Moeite Nederland achter me te laten

Goed om jullie verhalen te lezen. Het is en blijft een moeilijke beslissing. Je hebt in NL veel opgebouwd en omdat achter je te laten is moelijk. Praten is denk ik ontzettend belangrijk. Probeer je gedachten te delen met mensen die je gedachten willen delen.

Onze beslissing lijkt vaak op een stoplicht. We gaan, we gaan niet, we gaan etc. Alle voor- en nadelen al 100 keer op een rijtje gezet. Tegen familie gezegd dat we er over denken om te gaan. Af en toe weet ik niet of dat handig was omdat met name ouders daar misbruik van maken en ons proberen over te halen om te blijven door alle negatieve verhalen te vertellen.

Gisteren een enorme ruzie gehad bij mijn schoonfamilie. Schreeuwen weglopen etc door mijn schoonfamilie

Succes iedereen
 
Ook mijn ouders vinden het absoluut niet leuk dat ik weg ga, ze liggen er bij wijze van spreken wakker van. Helaas heb ik hun ook verteld van mijn twijfels en angst voor heimwee en het enige wat ik nu te horen krijg is dat ik uiteindelijk toch wel weer terug zal komen vanwege de heimwee, terwijl ik juist van hun zoveel steun nodig heb.
Ik heb voorheen 7 maanden in Sydney gewoond en 1 jaar in Byron Bay. Byron Bay is absoluut prachtig, maar ik kon daar niet aarden. Allereerst kon ik er niet de baan krijgen die ik wilde (doktersassistente) en ook de mensen die er woonden en kwamen spraken mij niet aan (98 % is backpacker)
Ik twijfel, omdat ik het nu hier leuk heb, met mijn vrienden om mij heen, maar een toekomst zie ik later voor eventuele kinderen absoluut zonniger in in Australie.
Het probleem is dat ik te veel waarde hecht aan de kleine dingen hier. Ik ben een wintermens en hou van de kou, maar alleen in de kou zitten of warm met mijn vriendje in Oz????
Hij is zelf hier geweest en is net weer een week terug naar Australie. Hij vond Nederland leuk voor een maand, maar de optie om hierheen te verhuizen is voor hem uitgesloten (en dat begrijp ik heel goed als je het australische gewend bent en een echte surfer bent)
Het is waar, als je hier bent wil je daarheen en vise versa.....
 
een toekomst zie ik later voor eventuele kinderen absoluut zonniger in in Australie.
Click to expand...

Wat je schrijft is precies hoe wij er over denken. Mijn oudste zoon is bijna 7 en heeft (veel)last van astma en door de bijwerking van de medicijnen die hij gebruikt, groeit hij niet genoeg. In Australie had hij totaal geen last van astma.

Het is inderdaad een delimma en de prijs die je moet betalen voor het hebben ontdekt van het mooi australie. Een ziekte waar je denk ik nooit van geneest. Als je in NL blijft zul je altijd OZ blijven missen (en je vriend). In OZ zul je bepaalde NL dingen missen.

Succes!
 
Wat goed om dit van iedereen te lezen, wij gaan als alles goed gaat september 2007 weg uit NL. En daardoor nu ook bezig met de laatste sinterklaasavond hier vieren en de laatste kerst met alle familie(moet dan toch speciaal worden)enz..enz..
En het gemak waarmee je in de auto stapt en even aar ouders of schoonouders gaat. En de vele gezellige avonden met vrienden.
Ik ga ervanuit dat dat in Oz ook allemaal wel goed komt maar dat neemt niet weg dat ik nu soms wel wat weemoedig wordt van de gedachte dat dit straks allemaal anders zal zijn.

Het voelt af en toe wel wat raar om dat aan vrienden of familie te vertellen omdat zij dan vaak reageren met ''Ja, maar jullie willen dit toch zelf....''

Suus, ik hoop dat je er voor jezelf uit kan komen en dat het dan ook echt je eigen beslissing zal zijn en niet die van je ouders of je vriend.

Groeten
Anne
 
[quote author=Anne78 link=topic=6137.msg76804#msg76804 date=1165864023]

Het voelt af en toe wel wat raar om dat aan vrienden of familie te vertellen omdat zij dan vaak reageren met ''Ja, maar jullie willen dit toch zelf....''

[/quote]

Ja, hoe schuldig  is me wel niet gevoeld heb! (en soms n og). Zo van: kan ik het wel maken om zomaar te verdwijnen (fysiek dan) uit het leven van zovelen die mij lief hebben? En zo van: Waarom kies ik de moeilijk weg, en zorg ik er niet gewoon voor dat ik bij mijn familie ben? Is liefde en warmte immers niet het belangrijkste in het leven? Veel belangrijker dan mijn idiote wens om hier te gaan wonen? Wat stelt die eigenlijk voor?

etc etc etc...tja, het valt ook absoluut niet mee om dit soort gedachten te delen want mijn omgeving althans, wist natuurlijk niet goed hoe dat van binnen bij mij werkte....

...en nog werkt soms.

Henriette
 
aaaaah, hoe herkenbaar allemaal... goeie van dat stoplicht-gevoel (van bits). Suus (en anderen), je leest het... je bent zeker niet de enige! Misschien helpt het te weten dat we hier allemaal tot op zekere hoogte mee worstelen, mij wel in ieder geval.

Kath
 
You must log in or register to reply here.
Back
Top