Nog nooit geweest? Of diehard reiziger?

Wow, ik kom een paar dagen niet en kijk eens wat een reacties! Super, bedankt!!

Leuk om te lezen dat er dus wel meer mensen 'in het diepe' springen en naar OZ gaan zonder er ooit eerder geweest te zijn.

Wat betreft onze plannen..het zal in eerste instantie vooral zijn voor tijdelijk, een jaar of misschien 2. Als dat te realiseren is tenminste. We hebben geen kinderen en ik ben zelf totaal niet honkvast, heb ook een jaar in amerika gewoond en had eigenlijk totaal geen last van heimwee. Achterlaten van familie en vriendin is voor ons dus niet echt een issue, dus dat scheelt.

Het zal vooral een kwestie zijn van..hoe pakken we het aan. Het zou natuurlijk ideaal zijn als je al werk vindt en op die basis daarnaartoe gaat, maar euh..hoe? :|

Bedankt voor alle reacties en ik denk weer hard verder...
 
Hey Ilse (en derest :)),

Wij zijn eerlijk gezegd ook nog nooit in Oz geweest, maar (heel raar misschien) we hebben gewoon het gevoel er naartoe te moeten. Een heel sterk gevoel. Tja, waarom...Goeie vraag. Een pasklaar antwoord heb ik niet. Ik weet natuurlijk ook wel dat het overal wel iets is, maar het avontuur lokt ons gewoon.
We hebben ons leven er wel zo op ingesteld dat we ons uiteindelijke doel (emigreren naar Australië tijdelijk of definitief, dat zien we dan wel) kunnen bereiken, al gaat het niet altijd van een leien dakje.
Zoals ik ergens eerder al in een topic over dit onderwerp heb geschreven, gaan we het gewoon proberen. Gewoon het avontuur tegemoed. Mocht het niet lukken/ ons niet bevallen of wat dan ook, dan kunnen we toch altijd weer terug. Dat zal dan ook wel weer moeite kosten, maar dan weten we voor onszelf dat we het in iedergeval hebben geprobeerd.

Je kan beter spijt hebben van de dingen die je doet, dan van de dingen die je niet hebt gedaan.

Als het meezit, ga ik volgend jaar voor minimaal drie maanden stage lopen in Oz en laat ik man en dochter achter. Ik wil toch deels weten waar we aan gaan beginnen en proeven hoe het is om er te werken. Helaas is het niet mogelijk om dan met het hele gezin te gaan. Maar wat zijn nu een paar maanden op een mensenleven...
Ik zal niet zeggen dat het niet zwaar zal worden, maar we weten beiden waar we het voor doen. En ik weet zeker dat ook al zal ik aan de andere kant van de wereld zitten, er genoeg mensen zijn die ons er doorheen kunnen en zullen slepen.

Maar voor het allemaal zover is, zijn er eerst nog bergen te verzetten.

Groetjes,
Mel
 
Mijn vriend Mark is in 2000 7 maanden in Australie geweest. 5 maanden heeft hij in Parramatta gewoond om stage te lopen en af te studeren en 2 maanden heeft hij rondgereisd. Ik ben er dus ook nog nooit geweest. Er zijn inderdaad mensen die het raar vinden om te verhuizen naar een land waar je nog nooit geweest bent, maar vlak na de oorlog deden hele gezinnen niets anders ;)

Ik kan zelf niet echt goed oordelen hoe het daar zal zijn. Een ding is wel duidelijk. Iedereen hier heeft het erover dat de mensen zoveel vriendelijker en behulpzamer kunnen zijn dan hier. De temperatuur is natuurlijk belangrijk. want ik heb een hekel aan kou. Op heeel veel plaatsen heb je nog meer ruimte om je heen en ik vind het ook heerlijk om lekker buiten te kunnen zijn.
Mark wil enorm graag terug en heeft soms juist heimwee terug naar Australie. Voor mij is het mee gaan met hem meer een avontuur waarvan ik wel zie hoe het loopt. Je weet dat toch niet van te voren. Ik weet wel dat je er inderdaad je best voor moet doen. Je leest het ook wel in de verhalen hier van de mensen die er al wonen.

Mijn vader heeft nu weer een beetje het idee dat ik niet meer wil tegen de tijd dat we weer opnieuw gaan beginnen met de visumprocedure (over 9 maanden ongeveer). Het duurt nog ongeveer 2 jaar voordat we hopen te vertrekken. Hij vindt het nog erg lang en denkt dat ik tegen die tijd niet meer wil. Volgens mij is hij gewoon bang om zijn kleine meiske te verliezen ;) En dat is natuurlijk ook logisch, maar daarmee komen we op het volgende...
Internet! Skype, msn, webcams, e-mail. Tegenwoordig heb je de wereld in je pc zitten!
 
[quote author=Annemiek link=topic=3571.msg42462#msg42462 date=1136536574]
Er zijn inderdaad mensen die het raar vinden om te verhuizen naar een land waar je nog nooit geweest bent, maar vlak na de oorlog deden hele gezinnen niets anders ;)
[/quote]

Ik weet helaas uit directe hand dat er van deze gezinnen ook vele waren die op hun knieen naar Nederland waren gekropen als ze dit gekund hadden!

Gelukkig kun je je tegenwoordig veel beter orienteren op waar je naar toe gaat, ook al ben je er nooit geweest. Je hebt zoveel media mogelijkheden om je wijzer van te maken. Toch lijkt het mij een veiliger gevoel om er een keer geweest te zijn(ik ben er ook nog nooit geweest!). Maar dan spreek ik als vader van twee kinderen, 10 jaar jonger en geen kinderen dan zou ik het ook zo aangedurft hebben!
 
[quote author=Wilbert67 link=topic=3571.msg42473#msg42473 date=1136540919]
Ik weet helaas uit directe hand dat er van deze gezinnen ook vele waren die op hun knieen naar Nederland waren gekropen als ze dit gekund hadden!
[/quote]

Okay, maar wat is de verhouding van mensen die "op hun knieën terug zouden gegaan zijn" tov de mensen die daar een leven op hebben gebouwd en NIET meer terug willen.
Ik weet van families die terug naar Nederland gegaan zijn, om daarna weer zo snel als ze maar konden weer terug naar Oz te zijn verhuisd!! Dus ook dat komt voor!

Rene
 
Hoi Ilse, wij zijn ook nog nooit in Australie geweest, maar niettemin van plan er een jaar of twee aan de slag te gaan. We zijn wel diehard reizigers, we reizen zoveel en zo ver we kunnen. Een kans om eens wat langer dan een opgerekte vakantieperiode ergens heen te gaan laten we dan ook niet lopen. Het zou wat ons betreft echter ook een ander land kunnen zijn geweest hoor... maar het is nu dus Australie dat in het vizier zit. Na die periode zien we wel weer verder, het is mogelijk dat we dan weer verder trekken, maar we kunnen dus ook besluiten er langer te blijven.

Dus, in antwoord op je vraag: Jazeker, dat is gek! Net zo gek als wij  :wink:
 
Wij zijn lang geleden voor (mijn gevoel) een jaar in Australie geweest. Ik wilde daarna altijd terug. Heb zelfs lang niet naar t.v. programma's over Australie gekeken omdat ik dan gewoon een soort heimwee kreeg.  Omdat Australie zo ver weg is hebben we ook wel s overwogen om (heel anders natuurlijk) misschien naar Noorwegen te emigregren. Vooral vanwege de mooie natuur.  We zijn eerst in Noorwegen gaan kijken. Wel gewoon door op vakantie te gaan. Dat is wel heel anders dan wanneer je ergens een jaar bent. Maar tjonge wat viel Noorwegen tegen en dat terwijl het een prachtig land is hoor en ook aardige mensen. En ik zou er best weer op vakantie willen maar om de een of andere reden had Noorwegen het gewoon niet voor ons! Ik bedoel het " emigratiegevoel".  En sindsdien weet ik zeker dat het voor mij Australie is, hoe ver weg t ook is. Of t goed is om ergens te kijken voordat je gaat emigreren kan dus wel handig zijn.  Maar aan de andere kant, als je naar Australie gaat ben je wellicht meteen verkocht!
Groetjes Francine
 
Hoi Wij zijn een gezin met 2 kinderen en zijn nu bezig met onze papierhandel om het voor elkaar te krijgen om naar Australie te emigreren. Wij zijn er nog nooit geweest, dus ook wij zijn "gek". Bij ons is ook de gedachten: nu kan het en de gelegenheid is er voor mijn man om daar werk te vinden. Wij zullen in ieders geval later niet zeggen;  Hadden we toen maar ...... Het achterblijven van familie en het gemis ervan zullen we pas achter komen als we er zitten. En lukt het niet komen we weer terug. Hebben we het wel geprobeerd.

Astrid
 
Hoi Astrid (Groentje)

:hi: op dit geweldige forum.

Ik weet zeker dat je hier heel veel informatie vandaan kan halen en dat net zoals jullie hier voldoende mensen zijn die in een soortgelijke situatie zitten.

Mocht je vragen hebben dan horen we dat graag.  :up:

Stel je nog even voor in het topic: Even voorstellen & Wie is Wie

Groeten,
Koen
 
Hallo allemaal,

Wij zijn eigenlijk ook min of meer op de bonnefooi naar Australie gegaan. Ed was er een keer geweest voor 3 weken voor zijn werk. 2 weken in Perth en een week in Sydney. Hij is heel de wereld al overgeweest voor zijn baan. We wisten dat we weg wilden uit Nederland, hoofdredenen: het weer en ruimte en natuur.
Hij belde me na 1 dag in Perth op om te zeggen dat dit het helemaal was. Dat we hier echt wel wilden wonen. Dus ik ben hem 'blindelings' gevolgd. Natuurlijk wel zoveel mogelijk erover gelezen en gezien.  :up:

Ik denk dat het vooral belangrijk is om je flexibel op te stellen. Verwacht niet dat alles makkelijk gaat en dat alles precies zo zal lopen als je van te voren had gedacht. Je moet kansen en mogelijkheden (op allerlei gebied) grijpen. Zo heb ik (normaal gesproken secretaresse) in het begin een tijdje als tegelzetter gewerkt voordat ik een baan had die helemaal goed is voor mij. Niettemin: het was een supertijd, ik heb enorm veel geleerd en heel veel plezier gehad en er een goede vriend aan overgehouden.  :)

Verder hebben wij ook altijd in gedachten gehad dat we altijd weer terug konden naar Nederland, of verhuizen naar een ander land, als het niet zou bevallen. Dan ben je wel wat armer (qua centjes) maar een heel stuk rijker aan levenservaring en goede herinneringen. Persoonlijk vind ik dat heel erg belangrijk. Wij hebben de laatste tijd nogal veel familieleden en vrienden verloren aan kanker, dat zet je aan het denken en maakt dat je echt wilt genieten van elke minuut van het leven.
Wij zullen in ieder geval nooit spijt hebben dat we het 'niet hebben geprobeerd'.

Natuurlijk is dit allemaal wel wat moeilijker als je kinderen hebt of als je een eigen bedrijf bent begonnen hier. Tenminste, dat zou ik me kunnen voorstellen.

Ik sta ook vaak stil bij al die mensen die zo'n verschrikkelijk moeilijk leven hebben (Nelson Mandela bijvoorbeeld) en die daar dan veel sterker uit komen, dan denk ik altijd: moet je zien welke kansen ik allemaal krijg, en daar ben ik heel dankbaar voor. Het allerergste wat me kan overkomen is dat het niet zo geweldig is als ik had gehoopt, nou ja, jammer dan. Maar niet het einde van de wereld. En dan is het de uitdaging om er er sterker uit te komen dan je erin ging. Zo zie ik het in ieder geval  :roll:

Uiteindelijk bevalt het ons hier uitstekend. We genieten van het mooie weer, de vriendelijke mensen, de relaxte manier van leven, de ruimte en de natuur. Wel missen we de familie. Het is heel moeilijk dat we niet even bij ze langs kunnen gaan zo nu en dan. Maar gelukkig is er inderdaad internet en telefoon. En er komen er in februari al weer een paar langs, en dat is ook heel leuk!

Groeten van Anna
 
Jawel Anna, hier kunnen wij ons volledig in terug vinden. Wij willen wel vertrekken met 2 kinderen van 8 en 7. Veel reacties zijn echter negatief , wat doen jullie de kinderen aan om naar zo 'een vreemd land te trekken???  Naar mijn mening kunnen ze hier een geweldige levenservaring uit halen. Zo zullen ze het ook moeilijk hebben met de taal, ze zullen hun plan moeten trekken op school, kortom eens uit de dagelijkse sleur.

Nieuwe mensen ontmoeten met heel andere gewoontes, ik sta er volledig voor open.  :up: We vertrekken met een hele dosis positieve energie and there is always a way back.
 
@ Bart & Nancy,

Dus jullie hebben dezelfde (negatieve) reacties gekregen die de meeste van de leden al hebben ervaren??
Laat ze maar. Misschien zijn ze jaloers over het feit dat jullie de uitdaging aan willen gaan.

Rene
 
Ook wijzelf zijn er dus nog nooity geweest!
We hebben alleen een hoop ervaringen uit derde hand en natuurlijk via verschillende media.
Onze kinderen zijn nog relatief jong (3 en 5 ) dus daar maak ik mij allerminst zorgen om, kinderen zijn heel flexibel en passen zich makkelijk aan, ook als ze al wat ouder zijn.
Boven maken ze snel nieuwe vriendjes(in die zin is verhuizen van Amsterdam naar Rotterdam net zo'n grote stap!)
Ik twijfel soms meer over onszelf, je hebt toch een bepaald verwachtingspatroon en wat nu als dat helemaal niet uitkomt? Hiervoor denk ik trouwens niet dat ik nou uitgebreid eerst in Oz geweest moet zijn, er wonen is toch anders dan vakantie.
Ik probeer ook zoveel mogelijk te relativeren en zeker niet Australie op een roze wolk te plaatsen maar anderzijds is de hele beslissing ook voor een groot deel op gevoel gemaakt en is het nog maar afwachten wat er uiteindelijk van uit komt
 
[quote author=Wilbert67 link=topic=3571.msg43398#msg43398 date=1137247469]
Ik probeer ook zoveel mogelijk te relativeren en zeker niet Australie op een roze wolk te plaatsen maar anderzijds is de hele beslissing ook voor een groot deel op gevoel gemaakt en is het nog maar afwachten wat er uiteindelijk van uit komt [/quote]

Ik heb nog steeds het gevoel dat er veel mensen daar naar toe gaan met hetzelfde idee. Ik bewonder ze, want het is een grote stap.
Hoe het ook zij, ik wens ze veel succes toe.

Rene
 
Ook wij gaan voor een groot deel op ons gevoel naar aussie en wat de kinderen betreft, bij ons zijn ze nog jong. Ondanks dat ze jong zijn hebben we het er toch over met onze dochter van 4. Zij weet nu dat ze straks "anders" moet gaan leren praten.(engels) En dat wanneer we er heen gaan we heeeeeeel lang in het vliegtuig moeten zitten. Geeft ze als antwoord: Mamma, dan moet je wel wat speelgoed meenemen anders kan ik niet spelen in het vliegtuig.  :plane:Nou dit is dan op vierjarig niveau, maar je moet het communicatiekanaal open gooien met de kinderen, anders is het helemaal zo'n grote omschakeling.

Astrid  :fish:
 
Hoi Ilse,

Bij ons is het een beetje van beide:

- Ik ben al twee keer in Australia geweest (mijn broer woont daar) en wil graag daar leven. Ik heb al 2 grote verhuizingen achter de rug (van Schotland naar Rotterdam in 93, en van Rotterdam naar Friesland in 96), dus verhuizen voor mij is niet zo'n probleem, mijn familie is hier niet en ik maak altijd nieuwe vrienden.

- Mees mijn vriend is nooit geweest, en hij heeft zijn familie hier.  Toch wil hij zonder geweest te zijn gaan, wij zijn niet zo jong en hebben een kindje, maar we gaan ervoor!

Succes verder met je plannen, en laat niet de 'negatieve' mensen jullie beinvloden.

Groetjes,
Susan
 
Ik ben ooit 2 dagen in Sydney geweest,mijn man is er nooit geweest maar toch zijn we wild enthousiast!
In 2008 willen we met visum aanvraag beginnen,we hopen wel dat we voor die tijd nog een x op vakantie gaan daar.
En trouwens,ik was 13 toen wij naar Vanuatu emigreerden en het was voor mij en mijn broer(toen net 12) een geweldige ervaring dus laat die mensen maar lekker kletsen! :p
 
You must log in or register to reply here.
Back
Top