hoi,
Ik ben een belgische mamma van 30, getrouwd met Bart die 32 is. Samen hebben we een dochter van 6 jaar, Kelsey-Rose, een zoon van 6 jaar, Kieran Michael en een klein zoontje van zes maanden, Kylian Andrew. Al van voor de kindjes er waren, toen we elkaar nog maar pas kende, spraken we over onze liefde voor Australie. Ooit wilde we emigreren, maar de plannen werden vooruit geschoven. Het was meer een droom. Ja en dan komen er kindjes en de droom wordt weer even vergeten, even vooruit geschoven. Tot een maand geleden. Ik werd erg ziek, kreeg een hersenvliesontsteking, het was kantje boordje, een best enge ervaring. En ineens besef je dat je maar een keer leeft. Dat je dromen moet waarmaken. Ook mn man gaf toe dat die droom nooit weg is geweest. We voelen ons niet thuis in belgie, vinden belgie een hypocriet land en de mensen egoisten T is gewoon zo dat ieder hier voor zich leeft, er kan hooguit een goede dag vanaf. Nee we horen hier niet. het lijkt me heerlijk in australie, de natuur de ruimte en vooral vriendelijke mensen, of ben ik nu mis? Alleen is het verantwoord om met drie kinderen nog te emigreren. Het is niet dat we morgen willen vertrekken, alhoewel als we de lotto winnen wel Ons plan is om hier nog vier jaar te sparen, normaal hebben we dan een budget van 25.000 euro om te starten. Mijn man werkt in de IT. Z'n titel is senoir java developper. Ik studeerde ergotherapie, maar heb ervoor gekozen om als huisvrouwke verder te gaan. Onze kindjes zijn maar een keer kind en daar wil ik van genieten. Ook mn man vind het zo heerlijk. Nu is onze vraag , moeten we blijven dromen of onze kans wagen? Jullie hebben ervaring. Vertel rechtuit wat jullie ervan vinden.
groetjes van Lin
Ik ben een belgische mamma van 30, getrouwd met Bart die 32 is. Samen hebben we een dochter van 6 jaar, Kelsey-Rose, een zoon van 6 jaar, Kieran Michael en een klein zoontje van zes maanden, Kylian Andrew. Al van voor de kindjes er waren, toen we elkaar nog maar pas kende, spraken we over onze liefde voor Australie. Ooit wilde we emigreren, maar de plannen werden vooruit geschoven. Het was meer een droom. Ja en dan komen er kindjes en de droom wordt weer even vergeten, even vooruit geschoven. Tot een maand geleden. Ik werd erg ziek, kreeg een hersenvliesontsteking, het was kantje boordje, een best enge ervaring. En ineens besef je dat je maar een keer leeft. Dat je dromen moet waarmaken. Ook mn man gaf toe dat die droom nooit weg is geweest. We voelen ons niet thuis in belgie, vinden belgie een hypocriet land en de mensen egoisten T is gewoon zo dat ieder hier voor zich leeft, er kan hooguit een goede dag vanaf. Nee we horen hier niet. het lijkt me heerlijk in australie, de natuur de ruimte en vooral vriendelijke mensen, of ben ik nu mis? Alleen is het verantwoord om met drie kinderen nog te emigreren. Het is niet dat we morgen willen vertrekken, alhoewel als we de lotto winnen wel Ons plan is om hier nog vier jaar te sparen, normaal hebben we dan een budget van 25.000 euro om te starten. Mijn man werkt in de IT. Z'n titel is senoir java developper. Ik studeerde ergotherapie, maar heb ervoor gekozen om als huisvrouwke verder te gaan. Onze kindjes zijn maar een keer kind en daar wil ik van genieten. Ook mn man vind het zo heerlijk. Nu is onze vraag , moeten we blijven dromen of onze kans wagen? Jullie hebben ervaring. Vertel rechtuit wat jullie ervan vinden.
groetjes van Lin