Kinderen achterlaten in NL....

Annemarie

Annemarie

XPdite Sponsor
Hi, zoals jullie in andere posts kunnen zien, willen wij over zo'n 2,5 jaar naar Australië emigreren. Iedereen heeft wel een reden waarom de gedachte daaraan dubbel is (huisdieren achterlaten, geliefde paarden, zieke ouders etc.). Bij ons speelt daarnaast het feit dat mijn man 8 jaar geleden gescheiden is en uit dat huwelijk 3 kids heeft die bij hun moeder wonen. Zij zijn nu 9, 13 en 15 jaar (alledrie jongens). Wij zien ze in principe om het weekend maar het contact tussen de exen is erg slecht dus nu zien we ze al een paar maanden niet. Dat komt wel weer op gang (gaan we vanuit).....

De reden voor het feit dat we nog 2,5 jaar willen wachten om te emigreren (als het visum lukt natuurlijk) is dat de oudste dan van school af is (18 jaar) en de andere 2 ook groot genoeg zijn om met hun broer in het vliegtuig te stappen om bijvoorbeeld de grote vakantie bij ons door te brengen.

Wel blijft het voor mijn man een heel dubbel gevoel. Hij wil dolgraag naar Australië, net als ik overigens, maar het blijft lastig. Is er iemand die dit al heeft meegemaakt of voor zo'n zelfde keuze staat? Graag zouden we wat ervaringen horen als die er zijn.

Dank alvast voor jullie hulp!
Annemarie
 
Hallo,
Wat een moeilijke situatie,
Famillie achterlaten is altijd moeilijk maar je kinderen achterlaten is denk ik het moeilijkste wat er is.
Wij zijn een paar jaar geleden al bezig geweest met emigreren maar hebben het toen niet gedaan omdat ik mijn ouders en zus niet achter kon laten,
We gaan nu wel omdat mijn ouders en zus ook gaan ! Jippie , kan niet beter !
Maar ik heb gelukkig geen ervaring met kinderen achter laten, ik weet natuurlijk ook niet wat jullie band met de kinderen is...misschien vinden ze na een vakantie in het land down under het er ook wel zo "vet" (of is het nu al wat anders) dat ze in Australie bij jullie komen wonen !
Succes !
Groetjes Annemiek
 
Over het algemeen ga je emigrereen (of verhuizen naar een ander land) omdat je jouw toekomst voornamelijk voor je kinderen wilt verbeteren, dat is tenminste een van de belangrijkste uitgangspunten.
Echter als je je kinderen (eerste of tweede huwelijk) achterlaat en je emigreert alleen met zijn tweetjes (man/vrouw) dan denk ik dat je om andere redenen gaat verkassen.
Ieder zijn/haar eigen kijk op deze situatie, maar ik begrijp het dus ff niet.....
Jan
 
Beste Annemarie

Ik begrijp uw man zijn situatie heel goed.
Ik zelf heb ook twee kinderen uit een eerder huwelijk maar heb toch de stap gezet om te kijken of het mogelijk is om naar Australië te emigreren. De kids hebben wij nu ook om het weekend en het kan ook wel eens gebeuren, net zoals bij jullie, dat ze geen zin hebben. Ze willen steeds meer hun eigen gang gaan. Denk wel dat ze later regelmatig over gaan komen. De kinderen uit mijn eerste huwelijk zal ik zeer zeker gaan missen, zou heel erg zijn als dat niet het geval zou zijn, toch??? Dit heb ik natuurlijk ook goed overwogen en heb toch besloten om toch voor onze droom te gaan.
Blijft altijd heel moeilijk maar ik begrijp jullie vraag goed.

Succes met alles.

Greetings Helmut
 
Jan H. said:
Over het algemeen ga je emigrereen (of verhuizen naar een ander land) omdat je jouw toekomst voornamelijk voor je kinderen wilt verbeteren, dat is tenminste een van de belangrijkste uitgangspunten.
Echter als je je kinderen (eerste of tweede huwelijk) achterlaat en je emigreert alleen met zijn tweetjes (man/vrouw) dan denk ik dat je om andere redenen gaat verkassen.
Ieder zijn/haar eigen kijk op deze situatie, maar ik begrijp het dus ff niet.....
Jan
Click to expand...
Jan, ik denk dat ieder z'n eigen redenen heeft om te emigreren. Inderdaad zou het voor de kinderen super zijn net als het super zou zijn als we ze vaker zouden zien. Aan de andere kant gaat het er bij kinderen uiteindelijk om dat het gelukkige zelfstandige volwassenen worden. Ze zijn niet klein meer. Hun moeder laat ze bij wijze van spreken niet eens buiten spelen, 'uit het zicht is namelijk eng'. Wij proberen ze andere manieren te laten zien en uiteindelijk zullen ze zelf keuzes maken. Wij willen naar Australië verhuizen omdat we verliefd zijn op het land en ervan overtuigd zijn dat we daar nog gelukkiger kunnen zijn dan hier. Ik denk dus dat jouw algemene stelling wel gedeeltelijk opgaat maar dat het toch vaak om je eigen geluk gaat (waarbij je ervan overtuigd bent dat het ook voor degenen die met je meegaan een goede stap is).
Ik begrijp dat jullie de stap hebben gezet voor de kinderen?
Groet,
Annemarie
 
helmut said:
Beste Annemarie

Ik begrijp uw man zijn situatie heel goed.
Ik zelf heb ook twee kinderen uit een eerder huwelijk maar heb toch de stap gezet om te kijken of het mogelijk is om naar Australië te emigreren. De kids hebben wij nu ook om het weekend en het kan ook wel eens gebeuren, net zoals bij jullie, dat ze geen zin hebben. Ze willen steeds meer hun eigen gang gaan. Denk wel dat ze later regelmatig over gaan komen. De kinderen uit mijn eerste huwelijk zal ik zeer zeker gaan missen, zou heel erg zijn als dat niet het geval zou zijn, toch??? Dit heb ik natuurlijk ook goed overwogen en heb toch besloten om toch voor onze droom te gaan.
Blijft altijd heel moeilijk maar ik begrijp jullie vraag goed.

Succes met alles.

Greetings Helmut
Click to expand...
Hi Helmut,
Dank voor jouw reactie, altijd fijn om te lezen dat je niet alleen staat in deze lastige keuzes. Grappig, wij zijn er ergens ook wel van overtuigd dat ze langskomen en we hopen zelfs dat er een misschien we een jaartje wil komen studeren.... Afijn, goed om te blijven dromen....

Jullie ook heel veel succes met alles!
Annemarie
 
Nora said:
Hallo,
Wat een moeilijke situatie,
Famillie achterlaten is altijd moeilijk maar je kinderen achterlaten is denk ik het moeilijkste wat er is.
Wij zijn een paar jaar geleden al bezig geweest met emigreren maar hebben het toen niet gedaan omdat ik mijn ouders en zus niet achter kon laten,
We gaan nu wel omdat mijn ouders en zus ook gaan ! Jippie , kan niet beter !
Maar ik heb gelukkig geen ervaring met kinderen achter laten, ik weet natuurlijk ook niet wat jullie band met de kinderen is...misschien vinden ze na een vakantie in het land down under het er ook wel zo "vet" (of is het nu al wat anders) dat ze in Australie bij jullie komen wonen !
Succes !
Groetjes Annemiek
Click to expand...
Hi Annemiek, wat hebben jullie het goed voor elkaar gekregen zo! En ja, we hopen inderdaad dat de kinderen uiteindelijk kiezen een tijdje in Australië te komen, bijvoorbeeld om te studeren. In ieder geval proberen we ze ook mee te geven dat ze eigen keuzes in het leven kunnen maken, los van wat mama wil bijvoorbeeld.
Heel veel succes en plezier met de verdere plannen!
Annemarie
 
Chris-Anne,
Uiteraard kan ik het niet per geval beoordelen, daarom sprak ik er over "in het algemeen".
Het is een moeilijke beslissing voor je, dat kan ik best begrijpen. Het beste er mee.

Nee, ik ben niet om de kinderen gegaan, want ik werd uitgezonden door mijn bedrijf (gezin dus mee) voor een 3 jaar contract, maar ben dus blijven hangen.....ben dus niet ge emigreerd, edoch verhuisd.
Heb wel het bedrijf in OZ en NZ opgezet in alle grote steden, land gekocht, gebouwen neergezet, personeel aangetrokken, etc., dus had wel wat meer jaren nodig voor dat proces dan de oorspronkelijke geplande 3 jaar.

Groets
Jan
 
Hi Jan,

Dat is inderdaad ook een manier om naar Down Under te gaan, er blijken toch een hoop meer redenen te zijn dan ik zo even kan bedenken.
Zijn jullie van plan er voor altijd te blijven of willen jullie toch weer terug naar NL? En uit nieuwsgierigheid: wat voor bedrijf heb je daar opgezet en uitgebreid?

Groet,
Annemarie
 
Chris-Anne,
We blijven in OZ, gaan wel zeer regelmatig naar NL.
Ik stuur je een PM betreffende de andere materie.
Groets
Jan
 
Heb zelf geen kinderen, dus kan mezelf ook niet voorstellen hoe dat moet voelen.

Zoals volgens mij voor de meeste hier duidelijk :wink: is heb ik 2 paarden. (Nu weet ik echt wel dat het niet te vergelijken is hoor :wink: ). Omdat ik geen kinderen heb breng ik veel tijd bij mijn jongens door. Ik heb met beiden veel meegemaakt en gedeeld. Niet alleen honden komen je troosten wanneer het even niet goed met je gaat. Door hun heb ik zo ongelooflijk veel over mezelf geleerd. Nu ik een andere thuis voor ze aan het zoeken ben, merk ik dat ik heel beschermend ben naar hun toe. Het gaat ook heel moeilijk zijn om ze los te laten. Ik zie er ook als een berg tegenop. Maar dit hoort er bij, want ik weet dat ik hier niet compleet gelukkig ben en ik weet dat zij dit voelen. Mijn paarden spiegelen mij. Dus wie doe ik er een plezier mee om hier te blijven? Ja m'n zus en vrienden, maar mezelf niet. :lol:

Omdat ik zelf verantwoordelijk ben over wat voor een inhoud ik mijn leven geef weet ik dat ik deze stap moet maken.
 
Hi Kathren,

Ik had inderdaad gelezen over jouw paarden, heftig hoor! Misschien is dat niet te vergelijken met kids maar ik merk zelf dat ik het ook heel lastig vind met mijn katten. Deze zijn nu 5,5 jaar en kunnen voorlopig nog wel even mee, we twijfelen erg of we ze meenemen. Ik zou dat heel graag doen maar heb geen idee hoe stressvol dat is voor ze, zo'n 24 uur in een vliegtuig in het ruim en daarna nog een maand in quarantaine. Gelukkig hebben we nog even om daarover na te denken.
Kunnen jouw paarden niet mee?
Groet,
Annemarie
 
Wij kennen dat gevoel dus wel. Mijn man heeft zijn zoontje nu 12 dus ook moeten achterlaten en ik heb dochter uit eerdere relatie hierheen meegenomen.
Ook mijn man heeft niet zo'n goeie relatie met ex en heeft zijn zoontje maanden niet gezien toen we nog in Nederland woonden. Je leeft maar 1 keer en je kan wachten om te gaan maar je wordt er helaas niet jonger op. Mijn man heeft dan wel de Australische nationaliteit en ik niet en aangezien de leeftijds grens parten speelde hebben wij dus besloten om toch te gaan ondanks de situatie van de kinderen. Het gemis is groot maar ja Zoon wordt ook ouder en hopelijk komt ie een keer voor een vakantie of studie.
Het geluk is nu dat mijn man voor een klus is in Londen en dus een weekend naar Nederland kan gaan en na bijna 2 jaar lekker met zijn zoon even op stap kan.
Heel veel sterkte met jullie beslissing.
Groetjes
Moon
 
Goh... wij hebben twee jonge zoontjes die gewoon meegaan en ik kan me niet voorstellen hoe moeilijk jullie situatie moet zijn, en van iedereen die kinderen moet achterlaten. Ik kan niks nuttigs toevoegen maar wil alleen even zeggen: Veel sterkte!
 
Hoi,
tja...bij ons is het alweer een beetje anders. Mijn vriend heeft tijdens zijn vorige relatie haar kind erkent( hij is dus niet de biologische vader)echter toen hun relatie over was stond zij al snel geen contact toe, hij is immers de vader niet!!Wel mocht hij alle financiële verplichtingen voldoen.Hij heeft dus ook geen ouderlijk gezag en je kunt wel 10 rechterlijke uitspraken hebben als de moeder niet wilt ziet hij het kind niet. Hij heeft zich er bij neergelegd.
Maar nu las ik op de site van het DIAC dat ook een kind dat niet meegaat naar OZ een medical dient te ondergaan..tja...dat gaat ons dus niet lukken. Iemand enige ervaring hiermee?

Greetz, Mien
 
mien said:
Maar nu las ik op de site van het DIAC dat ook een kind dat niet meegaat naar OZ een medical dient te ondergaan..tja...dat gaat ons dus niet lukken. Iemand enige ervaring hiermee?

Greetz, Mien
Click to expand...
Hi Mien, lastige situatie, ook voor jullie.
En wat betreft het kind wat niet meegaat: nee hoor, die hoeft geen medicals te doen, je hoeft hem/haar ook niet op te geven op je formulier. Het is verwarrend omdat er staat dat je iedereen moet invullen die 'van jou afhankelijk is' maar daaronder valt niet puur financiële verplichting voor een kind dat bij de andere ouder woont, die heeft dan namelijk die verantwoordelijkheid.

Wij hebben dat net bij de hand gehad omdat, zoals je kunt lezen, Christoffels kids bij zijn ex achterblijven, wij betalen een hoop alimentatie dus waren ook even in verwarring.

Succes!
Annemarie
 
Hallo Annemarie, 

Wat fijn om te horen dat er meer mensen zijn die overwegen zo'n beslissing te nemen en dat ik dus niet de enige ben die zo'n moeilijke beslissing heeft overwogen en uiteindelijk genomen. Ik heb deze post gevonden toen ik aan het googlen was op "kinderen achterlaten in NL" . Op zichzelf geeft deze woordkeus al het schuldgevoel weer wat iedere ouder bij het nemen van zo'n beslissing parten gaat spelen. Mijn situatie is anders dan die van jou/jullie. Ik ben moeder. Ik heb een dochter (21 jaar) en een zoon (11 jaar) en een kleinzoon van 1 jaar in de veilige liefdevolle vertrouwde omgeving en zorg van expartner en familie in Nederland gelaten. Als moeder word je helaas op een dergelijke keuze harder veroordeeld dan een vader. En dat maakt dat het gevoel en begrip van de kinderen in Nederland soms weer even op het juiste niveau moet worden gebracht dmv van open en eerlijke communicatie. Zowel voor als na het vertrek. Ook met de ex partner. Als de expartner namelijk begrip op kan brengen voor de keuze om te emigreren, dan is het voor de kinderen veel makkelijker te dragen. 

Zelf heb ik ervaren dat mijn dochter er meer moeite mee heeft dan mijn zoon. Mijn zoon ziet er naar uit om in de vakanties hier heen te komen en neemt volop genoegen met de dagelijkse skype sessies, mailtjes en wekelijkse telefoongesprekken. Natuurlijk mist hij me, maar toen ik nog in Nederland woonde was ik vanwege mijn werk ook regelmatig afwezig. Mijn ex en ik hebben co ouderschap en mijn zoon is voor en na school bij mijn moeder. Voor hem is er niet zo veel veranderd dan alleen de afstand en mijn fysieke aanwezigheid wanneer hij de behoefte voelt om me vast te houden en te ruiken. Mijn dochter echter reageert primair op het gemis van die behoeften. Soms voel ik me egoistisch dat ik deze beslissing aan mijn kinderen heb opgelegd. Maar aan de andere kant ben ik er van overtuigd dat het de juiste is geweest. Ook voor mijn kinderen. Zij hebben twee ouders die veel van hen houden en elkaar ook niet belemmeren in het leven van hun eigen leven. Los van elkaar, met ieder hun eigen partner en recht op zelfbeschikking. Ik denk dat dat hetgene is wat kinderen voor hun eigen toekomst belangrijk vinden. Autonomie, vrijheid hun leven te leiden zoals zij dat wensen en zelfbeschikking. Dat ik als ouder dat voorbeeld geef en daarmee ook voor hen hun grenzen en wereldbeeld verruim, en zelfs voor hen mogelijkheden heb gecreeerd om, als zij dat wensen in een ander land te gaan studeren, wonen, leven of werken, maakt het ook voor mij en mijn partner iets dragelijker.

Groet, en heel veel succes.
 
Hoi 'Unwary', wat een herkenbaar verhaal. En iemand veroordelen is altijd heel makkelijk, proberen iemands anders keuzes te begrijpen is veel moeilijker en daarom oordelen mensen maar liever... Met andere woorden: jouw/jullie keus moet goed zijn en voelen voor jullie, niet voor de rest van de wereld!

Jouw paragraaf over hoe goed het ook voor de kinderen kan zijn, om te zien dat je zelf keuzen kunt maken in het leven, dat vele mogelijkheden openstaan (i.p.v. de beperkte bekende keuzes uit het kleine veilige wereldje) etc. is iets wat voor ons zeker ook helpt om het dragelijker te maken.
Overigens, en dat zal jouw partner ook wel hebben, ik heb Christoffel altijd zelf de keus gelaten om te gaan emigreren. Ik heb geen kids hier dus voor mij is de stap veel makkelijker te zetten. Hij moet er 100% achterstaan anders zal hij alleen maar ongelukkiger worden. Dat heb ik lang ook moeilijk gevonden omdat ik dus absoluut niet wilde pushen maar wel heel enthousiast was toen hij het voorstelde....

Waar zijn jullie naartoe gegaan?

Overigens verwachten we van de jongens van Christoffel ongeveer dezelfde reactie als van jouw zoon. Ze wonen al 8 jaar bij hun moeder (en stiefvader), zijn zo nu en dan een weekend hier en er zal dus niet veel in hun dagelijkse leven veranderen.

Veel succes en geluk!
Annemarie
 
Hee ChrisAnne,

Bedankt voor je info...toch een geruststelling. We hebben volgende week(weer) een afspraak met de advocaat om het toch allemaal zo netjes mogelijk te regelen.

Greetz, Mien
 
Zelf moet ik er niet aan denken, maar ik vind het erg dapper dat jullie deze stap maken.
Jullie leven op een manier waarop je de best mogelijke persoon voor jezelf en je omgeving kan zijn.
En ja, soms is dat in een ander land.
De kinderen hebben meer aan een blije ouder in Australië dan een ongelukkige ouder in Nederland.
Ooit heeft iemand tegen mij gezegd: Het belangrijkste wat je voor kind kan doen is goed voor zijn ouder(s) zorgen. :wink:
En die persoon had daar zo gelijk in!

Wel vraag ik me stiekem af wat het dan is dat jullie daar gelukkiger maakt, maar ik denk dat ik dat wel kan raden.
We hebben zelf die gevoelens en kriebels ook. ;-)
 
You must log in or register to reply here.
Back
Top