Hallo Isis, Ebony en allen.
Het was even een verrassing mijn reactie, privé gestuurd naar Ebony, hier te lezen. Geeft niet hoor. Was geen geheim en zodoende staat er een mooier plaatje naast dan mijn gezicht (Alhoewel de tandarts daar hard aan aan het werken is).
Ik wil niet de indruk geven dat ik de expert ben of jullie beslissingen wil beinvloeden. Kan alleen maar schrijven over mijn ervaringen.
En mijn misschien belangrijkste punten waren dat het waarschijnlijk het belangrijkste is dat de kinderen zich op hun gemak voelen en dan beter concentreren op wat er te leren valt.
Dat dat, denk ik, beter werkt als zij vrienden binnen en buiten de school hebben waarmee ze van gedachten kunnen veranderen (Net zoals wij nu doen.) Dat zij zich thuis voelen.
Ik werd de afgelopen paar dagen drie keer gebeld uit Nederland. Waar mijn dochter (22) op vakantie is. Twee tantes (86 en 75) hebben haar voor het eerst ontmoet. Net zoals de anderen waren zij ERG onder de indruk van hoe lief / vriendelijk Johanna is.
Dat heeft Johanna hopelijk mee gekregen van thuis (ons). Maar ik denk dat het feit dat ze op een Montessori School begon dat ook een klein beetje geholpen heeft omdat ze daar vanaf 2 jaar en 9 maanden leerde om met andere leerlingen mee te werken. (Met twee leerkrachten als ouders was en is het ook geen wonder dat zij nogal vaak andere kinderen leidde en nu toch (engelse) ze les geeft in Parijs.
Jammer genoeg kwam het woord: Eliticism te veel naar boven.
Dat de volgende school allebei onze kinderen zo goed paste was nogal geluk hebben. Dat was dus de openbare lagere school. Dichstbij waar wij woonde (Maar er is ook een andere openbare school zelfd afstand. ) Mijn ex ging met allebei de directeuren spreken en heeft de juiste school gekozen voor onze kinderen. Want juist in die jaren waren er op deze grote school veel onderwijzers die toevallig extra goed waren voor wat onze kinderen nodig hadden. En dat heeft volgens mij minder met openbaar of privé te maken en meer met geluk.
Daarna probeerde mijn kinderen allebei een jaar de middelbare school die naast hun basisschool staat. Na een jaar was Johanna veel meer gelukkig op de Macdonald College for the Performing Arts (The HUGGING school genoemd door studenten van andere particulaire scholen.) Twee jaar later zou Martin TOCH naar de plaatselijke school gaan en hij werd ook het leven moelijk gemaakt.
Ook hij is toen naar de Macdonald College gegaan, waar de school VOL zat / zit met kinderen met allerlei talenten en waar er veel minder last is met 'Tall Poppy Syndrome' ( Kan de Nederlandse uitdrukking niet vinden. Iets over boven koren uitsteken of zoiets.)
Martin (20) werkt nu part-time voor die school terwijl hij studeert. (Computers - muziek).
Één van de beste vriendinnen van Johanna is het meisje (vrouw) die naast ons woonde (altijd gebleven). Ook Martin heeft een goede vriend in de buurt. Veel van de vrienden en hun netwoirk hebben zij opgebouwd van uit de Macdonald College.
Ook in dat geval waren onze kinderen daar misschien toevallig student juist in zeer goede jaren toen ook daar toevallig leerkrachten waren die 'klikte'. Die juist talent hadden in wat onze kinderen heel goed konden gebruiken.
(Openbare school, west Pennant Hills)
Ik weet dat ik veel heb herhaalt. Je moet werkelijk, volgens mij, ZELF naar die scholen stappen. Met de directeuren spreken. Rond kijken en VOELEN hoe de sfeer is. Er aan denken dat het veel zal helpen als de kinderen hun vrienden kunnen bereiken. Als je zelf goed met de ouders van die kinderen en de leerkrachten op school om kunt gaan.
Mijn ouders konden in de jaren 50 niets voor mij doen, wat school betreft. Dat hadden zij best gewild. Maar moesten hard werken in fabrieken. Kende niet genoeg engels. Waren daarom te verlegen. Waren niet gewend om met Australische leerkrachten om te gaan. Waren erg trots op wat ik (toch)presteerde. Hadden Nederlandse kennisen (48 jaar later nog).
Mijn verhaal/ervaringen in Australië.
Joop
[/url]
. 
