Op m'n heupen

M

Matt

New Member
Hi all

Wie herkent dit gevoel: je hebt het visum op zak, de spaarrekening is dusdanig gevuld dat je het echt wel een paar maanden zonder werk uithoudt, de tickets zijn geboekt en niets kan je nog weerhouden van je emigratie naar Australië. En dan opeens... krijg je 't op je heupen. Australië lijkt plotseling een groot zwart gat, waar je eenzaam en verlaten je ondergang tegemoet gaat. Oké, ik overdrijf nu een beetje. Maar ik kreeg het laatst wel degelijk een beetje benauwd.

:shock:

Nog ervaringsdeskundigen met goede tips om dit gevoel te bestrijden?

Cheers
Matt
 
Ik denk dat iedereen dit gevoel een keer meemaakt. Dan opeens is het definitief en ga je beseffen wat je gaat doen.

Gewoon over je heen laten komen, gaat vanzelf weer weg :up:
 
Als je de helder blauwe sky ziet met de wildlife, rondvliegende kakatoos. dit is echt geen zwart gat.
We hebben MSN en Skype, zo het contact met het thuisfront is daar elk moment van de dag.
Zorg dat je werk krijgt of iets om wat geld mee te verdienen en de rest aan ontspanning is hier genoeg te doen.

It will be fine.

Jack :evil:
 
[quote author=Matt link=topic=7879.msg102348#msg102348 date=1194700692]
Nog ervaringsdeskundigen met goede tips om dit gevoel te bestrijden?
[/quote]

Je beseffen dat het niet voor eeuwig en altijd hoeft te zijn.

Als je het leuk vindt blijf je.
Als je het niet leuk vindt dan ga je gewoon weer terug naar Nederland.
 
Ik herken dat gevoel wel heel goed. wij wachten nu op onze sponsored visum. alles is gedaan. heb mijn laatste werkdag gehad en die dag daarvoor bij mijn mannetje gehuild van wat doe ik. ik wil ze niet achterlaten. vorige week had ik een etentje met mijn 2 zussen. ook toen van wat doe ik, wil ze niet missen.

maar ook wij gaan met een open visie daar naartoe. nu krijgen wij de mogelijkheid via het werk, dus dan is de weg makkelijker. maar we hebben nu van we pakken die kans en als het niet goed gaat, komen we gewoon weer terug. we moeten alleen 2 jaar blijven en daarna zien we wel.
 
Ik kan mij het heel goed voorstellen. Je weet nu wat je hebt en dat laat je achter en je weet niet wat je daar gaat krijgen. dat is het onzekere, je moet even die brug over naar de andere kant.

Zoals ik het ervaar, je bent bezig met papieren verzamelen, huis verkopen, regelen, alles voor de visa's etc. en zeggen volgend jaar gaan we het avontuur aan. Mooi weer, ruimte, ontdekken genieten etc. maar het gevoel bekruipt mij ook wel eens.... om mijn familie achter te laten. Mijn lieve vriendinnen en vrienden en we laten ook een zoon achter die niet mee wil....maar al dit weerhoudt ons niet om te gaan en toch is het ook weer eng. en tuurlijk je kunt altijd weer terug, maar je bent wel weg en laat alles achter er van uitgaande, dat je dat gaat ervaren, waarom je naar OZ wilde gaan.

Ik ben ook benieuwd, hoe anderen het hebben ervaren. Ik wens jou heel veel plezier en uitdaging toe en dat je een hele fijne tijd tegemoet gaat. Het nieuwe is altijd eng....diep adem halen en je doel voor ogen houden...witte stranden, mooi weer, ruimte......en nog veel meer..... :up:

Groetjes Jacky
 
Ik ben nog niet zover, maar ik kan het me zo goed voorstellen. Ik heb het trouwens ook als ik voor langere tijd op reis ga, daar verheug ik me dan enorm op en als dan ineens de vertrekdatum dichtbij komt dan hoef ik niet meer zo nodig en dan zie ik de leuke dingen die ik hier heb nog duidelijker en de minder leuke dingen minder scherp.
Maar goed, ik denk dus ook dat het volkomen normaal is omdat je niet echt kunt overzien wat je te wachten staat. Ik denk dat je, zoals iemand anders al schreef hier, je moet bedenken dat er altijd een weg terug is.
 
Wij zijn bijna zover. Hebben de medicals en VOG gefrontload, dus hoeven niets meer aan te leveren. Ons huis is hopelijk ook binnenkort verkocht en dat vind ik ook al spannend. Ik bedenk me nu soms al "Waar zijn we nou toch mee bezig! Wat halen we ons allemaal op de hals!" Maar je weet nooit of het de goede keuze is totdat je er een tijdje bent.

Het is heel normaal om cold feet te krijgen lijkt me...
 
Precies Annemiek, daar sluit ik me helemaal bij aan! Ik heb nog precies 2 weken te gaan in Ierland voordat ik naar Nederland vertrek. Heb hier nu een jaar gewoond met ierse partner (die nu ruim week in Oz zit) en ga t ook heel moeilijk vinden om de vrienden, collega's en familie van Liam te moeten missen. Krijg zo'n naar onderbuik gevoel als ik denk aan de gezellige tijd met hen. Maar inderdaad, Skype, msn allemaal methoden om elkaar misschien zelfs wel meer te spreken dan dat je normaal zou doen... Afscheid nemen is niet makkelijk nee... Maar thoort er nu eenmaal bij.  :wink:
 
Wij zitten nu in  het stadium dat we het visum hebben ingediend bij de DIAC. Dus het duurt dan nog wel even voordat we in OZ aankomen. Maar toch gaan we het huis te koop zetten, ook benauwd mij dat weer om zo meteen je veilige thuishaven (waar je toch tien jaar hebt gewoond) niet meer binnen te kunnen stappen. En ook het komt steeds dichterbij, maar we doen ons dit zelf aan.
Och als ik dan weer de foto's terug zie van onze reis naar OZ, en dan nu uit het raam kijk naar een donkere en grauwe lucht weet ik weer waarvoor we het doen. We gaan er maar vanuit dat we er goed aan doen.
 
Yep, heel herkenbaar. En hoewel hier ook de zon schijnt en de natuur prachtig is, blijft het met tijden een zwart gat. Het is hier echt anders geregeld als in Nederland en dat ervaar je pas, als je ermee te maken krijgt. Geef jezelf de tijd. Er zijn geen garanties, ook in Nederland niet en Australie is toch echt wel een heeeeeeel stuk mooier. En ja, hier laat je wat, daar krijg je wat... that's life.

Good luck, je mot er effe doorheen zeg maar.

Kathleen
 
Even slikken en ervoor gaan!
Ik had het de laatste 2 weken thuis, het kwam steeds dichterbij, en de laatste 2 weken kwam het besef dat ik al mn vrienden & familie leden nog 1 of 2 x zag voor ik weg ging.. Laatste werkdag, spullen inpakken en verhuizen, afscheid nemen van iedereen. Dat was heftig. Heb nogal wat af gejankt die 2 weken, maar je stapt hier ( In Singapore eigenlijk al ) uit het vliegtuig, en bent al zo blij dat je weg bent uit Nederland...
 
ik vind het persoonlijk alleen maar normaal als je dit voelt. niet iedereen heeft er last van, maar als je met dit gevoel loopt dan moet je er de ruimte aan geven. het is niet opeens walhalla, er komt heel wat op je pad. wat mij heeft geholpen is de gedachte dat goed afscheid nemen, ruimte geeft voor nieuwe dingen. en dat het ook weergeeft hoe waardevol alles voor jou is of is geweest in nederland: je gaat toch door een soort rouwproces. ook al is het een keuze.
wat ons ook helpt is zorgen dat je altijd genoeg geld overhoudt om op het vliegtuig te kunnen stappen wanneer jij dat echt nodig hebt. op die manier voel je je niet "gevangen" zonder dat je een kant op zou kunnen.
kortom: ik vind het heel gezond en volgens mij is de beste manier om er mee om te gaan het hele afscheid nemen vol te beleven, lekker janken, nog eens extra zeggen hoe gek je op die mensen bent. alle verandering brengt emotie met zich mee, het hoort erbij.
sterkte en succes, Mariëtte
 
[quote author=clara link=topic=7879.msg103892#msg103892 date=1196427267]
ik vind het persoonlijk alleen maar normaal als je dit voelt. niet iedereen heeft er last van, maar als je met dit gevoel loopt dan moet je er de ruimte aan geven. het is niet opeens walhalla, er komt heel wat op je pad. wat mij heeft geholpen is de gedachte dat goed afscheid nemen, ruimte geeft voor nieuwe dingen. en dat het ook weergeeft hoe waardevol alles voor jou is of is geweest in nederland: je gaat toch door een soort rouwproces. ook al is het een keuze.
wat ons ook helpt is zorgen dat je altijd genoeg geld overhoudt om op het vliegtuig te kunnen stappen wanneer jij dat echt nodig hebt. op die manier voel je je niet "gevangen" zonder dat je een kant op zou kunnen.
kortom: ik vind het heel gezond en volgens mij is de beste manier om er mee om te gaan het hele afscheid nemen vol te beleven, lekker janken, nog eens extra zeggen hoe gek je op die mensen bent. alle verandering brengt emotie met zich mee, het hoort erbij.
sterkte en succes, Mariëtte
[/quote]

En mooier kun je het niet zeggen :up:

Jack :evil:
 
Wij beginnen hier pas net.

Kan nu bijna niet wachten tot ik het eerste zwarte gat gevoel ga krijgen... betekent dat we er bijna zijn.


Vergeet niet dat er een hele goede reden is dat je al die moeite doet :)
 
@Mariëtte: dit is idd heel mooi gezegd. al vind ik het af en toe wel moeilijk, want ik wil nooit mijn traantjes laten zien; alleen bij mij mannetje. maar ze komen vanzelf. ook naomi onze dochter heeft dat wel. bij ons afscheidsfeest had ik van mijn zus een gedicht gehad, waar ik zelf ook emotioneel van werd. zij leest dit heel alleen in het keukentje van waar we waren. ik zocht haar vond ik haar daar alleen. ik zeg ook kom dan naar mama,  maar ze schaamt zich toch een beetje voor het huilen.
 
Tja, ik weet niet of ik mee mag praten, want ik heb hier het gevoel eindelijk thuis te zijn gekomen... eerlijk gezegd zit ik (na ruim 3 maanden)nog steeds op dat zwarte gat te wachten... alhoewel... die mag wel wegblijven...
Natuurlijk heb ik mijn momenten wel, maar die kan ik met de beste wil van de wereld geen gaten noemen. Gaatjes dan.... ik mis mijn vriendinnen wel en af en toe mijn moeder, maar ik vind dit internet zoooooo verschrikkelijk geweldig. Msn dagelijks en spreek (behalve 1) al mijn vriendinnen regelmatig. Mijn moeder elke week....
En je bedoelt natuurlijk vlak voor vertrek, ja, dat was wel even moeilijk, maar het gevoel van 'jahoe, we gaan!!' overheerste toch wel! De tranen heb ik ook gewoon laten lopen, maar tegelijk een geweldig afscheid beleefd, heel onverwacht!
Ik heb alleen echt verdriet gehad over het feit dat we (en stiekum gaf ik mezelf de schuld) onze ouders in de steek lieten... maar dat slijt....
 
ja dat gevoel herken ik wel. met ons afscheidsfeest zag ik dat mijn moeder het zo moeilijk had. toen kreeg ik het te kwaad. een tante van mij pakte me vast. ik zei ook ik vind het zo erg dat ik mijn moeder zo'n verdriet doe. zij zei ook, maar je moet aan je eigen geluk denken en dat is ook zo. maar dat iedereen zo'n verdriet heeft, doet mij pijn. ik ga natuurlijk het leuke doen en zij moeten een kind missen. andersom zou ik het ook verschrikkelijk vinden.
 
Waar ik mee worstel (we zijn nog niet weg, maar dat gaan wel de komende maanden gebeuren) is het schuldgevoel. Er zijn wel mensen die het heel gaaf vinden en die staan niet dichtbij genoeg om te kunnen zeggen dat ze het niet leuk vinden. De mensen die dus wel dichtbij staan laten elke keer weten dat ze het voor zichzelf zo erg vinden. "We vinden het voor jullie erg leuk en jullie moeten ook echt gaan, want nu kan het nog, maaaaar......  voor ons zelf is het zo erg". Daar heb ik moeite mee, omdat ik er niet goed mee om kan gaan. Ik krijg er een vreselijk schuldgevoel van. Heb ook echt het idee dat die mensen denken "waarom ga je dan" als ik laat weten dat ook wij het erg vinden om ze achter te laten...
Begin hier steeds meer moeite mee te krijgen en het houdt me enorm bezig. Het is nog niet zo dat ik er niet van slaap, maar soms zou ik gewoon in janken uit willen barsten, omdat het me soms wel eens teveel wordt. Ook ik hou liever m'n tranen voor mezelf ;)
Ja, dat zwarte gat herken ik wel, maar dat hoort er voor vertrek denk ik wel een beetje bij...
 
You must log in or register to reply here.
Back
Top