Hoe reageren je ouder nadat je verteld hebt te gaan emigreren

pieter en simone

pieter en simone

New Member
Wij hebben mijn ouder in februari 2009 verteld dat wij willen gaan emigreren naar Australie wij waren er al langer mee bezig maar wouden eerst zeker weten of het in iedergeval mogelijk was voor ons voordat je je ouders hun wereld op de kop zet.

Nou ik moet zeggen het is niet goed gevallen wij hebben net een dochtertje van 1,5 jaar jong en voor mijn ouders de 1ste kleinkind.
Er werd eerst gezwijgt en later alle nadelen en dingen op genoemt waar zij van dachten dat wij niet aan hadden gedacht maar wij hadden al aardig onze huiswerk gedaan.
Nu beginnen ze iets rustiger te worden maar er zijn van die trickers net als dat bij ons dinsdag het visum eindelijk aangevraagt word en merk je weer dat het zwijgen weer toeslaat.

Ik begrijp dat het moeilijk voor hun moet zijn maar het is ons leven en als ik dat dan zeg dan denk ik wel eens zo van ben ik nou zo egoistisch?

Er zijn vast meer mensen die hier ook mee zitten ik zou graag dat mijn ouders ons zouden kunnen steunen in onze beslissen en trots op ons kunnen zijn ,en nogmaals het is voor hun moeilijk maarja.


Groetjes Simone
 
Hoi Simone,

Vervelend zeg dat ze zo reageren, maar ook wel een beetje begrijpelijk. Zij raken het dierbaarste in hun leven kwijt. Zelf zag ik enorm op tegen het vertellen aan mijn ouders en heb gewacht tot we een positieve skills assessment hadden. Wij nemen 4 kleinkinderen mee naar Australië, en tot overmaat van ramp besloot mijn broer ook vorig jaar om naar Zweden te emigreren. Hij neemt de resterende 3 kleinkinderen mee.
Toch waren mijn ouders opvallend positief. Zelfs nu we deze week meedeelden dat ons huis is verkocht en dat het dus echt gaat gebeuren.
Het kan dus wel op een positieve manier, maar ik weet zelf eerlijk gezegd ook niet of ik zo blij zou zijn als mijn kinderen en kleinkinderen naar de andere kant van de wereld zouden verhuizen.

En mijn vader is lichamelijk ook niet meer in staat om eens te komen kijken.
Is het voor jouw ouders wel een optie om jullie in jullie nieuwe omgeving op te zoeken?

Uiteindelijk hoop je dat je ouders jullie keuze zullen accepteren. Ik help het je hopen. Er zijn meerdere voorbeelden op het forum te vinden van ouders die zich er niet bij neer kunnen leggen...

Helaas geen tips :mellow:

Succes,

Wim.
 
Er zijn al veel posts op dit forum die dergelijke problematiek bespreken. Het blijft keer op keer een pijnlijk punt van de beslissing om te emigreren.

Ik denk dat je het niet moet zien als iets egoistisch van jezelf danwel je ouders. Wat naar mijn idee veelal fout gaat in deze situaties is dat de kinderen automatisch verwachten dat de ouders blij voor je zijn. Meestal zijn ze dat wel, of doen ze het lijken alsof, maar er speelt zich nog veel meer onderhuids af. Waar zij jaren hebben gehoopt op een grotere familie met kleinkinderen ed worden hun dromen in een keer van hun afgenomen. Geen reden voor jou om niet met je plannen door te gaan, maar wel iets om te "managen". Door de houding aan te nemen van "ze moeten blij voor me zijn" en "het is mijn leven" wordt het eenzijdig en raken jullie alleen maar verder van ze verwijdert. Jullie krijgen er iets vcor terug, voor hen is het alleen maar verlies. In plaats van "eisen" wat zij er van zouden moeten vinden kun je beter begrip tonen voor hun verdriet en bespreken wat de mogelijkheden zijn om in kontakt te blijven tegen de tijd dat jullie in Australie zijn; benadrukken dat je hen zal missen maar dat dit iets is wat je werkelijk gelukkig maakt.

Heel veel succes en sterkte ermee.
 
Gelukkig hebben onze beide ouders redelijk positief gereageerd. Deels omdat ze de bui al hadden zien hangen na een aantal vakanties. Maar plaats je zelf eens in hun schoenen en denk eens dat je 20 jaar verder bent en jouw kind met die mededeling aan je tafel komt zitten. Hoe zou jij reageren? Jouw ouders zijn van een generatie dat emigreren nog een zeer definitieve keuze was omdat terug komen veel te duur was en contact onderhouden ook heel moeilijk. Laat ze mee leven met alles, vertel de dingen waar je onzeker over bent geweest en hoe je dat hebt opgelost, vertel inderdaad ook over de mogelijkheden van communicatie. Praat, praat en praat.

Misschien is het wel een idee in Nederland een forumuitje te organiseren voor emigranten en hun ouders. Op die manier kunnen de ouders met andere mensen/ouders praten over hun gevoelens en dat kan soms heel erg helpen.

Sacha
 
Sacha said:
Misschien is het wel een idee in Nederland een forumuitje te organiseren voor emigranten en hun ouders. Op die manier kunnen de ouders met andere mensen/ouders praten over hun gevoelens en dat kan soms heel erg helpen.

Sacha
Click to expand...

Weet je Sacha, dat is een super idee! Ook al begrijpen ouders de beslissing helemaal en zijn er geen problemen, het blijft moeilijk wanneer een kind besluit om te vertrekken.

Mochten mensen hierin geintresseerd zijn, stuur mij dan een berichtje. Bij voldoende berichten/intresse zal ik een topic opstarten en kijken wat ik georganiseerd kan krijgen. Idee?

Groetjes,
Kathren
 
Het is ook niet dat mijn ouders het helemaal niet begrijpen de reactie is denk ik normaal.
Mijn zus heeft 7 jaar in australie gewoond en getrouwd geweest ze is inmiddels gescheiden en kon haar benen niet onder haar gat krijgen (om het zo maar te zeggen)en daardoor weer terug thuis gekomen daardoor denk ik dat mijn ouders het ook niet leuk vinden omdat mijn zus nu ook niet echt gelukkig is ze leeft een beetje in 2 werelden in Nederland maar wil dan weer in Australie zijn en andersom. (erg jammer natuurlijk).

Je kan natuurlijk niet alles plannen maar wij hebben vanuit hier al werk geregeld en onderdak dus goed geregeld zou je zeggen en ja heimwee of iets dergelijke weet je nu toch niet hoe je er mee omgaat "komt tijd komt raad" :wink: .

Dus dat mijn ouders niet staan te trappelen snap ik en ze hadden ook al opgemerkt dat ze graag meer betrokken wouden zijn met onze reis maar als je er over wil praten dan word er snel ergens anders overbegonnen of erg gezwijgt.

Nou het zal wel komen ik verwacht niets van ze en we zien wel weer.
 
Ik denk dat familie achterlaten, en dan vooral ouders, zo ongeveer het moeilijkste is van emigreren. Vooral als je ouders al wat ouder zijn en je niet meer kunt verwachten dat ze je ook eens komen opzoeken. Ik voel me d'er ontzettend schuldig over, en ik heb het nog niet eens gezegd. Ik stel het uit tot we zeker weten dat we een visum krijgen, maar het is een last die met de dag meer gaat wegen. En je kan dan nog zo vaak tegen jezelf zeggen dat het je eigen leven is en dat je ook aan de toekomst van de kinderen wil denken en blabla, maar hoe je het ook draait of keert, je doet hen pijn en daar moet je mee zien te leven. Niet makkelijk. Het zou idd zoveel leuker zijn als ze gewoon even enthousiast konden zijn als wij, maar zoals al gezegd is: zij krijgen er niets voor terug, voor hen is het gewoon verlies.

Het enige dat je kan doen is inderdaad gewoon begrip tonen, praat met ze als zij erover willen praten, maar dring het niet op. En leg heel erg de nadruk op de mogelijkheden van internet. Zorg dat je bij vertrek alles ivm Skype ed geregeld hebt voor hen. Ik ben bvb ook van plan om een blog te beginnen als we vertrekken, zodat ze ons leven een beetje kunnen meevolgen. Toen we 2 jaar geleden 7 weken in Australie waren heb ik mijn moeder elke paar dagen een uitgebreide email gestuurd, en dat vond ze heel leuk dat je op die manier zo makkelijk contact kan houden met iemand aan de andere kant van de wereld. Daar had ze op voorhand niet bij stilgestaan.

Sterkte en heel veel geduld gewenst :up:
Jerden
 
Kathren, ben blij dat jij het idee op pakt. Het is nl. een beetje lastig om een uitje in Nederland te organiseren, terwijl je zelf al in Australie zit. Misschien kan het gecombineerd worden met het uitje dat jullie al hebben staan voor juni.

In ons gev al was het nl. vooral mijn schoonzus die er echt heel veel moeite mee had dat wij zouden gaan vertrekken. We hebben haar toen meegenomen naar een informatie bijeenkomst over emigreren en daar heeft zij dus ook met andere mensen erover kunnen praten en dat heeft haar heel veel geholpen. Ze zag dat andere achterblijvers met het zelfde moeilijke gevoel zaten en de vertrekkers met een heel ander gevoel zaten.
 
Ik vindt het een super idee! :up: Waarom niet! Iedereen is welkom!
Als jullie het er ook mee eens zijn kunnen we het gewoon op 13 Juni blijven houden bij Het Hooihuis in Roosendaal.
Doen we lekker borrellen, en wie blijft plakken kan altijd nog een hpaje eten hier of BBQen.

Echt super leuk, kunnen de thuisblijvers ook eens een praatje maken met lotgenoten!

:smile: Betty
 
Uiteraard is iedereen welkom in juni!

Maar wil de optie om een bijeenkomst speciaal voor achterblijvers en hun vertrekkende open laten. Dus niet alleen voor achterblijvers die er verder 'ok' mee zijn. Met het idee om dit dan meer in centraal Nederland te organiseren. (zodat er hopelijk meer mensen kunnen) Misschien is het mogelijk om een professioneel iemand uit te nodigen die hierin een soort begeleidende rol kan spelen. Zal uiteraard na moeten gaan of bij het laatste mogelijkheden zijn.

Jullie kunnen mij een e-mail sturen mochten jullie hier interesse in hebben.
 
Wat een moeilijk onderwerp is dit toch altijd, ik leef met je mee. Wij zitten eigenlijk in hetzelfde schuitje alleen blijft het nog bij speculeren. Mijn ouders, zussen etc. weten het al en zijn, behalve dat ze het jammer vinden om ons minder te zien, heel enthousiast, kunnen bij wijze van spreken niet wachten om langs te komen. Ook Christoffels zus reageerde goed alhoewel zij het minder begrijpt. Gelukkig is ze wel positief.

De ouders van Christoffel gaan we het direct na onze huidige vakantie in Oz vertellen (we zitten nu in Perth), omdat we vlak voor de vakantie onze positieve skills assessment terug hebben gekregen. Dat hadden we voor onszelf als deadline gezet en nu is het dan zover, brrrrr..... Ik hoop zo dat ze ook het positieve voor ons inzien! Ze zijn al wat ouder en niet volledig gezond, dat maakt het natuurlijk wel wat lastiger maar ik hoop dat ze blij voor ons zijn....

Heel leuk idee om een bijeenkomst met ouders etc te houden, dat kan iedereen erg helpen, kan ik me voorstellen als ik de verhalen lees.

Groet,
Annemarie
 
Hallo Simone,

Wij hebben bewust gewacht tot we de assessment goedgekeurd kregen.Zodat we voor onszelf ook het gevoel kregen dat we serieus kans maakten op een visum.Mijn ouders reageerden vrijwel hetzelfde als bij jullie.Heel moeilijk, je voelt je er bezwaard door en het geeft een naar sfeertje.Beetje een diepvrieseffect .Na verschillende maanden trokken ze een beetje bij en ze willen zeker op de hoogte blijven , maar toch...telkens als we vorderingen maken is de reactie koeltjes.Het is voor hen natuurlijk ook moeilijk, zou niet gewoon zijn als ze er blij mee waren.Het is ook niet niks voor ze.Wij laten ze op hun manier aan het idee wennen, voor mijn ouders heeft het gewoon tijd nodig.We weten toch wel dat ze het ons zeker gunnen, het is gewoon hun eigen proces waar ze nu doorheen moeten.
Het komt vast in orde, succes!


groetjes van Chantal1
 
Kathren said:
Uiteraard is iedereen welkom in juni!

Maar wil de optie om een bijeenkomst speciaal voor achterblijvers en hun vertrekkende open laten. Dus niet alleen voor achterblijvers die er verder 'ok' mee zijn. Met het idee om dit dan meer in centraal Nederland te organiseren. (zodat er hopelijk meer mensen kunnen) Misschien is het mogelijk om een professioneel iemand uit te nodigen die hierin een soort begeleidende rol kan spelen. Zal uiteraard na moeten gaan of bij het laatste mogelijkheden zijn.

Jullie kunnen mij een e-mail sturen mochten jullie hier interesse in hebben.
Click to expand...

Ik denk dat je gelijk hebt Kathren, we houden juni gewoon lekker luchtig om elkaar eens te ontmoeten en dan inderdaad als mensen er behoefte aan hebben een bijeenkomst met eventueel een begeleider op een andere datum te doen.


Smiles, Betty
 
Als jullie nog opzoek gaan naar een eventuele begeleider: drs. Saskia Zimmermann, psychologe
Kijk maar even op haar website. Zij is degene die toen met mijn man en schoonzus heeft gesproken tijdens een bijeenkomst.
 
Heb ook ooit een lezing gehoord waar Saskia Zimmerman bij was, dat was toen een dag georganiseerd van Buysse.
Vond het een hele goede lezing, een aardig vrouwtje die heel goed uitlegd wat het betekend voor achterblijvers maar ook voor de a.s emigranten.
Ik weet nog dat ik toen dacht , als het eenmaal zo ver is wil ik mijn broer en beste vriendin mee nemen naar een lezing van haar, dus ik vind het een heel goed idee.
En beter idd om het apart te houden van 13 juni.
P.s als je ( Kathren ) er echt werk van gaat maken , wil je dan zorgen dat het voor onze vertrek datum is? Want dan zouden we ook graag komen.
 
Aan iedereen die evt geïnteresseerd is.

De intentie van mijn oproep is inderdaad om dit goed op te zetten, zodat de aanwezigen er echt iets aan hebben. Wil inderdaad iemand uitnodigen die ook echt iets kan bijdragen en/of gevoelens en reacties kan verklaren. Mijn idee is ook om hierna ruimte te laten in het programma om er over te kunnen praten, met je eigen familie, lotgenoten of de spreker, waar men maar behoefte aan heeft. Het is dus niet mijn bedoeling om er alleen maar een gezellige kletspraatjes bijeenkomst van te maken.

Mocht men hier behoefte aan hebben, dan kan je mij een pm sturen. Dit zodat het niet uitgebreid voor iedereen zichtbaar hoeft te zijn, mocht je dat niet willen.

Uiteraard is het organiseren hiervan afhankelijk van de hoeveelheid geïnteresseerde personen die zich hiervoor aanmelden.

Groetjes,
Kathren
 
Chantal1 said:
Hallo Simone,

Wij hebben bewust gewacht tot we de assessment goedgekeurd kregen.Zodat we voor onszelf ook het gevoel kregen dat we serieus kans maakten op een visum.Mijn ouders reageerden vrijwel hetzelfde als bij jullie.Heel moeilijk, je voelt je er bezwaard door en het geeft een naar sfeertje.Beetje een diepvrieseffect .Na verschillende maanden trokken ze een beetje bij en ze willen zeker op de hoogte blijven , maar toch...telkens als we vorderingen maken is de reactie koeltjes.Het is voor hen natuurlijk ook moeilijk, zou niet gewoon zijn als ze er blij mee waren.Het is ook niet niks voor ze.Wij laten ze op hun manier aan het idee wennen, voor mijn ouders heeft het gewoon tijd nodig.We weten toch wel dat ze het ons zeker gunnen, het is gewoon hun eigen proces waar ze nu doorheen moeten.
Het komt vast in orde, succes!


groetjes van Chantal1
Click to expand...
Hallo Chantal1

Sorry voor de erg late reactie :oops: op dit moment is het erg druk wij hebben sneller dan verwacht ons visum binnen ( na 2 weken na aanvraag :up: ) nu het huis nog kwijt.
Nu wij het visum hebben wil je ook weg + dat er mensen op ons wachten in Australie ivm werk wij houden nog wel aan dat wij in Augustus kunnen vertrekken wij hebben besloten het huis nog geodkoper op de markt te zetten en nu maar weer afwachten het huis er naast houden werkt voor ons gewoon niet.

Ik heb laatst maar even de stoute schoenen aan getrokken en een gesprek met mijn moeder gehad en heb aangegeven dat wij begrijpen dat zij het moeilijk vinden maar dat wij het moeilijk vinden dat als wij ons geluk met hun willen delen dat er snel overheen word gesproken of gewoon word gezwijgt.
Het was een fijn geprek en ik denk dat wij veel wijzer vanelkaar zijn geworden ze gaf wel aan dat het moeilijk was maar dat ze hopen voor ons dat het allemaal lukt en erg belangrijk natuurlijk dat wij gelukkig worden .

Ik hoop dat alles ook goed komt met jou ouders.
Wanneer hopen jullie te vertrekken?

Groeten Simone
 
sterkte !! dit is een moeilijke tijd

ik denk dat de meeste migranten dit doorgemaakt hebben, praten helpt
uitleggen waarom je zo gepassioneerd bent door australie helpt ook
laat hen zien, horen, waarom dit land je hart heeft gestolen

onze pa was der echt niet goed van maar ik heb recent ne goeie klap gehad over het hoe en waarom
kreeg toch de indruk dat het hij ergens kon begrijpen

maar je blijft hunne kleine he, en ze zullen je altijd missen no matter what
terwijl gij hier (in australie) volle gas aan het geven zijt om je leven op te bouwen
zitten zij met een leegte die niet op te vullen valt
 
hallo allemaal hier

na heeeeeeeel lang te hebben na gedacht over hoe ik het mijn ouder ga vertellen dat ik alleen met de kinderen ga emigreren is die dag toch gekomen het was afgelopen weekend dan zo ver
mijn vader was erg positief maar mijn moeder jeetje wat was dat lastig, die wil het liefts dat ik met de kinderen in nedeland blijf, maar helaas voor haar dat doe ik niet.
nu is mijn vraag wie heeft er ervaring mee dat 1 van je ouders tegen je kinderen gaat zeiken over dat ze beter hier kunnen blijven en en dat oma nu al niet meer kan slapen om dat ze weg gaan (duurt nog een klein jaarje maar goed) hoe kan ik hier het beste mee omgaan zodat het komende jaar toch nog draagzaam is voor mijn kinderen (die liever vandaag nog weg gaan dan volgendjaar) wie heeft er voor mij nog tips of iets mijn moeder wil er totaal niet over praten dus dat houd nu even op voor mij


al vast bedankt groetjes claudia uit vlaardingen Nederland
 
Hoi Claudia,

Ik vind het juist knap dat je het avontuur aan durft , alleen met je kinderen.Op het forum zijn er meer die alleen gaan/ zijn gegaan met hun kind(eren)
Nu heb ik geen kinderen hoor, dus misschien ben ik niet de beste om je tips te geven, maar ik zou denken / zeggen tegen je moeder:
Is het niet van belang dat je doet wat het beste is voor je kinderen? das toch het allerbelangrijkste! En zoals ik het hoor van je, willen ze heel erg graag gaan.
En , geef het wat tijd, je moeder moet er nog wel ff aan wennen. Wie weet ziet ze het iets beter in over een tijdje.
Succes i.i.g :up:
 
You must log in or register to reply here.
Back
Top