Kinderen achterlaten in NL....

[Annemarie]

Ja, ik denk dat (bijna) iedereen die gevoelens om te emigreren wel kent, met of zonder kinderen....

En weet je, waarschijnlijk hadden wij 5 jaar geleden ook gezegd dat we ons zoiets nooit zouden kunnen voorstellen. Je weet pas werkelijk hoe je in een bepaalde situatie reageert zodra je er in zit, dat is het rare.
Dit weekend horen de kids bij ons te zijn, woensdag gaf de oudste nog aan dat hij wel zou komen en gisteren kwam er een sms-je dat hij 'op de camping moest helpen' bij zijn moeder en stiefvader.. :-( . Dit is jammer genoeg geen uitzondering en dat is zowel voor ons (altijd maar wachten en hopen) als voor de kinderen (steeds weer smoezen verzinnen, jezelf afvragen wat je nu weer moet doen en vertellen) behalve heel moeilijk ook een soort opluchting als we iedereen daarvan 'bevrijden'. Klinkt gek hè?! Jammer genoeg is het wel realiteit.

En we houden ons altijd maar vast aan het feit dat de meeste kinderen op latere leeftijd wel keuzes kunnen maken en herkenning ervaren. Ik heb zelf mijn biologische vader pas leren kennen toen ik 34 was (nooit geweten overigens dat er zoiemand rondliep, dacht dat mijn vader ook mijn biologische vader was). Het rare is dat we sindsdiend contact hebben en dat ik veel meer op hem blijk te lijken dan de 2 dochters die hij zelf heeft opgevoed!

Groet,
Annemarie

 

[mariadannen]

Hallo Annemarie,

Wat fijn om te horen dat er meer mensen zijn die overwegen zo'n beslissing te nemen en dat ik dus niet de enige ben die zo'n moeilijke beslissing heeft overwogen en uiteindelijk genomen. Ik heb deze post gevonden toen ik aan het googlen was op "kinderen achterlaten in NL" .

Hoi unwary en Annemarie

Ook ik vond deze post toen ik aan het zoeken was op google " kinderen achterlaten in NL".
Ik ben sins december 2009, naar Amerika verhuist.
Mijn man is Amerikaan, ik heb twee kinderen in NL van 16 en bijna 18 jaar die bij mijn moeder wonen op dit moment.
Mijn schuldgevoel is gewoon erg groot en ik mis mijn kinderen vreselijk, maar mijn man kan niet naar NL verhuisen.
Natuurlijk komen mijn kinderen in vakanties beide hebben ze gekozen om in NL te blijven vanwege school en natuurlijk vrienden
toch hoop ik dat ze deze zomervakantie een idee kunnen krijgen van dit land en misschien in de toekomst hierheen willen komen.
Die keuze laat ik aan hun.
Onze skype staat hier altijd aan dus er is veel contact gelukkig en we praten erg veel natuurlijk is het niet hetzelfde als een echte knuffel maar het help.
Ik krijg heel erg veel negatieve reacties en dat doet ontzettend veel pijn, want zeker ik hou van mijn kinderen. Ik heb ze niet in de steek gelaten als ze hierheen willen dan kan dat onmiddelijk.
Als ik niet was verhuist had ik op een niet normale manier doorgeleeft, contact via de computer en met een beetje geluk mijn man 2 keer per jaar zien was ook geen leven.
Toen ik het voorlegde aan de kinderen dat ik naar Amerika zou gaan vonden zij beide dat ik gewoon moest gaan (natuurlijk vonden ze het niet leuk),
maar ook zagen ze dat het mogelijkheden met zich mee bracht zeker mijn jongste zoon wil graag en kijkje nemen hier om te studeren en daar hoop ik dan ook op.
In ieder geval ik zeg niet dat het makelijk is het is maar ik ging mijn droom achterna en ben wel zeer gelukkig met mijn man.

 

[Annemarie]

Goh Maria, wat een heftig verhaal ook, zeker heel herkenbaar. En in ieder geval heel fijn dat je kinderen jou het leven daar wel gunnen. Het grappige is dat mijn man zijn 2 oudste kinderen (15 en 14 jaar) vorige week verteld heeft dat we gaan en hun reactie vooral was: pap, als het jou gelukkig maakt, moet je het zeker doen.

Het enige wat ik mee kan geven dat het om jou, je kinderen, je man en je familie gaat, hoe anderen erover denken of oordelen, daar gaat het niet om. Het is jouw leven, je maakt keuzes die vaak heel moeilijk zijn maar je maakt ze niet lichtzinnig. Verder communiceer je blijkbaar heel veel met je kinderen, ze voelen zich in ieder geval zeker geliefd.

Je geeft ze in ieder geval ook mee dat iedereen keuzes heeft in het leven en dat het uiteindelijk gaat om dat wat je op een bepaald moment het beste acht, voor jezelf en de mensen om je heen. Het zou inderdaad super zijn als je zoon komt studeren, stiekem hopen wij daar ook een beetje op voor later. Niet alleen om hem dan te zien maar vooral ook om voor hen een eenvoudigere mogelijkheid te creeren om in het buitenland te studeren. Dat is geen doel op zich maar wel een van de dingen die je wel nog kunt bieden.

Heel veel succes met alles en natuurlijk veel geluk!
Annemarie