What a day!
(lang verhaal)
Ik dacht dus, een beetje metro, 2 uur met de trein en dan de bus.
Valt me voor een rondje xpedite-life. Ga ik doen.
Tot dat er op de spoorweg een ongeluk gebeurte en ik op eens op
station 'sHertogenbos, of zoeits, stond.
"Je kan nog via Utrecht gaan dan ben je er om drie uur, of
op de bus wachten, weet niet wanneer die komt. "
Nou, cool, dus cricket is dan misschien al voorbij (heb er geen vestand van)
dacht ik. En klein Annemarie-tje is er dan bos over, want ik wilde het toch graag zien.
Dus Marco bellen... ja , heh, nou, ik had mijn mobiel bij me en die was ook nog
opgeladen, maar had opeens besloten om zijn geest op te geven.
(Had ik al gezegt dat ik buikpijn had?)
Telefoonkaart, nergens te vinden, ergens moet er beneden een rare winkel zijn,
iederen dacht dat ik de naam moest herkennen, waar ik die konde krijgen, maar ik zag het echt hiet.
Geld in munten wisselen? Nee, want we hebben zelf zo weingig munten, hoorde ik overal.
Niet erg behulpzaam de mensen daar...
Dus koekje gekocht.. en toch noch munten gekregen.
Alleen dat mijn folder met der trein/bus nummers en tijden, wegbeschrijving, adressen,
telefoonnummers opeens weg was.
Gelukkig wist ik de nummer van Marco nog uit me hoofd... die stond in de files.
En op station stonden er ook nog mensen hash of zo te roken of zo, weet niet precies
wat, maar het stonk!
Nou ja, vertrouwen in de treinen had ik echt niet meer, wat als dat op de weg terug gebeurt,
en hoe had ik nou de folder kunnen verliezen, dus kwaad op mezelf ook nog,
en dan op een station met mensen die echt niet bereid waren ook maar een beetje te
helpen. Ze deden wel hun job en babelden de informatie een paar keer na, zonder te begrijpen
dat ik niet precies wist waar ze het over hadden, en dan ging het een beetje op
de manier van, nou dat is jouw probleem!
Ik zat er dus inderdaad een rondje te huilen. Er was een trein in richting Utrecht, en
"I've had it" dacht Annemarie-tje "I hate this f***ing country, I hate my cellphone,
no one helps you and it stinks like hell all over!"
Dus "Ik ga naar huis" en ren naar de trein om de kwaadheid een beetje uit te laten.
Nog een rondje huilen in de trein. Toen de controleur kwam, was ik er weer klaar mee.
Dat was dan een aardige man, ik heb hem mijn 'predicament' verteld en hij verzekerde
mij dat het nu weer goed is gekomen en de treinen rijden weer en het gaat
vanavond ook nog goed komen. Dus stoppte hij de trein op de overkant voor mij
zo dat ik kon overstappen, en op eens was ik weer onderweg naar Nijmegen.
In Nijmegen wist ik due helemaal niet meer welke bus ik moest hebben, maar de
mensen waren weer ietsje vriedlijker..
pijnstiller gekocht (Halleluja!), gevragt welke bus ik moest hebben,
en de buschauffeur wist ook toevalig welke bushalte ik moest hebben.
Echt, toevallig ze waren net aan het wisselen. Chaffeur 1 had geen idee, chauffeur 2 wel.
Toen werd ik wel nog de verkeerde kant opgestuurd.. "hmm de huisnummer was toch 25,
100 en iets vind ik te hog!" Maar uiteindelijk zag ik jullie daar staan.
En ondankt het feit dat ik me moeilijk in een groep mensen met, wat andere
gewoontes dan ikzelf acclimatiseer (naar dat verhaal had Jeroen nog geduldig
geluisterd
) voelde ik me uiteindelijk toch nog op mijn gemak.
Het was leuk om jullie een keer personelijk te zien en uiteindelijk was het de 7 uur reis waard.
Maar... eh.. zullen we misschien volgende keer een wat centralere locatie kiezen?
