Patrice
New Member
Dag iedereen,
Vreselijk blij jullie forum te hebben gevonden en heel wat praktische vragen op één plaats beantwoordt te zien… Na een dag te grasduinen (zit nog met enorm veel vragen en zal hopelijk hier ergens wel antwoorden vinden) toch besloten om me al even voor te stellen:
Ik ben Patrice, Vlaams, 43j, mama van drie kinderen en sinds 15 jaar getrouwd… Een kleine twintig jaar geleden heb ik de kans gekregen om les te geven aan een Noord-Australische universiteit, maar omwille van hier wonende en op leeftijd zijnde familie en ook ‘cold feet’ ( ) nooit de stap gezet. Het zekere voor het onzekere genomen en ‘mooi’ (lees makkelijk) hier gebleven.
Na al die jaren en het steeds hectischer worden van Vlaanderen (kan er nog moeilijk tegen), blijft het knagen... die gemiste of niet genomen kans !
Mijn kinderen zijn ondertussen de luiers al even ontgroeid, ik ben 43j (mijn man ook) en misschien moeten we maar eens wat ERNSTIGER gaan nadenken over de mogelijk om te emigreren. Las ergens dat het nog zoveel moeilijk wordt om 'binnen te raken' eens je de 45 bent gepasseerd.
Wat zijn onze kansen ? Wat zijn de voor- en nadelen ? We hebben beide vast werk hier, een goede baan, onze kinderen gaan hier uiteraard allemaal naar school, we hebben hier ons eigen huis, enz. En toch, en toch, wij stellen ons vaker en vaker de vraag ‘what if’… Wagen we de sprong en hoe diep springen we dan ?
In ieder geval ga ik hier nog even flink doorlezen, maar wilde toch al even dag zeggen.
Groetjes vanuit het Leuvense en uitkijkend naar wederberichtjes...
Vreselijk blij jullie forum te hebben gevonden en heel wat praktische vragen op één plaats beantwoordt te zien… Na een dag te grasduinen (zit nog met enorm veel vragen en zal hopelijk hier ergens wel antwoorden vinden) toch besloten om me al even voor te stellen:
Ik ben Patrice, Vlaams, 43j, mama van drie kinderen en sinds 15 jaar getrouwd… Een kleine twintig jaar geleden heb ik de kans gekregen om les te geven aan een Noord-Australische universiteit, maar omwille van hier wonende en op leeftijd zijnde familie en ook ‘cold feet’ ( ) nooit de stap gezet. Het zekere voor het onzekere genomen en ‘mooi’ (lees makkelijk) hier gebleven.
Na al die jaren en het steeds hectischer worden van Vlaanderen (kan er nog moeilijk tegen), blijft het knagen... die gemiste of niet genomen kans !
Mijn kinderen zijn ondertussen de luiers al even ontgroeid, ik ben 43j (mijn man ook) en misschien moeten we maar eens wat ERNSTIGER gaan nadenken over de mogelijk om te emigreren. Las ergens dat het nog zoveel moeilijk wordt om 'binnen te raken' eens je de 45 bent gepasseerd.
Wat zijn onze kansen ? Wat zijn de voor- en nadelen ? We hebben beide vast werk hier, een goede baan, onze kinderen gaan hier uiteraard allemaal naar school, we hebben hier ons eigen huis, enz. En toch, en toch, wij stellen ons vaker en vaker de vraag ‘what if’… Wagen we de sprong en hoe diep springen we dan ?
In ieder geval ga ik hier nog even flink doorlezen, maar wilde toch al even dag zeggen.
Groetjes vanuit het Leuvense en uitkijkend naar wederberichtjes...