Andy en Marjolein
New Member
Het is over: onze droom is uiteengespat. We zijn afgewezen door de Australische overheid. We krijgen geen visum toegewezen. Onze droom om te emigreren naar Australië kan niet in vervulling gaan!
De eindfase van onze visum aanvraag was begin januari aangebroken. Alles was akkoord behalve de medische keuring van Andy. Tot zover geen probleem. Controle vanwege Andy zijn oogafwijking, was standaardprocedure dachten we. Begin februari kregen we een brief van de Australische overheid met daarin het verzoek om aanvullende informatie te leveren. Ze hadden het standpunt ingenomen dat Andy in aanmerking kwam voor een uitkering in Australië. Wederom gingen we niet van het negatieve uit. Immers Andy kon wel recht hebben, maar we waren geenszins van plan die rechten te innen. We redden ons prima samen. Daarnaast zou Andy zijn rechten op sociale zekerheid vanuit Nederland meenemen en recht op twee uitkeringen heb je toch nergens?
In onze reactie naar de Australische overheid gaven we aan dat er geen risico was voor Australië. We verklaarden geen aanspraak te maken op een Australische uitkering en daarbij gaven we aan dat zijn rechten vanuit Nederland hoger waren dan eventuele rechten in Australië en dat er dus per saldo geen beroep gedaan zou worden op rechten in Australië (in een onderling verdrag tussen Nederland en Australië is geregeld dat uitkeringen onderling uitgewisseld mogen worden en afgetrokken worden van rechten in het andere land).
Vol vertouwen waren we aan het wachten op bericht uit Australië. Dat bericht kwam al zeer snel. Helaas met een negatieve uitslag. De Australische overheid bleef bij zijn standpunt: afwijzing vanwege aanspraak op de sociale zekerheid in Australië. Volgens de regels van de wet is alleen het hebben van rechten al reden voor afwijzing ongeacht of je van plan bent die rechten te innen.
Dat was het dan. Klatsboem: de ballon van onze droom is kapot geprikt. Je zult begrijpen dat we hierdoor verschrikkelijk uit het veld geslagen zijn. Ons hele leven stond het afgelopen jaar in het teken van onze emigratie. Alles was daarop gericht. Banden werden losgesneden. Huis werd verkocht, vaste functie werd omgeruild voor tijdelijk project (wel in vaste dienst bij zelfde werkgever), niet mee te nemen spullen werden weggedaan. Huurhuis werd gezocht en gevonden voor zes maanden. Een deel van onze grote vakantie stond in het teken van settelen in Australië. Voorzichtig werd begonnen met het emotionele proces van afscheid nemen van familie en vrienden. Plannen voor eerste bezoeken werden gemaakt en de omgeving begon met sparen voor vliegtickets.
Op een filosofie cursus heb ik, Marjolein, geleerd dat de verwachting de basis voor een teleurstelling is. In dit geval is het wrange werkelijkheid geworden.
Wat nu? We weten het echt niet. We vergelijken het met een rouwproces. Afscheid nemen van iets wat je dierbaar is doet pijn en vergt tijd. Nieuwe plannen maken helpt daarbij. Alleen moeten we waken dat we geen nieuwe plannen maken op snelle keuzes.
Het is lastig om te accepteren dat we door een externe beslissing alle keuzes van ons leven weer opnieuw moeten maken. Alle afwegingen: zoals wat willen we in ons leven, moeten weer opnieuw gemaakt worden. Het doet pijn om te moeten inzien dat wensen die wij hebben in ons leven niet vervuld kunnen worden.
Het proces van slecht nieuws delen is begonnen. Voorzichtig zijn we gestart met het vertellen van deze afwijzing. Het hardop uitspreken is extra pijnlijk. Het wordt daarmee immers echt waarheid.
Wij gaan de tijd nemen om te bezinnen in ons nieuwe tijdelijke huurhuis (verhuizen onder deze omstandigheden wens ik niemand toe). Bezinnen met vertrouwen. Vertrouwen dat we samen een nieuwe invulling aan ons leven kunnen geven. Daarmee sluiten we niets uit. Een toekomst hier in Nederland of toch in het buitenland…. dat vuurtje voor een buitenland avontuur dooft niet zo makkelijk
Liefs,
Marjolein
De eindfase van onze visum aanvraag was begin januari aangebroken. Alles was akkoord behalve de medische keuring van Andy. Tot zover geen probleem. Controle vanwege Andy zijn oogafwijking, was standaardprocedure dachten we. Begin februari kregen we een brief van de Australische overheid met daarin het verzoek om aanvullende informatie te leveren. Ze hadden het standpunt ingenomen dat Andy in aanmerking kwam voor een uitkering in Australië. Wederom gingen we niet van het negatieve uit. Immers Andy kon wel recht hebben, maar we waren geenszins van plan die rechten te innen. We redden ons prima samen. Daarnaast zou Andy zijn rechten op sociale zekerheid vanuit Nederland meenemen en recht op twee uitkeringen heb je toch nergens?
In onze reactie naar de Australische overheid gaven we aan dat er geen risico was voor Australië. We verklaarden geen aanspraak te maken op een Australische uitkering en daarbij gaven we aan dat zijn rechten vanuit Nederland hoger waren dan eventuele rechten in Australië en dat er dus per saldo geen beroep gedaan zou worden op rechten in Australië (in een onderling verdrag tussen Nederland en Australië is geregeld dat uitkeringen onderling uitgewisseld mogen worden en afgetrokken worden van rechten in het andere land).
Vol vertouwen waren we aan het wachten op bericht uit Australië. Dat bericht kwam al zeer snel. Helaas met een negatieve uitslag. De Australische overheid bleef bij zijn standpunt: afwijzing vanwege aanspraak op de sociale zekerheid in Australië. Volgens de regels van de wet is alleen het hebben van rechten al reden voor afwijzing ongeacht of je van plan bent die rechten te innen.
Dat was het dan. Klatsboem: de ballon van onze droom is kapot geprikt. Je zult begrijpen dat we hierdoor verschrikkelijk uit het veld geslagen zijn. Ons hele leven stond het afgelopen jaar in het teken van onze emigratie. Alles was daarop gericht. Banden werden losgesneden. Huis werd verkocht, vaste functie werd omgeruild voor tijdelijk project (wel in vaste dienst bij zelfde werkgever), niet mee te nemen spullen werden weggedaan. Huurhuis werd gezocht en gevonden voor zes maanden. Een deel van onze grote vakantie stond in het teken van settelen in Australië. Voorzichtig werd begonnen met het emotionele proces van afscheid nemen van familie en vrienden. Plannen voor eerste bezoeken werden gemaakt en de omgeving begon met sparen voor vliegtickets.
Op een filosofie cursus heb ik, Marjolein, geleerd dat de verwachting de basis voor een teleurstelling is. In dit geval is het wrange werkelijkheid geworden.
Wat nu? We weten het echt niet. We vergelijken het met een rouwproces. Afscheid nemen van iets wat je dierbaar is doet pijn en vergt tijd. Nieuwe plannen maken helpt daarbij. Alleen moeten we waken dat we geen nieuwe plannen maken op snelle keuzes.
Het is lastig om te accepteren dat we door een externe beslissing alle keuzes van ons leven weer opnieuw moeten maken. Alle afwegingen: zoals wat willen we in ons leven, moeten weer opnieuw gemaakt worden. Het doet pijn om te moeten inzien dat wensen die wij hebben in ons leven niet vervuld kunnen worden.
Het proces van slecht nieuws delen is begonnen. Voorzichtig zijn we gestart met het vertellen van deze afwijzing. Het hardop uitspreken is extra pijnlijk. Het wordt daarmee immers echt waarheid.
Wij gaan de tijd nemen om te bezinnen in ons nieuwe tijdelijke huurhuis (verhuizen onder deze omstandigheden wens ik niemand toe). Bezinnen met vertrouwen. Vertrouwen dat we samen een nieuwe invulling aan ons leven kunnen geven. Daarmee sluiten we niets uit. Een toekomst hier in Nederland of toch in het buitenland…. dat vuurtje voor een buitenland avontuur dooft niet zo makkelijk
Liefs,
Marjolein
