehoer niet van de lucht, er bleek nog een hoop bij te praten. Toen eenmaal de nacht was ingevallen, er qua uitzicht weinig meer te beleven viel en ook het geklep uit de bak begon stil te vallen besloot l&miles tot een eerste praktijktest van het slaapdek. Nog wat onwennig en dus vrij omslachtig tussen de voorstoelen door het bed in en toen en oogjes dicht, snaveltjes toe.
YaLiShanDa reed verder de nacht in, bestemming Parijs. De A1 was drie rijstroken breed en vrij stil, op onze vreemdsoortige colonne na. De Kadettilac sloot de rij, en toen een vrachtwagen werd gepasseerd liep het goed fout. Een plotseling steile helling noopte de Kadettilac tot het afbreken van de inhaalactie, terug achter de truck die te dicht op de rij reed om er nog tussen te kunnen. Nog voor YaLiShanDa haar afgebroken inhaalpoging weer achter de truck kon eindigen was er een enorme klap van achter. l&miles, die daar nog lag te maffen, sliep daar gewoon doorheen en werd pas wakker door het geschreeuw van YaLiShanDa die uit alle macht probeerde de wagen weer onder controle te krijgen. De geleiderail werd kunstig vermeden en de Kadettilac eindigde achterstevoren op de middelste rijstrook. l&miles liet YaLiShanDa de naderende voertuigen seinen terwijl hij voorover de voorstoel over de zijdeur uitdook om de Kadettilac (op zijn sokken) naar de vluchtstrook te duwen. YaLiShanDa was volledig over de rooie maar ongedeerd, l&miles had wonderwel niets en probeerde de verderop gestopte groepsgenoten in te lichten, er achter te komen wat er in vredesnaam was gebeurd, of er politie e.d. onderweg was en of er andere betrokkenen waren die hulp nodig hadden. Er bleek slechts één ander voertuig te zijn betrokken, een kleine sportwagen die rokend, allerlei vloeistoffen lekkend en volledig geruineerd op de vluchtstrook stond. De chauffeur was gelukkig ook ongedeerd.
De ambulance arriveerde snel en alle drie de betrokkenen werden volledig gechecked. YaLiShanDa had hooguit een zere plek op haar rug maar werd dus meegenomen voor controle. l&miles mocht om verzekeringsredenen niet mee maar bleef bij de Kadettilac, die zwaar beschadigd werd opgeladen door een pannewagen. De andere auto werd op de startmotor erbij gereden en onzacht (want total loss) aangekoppeld.
Bij de afrit stonden de anderen ons op te wachten, die reden mee naar het autobedrijf in Perron. De sportwagen ging direct naar de afdeling pakketjes, de Kadettilac moest eerst nog eens even worden bekeken door de Kadett-experts van FOM die echter weinig positief waren. De sleepchauffeur, die aanvankelijk l&miles nog uitkafferde toen hij zijn kop stootte aan het geopende Kadettilac-portier, ontdooide en opende de werkplaats om de Kadettilac op de brug te zetten. De Kadettilac ging de lucht in en l&miles schoot zowat vol toen hij acht man tegelijk onder de auto zag stappen die de gereedschapskarren plunderen (tot grote schrik van de sleepman) en in hoog tempo het herstel van de Kadettilac ter hand namen.
De chauffeur van de andere wagen voelde zich al behoorlijk lullig over dit ongeval, een duidelijk geval van kop-staart botsing, en dat werd nog erger toen hij hoorde over de rally, het doel en de voorbereidingen. De optie om dit voorval minnelijk te schikken is verkozen en de man heeft ter compensatie van de schade de eerste 750 euro voor ons barrel al opgebracht. Hiervoor moesten bij de lokale bank drie passen worden leeggepind, en werd het hele verhaal cash afgetikt. Daarna snel naar het ziekenhuis, want het verwachte goede bericht van YaLiShanDa “ik ben helemaal in orde, kom me maar ophalen!” was inmiddels ook al binnen. Vervolgens reden we terug naar de werkplaats waar, nadat de Kadettilac door de sleepwagen voor een heel stuk was rechtgetrokken, weer een rijklaar barrel gereed stond. De zijdeuren met een flinke spanband tegen de carrosserie getrokken, de kieren dichtgeplakt met ducktape of dichtgekit met kit en de brandstoftank met een andere spanband onder de wagen strakgezet. En hoewel de Kadettilac een heel stuk anders klonk en een hoop extra trillingen van de motor doorgaf voelde hij goed aan op de weg, en ging de tocht gewoon verder richting Bordeaux. We waren door dit voorval inmiddels zoveel tijd verloren dat we helaas Parijs links moeten hebben laten liggen. Vlak voorbij Orleans hebben we nog even wat slaap gepakt in een Etapp-hotel, waar sommigen het een klein beetje later hebben gemaakt dan de rest (mbv een doosje wijn).
:lol: wat een lap tekst he? Nou ja geen zorg, dag 2 was hartstikke saai! Vergeleken bij dit dan. Maar dat komt de volgende keer...
[quote author=Koengaroo link=topic=3109.msg44617#msg44617 date=1138022597]'K ben zeer benieuwd naar het 2de gedeelte. [/quote]
Morgen weer?
[quote author=tum link=topic=3109.msg44622#msg44622 date=1138024314]Nou dag 1 was al genoeg voor de hele trip :-o :-o Gelukkig was Alexandra OK !![/quote]
Nou ja het was een lekker opwarmertje voor de dingen die nog komen gingen ;-)
[/quote]Morgen weer?
[quote author=tum link=topic=3109.msg44622#msg44622 date=1138024314]Nou dag 1 was al genoeg voor de hele trip :-o :-o Gelukkig was Alexandra OK !![/quote]
Nou ja het was een lekker opwarmertje voor de dingen die nog komen gingen ;-)
Ach, hou op schei uit. Dat feest is nog niet over, inmiddels is gebleken dat door mijn ontslag mijn opdrachtgever straks heel erg not amused gaat zijn met alle gevolgen van dien. Om dat te voorkomen (het is nog steeds een van hun grootste klanten) gaan ze mij een voorstel doen, waarschijnlijk gaan ze me vragen of ik niet nog even langer wil blijven. Bizar niet?
Okee, komtie dan he: een heel stuk van de hand van YaLiShanDa
Dag 2 zo. 27 november 2005
Route: Orléans – Pyreneeën
Lekker zonder wekker geworden, niet slim want het bleek al kwart voor tien te zijn. We waren wel uitgerust, en tegen elven reed de stoet van 5 (Dreamworks, FOMAutosport, Tha Car, Last Miles Solutions en de Kadettilac weer).
Eenmaal onderweg kwam er een berichtje van onze verloren Rode Toubabs, ze stonden als driewieler voor een tolplein stil. En even later kwamen we ze tegen, snel werd het wiel, dat door waarschijnlijk verloren wielbouten volledig was vernield, gewisseld. Met z´n zessen reden we verder.
Vijftien mensen brengen een hoop gezelligheid mee, maar het werkt helaas ook erg vertragend, daardoor hebben we in de eerste 2 dagen niet veel gereden, totaal slechts zo’n 1400 km. Er werd besloten de nacht door te halen, hoewel niet iedereen het daarmee eens was: “We zien het wel, als het zover is”. Na een avondeten van een pizzapunt en wat frietjes werd kort daarna de Spaanse grens gepasseerd, olé we zijn in Spanje!
Het bakkie is eindeloos, er is enorm veel geouwehoerd en een hoop lol gemaakt. Zeker ´s nachts werd er stevig doorgekwetterd, vooral om elkaar wakker te houden. Bij een tolplein werd even een rijderswissel annex plaspauze gehouden, waar we stonden bleek een weegbrug te staan. Alle wagens moesten er natuurlijk over, want het display binnen was van buiten te zien. De Kadettilac bracht 1460 kilo op de schaal en was de lichtste, het minibusje van FOM woog al 1620!
Dag 3 ma. 28 november 2005
Route: Pyreneeën – Sotogrande
Om een uur of twaalf ’s nachts rijden we door de Pyreneeën, het is zwaar vanwege de sneeuw en zodra we de strooiwagens gepasseerd zijn krijgen we ook te maken met gladheid, opletten dus.
Om drie uur is het al beter rijden over de Spaanse wegen, de andere helft van Team Kadettilac, Landmiles, ligt heerlijk achterin te dromen, tijd dus voor een discussie over het bakkie. Het gaat over de veranderingen in de wereld sinds de koloniale tijd. Wat heeft dit betekend voor Afrika, Amerika en Azië, wat heeft deze aangericht en achtergelaten. Wat heeft het betekend voor ons, challengers en globetrotters. Onze voorouders zijn daar debet aan, moeten we daar nu juist blij mee zijn, dat ze voor ons de werelddelen toegankelijker gemaakt hebben? Communicatie alleen al zou voor ons een enorm dilemma geweest zijn, hoewel met een beetje goodwill redden we ons ook wel, onze reis door China heeft ons daar al over heen geholpen. Maar zouden we dan nog steeds zo makkelijk kunnen reizen? Of zouden we dan overgeleverd zijn aan de grillen van onze zwarte medemens, op zoek naar nog meer avontuur?
Om een uur of zes, nog voor zonsopgang, zit ik weer aan het stuur. Landmiles zit in de Nissan Patrol van Team Toubab Rouge en Fook is naast mij komen zitten. In het kader van `teambuilding´ doen we af en toe aan ´autohoppen´. Bij het wegrijden van het tankstation merk ik dat ik nog wakker moet worden, het is druk Spaans verkeer rond Madrid met onduidelijke wegen en vervolgens kom ik er te laat achter dat we fout rijden. Niva en Toubab Rouge zitten achter me. Bij de eerst volgende rotonde kunnen we keren, nu snel de rest opzoeken, maar alohé overal afslagen voor werkverkeer, fabrieken en voor al die bedrijven die zich daar gewoon pal langs de kant van de snelweg bevinden. Uiteindelijk lukt het met ons bakkie de rest weer op te sporen, leuk is anders, maar ach inmiddels zijn we Madrid voorbij, komt de zon op en hebben we de drukte overleefd met onze barrels. In een vreemd café bemand door heren in pingwinkostuum doen we koffie met een broodje, terwijl iedereen er uit ziet of ‘ie door de mangel is gehaald.
Zo’n 200km voor de zee werden we ingehaald door een wagen van de Guardia civil, daarin twee nieuwsgierig kijkende gardista. We reden zo braaf mogelijk, onder het motto “wij doen (hopelijk) niets fout”. Bij de volgende afslag stond de wagen er weer te wachten en toen onze stoet erlangs was begonnen ze te rijden. Over de bak werd iedereen ingeseind over de naderende problemen, en toen de gardista invoegden voor de Kadettilac hoorden we de anderen al omroepen dat ze ons moesten hebben.
Bij de volgende afslag werden we naar de kant verwezen en begon Landmiles een poging tot conversatie in steenkolenspaans en handen en voeten om er achter te komen wat er was. Het bleek dat de achterpassagier zonder gordel reisde – en dat mocht niet. Geamuseerd keken ze toe hoe de inmiddels wakker geworden YaLiShanDa uit het slaapdek kwam tuimelen, maar toen er nóg een konijn uit de hoge hoed kwam (Fook was onze slaapgast) kon een van hen zijn lachen niet meer inhouden en wist Landmiles al dat het zonder prenten goed zou komen. Toen ze ervan waren overtuigd dat voor onze slaapgast een andere autoplek mét gordels beschikbaar was mochten we verder, en zochten we onze groepsgenoten op de parkeerplaats. Tijd voor een paar toeterende triomfrondjes!!
Bij aankomst in Sotogrande, krijgt onze gekreukte Kadettilac de nodige aandacht, het bijbehorende verhaal moet ook meerdere keren uit de doeken gedaan worden, tja wat wil je met zo’n avontuur, en dat nog wel op de eerste dag. We worden verwend, een mooie hotelkamer met jacuzzi en balkon. Helaas kunnen we van het balkon niet genieten, het is immers nacht en morgen moeten we vroeg op pad, daarbij blijkt het water voor de jacuzzi aan de koude kant te zijn. Het beloofde feestje voor ons groepje wordt door iedereen afgeslagen, te moe om nog actief rond te springen, tijdens het eten vallen de oogjes hier en daar al toe. Inmiddels blijken de blauwe Toubabs ook aan te zijn gekomen, vanwege grote problemen waren ze erg vertraagd vertrokken.
Dag 2 zo. 27 november 2005
Route: Orléans – Pyreneeën
Lekker zonder wekker geworden, niet slim want het bleek al kwart voor tien te zijn. We waren wel uitgerust, en tegen elven reed de stoet van 5 (Dreamworks, FOMAutosport, Tha Car, Last Miles Solutions en de Kadettilac weer).
Eenmaal onderweg kwam er een berichtje van onze verloren Rode Toubabs, ze stonden als driewieler voor een tolplein stil. En even later kwamen we ze tegen, snel werd het wiel, dat door waarschijnlijk verloren wielbouten volledig was vernield, gewisseld. Met z´n zessen reden we verder.
Vijftien mensen brengen een hoop gezelligheid mee, maar het werkt helaas ook erg vertragend, daardoor hebben we in de eerste 2 dagen niet veel gereden, totaal slechts zo’n 1400 km. Er werd besloten de nacht door te halen, hoewel niet iedereen het daarmee eens was: “We zien het wel, als het zover is”. Na een avondeten van een pizzapunt en wat frietjes werd kort daarna de Spaanse grens gepasseerd, olé we zijn in Spanje!
Het bakkie is eindeloos, er is enorm veel geouwehoerd en een hoop lol gemaakt. Zeker ´s nachts werd er stevig doorgekwetterd, vooral om elkaar wakker te houden. Bij een tolplein werd even een rijderswissel annex plaspauze gehouden, waar we stonden bleek een weegbrug te staan. Alle wagens moesten er natuurlijk over, want het display binnen was van buiten te zien. De Kadettilac bracht 1460 kilo op de schaal en was de lichtste, het minibusje van FOM woog al 1620!
Dag 3 ma. 28 november 2005
Route: Pyreneeën – Sotogrande
Om een uur of twaalf ’s nachts rijden we door de Pyreneeën, het is zwaar vanwege de sneeuw en zodra we de strooiwagens gepasseerd zijn krijgen we ook te maken met gladheid, opletten dus.
Om drie uur is het al beter rijden over de Spaanse wegen, de andere helft van Team Kadettilac, Landmiles, ligt heerlijk achterin te dromen, tijd dus voor een discussie over het bakkie. Het gaat over de veranderingen in de wereld sinds de koloniale tijd. Wat heeft dit betekend voor Afrika, Amerika en Azië, wat heeft deze aangericht en achtergelaten. Wat heeft het betekend voor ons, challengers en globetrotters. Onze voorouders zijn daar debet aan, moeten we daar nu juist blij mee zijn, dat ze voor ons de werelddelen toegankelijker gemaakt hebben? Communicatie alleen al zou voor ons een enorm dilemma geweest zijn, hoewel met een beetje goodwill redden we ons ook wel, onze reis door China heeft ons daar al over heen geholpen. Maar zouden we dan nog steeds zo makkelijk kunnen reizen? Of zouden we dan overgeleverd zijn aan de grillen van onze zwarte medemens, op zoek naar nog meer avontuur?
Om een uur of zes, nog voor zonsopgang, zit ik weer aan het stuur. Landmiles zit in de Nissan Patrol van Team Toubab Rouge en Fook is naast mij komen zitten. In het kader van `teambuilding´ doen we af en toe aan ´autohoppen´. Bij het wegrijden van het tankstation merk ik dat ik nog wakker moet worden, het is druk Spaans verkeer rond Madrid met onduidelijke wegen en vervolgens kom ik er te laat achter dat we fout rijden. Niva en Toubab Rouge zitten achter me. Bij de eerst volgende rotonde kunnen we keren, nu snel de rest opzoeken, maar alohé overal afslagen voor werkverkeer, fabrieken en voor al die bedrijven die zich daar gewoon pal langs de kant van de snelweg bevinden. Uiteindelijk lukt het met ons bakkie de rest weer op te sporen, leuk is anders, maar ach inmiddels zijn we Madrid voorbij, komt de zon op en hebben we de drukte overleefd met onze barrels. In een vreemd café bemand door heren in pingwinkostuum doen we koffie met een broodje, terwijl iedereen er uit ziet of ‘ie door de mangel is gehaald.
Zo’n 200km voor de zee werden we ingehaald door een wagen van de Guardia civil, daarin twee nieuwsgierig kijkende gardista. We reden zo braaf mogelijk, onder het motto “wij doen (hopelijk) niets fout”. Bij de volgende afslag stond de wagen er weer te wachten en toen onze stoet erlangs was begonnen ze te rijden. Over de bak werd iedereen ingeseind over de naderende problemen, en toen de gardista invoegden voor de Kadettilac hoorden we de anderen al omroepen dat ze ons moesten hebben.
Bij de volgende afslag werden we naar de kant verwezen en begon Landmiles een poging tot conversatie in steenkolenspaans en handen en voeten om er achter te komen wat er was. Het bleek dat de achterpassagier zonder gordel reisde – en dat mocht niet. Geamuseerd keken ze toe hoe de inmiddels wakker geworden YaLiShanDa uit het slaapdek kwam tuimelen, maar toen er nóg een konijn uit de hoge hoed kwam (Fook was onze slaapgast) kon een van hen zijn lachen niet meer inhouden en wist Landmiles al dat het zonder prenten goed zou komen. Toen ze ervan waren overtuigd dat voor onze slaapgast een andere autoplek mét gordels beschikbaar was mochten we verder, en zochten we onze groepsgenoten op de parkeerplaats. Tijd voor een paar toeterende triomfrondjes!!
Bij aankomst in Sotogrande, krijgt onze gekreukte Kadettilac de nodige aandacht, het bijbehorende verhaal moet ook meerdere keren uit de doeken gedaan worden, tja wat wil je met zo’n avontuur, en dat nog wel op de eerste dag. We worden verwend, een mooie hotelkamer met jacuzzi en balkon. Helaas kunnen we van het balkon niet genieten, het is immers nacht en morgen moeten we vroeg op pad, daarbij blijkt het water voor de jacuzzi aan de koude kant te zijn. Het beloofde feestje voor ons groepje wordt door iedereen afgeslagen, te moe om nog actief rond te springen, tijdens het eten vallen de oogjes hier en daar al toe. Inmiddels blijken de blauwe Toubabs ook aan te zijn gekomen, vanwege grote problemen waren ze erg vertraagd vertrokken.
Ik heb inmiddels al een fors deel van het reisverhaal op onze nieuwe site gegooid, kan ik net zo goed ook hier toevoegen...
Dag 4 di. 29 november 2005
Route Sotogrande - Fes
Quote van de dag
Uhh, TeamKadettilac, volgens mij gaat daar jullie wieldop!
De volgende ochtend vertrekt de hele troep in optocht. Dat gaat niet zonder slag of stoot, met name de motor van Jacob zorgt voor problemen. Tot op het laatste moment blijft Landmiles foto´s uploaden naar de site, via de WiFi-verbinding van het hotel. Eenmaal aangekomen in de haven rijden de barrels de ferry op, samen met onder meer wat echte woestijnwagens, wat vrachtverkeer en een stel gloednieuwe auto´s. De boottocht verliep razendsnel, deze ferry was voorzien van een viertal enorme waterjets met ik-weet-niet-hoeveel vermogen er achter. Het grootste deel van de rit hebben we op het achterdek staan te kijken naar dit geweld, tegen een bewolkte achtergrond met onder meer de Rots van Gibraltar.
Na aankomst in Ceuta werd nog de laatste kans gepakt om de bankpassen leeg te pinnen, te tanken en in te kopen. Toen door naar de douane van Marokko, waar de nodige tijd stuk ging aan het invullen van allerlei papiertjes. De mannen die er rondliepen om ons naar de verschillende kantoortjes te sturen vroegen om fooitjes voor hun diensten, de man achter het loket van de autopapieren was chagrijnig vanwege het vele werk. Landmiles mocht inmiddels geregeld komen opdraven met zijn vertaalkunsten.
Eenmaal in Marokko reden we langs de kust verder. Het landschap is er erg vervuild, het was vies weer en er liepen erg veel mensen op en langs weg. Wij waren op zoek naar een plaats om te eten, echter toen we er stopten vond een van de teams die zich na Ceuta bij ons had gevoegd (die hadden natuurlijk gehoord hoe gezellig het bij ons was) het wat al te gezellig worden - het ging ze te traag en ze gingen er van door. Zonder iets te zeggen, dus erg missen deden we ze niet.
Toen we eenmaal een geschikte eetplek hadden gevonden regende het nog steeds wat. De wagens werden zo geparkeerd dat er zeildoeken tussen konden worden gespannen en met wat muziek erbij werd het een gezellige brunch met de nodige aandacht van passerende mensen.
Daarna ging het verder, de bergen door. Langs de weg geregeld zwaaiende mensen, veel prachtige uitzichten en kleine dorpjes. Tijdens een tankstop ontstond er nogal wat consternatie over de te volgen route. De Toubabs hadden besloten dat ze een makkelijker route wilden rijden probeerden anderen uit de groep hierin mee te krijgen. Dreamworks wilde dat wel, LastMiles overwogen het ook maar FOM en ThaCar wilden vasthouden aan de oorspronkelijke, ´gele´ route. TeamKadettilac eindigde een beetje op het breekpunt van de beslissing, we baalden er van zo voor het blok te worden gezet en van het feit dat 'ons' groepje uit elkaar dreigde te worden getrokken. Onder druk gezet door degenen die wilden afsplitsen, zelf eerder geneigd om met FOM en ThaCar mee te gaan in de oorspronkelijke plannen mondde dit uiteindelijk uit in een snel geforceerde beslissing, en bij het verder rijden raakten we de Toubabs kwijt.
De route werd steeds mooier en spectaculairder, maar langzaamaan werd het ook donker en werd het weer slechter met zelfs dikke sneeuw op de weg. We zagen nog geregeld andere barrels, onder meer 2 Patrols, de Transit van Team A en de VW T3 van Woestijnratten. In het donker maakte de mist het rijden lastiger, gelukkig lieten we op een goed moment het hoogste en moeilijkste stuk achter ons en reden we met grote haast verder. De FOMbus en de Kadettilac voelden zich erg in hun element op deze slingerende bergweggetjes, en scheurden er stevig op los (dit tot ongenoegen van sommige van de volgenden). De weg werd minder slecht en uiteindelijk kwamen we aan in Taounate. Hier konden we pinnen en tanken, echter er was geen loodvrij en iets te eten krijgen was niet mogelijk. Intussen was de sfeer door het gedoe over de route en de achterstand op het schema erg verziekt.
Verder ging het, de Marokkaanse nacht in. De vermoeidheid begon zich te laten gelden, Landmiles begon te tollen en na een snelle wissel kroop YaLiShanDa achter het stuur en ging Landmiles direct slaapdek op. Hij hoorde onderweg nog vaag iets over een verloren wieldop(dat bleek een kolossaal gat in de weg) maar heeft verder geslapen als huis. Toen hij wakker werd stonden we op de beveiligde parking van de Fes inn, `Hee, er staan hier allemaal barrels!!' de groep was weer ingehaald.
De Fes Inn was een plek van voor ons decadente luxe. Helaas was eten niet meer mogelijk, we stelden ons tevreden met een diner in de luxe stoelen van de lobby met cheetos, brood, kaas, worst en sinaasappels. Hoewel de manager enigszins verontrust keek naar de grote puinhoop die we ervan maakten deed het personeel niet moeilijk en deden ze al het mogelijke om het ons naar de zin te maken. We hebben het wel netjes achtergelaten en zo toch een etentje met barrelspirit genoten. Daarna kroop iedereen zijn luxe kamer in, alleen de gasten van ThaCar sliepen op parking in hun barrelcamper (er zijn toch nog echte kerels in de groep). Landmiles ging nog even buurten bij de parkingsecurity die in een onooglijk hokje zaten met foto's op muur, een radiootje op batterijen en een bed als bank. Er zijn wat foto's gemaakt en een paar van de verwaarloosde katten die er rondliepen gelokt voor nog wat foto's. Niet vergeten ze op te sturen naar het hotel, onder vermelding van Joussef Atifi, fils de Drisse.
Dag 5 wo. 30 november 2005
Route Fes, sleutel/rustdag
Quote van de dag
Mijn slaapdek!! Jullie hebben mijn mooie slaapdek gemold!! Kijk eens wat een gat! Stelletje vandalen!
De volgende ochtend vroeg op en na een luxe ontbijt met croissants en pannenkoeken naar auto's. De Lada bleek grote problemen te hebben, de geleider van de distributieketting was finaal afgebroken. Uiteindelijk is besloten niet deze dag naar Marakech te rijden maar de daar geplande rustdag in Fes te maken en zowel de reparatie van de Lada als het liften van de Voyager uit te voeren.
Landmiles heeft bij de receptie geinformeerd naar een eventuele Lada-garage, het hotel belde haar mechanicien en Landmiles werd meegenomen naar buiten waar een mannetje kwam opdraven dat ons voorging op de brommer. Landmiles, Sven en Rob reden er in de Voyager achteraan naar een garagestraatje waar in kale en vrij vieze garages volkomen verotte auto's in reparatie stonden. Sven zocht een MIG-apparaat, maar dat was nergens te vinden. Als andere optie gingen we naar de FIAT-garage voor een eventueel passend reserveonderdeel maar dat was er niet. Weer werden we ergens anders heen gereden en uiteindelijk kwamen we in een revisieshop terecht. Ook die had geen MIG maar wel mooie machines die door een trotse monteur werden getoond. De man die de rondleiding gaf was blij met onze interesse, Sven was blij met alle mooie machines en zei plotseling 'Met deze apparaten kan ik het fiksen!'. Dus ging Sven aan de gang, werd Rob met de brommergids terug naar garages gestuurd voor de verhoging en bleef Landmiles bij Sven voor het vertalen. De mannen daar bleken zeer vakkundig en het onderdeel werd perfect hersteld voor een gering bedrag. Toen kwam een telefoontje van Rob, het bleek dat hij een zeer slechte prijs had gekregen voor de lift van zijn wagen maar dat ze al waren begonnen. Landmiles wilde erheen voor heronderhandeling, maar het wachten was op de brommerman die met FOMbus ons erheen zou brengen. Toen die eindelijk aankwamen begon Landmiles alvast met foeteren op brommerman - die had moeten helpen met het maken van een betere prijs - en snel ging het weer naar het garagestraatje. Bij de garage vielen nog meer harde woorden en werd toch nog wat van de prijs afgehaald. In een betere stemming ging iedereen terug naar het hotel. Daar bleek men niet stil te hebben gezeten, de Kadettilacklep kon weer open en de schade aan flessen en frisdrankpakken bleek beperkt. Tijd voor een rondleiding van een gids door de Medina van Fes voor 150 Dirham. Het gevoel dat je in een vaartuig zit in de Fata Morgana van de Efteling is zeer sterk aanwezig. We liepen door allemaal smalle steegjes waarbij de gebouwen zo dicht op elkaar staan dat lucht nauwelijks zichtbaar is.
Al die winkeltjes naast elkaar van een paar vierkante meter met mooie bewerkte houten deuren. Ze hadden van alles te koop, onder andere veel kleding, eten en drinken, stoffen, leer, specerijen, bewerkt hout, merkkleding (nep diesel), tapijten en dekens. Ook waren ze er ook schoenen aan het maken, en mensen waren draad aan het spinnen.
Het stonk er heel erg naar uitwerpselen van de vele zwaarbepakte ezels, arme beesten. Ook veel lijmlucht kriebelde onze neusgaten, niet van lijm snuiven maar van het maken van leren voorwerpen, zoals schoenen, tasjes, poefen, gilets en Fezs. De gids nam ons mee naar allerlei verkopers, veel handwerkarbeiders bleken daar tussen te zitten. In een van de kledingzaken werden Landmiles en ik gehuld in de nieuwste lokale mode, goed voor een fotosessie. En ze wilden natuurlijk het een en ander aan ons verkopen, hadden zij even pech. De gids werd er ook een beetje chagrijnig van, daar ging natuurlijk zijn commissie. Wij werden het intussen een beetje zat om van de ene verkoopdemonstratie naar de andere winkel te worden gesleept, en de gids werd te verstaan gegeven dat we dat niet meer wilden. Toen we even later weer tussen de schoenen en tassen terecht kwamen haakten een aantal van ons af, het bleek echter een mogelijkheid om uit te kijken over de leerfabriek - toch de moeite waard.
Eenmaal terug bij de garage was het tijd voor nog meer chagijn, nu wilden zij heronderhandelen. Dat ging niet door, waarop Landmiles als een zo harde onderhandelaar werd bestempeld dat hij een echte Berber zou kunnen zijn. Ook de gids was boos, want hij kreeg geen extra 50 dirham voor een taxi. En terug bij het hotel was de brommerman boos, omdat hij maar een honderdje kreeg voor zijn slechte diensten. Hij heeft het flink bont gemaakt en Landmiles met een slecht gevoel achtergelaten. Er werd gegeten in het hotel, een beetje chaotisch maar dat gaf niet.
Dag 4 di. 29 november 2005
Route Sotogrande - Fes
Quote van de dag
Uhh, TeamKadettilac, volgens mij gaat daar jullie wieldop!
De volgende ochtend vertrekt de hele troep in optocht. Dat gaat niet zonder slag of stoot, met name de motor van Jacob zorgt voor problemen. Tot op het laatste moment blijft Landmiles foto´s uploaden naar de site, via de WiFi-verbinding van het hotel. Eenmaal aangekomen in de haven rijden de barrels de ferry op, samen met onder meer wat echte woestijnwagens, wat vrachtverkeer en een stel gloednieuwe auto´s. De boottocht verliep razendsnel, deze ferry was voorzien van een viertal enorme waterjets met ik-weet-niet-hoeveel vermogen er achter. Het grootste deel van de rit hebben we op het achterdek staan te kijken naar dit geweld, tegen een bewolkte achtergrond met onder meer de Rots van Gibraltar.
Na aankomst in Ceuta werd nog de laatste kans gepakt om de bankpassen leeg te pinnen, te tanken en in te kopen. Toen door naar de douane van Marokko, waar de nodige tijd stuk ging aan het invullen van allerlei papiertjes. De mannen die er rondliepen om ons naar de verschillende kantoortjes te sturen vroegen om fooitjes voor hun diensten, de man achter het loket van de autopapieren was chagrijnig vanwege het vele werk. Landmiles mocht inmiddels geregeld komen opdraven met zijn vertaalkunsten.
Eenmaal in Marokko reden we langs de kust verder. Het landschap is er erg vervuild, het was vies weer en er liepen erg veel mensen op en langs weg. Wij waren op zoek naar een plaats om te eten, echter toen we er stopten vond een van de teams die zich na Ceuta bij ons had gevoegd (die hadden natuurlijk gehoord hoe gezellig het bij ons was) het wat al te gezellig worden - het ging ze te traag en ze gingen er van door. Zonder iets te zeggen, dus erg missen deden we ze niet.
Toen we eenmaal een geschikte eetplek hadden gevonden regende het nog steeds wat. De wagens werden zo geparkeerd dat er zeildoeken tussen konden worden gespannen en met wat muziek erbij werd het een gezellige brunch met de nodige aandacht van passerende mensen.
Daarna ging het verder, de bergen door. Langs de weg geregeld zwaaiende mensen, veel prachtige uitzichten en kleine dorpjes. Tijdens een tankstop ontstond er nogal wat consternatie over de te volgen route. De Toubabs hadden besloten dat ze een makkelijker route wilden rijden probeerden anderen uit de groep hierin mee te krijgen. Dreamworks wilde dat wel, LastMiles overwogen het ook maar FOM en ThaCar wilden vasthouden aan de oorspronkelijke, ´gele´ route. TeamKadettilac eindigde een beetje op het breekpunt van de beslissing, we baalden er van zo voor het blok te worden gezet en van het feit dat 'ons' groepje uit elkaar dreigde te worden getrokken. Onder druk gezet door degenen die wilden afsplitsen, zelf eerder geneigd om met FOM en ThaCar mee te gaan in de oorspronkelijke plannen mondde dit uiteindelijk uit in een snel geforceerde beslissing, en bij het verder rijden raakten we de Toubabs kwijt.
De route werd steeds mooier en spectaculairder, maar langzaamaan werd het ook donker en werd het weer slechter met zelfs dikke sneeuw op de weg. We zagen nog geregeld andere barrels, onder meer 2 Patrols, de Transit van Team A en de VW T3 van Woestijnratten. In het donker maakte de mist het rijden lastiger, gelukkig lieten we op een goed moment het hoogste en moeilijkste stuk achter ons en reden we met grote haast verder. De FOMbus en de Kadettilac voelden zich erg in hun element op deze slingerende bergweggetjes, en scheurden er stevig op los (dit tot ongenoegen van sommige van de volgenden). De weg werd minder slecht en uiteindelijk kwamen we aan in Taounate. Hier konden we pinnen en tanken, echter er was geen loodvrij en iets te eten krijgen was niet mogelijk. Intussen was de sfeer door het gedoe over de route en de achterstand op het schema erg verziekt.
Verder ging het, de Marokkaanse nacht in. De vermoeidheid begon zich te laten gelden, Landmiles begon te tollen en na een snelle wissel kroop YaLiShanDa achter het stuur en ging Landmiles direct slaapdek op. Hij hoorde onderweg nog vaag iets over een verloren wieldop(dat bleek een kolossaal gat in de weg) maar heeft verder geslapen als huis. Toen hij wakker werd stonden we op de beveiligde parking van de Fes inn, `Hee, er staan hier allemaal barrels!!' de groep was weer ingehaald.
De Fes Inn was een plek van voor ons decadente luxe. Helaas was eten niet meer mogelijk, we stelden ons tevreden met een diner in de luxe stoelen van de lobby met cheetos, brood, kaas, worst en sinaasappels. Hoewel de manager enigszins verontrust keek naar de grote puinhoop die we ervan maakten deed het personeel niet moeilijk en deden ze al het mogelijke om het ons naar de zin te maken. We hebben het wel netjes achtergelaten en zo toch een etentje met barrelspirit genoten. Daarna kroop iedereen zijn luxe kamer in, alleen de gasten van ThaCar sliepen op parking in hun barrelcamper (er zijn toch nog echte kerels in de groep). Landmiles ging nog even buurten bij de parkingsecurity die in een onooglijk hokje zaten met foto's op muur, een radiootje op batterijen en een bed als bank. Er zijn wat foto's gemaakt en een paar van de verwaarloosde katten die er rondliepen gelokt voor nog wat foto's. Niet vergeten ze op te sturen naar het hotel, onder vermelding van Joussef Atifi, fils de Drisse.
Dag 5 wo. 30 november 2005
Route Fes, sleutel/rustdag
Quote van de dag
Mijn slaapdek!! Jullie hebben mijn mooie slaapdek gemold!! Kijk eens wat een gat! Stelletje vandalen!
De volgende ochtend vroeg op en na een luxe ontbijt met croissants en pannenkoeken naar auto's. De Lada bleek grote problemen te hebben, de geleider van de distributieketting was finaal afgebroken. Uiteindelijk is besloten niet deze dag naar Marakech te rijden maar de daar geplande rustdag in Fes te maken en zowel de reparatie van de Lada als het liften van de Voyager uit te voeren.
Landmiles heeft bij de receptie geinformeerd naar een eventuele Lada-garage, het hotel belde haar mechanicien en Landmiles werd meegenomen naar buiten waar een mannetje kwam opdraven dat ons voorging op de brommer. Landmiles, Sven en Rob reden er in de Voyager achteraan naar een garagestraatje waar in kale en vrij vieze garages volkomen verotte auto's in reparatie stonden. Sven zocht een MIG-apparaat, maar dat was nergens te vinden. Als andere optie gingen we naar de FIAT-garage voor een eventueel passend reserveonderdeel maar dat was er niet. Weer werden we ergens anders heen gereden en uiteindelijk kwamen we in een revisieshop terecht. Ook die had geen MIG maar wel mooie machines die door een trotse monteur werden getoond. De man die de rondleiding gaf was blij met onze interesse, Sven was blij met alle mooie machines en zei plotseling 'Met deze apparaten kan ik het fiksen!'. Dus ging Sven aan de gang, werd Rob met de brommergids terug naar garages gestuurd voor de verhoging en bleef Landmiles bij Sven voor het vertalen. De mannen daar bleken zeer vakkundig en het onderdeel werd perfect hersteld voor een gering bedrag. Toen kwam een telefoontje van Rob, het bleek dat hij een zeer slechte prijs had gekregen voor de lift van zijn wagen maar dat ze al waren begonnen. Landmiles wilde erheen voor heronderhandeling, maar het wachten was op de brommerman die met FOMbus ons erheen zou brengen. Toen die eindelijk aankwamen begon Landmiles alvast met foeteren op brommerman - die had moeten helpen met het maken van een betere prijs - en snel ging het weer naar het garagestraatje. Bij de garage vielen nog meer harde woorden en werd toch nog wat van de prijs afgehaald. In een betere stemming ging iedereen terug naar het hotel. Daar bleek men niet stil te hebben gezeten, de Kadettilacklep kon weer open en de schade aan flessen en frisdrankpakken bleek beperkt. Tijd voor een rondleiding van een gids door de Medina van Fes voor 150 Dirham. Het gevoel dat je in een vaartuig zit in de Fata Morgana van de Efteling is zeer sterk aanwezig. We liepen door allemaal smalle steegjes waarbij de gebouwen zo dicht op elkaar staan dat lucht nauwelijks zichtbaar is.
Al die winkeltjes naast elkaar van een paar vierkante meter met mooie bewerkte houten deuren. Ze hadden van alles te koop, onder andere veel kleding, eten en drinken, stoffen, leer, specerijen, bewerkt hout, merkkleding (nep diesel), tapijten en dekens. Ook waren ze er ook schoenen aan het maken, en mensen waren draad aan het spinnen.
Het stonk er heel erg naar uitwerpselen van de vele zwaarbepakte ezels, arme beesten. Ook veel lijmlucht kriebelde onze neusgaten, niet van lijm snuiven maar van het maken van leren voorwerpen, zoals schoenen, tasjes, poefen, gilets en Fezs. De gids nam ons mee naar allerlei verkopers, veel handwerkarbeiders bleken daar tussen te zitten. In een van de kledingzaken werden Landmiles en ik gehuld in de nieuwste lokale mode, goed voor een fotosessie. En ze wilden natuurlijk het een en ander aan ons verkopen, hadden zij even pech. De gids werd er ook een beetje chagrijnig van, daar ging natuurlijk zijn commissie. Wij werden het intussen een beetje zat om van de ene verkoopdemonstratie naar de andere winkel te worden gesleept, en de gids werd te verstaan gegeven dat we dat niet meer wilden. Toen we even later weer tussen de schoenen en tassen terecht kwamen haakten een aantal van ons af, het bleek echter een mogelijkheid om uit te kijken over de leerfabriek - toch de moeite waard.
Eenmaal terug bij de garage was het tijd voor nog meer chagijn, nu wilden zij heronderhandelen. Dat ging niet door, waarop Landmiles als een zo harde onderhandelaar werd bestempeld dat hij een echte Berber zou kunnen zijn. Ook de gids was boos, want hij kreeg geen extra 50 dirham voor een taxi. En terug bij het hotel was de brommerman boos, omdat hij maar een honderdje kreeg voor zijn slechte diensten. Hij heeft het flink bont gemaakt en Landmiles met een slecht gevoel achtergelaten. Er werd gegeten in het hotel, een beetje chaotisch maar dat gaf niet.
