emigreren met kids (bijna 7 en 1) ??

[Linda82]

Beste allemaal,

In de voorstelhoek heb ik mijn verhaal al eerder gedaan. Mijn man heeft een baanaanbod als Directeur van een fabriek aangeboden gekregen. (dit zou per aug. 2020 zijn). Onze zoon is dan 8 en ons dochtertje 2.
Dit is in Annendale NSW, daar zouden we ook gaan wonen en het huis wordt zelfs door de fabriek betaald. Werken zou ik daar in principe niet eens hoeven. Golden ticket zou je dus denken.

Ik kom er maar niet uit wat ik hiermee moet, mijn gevoelens begonnen enthousiast, maar ik zit ondertussen zo hoog in mijn emotie dat ik van links naar rechts schiet. Als ik naar mijn oudste kijk kan ik wel al huilen dat wij hem uit zijn vertrouwde omgeving weg gaan halen, hij is populair, doet het mega goed op school (zit in groep 3), veel vriendjes, leuke voetbalclub en natuurlijk opa, oma en onze eigen vrienden.
Laatst hebben we wel een balletje opgegooid hoe hij dat zou vinden. Tot onze verbazing wilde hij daar gaan wonen en hier engelse les krijgen (hij spreekt géén woord Engels), mijn man werd hierdoor denk ik een beetje enthousiast in het vertellen waardoor hij er niks meer van snapte en compleet omsloeg, huilend roepen dat hij niet meegaat en we gaan maar mooi alleen! het brak mijn hart.
Ik ben heel benieuwd hoe jullie dit hebben aangepakt en hoe het nu met ze gaat nu ze daar wonen.

Zelf weet ik ook niet of ik dit wel wil. Ben hier gelukkig met de kindjes in ons huisje en heb een leuke baan. Het huis zal verkocht moeten worden (verhuren werkt de hypotheekverstrekker niet aan mee), wat ik eigenlijk helemaal niet wil, mijn baan opzeggen. En wat wel niet allemaal te regelen? stel het huis wordt wel verkocht dan zouden we ergens in een huurhuis moeten zitten tot we kunnen gaan, het verschepen van alle spullen?, contract private lease auto zitten we nog 3 jaar aan vast, hoe is het daar met pensioen, belasting en uitvaart geregeld? Hun scholen! geen flauw idee... Van dit alles schiet ik zo in de stress.
Zijn er meer mensen die last hebben (gehad) van deze mixed feelings of konden jullie allemaal niet wachten om te gaan?. Ook heb ik een hele goede band met m'n moeder, het idee dat we dan daar zitten met haar kleinkinderen maakt me ook erg emotioneel en ook daarbij denk ik 'neeee dat wil ik niet'.
Maar ja..zoals ik al zei, het andere moment kan ik ons wel ineens gezellig op het strand zien zitten, bbqen in het park, noem maar op en kan dan ook wel weer een enthousiast momentje krijgen..

En stel het wordt niks en we gaan terug, my god, praat me daar al helemaal niet van. Geen huis, niet meer deze leuke, relaxte, gezellige baan, waarbij ik promotie heb gemaakt en wat ik niet meer zal gaan verdienen in een andere baan....

Sorry, ik moest dit even van me afschrijven, hierover praten met m'n man is ook ietwat lastig omdat hij graag die baan wil...

Ben heel benieuwd naar jullie ervaringen..

Groetjes

 

[Emulate]

Disclaimer: ik heb geen kinderen van mezelf en mijn stief'kinderen' zijn Australiers van tegen de 30. Ik ga dus niks zeggen over hoe je dit met je kids moet aanpakken. Er zijn hier heel veel mensen die dit allemaal hebben meegemaakt en je echt advies kunnen geven.

Wat je misschien een beetje op weg kan helpen in het algemeen, is de vraag of je er wel echt zin in hebt. Allemaal leuk, mooi land, man droombaan, dusdanig dat je niet eens 'hoeft' te werken, bbq op het strand, vakantiegevoel, misschien een beetje avontuur dat je wel leuk vindt. Maar de realiteit kan ook zijn dat je man zich kapot moet werken, zeker in het begin, en jij het hele huishouden en de familie op je schouders moet nemen. Dat is nogal wat als je er helemaal alleen voor staat, in een onbekende omgeving zonder steun van familie en vrienden. Alles wat normaal voor je is, wordt nieuw, want niks gaat hier precies zoals in NL. Als je bulkt van enthousiasme over het idee, zijn dit slechts tijdelijke hobbels. Maar als je eigenlijk stiekum niet wil, of niet zeker bent dat je het wil, dan worden dit onneembare, eindeloze bergen die al je levensgeluk wegnemen.

Denk niet te licht over 'niet hoeven werken'. Een baan is niet alleen inkomen, het is ook je zelfverwerkelijking, je zelfvertrouwen en je eigen plek waar jij JIJ bent, een persoon, niet alleen moeder en partner. Als dat de eerste jaren moeilijk wordt omdat je het hele huishouden moet dragen heb je geen uitweg meer en geen eigen plek om te groeien, te genieten en trots op jezelf te zijn. En je eigen vrienden te maken itt alleen die van je man. Je integreert veel makkelijker als je meteen de deur uit kunt gaan en onder de mensen gaat. En een au pair of nanny is niet voor iedereen de juiste oplossing.

Een aantal zaken die je noemt zijn lastig, maar tijdelijk. Je gaat al vrij snel oogsten op je inspanningen en na een jaar zijn jullie allemaal wel gesetteld. Dus als je er echt naar uitkijkt, is het handig om die iets langere termijn in de gaten te houden. Over een jaar, als je alle seizoenen gezien hebt, ben je min of meer op je plek met een nieuw, genormaliseerd ritme voor jou en je gezin. Maar dit geldt alleen als je het deep down echt wil.

Financieen en zakelijke beslissingen zijn nog het eenvoudigst, al lijkt dat niet zo. Die informatie is 'hard', in de zin dat je het kunt uitrekenen of je de rest van je leven kunt rondkomen en of je het de moeite waard vindt om je huis te verkopen. Je kunt ook alle zekerheden inbouwen door je Nederlanderschap te verzekeren (paspoort blijven verlengen) en goede verzekeringen en pensioenregelingen te treffen. Je kunt zelfs een 5-jarenplan maken, waarna je dat iedere 5 jaar samen evalueert en herziet (wat doen we, blijven of teruggaan?) Ook over Sydney zijn alle gegevens hard, je kunt elk minidetail opzoeken op internet, cultuur, maps, scholen, huizen, leefkosten, leefbaarheid, klimaat en weer: alles is bekend en in kaart gebracht. Het is juiste de 'zachte' informatie die het moeilijk maakt. Ben jij iemand die snel heimwee heeft, en kun je daar goed mee omgaan? Wat doe je als er iets met je familie in NL aan de hand is (ziekte, verdriet), en wat als je kind(eren) niet goed op hun plek vallen? Wat als het isolement en de afstanden te groot zijn of je de taal gaat missen? Die factoren kun je niet allemaal echt voorzien en inplannen.

Bottom line voor mij was: ik wil dit echt, van harte, vanuit mezelf en niet gedwongen door de wensen van iemand anders. En vanuit die gedachte ben ik bereid om alle hobbels te overwinnen. Maar als ik twijfels had gehad, waren die hobbels onneembare vestes geworden en had ik het waarschijnlijk niet gedaan of was teruggegaan.

Er zit ook iets van een deal in, als je dat zo wil zien. Jouw man krijgt een zeldzame kans, die bevrediging en werkdruk voor hem gaat opleveren, en dat betekent ook dat het leven financieel relatief zorgeloos kan gaan zijn. Voor jou betekent het dat je je leven voor zijn droom moet inleveren. Ik zou dat wisselgeld goed samen bespreken, met elkaar, maar ook met familie, vrienden en je zoon. Je zou kunnen zeggen: ok, ik committeer me hier aan voor (bijvoorbeeld) 2 jaar, maar na 2 jaar wil ik samen de balans opmaken en een nieuwe beslissing nemen samen.

Wat betreft schepen achter je verbranden zou ik me niet te druk maken. Voor je oude baan komt wel weer een nieuwe, voor je oude huis komt wel weer een nieuw. het leven verandert sowieso altijd, ook in NL. En anders vinden jullie wel tussenoplossingen. Laat dit niet bepalend zijn.

Bepalend is wat JIJ wil, gegeven de kans die jouw MAN krijgt. Ik zou beginnen te vragen of hij dit ook inderdaad echt wil, er kan ook bij hem een hoop onuitgesproken onzekerheid en angst zitten. Laat jullie niet onder druk zetten door tijdsdruk of geeiste snelle beslissingen. Neem de tijd die je ervoor nodig hebt om te weten wat jullie willen, dan is elke beslissing of compromis beter te dragen en ben je gemotiveerd om het ook echt te laten slagen.

Just my 2 cts.

 

[afterbang]

Hi Linda, je zit een beetje in een andere positie dan vele hier. Veel van de reguliere bezoekers hebben zelf gekozen voor dit avontuur, vanwege liefde voor het land (na vakanties of familie bezoek) of gewoon vanwege het avontuur.

Jouw migratie start is 'extern' getriggered. Niet gek dat je even heen en weer zwiept in je hoofd (en goed dat je het hier uitspreekt) De sp[rong zelf is niet zo diep als je jezelf 'wijsmaakt' je valt in een gespreid bedje, buitenlandse kinderen met een raar accent zijn (zeker in Sydney) de normaalste zaak van de wereld (volwassenen met een raar accent trouwens ook ) Er zijn duizenden, nee tienduizenden families die je succesvol voor gegaan zijn. Er zijn er uiteraard ook die weer terug gekeerd zijn.

Je huis wat je nu hebt symboliseert wellicht meer iets dan wat het echt is. Er zijn echt meer dan genoeg leuke huizen te koop mocht je ooit terug willen. Rationeel is er weinig om over te debatteren. Gevoelsmatig staat je huis nu voor rust, zekerheid, vastigheid. In realiteit zul je je in een ander huis ook weer thuis gaan voelen.

Probeer de dingen die @Emulate beschreef, die vast zijn of rationeel te benaderen zijn te bekijken, een waarde aan te geven en dan 'los te laten' zodat je je kunt focussen op de area's waar dan de echte twijfel nog zit, en denk daar over na en bespreek het. Maar probeer de 'knelpunten' klein te maken. Hoe meer je erbij haalt hoe meer het een bolletje wol wordt waar de kat meegespeeld heeft. Die kluwe lijkt onoplosbaar.

En stel het wordt niks en we gaan terug, my god, praat me daar al helemaal niet van. Geen huis, niet meer deze leuke, relaxte, gezellige baan, waarbij ik promotie heb gemaakt en wat ik niet meer zal gaan verdienen in een andere baan....

Ik ontleed even bovenstaande zin. Dit is een voorbeeldje van zo'n kluwe wol
Stel het bevalt niet > Bespreek van te voren wat je doet als het voor 1 niet bevalt. Zodra dit opgelost is, is dit onderwerp van tafel.
Geen huis meer > Ehmmm... Jawel hoor. Gewoon weer een huis, zat te koop en te huur, en wellicht heeft de ervaring in Sydney je wel doen inzien dat je volgende huis in NL heel anders moet zijn of een andere plek moet staan dan het huis wat je nu hebt.
Niet meer dezelfde baan > Wie weet... wellicht zijn ze wel blij als je weer aanklopt En daarnaast, ik heb meer dan genoeg verschillende banen gehad. En vrijwel elke baan en bedrijf had iets leuks, unieks en goede collega's. Zo niet, dan schuif je tot door naar de volgende.
Niet meer hetzelfde verdienen > Lijkt me in jullie situatie niet het main issue? Wellicht ga je door je ex-pat ervaring wel iets heel anders doen en meer verdienen, of kom je er achter dat je geld eigenlijk helemaal niet zo belangrijk meer vindt

Ik zeg niet dat je moet gaan hè. Maar probeer rationeel met je angsten om te gaan. Zijn ze reëel, imaginery, of alleen helder te krijgen door te gaan, en ben je dan beried dat risico te nemen.

Zomaar iets wat me te binnen schiet en ik vaak bedenk bij lastige beslissingen: Vergelijk het met een tattoo nemen (ik heb er een paar) Mensen zeggen dan altijd, dat moet je alleen doen als je het heel zeker weet voor de rest van je leven. Fuck that; wat weet je in hemelsnaam nu heel zeker voor de rest van je leven?!?! Wat je wel weet is dat je jezelf je fouten kunt vergeven en deze weer oplost. In die zin zijn het ook geen fouten maar levenslessen.

Dus als je besluit naar OZ te gaan, wees lief voor jezelf. Als je hier bent en het bevalt niet, zeg dan niet: Ik had dit nooit moeten doen. Maar: Ik heb geleerd dat ik hier niet happy word op deze manier, wat moet ik doen om wel weer happy te worden. Een terugkeer of een change of life in OZ, of een andere baan hier of daar. Sommige dingen kun je alvast een beetje voor sorteren (bespreken met je man) andere opties ontdek on the go.

Als laatste, beetje als grapje maar toch: Jullie hebben 1 van de meest dappere beslissingen genomen die er zijn: 2 kinderen. Het zweet breekt me al uit bij de gedachte, je neemt een beslissing die echt onomkeerbaar is. En ook die heb je genomen. Dan is dit een eitje, alles is in meer of midere mate omkeerbaar aan een migratie

 

[afterbang]

Er is heel veel terug te vinden over emoties van het migreren op dit forum maar soms wat verstopt.
Een paar draadjes die ik me kan herinneren die wellicht wat voor je opleveren (maar minder/niet meer actief op forum. Maar wel de moeite waard van het lezen)

https://xpdite.net/forum/threads/mountains-lastavaza.13029/ (familie met kids, terug gekeerd naar NL omdat werk vinden te lastig bleek, recessie tijd in Adelaide, autoindustrie en dergelijke sloot rond die tijd)
https://xpdite.net/forum/threads/lastavaza-karolawo.11976/ (familie met kids, eerst naar Adelaide, niet zo happy daar. Nu happy in Sydney)
https://xpdite.net/forum/threads/lastavaza-van-lamarck.10959/ (familie met kids, happy in Adelaide)
https://xpdite.net/forum/threads/lastavaza-edireliro.11990/ (familie met (iets oudere) kids. happy in Bendigo, Victoria)
https://xpdite.net/forum/threads/familie-de-wit-is-heel-gelukkig-in-perth.9495/ (familie met twee dochters, gelukkig in Perth)
https://xpdite.net/forum/threads/lastavaza-familie-d.14091/ (familie met kids die besloten hebben vanwege visa issues uiteindelijk niet te gaan, maar wilde wel graag)

Nog wel actief: https://xpdite.net/forum/threads/lastavaza-steve-annelies-anna-viktor.14328/ (familie met twee kids, happy in Cairns)
Beetje een buitenbeentje (sorry @FOL, ik bedoel het goed) Geen kids toen maar een interessante heen en weer actie. (nu wel 1 kid)
https://xpdite.net/forum/threads/lastava-fol-omg-rly-rly.11045/ (Koppel dat hierheen gekomen is, terug gekeerd naar NL, en nu toch heel gelukkig weer in Perth is)

Lees lekker weg, het helpt om anderen hun struggles en successes te lezen!

 

[FOL]

Beetje een buitenbeentje (sorry @FOL, ik bedoel het goed) Geen kids maar een interessante heen en weer actie.
https://xpdite.net/forum/threads/lastava-fol-omg-rly-rly.11045/ (Koppel dat hierheen gekomen is, terug gekeerd naar NL, en nu toch heel gelukkig weer in Perth is)

Ach, we horen er nu ook bij
Mooi overzichtje.

 

[afterbang]

Ach, we horen er nu ook bij
Mooi overzichtje.

Heb het even aangepast Nu wel een family

 

[Red dust]

Hi Linda, Ik denk ook dat je vooral samen met je partner moet besluiten of je het avontuur wilt aangaan. Maak gewoon een lijstje met zowel de voor- en nadelen, maar ook je angsten en waar je je op verheugt als je wel de stap neemt. Dat maakt het inzichtelijk en geeft je een goed uitgangspunt om samen te beslissen. Ik hou zelf niet zo van het gevoel van 'had ik maar', dus dat zou voor mij al een reden zijn om te gaan het te proberen. Wat is het ergste dat je kunt overkomen? Een ervaring rijker en terug gaan naar Nederland en een ander huis moeten zoeken? Net als Afterbang zegt, leuke huizen en banen genoeg, zowel hier als in Nederland. En buitenland ervaring zal zeker gewaardeerd worden mocht je terug willen naar Nederland, want het geeft aan dat je durft, uit je comfort zone durft te stappen en open staat voor nieuwe dingen.
Jullie zoon zal uiteraard angstig zijn voor het onbekende. Maar als hij hier bijna het hele jaar in zijn shorts buiten kan spelen, of misschien wel leren surfen, dan zal dat een groot verschil zijn met Nederland. En tegenwoordig met Skype en FaceTime is het zo makkelijk om goed contact te onderhouden met familie en vrienden in Nederland. Part of the deal kan natuurlijk zijn dat bv. jouw moeder ieder jaar een paar weken overkomt. Zo stuur ik mijn moeder ook elk jaar een ticket, ze is 79 maar vind het heerlijk om hier te zijn. Dat kweekt ook begrip waarom je hier woont en zij zal het ook fijn vinden om te zien hoe je woont en dat je hier tot naar je zin hebt..... Heb je er trouwens aan gedacht om samen met je partner deze kant op te vliegen om de boel te verkennen?

 

[afterbang]

Yep 2x
Verkenningen zijn super cool! Biets gewoon tickets van de company
Ik ben enigst kind, mijn vader is 25 jaar geleden overleden, mijn moeder is later hertrouwd en ook die man is overleden. Dus ja, ze zit daar alleen in NL. Maar heeft gewoon haar eigen leven uiteraard, en is niet zielig. Ik kom 2x per jaar een paar dagen in NL voor werk. En zij komt elk jaar 5 weken hier naar toe. Ze begrijpt perfect waarom we heir zijn, want als ze hier is geniet ze van de zon, de beestjes, de natuur net zo als wij doen.

Oh.... En als je even een paniekaanvalletje hebt. Kijk even naar deze vrolijke vrienden, die zie je hier genoeg. ze maken het beste van een regenachtige dag. Just to make you smile

https://www.facebook.com/video.php?v=631299414051104

 

[Linda82]

Disclaimer: ik heb geen kinderen van mezelf en mijn stief'kinderen' zijn Australiers van tegen de 30. Ik ga dus niks zeggen over hoe je dit met je kids moet aanpakken. Er zijn hier heel veel mensen die dit allemaal hebben meegemaakt en je echt advies kunnen geven.

Wat je misschien een beetje op weg kan helpen in het algemeen, is de vraag of je er wel echt zin in hebt. Allemaal leuk, mooi land, man droombaan, dusdanig dat je niet eens 'hoeft' te werken, bbq op het strand, vakantiegevoel, misschien een beetje avontuur dat je wel leuk vindt. Maar de realiteit kan ook zijn dat je man zich kapot moet werken, zeker in het begin, en jij het hele huishouden en de familie op je schouders moet nemen. Dat is nogal wat als je er helemaal alleen voor staat, in een onbekende omgeving zonder steun van familie en vrienden. Alles wat normaal voor je is, wordt nieuw, want niks gaat hier precies zoals in NL. Als je bulkt van enthousiasme over het idee, zijn dit slechts tijdelijke hobbels. Maar als je eigenlijk stiekum niet wil, of niet zeker bent dat je het wil, dan worden dit onneembare, eindeloze bergen die al je levensgeluk wegnemen.

Denk niet te licht over 'niet hoeven werken'. Een baan is niet alleen inkomen, het is ook je zelfverwerkelijking, je zelfvertrouwen en je eigen plek waar jij JIJ bent, een persoon, niet alleen moeder en partner. Als dat de eerste jaren moeilijk wordt omdat je het hele huishouden moet dragen heb je geen uitweg meer en geen eigen plek om te groeien, te genieten en trots op jezelf te zijn. En je eigen vrienden te maken itt alleen die van je man. Je integreert veel makkelijker als je meteen de deur uit kunt gaan en onder de mensen gaat. En een au pair of nanny is niet voor iedereen de juiste oplossing.

Een aantal zaken die je noemt zijn lastig, maar tijdelijk. Je gaat al vrij snel oogsten op je inspanningen en na een jaar zijn jullie allemaal wel gesetteld. Dus als je er echt naar uitkijkt, is het handig om die iets langere termijn in de gaten te houden. Over een jaar, als je alle seizoenen gezien hebt, ben je min of meer op je plek met een nieuw, genormaliseerd ritme voor jou en je gezin. Maar dit geldt alleen als je het deep down echt wil.

Financieen en zakelijke beslissingen zijn nog het eenvoudigst, al lijkt dat niet zo. Die informatie is 'hard', in de zin dat je het kunt uitrekenen of je de rest van je leven kunt rondkomen en of je het de moeite waard vindt om je huis te verkopen. Je kunt ook alle zekerheden inbouwen door je Nederlanderschap te verzekeren (paspoort blijven verlengen) en goede verzekeringen en pensioenregelingen te treffen. Je kunt zelfs een 5-jarenplan maken, waarna je dat iedere 5 jaar samen evalueert en herziet (wat doen we, blijven of teruggaan?) Ook over Sydney zijn alle gegevens hard, je kunt elk minidetail opzoeken op internet, cultuur, maps, scholen, huizen, leefkosten, leefbaarheid, klimaat en weer: alles is bekend en in kaart gebracht. Het is juiste de 'zachte' informatie die het moeilijk maakt. Ben jij iemand die snel heimwee heeft, en kun je daar goed mee omgaan? Wat doe je als er iets met je familie in NL aan de hand is (ziekte, verdriet), en wat als je kind(eren) niet goed op hun plek vallen? Wat als het isolement en de afstanden te groot zijn of je de taal gaat missen? Die factoren kun je niet allemaal echt voorzien en inplannen.

Bottom line voor mij was: ik wil dit echt, van harte, vanuit mezelf en niet gedwongen door de wensen van iemand anders. En vanuit die gedachte ben ik bereid om alle hobbels te overwinnen. Maar als ik twijfels had gehad, waren die hobbels onneembare vestes geworden en had ik het waarschijnlijk niet gedaan of was teruggegaan.

Er zit ook iets van een deal in, als je dat zo wil zien. Jouw man krijgt een zeldzame kans, die bevrediging en werkdruk voor hem gaat opleveren, en dat betekent ook dat het leven financieel relatief zorgeloos kan gaan zijn. Voor jou betekent het dat je je leven voor zijn droom moet inleveren. Ik zou dat wisselgeld goed samen bespreken, met elkaar, maar ook met familie, vrienden en je zoon. Je zou kunnen zeggen: ok, ik committeer me hier aan voor (bijvoorbeeld) 2 jaar, maar na 2 jaar wil ik samen de balans opmaken en een nieuwe beslissing nemen samen.

Wat betreft schepen achter je verbranden zou ik me niet te druk maken. Voor je oude baan komt wel weer een nieuwe, voor je oude huis komt wel weer een nieuw. het leven verandert sowieso altijd, ook in NL. En anders vinden jullie wel tussenoplossingen. Laat dit niet bepalend zijn.

Bepalend is wat JIJ wil, gegeven de kans die jouw MAN krijgt. Ik zou beginnen te vragen of hij dit ook inderdaad echt wil, er kan ook bij hem een hoop onuitgesproken onzekerheid en angst zitten. Laat jullie niet onder druk zetten door tijdsdruk of geeiste snelle beslissingen. Neem de tijd die je ervoor nodig hebt om te weten wat jullie willen, dan is elke beslissing of compromis beter te dragen en ben je gemotiveerd om het ook echt te laten slagen.

Just my 2 cts.

Dank voor je mooie woorden!! Druk weekend te gaan, tussendoor toch even een korte reactie om je te bedanken

Veel om over na te denken...
Te licht denken over niet werken doe ik zeker niet, dat wil ik niet eens,ik heb nog nooit zonder baan gezeten, dus dat is zeker niet het leventje dat ik wil, laat staan financieel afhankelijk zijn...hier werkt mijn man al veel, naast de 32 uur die ik werk sta ik er dus al vaak alleen voor, laat staan daar..... dat beangstigd me ook...

Mbt pensioen etc kan ik het beste bij de desbetreffende partijen informeren denk ik?...

Gr. Linda

 

[Linda82]

Hi Linda, je zit een beetje in een andere positie dan vele hier. Veel van de reguliere bezoekers hebben zelf gekozen voor dit avontuur, vanwege liefde voor het land (na vakanties of familie bezoek) of gewoon vanwege het avontuur.

Jouw migratie start is 'extern' getriggered. Niet gek dat je even heen en weer zwiept in je hoofd (en goed dat je het hier uitspreekt) De sp[rong zelf is niet zo diep als je jezelf 'wijsmaakt' je valt in een gespreid bedje, buitenlandse kinderen met een raar accent zijn (zeker in Sydney) de normaalste zaak van de wereld (volwassenen met een raar accent trouwens ook ) Er zijn duizenden, nee tienduizenden families die je succesvol voor gegaan zijn. Er zijn er uiteraard ook die weer terug gekeerd zijn.

Je huis wat je nu hebt symboliseert wellicht meer iets dan wat het echt is. Er zijn echt meer dan genoeg leuke huizen te koop mocht je ooit terug willen. Rationeel is er weinig om over te debatteren. Gevoelsmatig staat je huis nu voor rust, zekerheid, vastigheid. In realiteit zul je je in een ander huis ook weer thuis gaan voelen.

Probeer de dingen die @Emulate beschreef, die vast zijn of rationeel te benaderen zijn te bekijken, een waarde aan te geven en dan 'los te laten' zodat je je kunt focussen op de area's waar dan de echte twijfel nog zit, en denk daar over na en bespreek het. Maar probeer de 'knelpunten' klein te maken. Hoe meer je erbij haalt hoe meer het een bolletje wol wordt waar de kat meegespeeld heeft. Die kluwe lijkt onoplosbaar.



Ik ontleed even bovenstaande zin. Dit is een voorbeeldje van zo'n kluwe wol
Stel het bevalt niet > Bespreek van te voren wat je doet als het voor 1 niet bevalt. Zodra dit opgelost is, is dit onderwerp van tafel.
Geen huis meer > Ehmmm... Jawel hoor. Gewoon weer een huis, zat te koop en te huur, en wellicht heeft de ervaring in Sydney je wel doen inzien dat je volgende huis in NL heel anders moet zijn of een andere plek moet staan dan het huis wat je nu hebt.
Niet meer dezelfde baan > Wie weet... wellicht zijn ze wel blij als je weer aanklopt En daarnaast, ik heb meer dan genoeg verschillende banen gehad. En vrijwel elke baan en bedrijf had iets leuks, unieks en goede collega's. Zo niet, dan schuif je tot door naar de volgende.
Niet meer hetzelfde verdienen > Lijkt me in jullie situatie niet het main issue? Wellicht ga je door je ex-pat ervaring wel iets heel anders doen en meer verdienen, of kom je er achter dat je geld eigenlijk helemaal niet zo belangrijk meer vindt

Ik zeg niet dat je moet gaan hè. Maar probeer rationeel met je angsten om te gaan. Zijn ze reëel, imaginery, of alleen helder te krijgen door te gaan, en ben je dan beried dat risico te nemen.

Zomaar iets wat me te binnen schiet en ik vaak bedenk bij lastige beslissingen: Vergelijk het met een tattoo nemen (ik heb er een paar) Mensen zeggen dan altijd, dat moet je alleen doen als je het heel zeker weet voor de rest van je leven. Fuck that; wat weet je in hemelsnaam nu heel zeker voor de rest van je leven?!?! Wat je wel weet is dat je jezelf je fouten kunt vergeven en deze weer oplost. In die zin zijn het ook geen fouten maar levenslessen.

Dus als je besluit naar OZ te gaan, wees lief voor jezelf. Als je hier bent en het bevalt niet, zeg dan niet: Ik had dit nooit moeten doen. Maar: Ik heb geleerd dat ik hier niet happy word op deze manier, wat moet ik doen om wel weer happy te worden. Een terugkeer of een change of life in OZ, of een andere baan hier of daar. Sommige dingen kun je alvast een beetje voor sorteren (bespreken met je man) andere opties ontdek on the go.

Als laatste, beetje als grapje maar toch: Jullie hebben 1 van de meest dappere beslissingen genomen die er zijn: 2 kinderen. Het zweet breekt me al uit bij de gedachte, je neemt een beslissing die echt onomkeerbaar is. En ook die heb je genomen. Dan is dit een eitje, alles is in meer of midere mate omkeerbaar aan een migratie

Dank je voor je mooie bericht. Van al jullie mooie bericht moest ik toch echt even een traantje weg pinken, alleen al dat jullie de moeite nemen om de tijd te nemen om te antwoorden

De beslissing om voor kinderen te gaan vond ik een stuk makkelijker dan deze, haha, dat kan ík je dan weer aanraden

 

[Linda82]

Hi Linda, Ik denk ook dat je vooral samen met je partner moet besluiten of je het avontuur wilt aangaan. Maak gewoon een lijstje met zowel de voor- en nadelen, maar ook je angsten en waar je je op verheugt als je wel de stap neemt. Dat maakt het inzichtelijk en geeft je een goed uitgangspunt om samen te beslissen. Ik hou zelf niet zo van het gevoel van 'had ik maar', dus dat zou voor mij al een reden zijn om te gaan het te proberen. Wat is het ergste dat je kunt overkomen? Een ervaring rijker en terug gaan naar Nederland en een ander huis moeten zoeken? Net als Afterbang zegt, leuke huizen en banen genoeg, zowel hier als in Nederland. En buitenland ervaring zal zeker gewaardeerd worden mocht je terug willen naar Nederland, want het geeft aan dat je durft, uit je comfort zone durft te stappen en open staat voor nieuwe dingen.
Jullie zoon zal uiteraard angstig zijn voor het onbekende. Maar als hij hier bijna het hele jaar in zijn shorts buiten kan spelen, of misschien wel leren surfen, dan zal dat een groot verschil zijn met Nederland. En tegenwoordig met Skype en FaceTime is het zo makkelijk om goed contact te onderhouden met familie en vrienden in Nederland. Part of the deal kan natuurlijk zijn dat bv. jouw moeder ieder jaar een paar weken overkomt. Zo stuur ik mijn moeder ook elk jaar een ticket, ze is 79 maar vind het heerlijk om hier te zijn. Dat kweekt ook begrip waarom je hier woont en zij zal het ook fijn vinden om te zien hoe je woont en dat je hier tot naar je zin hebt..... Heb je er trouwens aan gedacht om samen met je partner deze kant op te vliegen om de boel te verkennen?

Hoi, ja ik kan ook wel denken dat als we dit niet doen ik later waarschijnlijk zeg 'had ik maar', maar toch...
En wat betreft de boel komen verkennen,heel graag juist! Eind september gaat degene die ons het aanbod heeft gedaan 5 dgn naar de fabriek in Annandale en wij mogen mee op hun kosten om de sfeer te proeven en de fabriek te bekijken, super tof natuurlijk! maar...zonder kids!
Ik zou juist heel graag er een mooie vakantie van willen maken met z'n 4en (hoeft niet persee als we met haar meegaan eind sept.), mijn man ziet hier het nut niet van in, want wij hebben het toch voor het zeggen en zelf hebben we hier ook het geld niet voor (aangezien alles in onze nieuwe tuin is gestoken)...mij lijkt het juist goed een leuke tijd samen te hebben in Australië en hem de omgeving te laten zien..en hem er dus ook wel (tor op zekere hoogte) bij te betrekken...ik heb ook al gedacht om misschien het bedrijf wel te vragen dit te bekostigen, maar ja..aangezien ze mij en mijn man eind sept. ook al meenemen...?...

 

[Linda82]

Yep 2x
Verkenningen zijn super cool! Biets gewoon tickets van de company
Ik ben enigst kind, mijn vader is 25 jaar geleden overleden, mijn moeder is later hertrouwd en ook die man is overleden. Dus ja, ze zit daar alleen in NL. Maar heeft gewoon haar eigen leven uiteraard, en is niet zielig. Ik kom 2x per jaar een paar dagen in NL voor werk. En zij komt elk jaar 5 weken hier naar toe. Ze begrijpt perfect waarom we heir zijn, want als ze hier is geniet ze van de zon, de beestjes, de natuur net zo als wij doen.

Oh.... En als je even een paniekaanvalletje hebt. Kijk even naar deze vrolijke vrienden, die zie je hier genoeg. ze maken het beste van een regenachtige dag. Just to make you smile

https://www.facebook.com/video.php?v=631299414051104

Haha bedankt voor je mooie opbeurende filmpje!
Mbt het verkennen had ik ook geantwoord op het bericht van @Red dust, namelijk:
wat betreft de boel komen verkennen,heel graag juist! Eind september gaat degene die ons het aanbod heeft gedaan 5 dgn naar de fabriek in Annandale en wij mogen mee op hun kosten om de sfeer te proeven en de fabriek te bekijken, super tof natuurlijk! maar...zonder kids!
Ik zou juist heel graag er een mooie vakantie van willen maken met z'n 4en (hoeft niet persee als we met haar meegaan eind sept.), mijn man ziet hier het nut niet van in, want wij hebben het toch voor het zeggen en zelf hebben we hier ook het geld niet voor (aangezien alles in onze nieuwe tuin is gestoken)...mij lijkt het juist goed een leuke tijd samen te hebben in Australië en hem de omgeving te laten zien..en hem er dus ook wel (tor op zekere hoogte) bij te betrekken...ik heb ook al gedacht om misschien het bedrijf wel te vragen dit te bekostigen, maar ja..aangezien ze mij en mijn man eind sept. ook al meenemen...?...

 

[Linda82]

Er is heel veel terug te vinden over emoties van het migreren op dit forum maar soms wat verstopt.
Een paar draadjes die ik me kan herinneren die wellicht wat voor je opleveren (maar minder/niet meer actief op forum. Maar wel de moeite waard van het lezen)

https://xpdite.net/forum/threads/mountains-lastavaza.13029/ (familie met kids, terug gekeerd naar NL omdat werk vinden te lastig bleek, recessie tijd in Adelaide, autoindustrie en dergelijke sloot rond die tijd)
https://xpdite.net/forum/threads/lastavaza-karolawo.11976/ (familie met kids, eerst naar Adelaide, niet zo happy daar. Nu happy in Sydney)
https://xpdite.net/forum/threads/lastavaza-van-lamarck.10959/ (familie met kids, happy in Adelaide)
https://xpdite.net/forum/threads/lastavaza-edireliro.11990/ (familie met (iets oudere) kids. happy in Bendigo, Victoria)
https://xpdite.net/forum/threads/familie-de-wit-is-heel-gelukkig-in-perth.9495/ (familie met twee dochters, gelukkig in Perth)
https://xpdite.net/forum/threads/lastavaza-familie-d.14091/ (familie met kids die besloten hebben vanwege visa issues uiteindelijk niet te gaan, maar wilde wel graag)

Nog wel actief: https://xpdite.net/forum/threads/lastavaza-steve-annelies-anna-viktor.14328/ (familie met twee kids, happy in Cairns)
Beetje een buitenbeentje (sorry @FOL, ik bedoel het goed) Geen kids toen maar een interessante heen en weer actie. (nu wel 1 kid)
https://xpdite.net/forum/threads/lastava-fol-omg-rly-rly.11045/ (Koppel dat hierheen gekomen is, terug gekeerd naar NL, en nu toch heel gelukkig weer in Perth is)

Lees lekker weg, het helpt om anderen hun struggles en successes te lezen!

Leuk!! Dankjewel!! Ik ga dit snel lezen! (druk weekend voor de boeg)

 

[Linda82]

Oh ja, en ik vraag me af welk visum ik als 'ega van' zal krijgen...10 jaar geleden heb ik het working holiday visum gehad, waarbij je dus mag werken en welke je 1x In je leven mag aanvragen..ik mag toch aannemen dat er een visum zal volgen waarbij ik toch gewoon een baan zal kunnen zoeken?...13-7 hebben we een dinner (in DL) met de eigenaresse van de fabriek en zullen dit soort vragen uiteraard beantwoord worden, maar dat duurt nog even en het spookt tochook wel door mijn hoofd...

 

[Janneke61]

Oh ja, en ik vraag me af welk visum ik als 'ega van' zal krijgen...10 jaar geleden heb ik het working holiday visum gehad, waarbij je dus mag werken en welke je 1x In je leven mag aanvragen..ik mag toch aannemen dat er een visum zal volgen waarbij ik toch gewoon een baan zal kunnen zoeken?...13-7 hebben we een dinner (in DL) met de eigenaresse van de fabriek en zullen dit soort vragen uiteraard beantwoord worden, maar dat duurt nog even en het spookt tochook wel door mijn hoofd...

Je gaat gewoon mee op het visum van je man met dezelfde voorwaarden, dus je kan gewoon werken. Later zal ik nog wel even een uitgebreid bericht op je eerder bericht posten van achter de computer, want alles is zo herkenbaar! Ik krijg spontaan allerlei flashbacks

 

[afterbang]

Ik zou juist heel graag er een mooie vakantie van willen maken met z'n 4en (hoeft niet persee als we met haar meegaan eind sept.), mijn man ziet hier het nut niet van in, want wij hebben het toch voor het zeggen en zelf hebben we hier ook het geld niet voor (aangezien alles in onze nieuwe tuin is gestoken)...mij lijkt het juist goed een leuke tijd samen te hebben in Australië en hem de omgeving te laten zien..en hem er dus ook wel (tor op zekere hoogte) bij te betrekken...ik heb ook al gedacht om misschien het bedrijf wel te vragen dit te bekostigen, maar ja..aangezien ze mij en mijn man eind sept. ook al meenemen...?...

Of dat het echt nut heeft om de kids mee te nemen of niet weet ik niet zo goed. Wellicht wel, wellicht niet. Maar volgens mij ben jij degene die er het meeste mee in de knoop zit Uiteindelijk gaan de kids jullie volgen, en als jullie hier positief en veerkrachtig in zitten kopiëren ze dat gedrag waarschijnlijk. (Metafoor: Als een kind valt en je besteed er weinig aandacht aan, staan ze op en gaan ze verder. Als je ze verschrikt aankijkt barsten ze in huilen uit. Als je na een migratie hier de eventuele hobbels niet uitvergroot maar positief te lijf gaat, gaat je kind daar waarschijnlijk in mee?)

Kijk even in de andere draadjes die ik gepost heb wat andere families gedaan hebben!

 

[Tim911]

Of dat het echt nut heeft om de kids mee te nemen of niet weet ik niet zo goed. Wellicht wel, wellicht niet. Maar volgens mij ben jij degene die er het meeste mee in de knoop zit Uiteindelijk gaan de kids jullie volgen, en als jullie hier positief en veerkrachtig in zitten kopiëren ze dat gedrag waarschijnlijk. (Metafoor: Als een kind valt en je besteed er weinig aandacht aan, staan ze op en gaan ze verder. Als je ze verschrikt aankijkt barsten ze in huilen uit. Als je na een migratie hier de eventuele hobbels niet uitvergroot maar positief te lijf gaat, gaat je kind daar waarschijnlijk in mee?)

Kijk even in de andere draadjes die ik gepost heb wat andere families gedaan hebben!

Ik ben het hier toch wel heel, heel erg mee eens, ondanks dat ik geen kids heb. Maar kan me voorstellen dat dit de beste manier is.

 

[Janneke61]

Misschien dat het je helpt om te weten, maar jouw verhaal is voor mij zo herkenbaar! Zoals ik al zei, ik krijg er spontane flashbacks van. We waren gelukkig en we gingen er van uit dat we oud zouden worden in ons huis dat we helemaal hadden verbouwd en opgeknapt. Ook wij hadden net de tuin opnieuw aangelegd en voor het eerst in jaren was het dan ook helemaal naar mijn zin. Ik had een leuke baan met hele leuke collega's en goede vooruitzichten. Mijn man was super enthousiast toen hij thuis kwam met het grote nieuws dat hij gevraagd was voor een baan in Sydney en ik was in eerste instantie, net als mijn man, ook enthousiast. Sydney klonk als een droom in mijn oren. Maar daarna kwamen ook de (vele) twijfels en de slapeloze nachten. Wij hadden weinig tijd, het bedrijf wilde eigenlijk dat mijn man zo snel mogelijk zou beginnen, dus heel veel tijd om te beslissen hadden we ook niet. Daarna ging het snel. Van het eerste telefoontje, naar oriënterend gesprek, toezegging en visumaanvraag, duurde het vijf maanden voordat mijn man op zijn eerste werkdag in het vliegtuig stapte op weg naar Australië. Ik bleef achter met de kinderen om wat resterende zaken zoals oa de verkoop van het huis en de voorbereiding van de grote verhuizing af te handelen. Alleen waren onze kinderen 18 en 16, volgens mijn zoon de 'kutste' leeftijd om te emigreren. Ik heb vaak gewenst dat ze nog jonger waren geweest en ik denk ook dat ik hier een van de weinigen ben voor wie de visumaanvraagprocedure wel wat langer had mogen duren Wat heeft voor mij de doorslag gegeven om wel te gaan? Uiteindelijk heb ik er voor gekozen om alle bezwaren van mij af te zetten, me met een open mind in het avontuur te storten en af te gaan op mijn eerste gevoel toen ik het nieuws over die baan en emigratie hoorde. Dat was enthousiasme en het gevoel van een buitenkans. Verder zou ik wel zien wat er op ons pad zou komen.

Ik herken heel goed de emoties en ik weet dat je van het ene uiterste in het uiterste valt. Maar ondanks de chaos in je hoofd helpt het om te proberen het nuchter te zien. Ik kan me voorstellen dat het je moederhart pijn doet als je je zoon ziet op school met al zijn vriendjes. Maar dat deed het bij mij ook toen mijn kinderen voor het eerst op de basisscool moest achterlaten. En dat was gewoon in Nederland. Zo zijn er wel meerdere momenten in je leven dat je even moet slikken als het je kinderen betreft. Wij waren binnen Nederland ook al eerder verhuisd en dat was wat dat betreft niet heel veel anders. De vriendjes gaan over een paar jaar naar een andere school, als ze zelf al niet verhuizen. Mijn zoon had toen hij naar de middelbare school ging (nog in Nederland) een totaal andere vriendenkring dan toen hij op de basisschool zat en met de vriendjes van de basisschool heeft hij behalve op Facebook verder geen contact meer mee. Kijk ook naar het voorbeeld van @SteveSW van wie de zoon zijn juf het meest zou missen. Het is allemaal relatief. Als je kind nu populair is op school, zal hij zich op zijn nieuwe school ook wel redden. Dat gaat sneller dan je denkt.

Wat familie betreft, zul je inderdaad niet meer even op de koffie kunnen bij je moeder. Mijn moeder woonde op twee uur reizen met de trein en ik ging elke twee weken een weekend bij haar op bezoek. Ik had voor haar uitgerekend dat als ik elk jaar drie weken terug naar NL zou gaan om haar te bezoeken ik dan net zoveel reistijd en geld kwijt zou zijn en net zo veel tijd met haar zou doorbrengen als dat ik tot die tijd deed. Bij overlijden of ernstige ongelukken of ziektes ben je met 24 uur weer terug in Nederland. Verder kan je moeder ook altijd een bezoek aan Australië brengen om jullie te bezoeken, zoals ook al door anderen is gezegd. Mijn schoonvader van vierentachtig is in de negen jaar dat we hier wonen al twee keer geweest en nu een derde reis aan het plannen. Andere familie is ook al over geweest en eigenlijk vind ik dat als ze hier zijn, het contact leuker en intensiever is dan de verjaardagsbezoekjes zoals we die in Nederland hadden. Zelf mis ik de familie absoluut niet, af en toe even skypen of videobellen via WhatsApp is genoeg. Of dat voor jou ook geldt, zal je zelf moeten inschatten en moet je je afvragen of je familie (of je baan en collega's) voor jou belangrijk genoeg is om de rest van je leven in Nederland te blijven wonen. Wat collega's en baan betreft, collega's kunnen ook vertrekken en een baan kan ook veranderen door omstandigheden, waardoor hij minder leuk wordt. Onze gezinsband is door de emigratie enorm versterkt. Het was leuk om ook van mijn zoon op een gegeven moment te horen dat hij zich afvroeg of we net zo'n sterke band zouden hebben gehad als we in Nederland waren blijven wonen. Het antwoord is 'Nee, dan was iedereen meer zijn eigen gang gegaan'. Dat gezegd hebbende, is het ook wel heel belangrijk dat je een goed huwelijk hebt (daar ga ik wel even van uit), want je zal meer op elkaar aangewezen zijn, zeker in het begin.

Financiële zaken zou ik niet al te veel laten meewegen in je beslissing. Zo te horen zullen jullie goed rond kunnen komen, maar dat is natuurlijk geen garantie voor geluk. Veel zaken zoals pensioen en gezondheidszorg zijn hier ook prima geregeld en de belasting is lager dan wat je in Nederland betaald. Maar dat compenseert weer hogere verzekeringspremies en eventueel schoolgeld. Levenservaringen die jullie op zullen doen (en met name ook de kinderen) zijn veel belangrijker. Maar dat is ook weer hoe je er zelf in staat. Sta je er positief in, dan is alles een verrijking. Ben je negatief, dan is alles een ergernis. Kortom, je moet open staan voor het avontuur om deze stap te nemen. Het zal jullie een hoop geven, zeker voor de kinderen. Wij vragen ons wel eens tegen af, wat als we het niet hadden gedaan? Dan was ons leven waarschijnlijk nog net zo geweest als negen jaar geleden. Toen waren we ook gelukkig, maar met alle ervaringen en dingen die we nu hebben gedaan is onze wereld veel groter geworden en ons leven veel rijker (in figuurlijke zin). Maar dan spreek ik weer voor mezelf.

Of jullie de kinderen moeten meenemen als jullie op verkenningsreis gaan? NEE! Het is een lange vliegreis en de kinderen zullen moe zijn. De eerste ervaring is denk ik heel belangrijk voor met name je zoon en als het een stressvolle reis wordt, waar jullie jullie aandacht tussen werk en privé moeten verdelen, is de kans groot dat het tegen gaat vallen. Verder denk ik dat het voor jullie tweeën veel en veel rustiger is om de stad te gaan verkennen, sfeer te proeven en alles op je in laten werken zonder de afleiding van de kinderen. Dan kunnen jullie uiteindelijk in alle rust een definitief besluit nemen of jullie wel of niet hier willen wonen. Geniet van al het moois wat Sydney te bieden heeft. Het is een prachtige stad. En een vakantie? Als jullie besluiten om hier heen te komen hebben jullie straks alle tijd voor uitjes en om te genieten van een 'barbie' in het park, van de prachtige natuur in de omgeving en het heerlijke klimaat. Wij waren voor onze emigratie allebei nog nooit in Australië geweest. Een vakantie, als we daar al tijd voor hadden gehad, zagen we ook niet zitten omdat het dagelijks leven hier toch weer heel anders is dan een vakantie (hoewel het vaak wel als vakantie voelde, achteraf )

Voor je zoon is het heel belangrijk hoe je er zelf in staat. Als je zelf gestrest bent, zal hij nog onzekerder worden over de emigratie en als gevolg daarvan weerstand opbouwen. Ben je positief? Dan zal hem dat meer vertrouwen geven. Probeer er niet te veel druk op te leggen of enthousiast te maken (dat werkt niet, wij hebben die fout ook gemaakt). Ontwijk het onderwerp ook niet en bereid hem er beetje bij beetje op voor. Hij zal zijn eigen tijd nodig hebben om aan het idee te wennen. Het zal gemakkelijker gaan na jullie verkenningsreis, dan hebben jullie ook een betere indruk wat hem te wachten staat om hem te kunnen voorbereiden. Beschouw het voor je zoon als een normale verhuizing, alleen naar een ander land.

Als jullie uiteindelijk een keus maken, moet het wel een definitief besluit zijn en moet je er volledig voor gaan. Anders blijf je er nog steeds 'tussen' hangen. Dat scheelt enorm bij het aanpassen en integreren. Toch heeft het voor mij veel geholpen in het begin om voor mezelf in het achterhoofd een termijn stellen van vier jaar. Als we ons dan echt niet gelukkig in Australie zouden voelen, dan zouden we eventueel terug gaan. Zie het niet als 'niet lukken'. Zelfs als jullie ooit besluiten om terug te gaan, neem je met een koffer vol ervaringen en herinneringen mee die je anders nooit op had kunnen doen. Datzelfde zal voor je kinderen gelden.

Vraag je je af hoe het nu met mijn kinderen gaat? Mijn dochter is tandarts in Sydney en is 'living the dream' in North Bondi. Mijn zoon heeft het het moeilijkst gehad, maar hij is nu het meest Australisch van ons (ook wat paspoort betreft). Hij zit in het leger en woont in Townsville. Hij gaat regelmatig terug naar Nederland om zijn oude vriendengroep uit het dorp te bezoeken. Veel van die vrienden zijn hier al op een WHV geweest en dat is altijd heel gezellig (ook voor ons). Negen jaar geleden had iedereen het heel erg met hem te doen dat hij naar Australië moest verhuizen. Nu zijn diezelfde vrienden stinkend jaloers dat hij hier woont. Voor ons heeft alles goed uitgepakt, ondanks dat het ook niet allemaal even gemakkelijk is geweest. Ik heb al vele emigratie verhalen gehoord en gelezen. Veel kinderen zetten in het begin hun hakken in het zand (ongeacht hun leeftijd), maar uiteindelijk heb ik weinig gehoord van kinderen die het hier uiteindelijk echt niet naar hun zin hebben. Als mensen er naar vragen zeg ik altijd dat ik wel eens twijfels heb gehad over onze keuze om naar Australie te verhuizen (zeker in het begin), maar nooit spijt.

Ik hoop dat ik door mijn verhaal te vertellen je een klein beetje verder heb geholpen met het afwegen en het ontwarren van de kluwen. Heel veel succes met alles!

 

[Emulate]

@Janneke61 'kutste' is wel het meest fantastische woord dat ik in jaren heb gelezen. Dat had in mijn arsenaal moeten zitten toen ik zelf 16 was . That said, @Linda82, Janneke's advies en ervaring is wel het meest uitgebalanceerde dat ik ooit heb gehoord.

 

[Janneke61]

@Janneke61 'kutste' is wel het meest fantastische woord dat ik in jaren heb gelezen. Dat had in mijn arsenaal moeten zitten toen ik zelf 16 was .

Haha, het gaf het beste weer hoe hij zich in het begin voelde. Het was een antwoord uit de grond van zijn hart van mijn zoon naar een bezorgde moeder (met ook nog zoveel twijfels) van een zoon van 16 en een meisje van 14 die net waren geëmigreerd, op de vraag hoe hij het vond om te emigreren op die leeftijd. Die zoon vond het in het begin allemaal maar niets hier in Oz. Nu woont en studeert hij in Brisbane, ondanks dat zijn ouders inmiddels zijn verhuisd naar Engeland