Moeite Nederland achter me te laten

S

suus

New Member
Ook ik ben bezig met een emigratieproces naar Australie omdat ik daar de mijn vriend heb ontmoet.
Nou weet ik dat ik met hem oud wil worden en de optie om hem hierheen te laten verhuizen is uitgesloten, maar heeft nou niemand moeite om Nederland en alles en iedereen achter te laten???

Ok Australie is geweldig, maar het hebben van vier seizoenen, je familie, vrienden, lekker Nederlands lullen, stroopwafels en de Sint, al dit achter me laten ervaar ikzelf als zeer heftig.

Zou graag van anderen wat ervaringen willen horen en misschien wat tips om dit alles wat makkelijker te maken.

Suus
 
Hoi Suus,

Nee hoor, totaal geen moeite mee gehad om alles in Nederland achter te laten. Ik keek er wellicht ook anders tegenaan dan jij, namelijk, voor wat ik in Nederland heb achtergelaten, heb ik in Australië weer hele andere dingen in de plaats gekregen.

Jij krijgt er in Oz een familie bij, nieuwe vrienden maak je hier ook vast, Nederlands praten oké dat zal wat lastiger voor je worden maar stroopwafels zijn hier ook te koop en bij de Dutch Clubs komt Sint ook langs dus zoveel verandert er in feite niet behalve dan je leefomgeving. Maar goed, dit is mijn simpele mening en mijn ervaring.

In ieder geval succes.

Erna
 
[quote author=suus link=topic=6137.msg76620#msg76620 date=1165564492]
maar het hebben van vier seizoenen, je familie, vrienden, lekker Nederlands lullen, stroopwafels en de Sint, al dit achter me laten ervaar ikzelf als zeer heftig.

Suus
[/quote]

Hi Suus,

Wij gaan naar Tasmanie, ook daar hebben wij 4 seizoenen, weliswaar niet zo extreem als in Nederland, maar toch.
Stroopwafels, Brinta, drop en nog veel meer lekkers kun je daar ook aan komen.
Echte vrienden blijf je wel contact mee houden.
Het enige wat ik erg vind zeker gezien hun leeftijd (beiden 83) zijn mijn vader en de tweelingzus van mijn moeder.
Het feit dat ik er niet kan zijn als ze het echt nodig hebben.
Mijn tante gaat nu nog een computer aanschaffen en een senioren cursus volgen om op de hoogte te blijven van onze belevenissen. Zij heeft ook weer een paspoort gekozen boven een ID kaart om nog langs te komen.
Maar mijn vader zegt niet meer te komen, dat vind ik wel erg.
Dus gaan we maar proberen een mogelijkheid te creeeren om op een fiscaalvriendelijke manier vaker naar Nederland te kunnen :grin:
Verder zullen er best wel eens dingen zijn die ik ga missen, maar dat houd je toch.


Maar voor de rest kijk ik er erg naar uit.

Succes met je voorbereidingen en het afscheid, Mariette
 
Het feit dat ik Nl achter ga laten vind ik super maar aan de ander kant vind ik het ook geweldig moeilijk en zo nu en dan bekruipt me een enorme paniek. Inderdaad het achterlaten van vrienden, kennissen en family. Het achterlaten van de vertrouwde "veilige" omgeving en gewoontes.
Ik hou mezelf natuurlijk voor dat vrienden overal zitten en gewoontes zijn er om doorbroken te worden. Alles bij elkaar blijft het de juiste beslissing om wel te gaan.
 
Bij mij duurt het nog even, daar mn aanvraag pas net bij de DIMA ligt. Toch zie ik niet echt op tegen het achterlaten van bepaalde dingen hier. Tuurlijk zal ik mijn familie en vrienden missen, maar de mogelijkheden om contacten te onderhouden zijn zo groot en makkelijk tegenwoordig. Ja ik heb hier een geweldig leuke baan, leuke collega's en een leuk sociaal netwerk om me heen en ik vind het heel jammer dat ik dat achter me ga laten, maar inderdaad, er komt zoveel voor terug.
Ik hou niet van 4 seizoenen (ben een enorme koukleum en hou dus ook niet van de winter), dus ik vind warmer weer prima. Daarnaast ben ik al 7,5 maand in Australie geweest en weet ik een beetje wat ik ervoor terug krijg. Nieuwe vrienden kun je ook daar weer maken. Al met al valt het "er tegen op zien" heel erg mee in vergelijking tot het enthousiasme met de stap die ik volgend jaar hopelijk ga zetten!
Ik zou zo morgen al wel willen gaan haha.
 
En de andere kant: wij denken er na anderhalf jaar sterk aan om weer terug te gaan naar Nederland. Gewoon omdat de optelsom in veel gevallen hoger uitkomt aan de Nederlandse kant. Emigreren is heel moeilijk, omdat je weet wat je thuis hebt, en niet weet wat je in Australie (of waar dan ook) zult hebben. Een paar tips: bekijk het als iets tijdelijks, op die manier raak je niet zo snel in paniek. En probeer het ook als een proces te zien: je zult je niet al na een maand op je gemak voelen op alle fronten. Als je dit van jezelf accepteert en jezelf de ruimte geeft om je verdrietig of juist heel blij te voelen, dan heb je wat meer grip op je situatie. De concencus is dat het in ieder geval een jaar of zelfs langer duurt voordat je weer een beetje met je benen op de grond staat en de balans kunt opmaken. Dat is natuurlijk voor iedereen anders, maar ik denk dat er zeker een kern van waarheid in zit.
Heel veel succes met de voorbereiding en gebruik lekker dit forum om van gedachten te wisselen, dat helpt zeker!
Groetjes van Sonja
www.australiannotes.com
 
[quote author=Clogwog link=topic=6137.msg76641#msg76641 date=1165575330]
bekijk het als iets tijdelijks, op die manier raak je niet zo snel in paniek[/quote]

Dat doe ik zo wie zo. Ik weet dat, mocht het niet bevallen, ik altijd terug kan komen. Ik verlies dan wat geld, meer niet (heb een huurhuis en werk in de zorg is er bijna altijd wel te vinden hier). In eerste instantie geef ik het een jaar of 2, daarna zie ik wel. Het scheelt dat ik er al 7,5 maand geweest ben (alleen was dat tijdens reizen en is dat anders dan ergens wonen). ook door langer ergens te verblijven in eerste instantie kun je een betere balans op maken. Hou zo wie zo altijd in gedachten dat je terug kunt, mocht het nodig zijn. Is het niet nodig dan hoeft het ook weer niet (heerlijke gedachten toch, dat je alle kanten uitkunt  :up:).
 
Wij zitten nu een half jaar in Perth en hebben tot nu geen moeite er mee om NL achter te laten.
Het scheelt dat wij als familie geen super hechte band hadden. We zagen elkaar (broers en zus + aanhang/kinderen) ongeveer 3 keer per jaar. Nu hebben we met msn of skype meer contact dan voorheen.

Maar ja kan altijd terug als het moeilijk wordt. DAn heb je het in ieder geval probeerd en hoef je als je 75 bent niet te zeggen: "Had ik maar...."

Groeten, Wilco
 
Yep, ook hier wel eens moeite, maar daar heb ik al het e.e.a. over verteld in een ander draadje. Voor mij blijft dat hele emigratiegebeuren duidelijk twee kanten hebben. Ene keer overheerst het gevoel van achterlaten en de andere keer het gevoel van opnieuw beginnen... Rustig mee dobberen met dat soort gevoelens, het schijnt erbij te horen.
Good luck ermee!

Kath
 
Het afscheid nemen was ontzettend zwaar... vooral dat met mijn moeder. Maar nu meer dan een jaar hier, kunnen we toch wel concluderen de juiste stap genomen te hebben. We zijn hier gelukkig. Heimwee naar bepaalde mensen hebben we wel, maar dat hoort erbij denk ik. Gelukkig kunnen we met internet bijna al onze kontakten onderhouden!

Voor iedereen die midden in het afscheid zit of aan het proces gaat beginnen, heel veel sterkte. En geef jezelf inderdaad geruime tijd om te kunnen wennen aan het land. Je hebt zeker wel een jaartje nodig eer je 'gewend' bent. En net als Sonja al zegt, geef lekker toe aan je rotmomenten en natuurlijk je gelukkige momenten, maar dat is niet zo moeilijk. En blijf praten samen, je hebt elkaar heel hard nodig zo ver van huis!

Groetjes Lin
 
Iedereen praat allemaal zo makkelijk over dat het zo handig is tegenwoordig om met het thuisfront in contact te blijven. Maar wat heb je eraan om continue te mailen en te bellen met je vrienden als je weet dat je elkaar toch niet vaak meer zult zien. Klinkt misschien heel pessimistisch, maar je vrienden gaan ook verder met hun leven. Zij maken dingen mee zonder jou en jij zonder hen. Uiteindelijk kan je nergens meer over mee praten. De echte gevoelens zal ik niet meer makkelijk met mijn beste vrienden kunnen bespreken. Niet meer lekker bij elkaar op de thee, nee het wordt uitrekenen wanneer ze aan de andere kant wakker zijn zodat je via een telefoonlijn die twee minuten vertraagd je verhaaltje kan doen.
Bovendien zeggen veel mensen dat je het als een soort project moet zien. Moet ik eens tegen mijn partner zeggen....ik kom eraan, maar ik kan na twee jaar ook zomaar weer uit je leven verdwijnen!!
Tuurlijk is het voor iedereen anders en ik zou willen dat ik zo graag daarnaartoe kon verhuizen, maar ik heb er zoveel moeite mee!!!
 
Snap het helemaal Suus, het zijn allemaal dingen die je uiteindelijk (in je beslissing) moet laten meewegen. Haal diep adem en neem de tijd.

Heel veel succes!!

Kathleen
 
Hoi Suus

Persoonlijk denk ik dat je deze stap alleen kan zetten als je er 100 procent achter staat, of iig er voor de volle 100 procent voor wilt gaan en het een kans wilt geven. Ik ben ruim een jaar in Australie en zou niet meer terug willen naar Nederland (wel voor een vacantie) maar soms heb ik ook een dippie en mis ik mijn familie en vrienden, maar gelukkig duurt dit meestal niet lang. Als ik hoor hoeveel moeite je hebt om je familie en vrienden niet meer te zien, dan kan je het heel moeilijk gaan krijgen als je in Australie zit. Heimwee kan de grootste vijand zijn van het emigreren, dus luister naar wat je gevoel zegt en wees eerlijk tegen jezelf met het nemen van je beslissing.

Cheers Sander :cool:
 
Het is zeker moeilijk. Wij zijn net terug van een vakantie in Nederland. En ik zou persoonlijk zo terug willen. Ondanks de drukte, het verkeer en de kou en regen. Maakt mij niets uit. Maar er zijn ook genoeg dingen die mij hier houden. Ze zeggen wel, als je in het buitenland hebt gewoond ben je nergens meer thuis. En ik denk dat waar ik ook woon ik of Nederland of Australie zal missen. Waarom is het uitgesloten om in Nederland te gaan wonen? Kun je het niet op een accoordje gooien met je vriend? Eerst een aantal jaar Australie en dan een aantal jaar Nederland. Jij hoeft toch niet alles alleen voor hem op te geven? Anyway, makkelijker wordt het afscheid niet denk ik. Hoewel internet mij wel heel erg heeft geholpen. Elke week even bellen met onze ouders en mailen met vrienden. Misschien is het makkelijker voor iedereen als je niet gelijk besluit om voor de rest van je leven te gaan, maar in eerste instantie alleen voor aan aantal jaar. Daarna kun je altijd nog besluiten om te blijven. Misschien (laatste advies) is het fijn om een open ticket te kopen. Dan kun je altijd weer terug naar Nederland. En wil je dat niet, dan zou ik wel een eigen rekening houden met altijd een bedrag waarmee je terug kan. Hoef je niet te gebruiken, maar het idee dat, mocht het nodig zijn, je altijd met twee dagen in Nederland bent. Succes ermee  :up:.
 
Ook ik vind het best moeilijk! En je kunt niet zeggen dat ik niet voorbereid was......Ik weet ook nog precies waar ik mee bezig ben (dat grip op de zaak) dus ik houd zeker vol! Ik ben het eens met dat "jezelf in ieder geval een jaar geven" en "je kunt altijd terug, zie het eerst als een tijdelijke periode".

Ik ben hier nu 3 maanden en ik mis mijn kleine nichtje en het sociale met vrienden heeeeeeeel erg. Ik ben eigenlijk gewoon alleen de hele tijd. Ik mis Nederland niet, alleen de familie en vrienden dus. Familie overigens het meeste, wij hebben een hele hechte band. Ik denk wel dat het heel erg scheelt als je je partner bij je hebt. Dan is er teminste iemand die van je houd en bekent met je is. Ik denk ook dat mijn misgevoelens voornamelijk zijn ingegeven door het nog niet hebben van een sociaal netwerk en het alleen zijn. Wil eigenlijk wel eens horen hoe andere alleen geemigreerden dat ervaren? Maar ja, een heel nieuw sociaal leven, dat lukt niet in 3 maanden........
En het sociale leven is ook gewoon anders hier, het zit gewoon anders in elkaar, met andere gewoonten etc.    Ik bel elke week met mijn ouders en zussen en vriendinnen, maar ik zou stiekum best heel graag voor de kerst naar Nederland willen. Ze gewoon even willen zien.

Ik besef me ook dat het allemaal niet zo super is als je weer bij hen zou zijn....ik bedoel: okay, dan zie ik ze en kan ik ze effe knuffelen, maar na een week wil ik dan vast ook wel weer terug naar hier. Soms wou ik dat het toch zo dichtbij als Belgie was.....Ik kan gewoon niet een ticket naar Nederland betalen nu. Heb al wel geinformeerd en heb een deal voor 1550 dollar gezien! Help, tis moeilijk om hem niet te boeken!

Ik hoop in de nabije toekomst genoeg geld te verdienen om misschien wel vaker naar Nederland te kunnen. Mijn zusje is op reis en soort van onderweg naar hier. Die zie ik in Maart en zelf heb ik het plan om in Nov naar NL te gaan. Ik denk dat ik dat ticket in Februari al koop, want het lijkt me fijn om het in huis te hebben. Iets om naar uit te kijken. Maar ik wil niet dat mijn leven hier alleen maar bestaat uit het uitkijken naar bezoek uit Nederland of het zelf gaan naar Nederland!!! Als dat over een jaar nog zo is, dan ga ik terug!

Ach, ik heb gewoon niet zoveel geduld en het is niet zo makkelijk om altijd maar alleen te zijn en dingen alleen te doen. Maar hoe anders was dat eigenlijk in Nederland (behalve dan dat je daar geliefden om je heen hebt voor steun).....1 belletje met Mams en ik voel de steun en warmte nog steeds....
Ik weet zeker: over een half jaar voelt dit al anders!

Succes met settelen iedereen!

Henriette
 
[quote author=henriette link=topic=6137.msg76715#msg76715 date=1165707911]
Ik denk wel dat het heel erg scheelt als je je partner bij je hebt.
[/quote]

Dat geloof ik ook wel. Mijn situatie maakt het denk ik nog net iets makkelijker. Mijn vriendin is Australische en al haar familie en vrienden wonen hier. Ik ken hier dus (in eerste instantie via mijn vriendin) al een heleboel mensen en dat maakt het opbouwen van mijn eigen sociale netwerk een stuk makkelijker. Dat neemt echter niet weg dat ik het af en toe moeilijk heb. Ik mis mijn familie, vrienden en zelfs mijn oude werk! Mijn zusje is hier net 3 weken op vakantie geweest en mijn ouders een half jaar geleden. Het is altijd vervelend als je ze weer naar het vliegveld moet brengen. Daarna heb ik altijd een paar dagen dat ik mij niet geweldig voel. Ook als er in Nederland iets gebeurd met familie of vrienden vind ik erg moeilijk. Ik had het heel erg naar mijn zin in Nederland en heb het nu heel erg naar mijn zin in Australië. Waar ik ook ben, ik zal altijd iets missen.
 
Suus ik denk dat je beter nog even kunt wachten. Laat je vriend hier anders voor een paar jaar heen komen (dat is dan tijdelijk) zodat jij aan het idee kunt wennen die kant op te gaan. Gary kwam met mij mee in 95 en wilde een jaar of 3 daarna dolgraag terug naar Australie. Ik zag dat totaal niet zitten en dacht precies zoals jij je stukje hebt geschreven. We hadden hier onze dingen en jaren verstreken totdat ik het eind vorig jaar zo spuugzat werd hier (het moment dat de ZF verdubbeld werd) dat ik dacht....en nu gaan we!!! Ik ben er dan ook echt helemaal klaar voor en heb nog geen moment getwijfeld. Neemt niet weg dat ik heimwee ga krijgen daar ben ik van overtuigd maar een heel netwerk van vrienden om ons heen hebben we hier ook niet, we zijn erg op ons zelf. Gary zijn familie en oude vrienden wonen daar dus zoals Lost ook schreef .. we zijn daar niet alleen. En wat het voor mij een heeeeel stuk fijner maakt is dat mijn dieren meegaan.
 
Hee Henriette,

Mooi gezegd. Ik ga zelf ook alleen (hopelijk eind oktober 2007, als de DIMA een beetje meewerkt). Ik ga dan eerst even reizen en zit eraan te denken, me uiteindelijk in Perth te gaan vestigen. Dat vond ik een geweldige stad en ik ken het gelukkig al redelijk goed (ben daar best al een tijdje geweest, net als in mijn beginstad Sydney). Ik ben al 10 maanden alleen wezen reizen, maar dan is het toch makkelijker contacten leggen. Ik ben wel iemand die zich prima alleen kan vermaken, al vind ik het heerlijk dat ik nu wel een leuk sociaal netwerk om me heen heb. Ik zie voor mezelf alleen niet zo heel veel problemen. Als ik tijdens het reizen even een dipje had, belde ik altijd even naar Nederland, en dat hielp goed. Zelf hou ik ook in gedachte dat ik voor een paar jaar ga. Hopelijk bevalt het me dan zo goed, dat die paar jaar voorgoed worden, maar dat is iets wat ik daar uiteindelijk ga beslissen. Ondanks dat ik er, denk ik, niet zoveel moeite mee zal hebben dingen hier achter te laten, denk ik dat iedereen wel eens heimwee heeft of een dipje. De stap is niet niks en Australie ligt niet naast de duur. Ik hoop eind oktober 2007 te vertrekken. In Juni 2008 wordt mijn moeder 60. Ik krijg dan van haar een retour ticket, omdat ze het leuk vind als ik er ook bij ben. Dan ga ik voor een week of 3 even naar Nederland. Omdat ik al zo snel even terug ga (en ik eerst even een tijdje ga reizen in Australie), reken ik 2 jaar om het proberen. Dan zien we wel verder.
Tuurlijk is het anders dat je je vrienden niet vaak meer ziet. Maar het idee dat je wel voldoende contact kan maken, vind ik zelf wel schelen.
 
Hoi Suus

hoe herkenbaar! Ook al ben ik degene die zo graag naar Australië wil verhuizen, ik ben nu wel degene die er het meeste moeite mee heeft! :oops:
Wij hopen volgend jaar september in Oz aan te komen en dat betekent dat wij in die periode zijn aangeland van "de laatste....". En oh boy, wat is dit moeilijk!!! :cry:
Ik wist het wel, ook na al de verhalen hier op het forum, dat het niet gemakkelijk zou zijn. Ik krijg nu zelfs lichamelijke klachtjes, maar accepteer die maar en hoop die op die manier te overwinnen. Want de wil om te verkassen is nog steeds groot. Al vind ik het zo erg om de familie en vrienden achter te laten. Soms wilde ik dat ze gewoon meegingen!
Gister kreeg ik van mijn vriendin een 'herinneringboek', alvast voor mijn verjaardag. Een schrift met harde kaft om alle herinnering van de komende tijd in vast te leggen, of vrienden in te laten schrijven. Zo'n geweldig goed idee! Al moest ik natuurlijk wel effe grienen, kon het niet laten.....
En gelukkig heb ik een partner die me op de moeilijke momenten toch even steunt, zonder hem zou ik het niet kunnen. En ik heb 'gelukkig' ook familie down under waar ik zo nu en dan kan uithuilen als het me te erg wordt.....Al is dat natuurlijk niet hetzelfde als je ouders.
Maar ja, we hebben een keuze gemaakt, waar we nog steeds achter staan, hoe moeilijk het nog gaat worden!
Ik leef met je mee.....

liefs van Pauline
 
Uiteraard is het een hele stap die je gaat nemen en je moet er ook zeker niet te licht over denken.
Ook ik mis mijn familie bij tijden, als het niet zo dat het "pijn" doet. Het is altijd fijn om even contact te hebben met ouders, broers, zus en hun kinderen. Mijn voordeel is hier ook weer mee dat ik gevaren heb. Dat hield dus ook in dat je iedere keer dat je naar het schip ging je afscheid moest nemen. Na een paar keer ga je (ik in ieder geval) er gemakkelijker mee om.
Ik weet dat emigreren anders is, maar het heeft mij wel makkelijkerr/harder gemaakt.
 
You must log in or register to reply here.
Back
Top