Liefde
- Thread starter EJC
- Start date
heidi76
Member
Hoi EJC,
Ik heb ook een australische partner. Hij is Melbourne geboren maar heeft wel nederlandse ouders. Zij zijn in 1959 geemigreerd met de familie van mijn schoonmoeders kant.De (half)zussen en -broers en moeder gingen mee.
Mijn man is in Australie opgegroeid en op zijn 23e voor een vakantie naar nederland gekomen om enkele achtergebleven familieleden te bezoeken. Omdat hij via zijn nederlandse vader(moeder is in oost duitsland geboren maar wel vanaf haar 5e in nederland geweest) een nederlands paspoort heeft is hij ook gaan werken en nu, na 19 jaar woont hij nog steeds hier.
Nadat hij 6 jaar in Nederland was kregen we verkering in een discotheek in Ulft, de achterhoek en dat duurt nu al bijna 13 jaar.
Ongeveer 2 jaar na onze eerste ontmoeting zijn we voor het eerst met zijn tweeen naar Australie geweest zodat ik zijn familie kon leren kennen. Gelukkig klikte dat meteen vanaf het begin en dat was maar goed ook want we zaten toch 6 weken bij hun in huis.
Tegen het einde van de vakantie begon mijn man toch weer te verlangen naar het wonen in Australie; hij was inmiddels 8 jaar weg daar. Omdat ik toen 23 was besloot ik een WHV aan te vragen om zo te proberen om daar een bestaan op te bouwen.
Omdat we vanuit zijn ouderlijk huis werk probeerden te zoeken waren we een beetje plaatsgebonden, dus geen fruitplukbewegingen enz. Mijn man ging bij zijn neef werken als plasterer in Williamstown en ik doodde mijn dagen met shoppen, engelse les en af en toe met mijn schoonmoeder mee naar haar vriendinnen. Ik heb eigenlijk maar 2 dagen gewerkt; 1 dag als collectante voor de RSPCA en 1 dag als schoonmaker in een motel/caravanpark.
Ik had al snel heimwee en met 4,5 mnd stonden we weer op nederlandse bodem. Nu achteraf gezien heb ik te snel opgegeven maar toen wist ik niet hoe snel ik terug moest komen; het liefst zwemmend.
Terug in Nederland gingen we weer verder met ons leven; mijn man had al binnen een week een nieuwe baan als vrachtwagenchauffeur int. en ik kon verder in dezelfde emailleerfabriek als waar ik werkte voor we gingen. Na een paar maanden hadden we het zover dat we een huis konden kopen.
2,5 jaar erna trouwden we, Dat was in 2003, een jaar later kregen we onze eerste zoon en in 2007 onze 2e zoon.
Het leek erop alsof we hier ons verdere leven zouden slijten.
In februari gingen we voor het eerst met ons oudste zoontje naar Australie om hem kennis te laten maken met zijn australische familie. Een jaar later gingen we weer terug voor de bruiloft van mijn schoonzus.
In de tijd dat wij samen zijn, zijn mijn schoonouders ook 2 keer hier geweest voor vakantie; in april 2003 zijn ze 2 maanden bij ons geweest voor onze bruiloft evenals mijn schoonzus die toen als verpleegkundige in Londen werkte.
IN 2008 zijn mijn schoonouders nog een keer 2 maanden hier geweest; dit keer om ook onze jongste te leren kennen. hij was toen 14 maanden.
Nu ben ik dus al weer langere tijd aan het overwegen om toch weer die kant op te gaan.Dit maal op een partnervisum(subcl 309/100). Ik heb inmiddels al veel informatie verzameld; formulier 47sp ligt al ingevuld klaar, form 888 is al ingevuld door 3 familieleden, form 40sp ligt ook al ingevuld klaar. nu alleen nog de medicals, vog en de officiele bewijzen zoals huwelijksakte en geboorte-uitreksels.
We hebben de laatste tijd veel tijd en geld gespendeerd om het huis zo goed als verkoopklaar te maken. We gaan nu nog even de kozijnen van de slaapkamers schilderen en dan laten we de makelaar komen om te kijken of het haalbaar is om het te kunnen verkopen. We willen het liefst alles schuldenvrij achter ons laten dus de hypotheek moet er uit en dat zal er om spannen ivm de crisis.
Zoals je dus kunt merken loopt Australie als een rode draad door ons leven.
Onze kids zijn nu dus (bijna) 6 en 3 en eenmaal in Australie zal de oudste misschien nog enkele maanden naar preschool gaan tot het volgende schooljaar. De jongste zal nog een klein jaartje thuis zijn en daarmee wil ik dan naar de dutch playgroup gaan om het nederlands bij te wonen. Voor hun zal het beter zijn om niet te lang te wachten met het gaan.
Afgelopen zomer heb ik het mijn ouders verteld; mijn moeder schrok zich kapot want ze had het totaal niet zien aankomen en mijn vader nam het heel rustig op maar de volgende dag was ook hij van slag. Ze zien de bui al hangen; hier alles opgeven voor iets onzekers, ik gescheiden terug met de kinderen omdat mijn man daar wil blijven, geen geld om hier opnieuw te kunnen beginnen, en dat hun voor mij/ons garant moeten staan; het klonk niet hoopvol.
Nu, na een half jaar hoor ik er niks meer over. Ze lijken het nu eindelijk wel geaccepteerd te hebben maar ze denken dat ik het uiteindelijk toch niet doorzet.
Als ik dan aangeef wat ik van plan ben en dat ik met sommigen van xpdite nog wel eens mail via hyves/facebook dan zou dat maar van korte duur zijn en dat ik uiteindelijk toch weer alleen ben. Het helpt niet veel. Ze hebben er weinig vertrouwen in merk ik wel. Behoorlijk frustrerend, kan ik je wel zeggen.
Dat was onze story tot nu toe. Wie weet wat de toekomst ons brengt? We shall see!
Groetjes Heidi
Ik heb ook een australische partner. Hij is Melbourne geboren maar heeft wel nederlandse ouders. Zij zijn in 1959 geemigreerd met de familie van mijn schoonmoeders kant.De (half)zussen en -broers en moeder gingen mee.
Mijn man is in Australie opgegroeid en op zijn 23e voor een vakantie naar nederland gekomen om enkele achtergebleven familieleden te bezoeken. Omdat hij via zijn nederlandse vader(moeder is in oost duitsland geboren maar wel vanaf haar 5e in nederland geweest) een nederlands paspoort heeft is hij ook gaan werken en nu, na 19 jaar woont hij nog steeds hier.
Nadat hij 6 jaar in Nederland was kregen we verkering in een discotheek in Ulft, de achterhoek en dat duurt nu al bijna 13 jaar.
Ongeveer 2 jaar na onze eerste ontmoeting zijn we voor het eerst met zijn tweeen naar Australie geweest zodat ik zijn familie kon leren kennen. Gelukkig klikte dat meteen vanaf het begin en dat was maar goed ook want we zaten toch 6 weken bij hun in huis.
Tegen het einde van de vakantie begon mijn man toch weer te verlangen naar het wonen in Australie; hij was inmiddels 8 jaar weg daar. Omdat ik toen 23 was besloot ik een WHV aan te vragen om zo te proberen om daar een bestaan op te bouwen.
Omdat we vanuit zijn ouderlijk huis werk probeerden te zoeken waren we een beetje plaatsgebonden, dus geen fruitplukbewegingen enz. Mijn man ging bij zijn neef werken als plasterer in Williamstown en ik doodde mijn dagen met shoppen, engelse les en af en toe met mijn schoonmoeder mee naar haar vriendinnen. Ik heb eigenlijk maar 2 dagen gewerkt; 1 dag als collectante voor de RSPCA en 1 dag als schoonmaker in een motel/caravanpark.
Ik had al snel heimwee en met 4,5 mnd stonden we weer op nederlandse bodem. Nu achteraf gezien heb ik te snel opgegeven maar toen wist ik niet hoe snel ik terug moest komen; het liefst zwemmend.
Terug in Nederland gingen we weer verder met ons leven; mijn man had al binnen een week een nieuwe baan als vrachtwagenchauffeur int. en ik kon verder in dezelfde emailleerfabriek als waar ik werkte voor we gingen. Na een paar maanden hadden we het zover dat we een huis konden kopen.
2,5 jaar erna trouwden we, Dat was in 2003, een jaar later kregen we onze eerste zoon en in 2007 onze 2e zoon.
Het leek erop alsof we hier ons verdere leven zouden slijten.
In februari gingen we voor het eerst met ons oudste zoontje naar Australie om hem kennis te laten maken met zijn australische familie. Een jaar later gingen we weer terug voor de bruiloft van mijn schoonzus.
In de tijd dat wij samen zijn, zijn mijn schoonouders ook 2 keer hier geweest voor vakantie; in april 2003 zijn ze 2 maanden bij ons geweest voor onze bruiloft evenals mijn schoonzus die toen als verpleegkundige in Londen werkte.
IN 2008 zijn mijn schoonouders nog een keer 2 maanden hier geweest; dit keer om ook onze jongste te leren kennen. hij was toen 14 maanden.
Nu ben ik dus al weer langere tijd aan het overwegen om toch weer die kant op te gaan.Dit maal op een partnervisum(subcl 309/100). Ik heb inmiddels al veel informatie verzameld; formulier 47sp ligt al ingevuld klaar, form 888 is al ingevuld door 3 familieleden, form 40sp ligt ook al ingevuld klaar. nu alleen nog de medicals, vog en de officiele bewijzen zoals huwelijksakte en geboorte-uitreksels.
We hebben de laatste tijd veel tijd en geld gespendeerd om het huis zo goed als verkoopklaar te maken. We gaan nu nog even de kozijnen van de slaapkamers schilderen en dan laten we de makelaar komen om te kijken of het haalbaar is om het te kunnen verkopen. We willen het liefst alles schuldenvrij achter ons laten dus de hypotheek moet er uit en dat zal er om spannen ivm de crisis.
Zoals je dus kunt merken loopt Australie als een rode draad door ons leven.
Onze kids zijn nu dus (bijna) 6 en 3 en eenmaal in Australie zal de oudste misschien nog enkele maanden naar preschool gaan tot het volgende schooljaar. De jongste zal nog een klein jaartje thuis zijn en daarmee wil ik dan naar de dutch playgroup gaan om het nederlands bij te wonen. Voor hun zal het beter zijn om niet te lang te wachten met het gaan.
Afgelopen zomer heb ik het mijn ouders verteld; mijn moeder schrok zich kapot want ze had het totaal niet zien aankomen en mijn vader nam het heel rustig op maar de volgende dag was ook hij van slag. Ze zien de bui al hangen; hier alles opgeven voor iets onzekers, ik gescheiden terug met de kinderen omdat mijn man daar wil blijven, geen geld om hier opnieuw te kunnen beginnen, en dat hun voor mij/ons garant moeten staan; het klonk niet hoopvol.
Nu, na een half jaar hoor ik er niks meer over. Ze lijken het nu eindelijk wel geaccepteerd te hebben maar ze denken dat ik het uiteindelijk toch niet doorzet.
Als ik dan aangeef wat ik van plan ben en dat ik met sommigen van xpdite nog wel eens mail via hyves/facebook dan zou dat maar van korte duur zijn en dat ik uiteindelijk toch weer alleen ben. Het helpt niet veel. Ze hebben er weinig vertrouwen in merk ik wel. Behoorlijk frustrerend, kan ik je wel zeggen.
Dat was onze story tot nu toe. Wie weet wat de toekomst ons brengt? We shall see!
Groetjes Heidi
Ik ben sinds vijf jaar met een Australier getrouwd en ons verhaal is ietwat ongewoon. We hebben elkaar nl. in een e-mail groep ontmoet. Dat klikte meteen, dus zijn we eindeloos gaan mailen, na een aantal maanden overgestapt op de telefoon en na 7 1/2 maand ben ik naar Sydney gevlogen voor een verblijf van vier weken. We hebben ons toen verloofd, hij is daarna nog eens vier weken naar Nederland gekomen en na een rampzalige ervaring met de immigratiedienst heb ik uiteindelijk in januari 2005 m'n visum gekregen en twee maanden later zijn we getrouwd.
Was het gemakkelijk? Nee, niet echt, zeker niet nadat we elkaar hadden ontmoet. Dan wil je gewoon samen zijn en niet weer terugvallen op alleen maar telefoneren. Maar dat was gewoon even volhouden en doorzetten en we zijn nu erg gelukkig samen. Een lange-afstandsrelatie kan dus heel goed werken, maar niet voor iedereen. Het hangt af van je verwachtingen en van je persoonlijkheid. Maar ik zal het niemand direct afraden, maar ook niet aanraden. Belangrijk is dat je elkaar heel goed leert kennen voor je de reis maakt en de bruiloft gaat plannen. Want je hebt maar weinig tijd samen en dat maakt het toch wel lastig.
groetjes,
Rixta
Was het gemakkelijk? Nee, niet echt, zeker niet nadat we elkaar hadden ontmoet. Dan wil je gewoon samen zijn en niet weer terugvallen op alleen maar telefoneren. Maar dat was gewoon even volhouden en doorzetten en we zijn nu erg gelukkig samen. Een lange-afstandsrelatie kan dus heel goed werken, maar niet voor iedereen. Het hangt af van je verwachtingen en van je persoonlijkheid. Maar ik zal het niemand direct afraden, maar ook niet aanraden. Belangrijk is dat je elkaar heel goed leert kennen voor je de reis maakt en de bruiloft gaat plannen. Want je hebt maar weinig tijd samen en dat maakt het toch wel lastig.
groetjes,
Rixta
suske
Member
Tien jaar geleden woonde ik in Londen. Een verdieping onder mij woonde een hele leuk australisch meisje waar ik meteen als een blok op viel. Voor ik haar leerde kennen stond australie nooit hoog op de lijst van plaatsen waar ik naar toe wou. Na een jaar in Londen samen te hebben gewoond, en een bezoek van 6 weken aan Oz zijn we in eerste instantie 3 jaar in Nederland gaan wonen. Daar heeft zij vloeiend Nederlands leren spreken. In Nederland zijn we getrouwd. Vervolgens via een Spouse visum naar Australie gegaan waar we met veel plezier alweer bijna 6 jaar in Melbourne wonen. Sind kort heb ik mijn australisch paspoort. Wellicht gaan we in de toekomst weer eens een tijdje in Europa wonen - wie weet.
Leuk om te horen! Ik ben eind 2008 naar Australie gegaan om te backpacken en te studeren. Op mijn eerste avond dat ik in mijn nieuwe studiestad Sydney aankwam ontmoette ik mijn vriend. Hij had net die dag een contract getekend om een jaar in Korea te gaan werken! We zijn 2 maanden samen geweest in Sydney toen hij vertrok. Ik ben een maand daarna voor 1 maand tijd in Korea geweest. 2 maanden later vertrok ik uit Sydney om verder te reizen, zo ook door Azië. Hij kwam me in zijn vakantiedagen opzoeken in Thailand en aan t einde van mn reis ben ik weer bij hem op bezoek in Korea geweest.
Vanuit Korea vloog ik naar huis. Hij heeft diezelfde dag nog zijn baan opgezegd en een maand later trok hij bij mij in, in Amsterdam. Hij is hier op een WHV. Ik verdien te weinig om hem te sponsoren (je moet geloof ik ongeveer 2100 bruto verdienen en ik verdien helaas maar 1900 bruto met mijn startersbaan in deze tijden van crisis). Hij zou dus over ongeveer een half jaar weg moeten, we hebben besloten geen lange afstands relatie meer aan te gaan want dat vonden we beide niet fijn. Ik ben nu dus een beetje aan het kijken hoe we het makkelijkste samen kunnen blijven. We zouden beiden graag nog langer in Nederland blijven. Zijn ouders verhuizen aankomende Nederlandse zomer namelijk naar Duitsland (voor werk). Het ziet er helaas niet heel goed voor ons uit, dus dan gaan we samen terug naar Australie.
Vanuit Korea vloog ik naar huis. Hij heeft diezelfde dag nog zijn baan opgezegd en een maand later trok hij bij mij in, in Amsterdam. Hij is hier op een WHV. Ik verdien te weinig om hem te sponsoren (je moet geloof ik ongeveer 2100 bruto verdienen en ik verdien helaas maar 1900 bruto met mijn startersbaan in deze tijden van crisis). Hij zou dus over ongeveer een half jaar weg moeten, we hebben besloten geen lange afstands relatie meer aan te gaan want dat vonden we beide niet fijn. Ik ben nu dus een beetje aan het kijken hoe we het makkelijkste samen kunnen blijven. We zouden beiden graag nog langer in Nederland blijven. Zijn ouders verhuizen aankomende Nederlandse zomer namelijk naar Duitsland (voor werk). Het ziet er helaas niet heel goed voor ons uit, dus dan gaan we samen terug naar Australie.