Emulate
Well-Known Member
Ik ben lid van nogal wat emigratieclubjes op FB en elders, en ik blijf maar struikelen over een grote groep mensen die -in mijn woorden- overtuigd en gepland van twee walletjes wil eten. Ze verhuizen uit NL om alle clicheredenen van "de regeltjes", kutweer, politiek, "Turken en Marokkanen", belastingen, grondprijzen, de druk van de overheid om te downsizen wegens woningtekorten, huurprijzen, kosten van levensonderhoud, gebrek aan parkeerplaatsen en noem maar op. Deze groep was al voor hun emigratie, en is nog steeds, vastbesloten om te remigreren als ze senior worden "want de zorg in NL/BE is toch zo veel beter geregeld". Nog afgezien van dat de zorg in NL/BE steeds meer onder druk komt vanwege tekorten aan personeel en budgetten, en groeiende instroom van noodzakelijke werkers en vluchtelingen:
Ik vind persoonlijk aan deze kwestie ook wel een moreel en ethisch dilemma kleven.
Even heel kort door de bocht is emigratie toch iets van "Ik verwacht elders een beter leven te vinden dus verlaat ik NL/BE". En "beter leven" kan dan van alles zijn: beter weer, goedkopere/ruimere huisvesting, minder stress/werkdruk, meer ruimte, minder overbevolking, een partner/geluk in de liefde, het waarmaken van een in NL onmogelijke droom, meer waar voor hetzelfde geld, minder financiele zorgen, minder Hollandse mentaliteit, betere banenopportunities, mooiere natuur en landschap, aantrekkelijker cultuur en lifestyle, etc. Het dilemma is dan voor mij: als ik in mijn verwachtingen teleurgesteld ben/word, ligt dat dan aan het nieuwe land of aan mij? Ik heb, om welke reden dan ook, NL/BE de rug toegekeerd. Wat geeft mij dan het morele recht om dat ongedaan te maken, terug te gaan en verwachten dat het systeem mij meteen weer liefdevol en dankbaar omarmt als de verloren zoon? Wat is dan de boodschap aan alle NL/BE inwoners die in die jaren dat wij het geluk elders hebben gezocht, en die ijverig hebben gewerkt, gebouwd, belasting betaald en bijgedragen aan de NL/BE samenleving? De boodschap is dat je jarenlang niks kan bijdragen en dan juridisch rechten kunt claimen op het zelfde zorgsysteem als zij die WEL zijn gebleven en hebben bijgedragen. Dat voelt voor mij niet eerlijk, en zeker niet in een systeem dat al zo onder druk staat.
Ik ga om vele redenen nooit meer terug naar NL, maar een belangrijke is dat ik van mezelf niet van twee walletjes mag eten. Eens gekozen, dan de gevolgen ook accepteren, en ik draag nu sociaal en fiscaal bij aan de systemen van mijn nieuwe land. En als ik bij tijd en wijle ergens niet zo gelukkig mee ben, dan ligt dat aan MIJ, niet aan het nieuwe land. Had ik mijn voorbereiding maar beter moeten doen en mijn verwachtingen moeten toetsen aan de werkelijkheid voordat ik er ging wonen.
Ik vraag me af in hoeverre dit dilemma ook bij anderen speelt? Zijn er nuances en overwegingen die ik over het hoofd zie?
Ik vind persoonlijk aan deze kwestie ook wel een moreel en ethisch dilemma kleven.
Even heel kort door de bocht is emigratie toch iets van "Ik verwacht elders een beter leven te vinden dus verlaat ik NL/BE". En "beter leven" kan dan van alles zijn: beter weer, goedkopere/ruimere huisvesting, minder stress/werkdruk, meer ruimte, minder overbevolking, een partner/geluk in de liefde, het waarmaken van een in NL onmogelijke droom, meer waar voor hetzelfde geld, minder financiele zorgen, minder Hollandse mentaliteit, betere banenopportunities, mooiere natuur en landschap, aantrekkelijker cultuur en lifestyle, etc. Het dilemma is dan voor mij: als ik in mijn verwachtingen teleurgesteld ben/word, ligt dat dan aan het nieuwe land of aan mij? Ik heb, om welke reden dan ook, NL/BE de rug toegekeerd. Wat geeft mij dan het morele recht om dat ongedaan te maken, terug te gaan en verwachten dat het systeem mij meteen weer liefdevol en dankbaar omarmt als de verloren zoon? Wat is dan de boodschap aan alle NL/BE inwoners die in die jaren dat wij het geluk elders hebben gezocht, en die ijverig hebben gewerkt, gebouwd, belasting betaald en bijgedragen aan de NL/BE samenleving? De boodschap is dat je jarenlang niks kan bijdragen en dan juridisch rechten kunt claimen op het zelfde zorgsysteem als zij die WEL zijn gebleven en hebben bijgedragen. Dat voelt voor mij niet eerlijk, en zeker niet in een systeem dat al zo onder druk staat.
Ik ga om vele redenen nooit meer terug naar NL, maar een belangrijke is dat ik van mezelf niet van twee walletjes mag eten. Eens gekozen, dan de gevolgen ook accepteren, en ik draag nu sociaal en fiscaal bij aan de systemen van mijn nieuwe land. En als ik bij tijd en wijle ergens niet zo gelukkig mee ben, dan ligt dat aan MIJ, niet aan het nieuwe land. Had ik mijn voorbereiding maar beter moeten doen en mijn verwachtingen moeten toetsen aan de werkelijkheid voordat ik er ging wonen.
Ik vraag me af in hoeverre dit dilemma ook bij anderen speelt? Zijn er nuances en overwegingen die ik over het hoofd zie?
. Die verplichte geldpot is een enorme drempel voor mensen die geen andere keus hebben dan op een investeringsvisum naar Australia te komen. Maar dat zijn geen Australiers met wortels in Oz. Voelt voor mij toch anders. Met een investeringsvisum koop je het recht om in een ander land te gaan rentenieren/pensioneren. Ik zie daar de redenering wel achter, je komt hier gratis gebruikmaken van sociale voorzieningen die anderen hebben opgebouwd en betaald. Damagwakosten. Ik heb geen investeringsvisum en ben hier niet gekomen om met pensioen te gaan (al is dat het onvermijdelijke gevolg). Maar erg veel bijgedragen aan Oz in de zin van werk en belastingen heb ik ook niet, ik ben op een partnervisum binnengekomen op mijn 57e, beetje laat voor een langdurige loopbaan en tonnen belasting betalen. Ik vind het dus terecht dat mijn visum relatief duur was.
