chalana
Member
Hou mijn hart vast..
Hoge golven, sterke stroming.
Liefde van mijn leven staat op een rotsblok startklaar met zijn surfboard.
Vind het nog steeds niks.
Tenminste, ik vind het geweldig om te zien als hij er een paar te grazen neemt!
Maar het liefst met rustig weer, als het zonnetje schijnt en de zee goedgezind is.
Nu..Momenteel..Zijn de weersomstandigheden het tegenovergestelde.
De golven zijn ruig, boos lijkt wel.
Maar het maakt hem niks uit..Mijn adrenaline-junkie.
Inmiddels dobbert hij nu in de zee, onder toeziend oog van mij.
In de aankomende uurtjes wordt het even slikken.
Als hij kopje onder gaat, of als er een hoge set golven nadert.
En aangezien bijna alle surfers van deze afstand op elkaar lijken, krijg ik er om de 5 minuten een grijze haar bij. (was dat hem nou wel of was dat hem nou niet?!)
Ik zit nu 3 1/2 week aan de andere kant van de wereld, 3 1/2 week in het land waar heel veel mensen ooit een keer naartoe zouden willen.
Het land van de enge beestjes, het mooie weer en het adembenemende natuurlandschap.
Vijf weken geleden leek het nog zo ver weg!
Dit avontuur, MIJN avontuur!
Stond te trappelen om te gaan.
Had mijn ticket geboekt en eindelijk stond het vast!
Ik ga weer naar AUSTRALIE.
Had er gigantisch veel zin in!
Voelde mijn tenen al door het zand heen woelen, ik kon de zee al ruiken en mijn kaken trokken al samen als ik aan het heerlijke eten dacht.
Waar ik nog niet echt aan dacht was het afscheid van mijn beide ouders, het missen van mijn drie zusjes, het gedag zeggen van mijn familie of het feit dat ik dit zonder mijn vertrouwde vriendinnetjes zou moeten doen.
Dat besef komt altijd te laat.
Dat besef kwam pas echt in het vliegtuig.
Toen ik de lieve kaart las van mijn ene gezin en het boekje zag van mijn andere gezin.
(yep, Ik heb er twee ;-))
Daar zat ik dan, met knikkende knieen te brullen in een zakdoek.
De twijfels gierde door mijn hoofd.
"Deed ik hier wel goed aan?"
"Is dit niet een te grote stap?"
En "wat als?!"
2 1/2 uur later, terwijl ik 11125m boven in de lucht hing en met 970 km per uur richtig Australie scheurde, wist ik het zeker...
DIT IS HET!
Dit wil ik, al sinds ik mij kan herinneren..en ik doe het!
IK LEEF MIJN DROOM!!
Hoeveel mensen kunnen dat?!
Niet veel, kan ik je vertellen.
Ooit zei ik tegen mijn moeder:
"Mam, ik voel me niet thuis.
Nederland is niet mijn land.
Ik weet niet wat wel mijn land is, maar daar kom ik nog wel achter"
Ik was jong.
Begon aan mijn loodzware pubertijd, dus mama maakte zich niet druk.
Jaren later zaten we beide voor de tv en volgde de eerste afleveringen van Mcleod's daughters.
Ik was er aan verknocht, leefde me helemaal in en vergat de wereld om mij heen. (voor 1 dag)
Ik was dan ook door de dolle heen toen de serie op dvd kwam!
Na een aantal afleveringen (en veel herhalingen) was ik eruit.
Ik ga trouwen met een Australier!
Ik kondigde dit meteen aan bij mijn moeder en vader.
Nu was het zoeken naar een geschikte kandidaat op mijn leeftijd (17) best moeilijk.
Dus ging eerst maar voor een baantje rondsnuffelen.
(Je moet ergens beginnen
)
Uren zat ik op het internet, op zoek naar het perfecte werk.
Kwam telkens weer op dezelfde site's..Werken op een ranch, paardrij-tochten of pony-lessen.
Maar overal was ik te jong voor en het besef dat ik nog geen redelijk bedrag op mijn rekening had staan, sloeg ook een beetje in.
(sparen in die tijd was echt niet cool!)
Na een paar maanden had ik mijn droom achter in mijn hoofd gestopt.
Maar wie had OOIT gedacht dat ik op dat moment iemand tegen zou komen die mij mijn droom kon geven..En zoveel meer!
Hier zit ik dan, op het strand, een aantal jaren later.
Te kijken naar iemand die me gelukkig maakt, me de kans geeft om meer van de wereld te zien en me onbewust leert om op mijn eigen benen te staan.
Ik geniet..Met volle teugen.
Ik hou van dit land, Nu al!
Voor mijn gevoel heb ik reuze sprongen gemaakt.
In 3 1/2 week woon ik weer op mezelf, een ander land met een andere baan.
Nieuwe mensen om me heen EN een andere taal.
Ik mis Nederland niet.
Wat ik wel mis, zijn de mensen die daar verblijven.
En met vlagen mis ik ze verschrikkelijk!
Maar alleen voel ik me niet, ik weet dat ze achter me staan, van me houden en gek op mij zijn.
Ze hebben een stukje van zichzelf aan mij meegegeven hiernaartoe.
En dat koester ik.
Hij is klaar met surfen.
En loopt, gelukkig, weer ongedeerd het water uit!
En ik ben, ondanks een paar donkere wolken, toch weer een beetje bruiner dan gisteren
Het zal je maar gebeuren...GRENZELOOS VERLIEFD!
Hoge golven, sterke stroming.
Liefde van mijn leven staat op een rotsblok startklaar met zijn surfboard.
Vind het nog steeds niks.
Tenminste, ik vind het geweldig om te zien als hij er een paar te grazen neemt!
Maar het liefst met rustig weer, als het zonnetje schijnt en de zee goedgezind is.
Nu..Momenteel..Zijn de weersomstandigheden het tegenovergestelde.
De golven zijn ruig, boos lijkt wel.
Maar het maakt hem niks uit..Mijn adrenaline-junkie.
Inmiddels dobbert hij nu in de zee, onder toeziend oog van mij.
In de aankomende uurtjes wordt het even slikken.
Als hij kopje onder gaat, of als er een hoge set golven nadert.
En aangezien bijna alle surfers van deze afstand op elkaar lijken, krijg ik er om de 5 minuten een grijze haar bij. (was dat hem nou wel of was dat hem nou niet?!)
Ik zit nu 3 1/2 week aan de andere kant van de wereld, 3 1/2 week in het land waar heel veel mensen ooit een keer naartoe zouden willen.
Het land van de enge beestjes, het mooie weer en het adembenemende natuurlandschap.
Vijf weken geleden leek het nog zo ver weg!
Dit avontuur, MIJN avontuur!
Stond te trappelen om te gaan.
Had mijn ticket geboekt en eindelijk stond het vast!
Ik ga weer naar AUSTRALIE.
Had er gigantisch veel zin in!
Voelde mijn tenen al door het zand heen woelen, ik kon de zee al ruiken en mijn kaken trokken al samen als ik aan het heerlijke eten dacht.
Waar ik nog niet echt aan dacht was het afscheid van mijn beide ouders, het missen van mijn drie zusjes, het gedag zeggen van mijn familie of het feit dat ik dit zonder mijn vertrouwde vriendinnetjes zou moeten doen.
Dat besef komt altijd te laat.
Dat besef kwam pas echt in het vliegtuig.
Toen ik de lieve kaart las van mijn ene gezin en het boekje zag van mijn andere gezin.
(yep, Ik heb er twee ;-))
Daar zat ik dan, met knikkende knieen te brullen in een zakdoek.
De twijfels gierde door mijn hoofd.
"Deed ik hier wel goed aan?"
"Is dit niet een te grote stap?"
En "wat als?!"
2 1/2 uur later, terwijl ik 11125m boven in de lucht hing en met 970 km per uur richtig Australie scheurde, wist ik het zeker...
DIT IS HET!
Dit wil ik, al sinds ik mij kan herinneren..en ik doe het!
IK LEEF MIJN DROOM!!
Hoeveel mensen kunnen dat?!
Niet veel, kan ik je vertellen.
Ooit zei ik tegen mijn moeder:
"Mam, ik voel me niet thuis.
Nederland is niet mijn land.
Ik weet niet wat wel mijn land is, maar daar kom ik nog wel achter"
Ik was jong.
Begon aan mijn loodzware pubertijd, dus mama maakte zich niet druk.
Jaren later zaten we beide voor de tv en volgde de eerste afleveringen van Mcleod's daughters.
Ik was er aan verknocht, leefde me helemaal in en vergat de wereld om mij heen. (voor 1 dag)
Ik was dan ook door de dolle heen toen de serie op dvd kwam!
Na een aantal afleveringen (en veel herhalingen) was ik eruit.
Ik ga trouwen met een Australier!
Ik kondigde dit meteen aan bij mijn moeder en vader.
Nu was het zoeken naar een geschikte kandidaat op mijn leeftijd (17) best moeilijk.
Dus ging eerst maar voor een baantje rondsnuffelen.
(Je moet ergens beginnen
)Uren zat ik op het internet, op zoek naar het perfecte werk.
Kwam telkens weer op dezelfde site's..Werken op een ranch, paardrij-tochten of pony-lessen.
Maar overal was ik te jong voor en het besef dat ik nog geen redelijk bedrag op mijn rekening had staan, sloeg ook een beetje in.
(sparen in die tijd was echt niet cool!)
Na een paar maanden had ik mijn droom achter in mijn hoofd gestopt.
Maar wie had OOIT gedacht dat ik op dat moment iemand tegen zou komen die mij mijn droom kon geven..En zoveel meer!
Hier zit ik dan, op het strand, een aantal jaren later.
Te kijken naar iemand die me gelukkig maakt, me de kans geeft om meer van de wereld te zien en me onbewust leert om op mijn eigen benen te staan.
Ik geniet..Met volle teugen.
Ik hou van dit land, Nu al!
Voor mijn gevoel heb ik reuze sprongen gemaakt.
In 3 1/2 week woon ik weer op mezelf, een ander land met een andere baan.
Nieuwe mensen om me heen EN een andere taal.
Ik mis Nederland niet.
Wat ik wel mis, zijn de mensen die daar verblijven.
En met vlagen mis ik ze verschrikkelijk!
Maar alleen voel ik me niet, ik weet dat ze achter me staan, van me houden en gek op mij zijn.
Ze hebben een stukje van zichzelf aan mij meegegeven hiernaartoe.
En dat koester ik.
Hij is klaar met surfen.
En loopt, gelukkig, weer ongedeerd het water uit!
En ik ben, ondanks een paar donkere wolken, toch weer een beetje bruiner dan gisteren
Het zal je maar gebeuren...GRENZELOOS VERLIEFD!
