Op m'n heupen

ach ja, Annemiek, dat hebben wij ook veel gehoord. Ik wist ook niet goed wat daar op te zeggen maar op een gegeven moment heb ik mezelf beloofd, gewoon te zeggen: ja, het is ook moeilijk en toch proberen naast me neer te leggen. Ik weet het is moeilijk, ik heb dan ook ruim een half jaar geoefend.... en bij het afscheid was het moeilijk, maar ik ben blijven vooruitkijken. Enne, laat die tranen alsjeblieft komen, thuis, want dat heb je echt nodig voor het verwerken. Ik weet er alles van....
Maar echt, het is het waard!!

liefs, iedereen die nog moeten afscheid nemen, heel veel sterkte ermee, en hou je toekomst voor ogen. Je leeft je eigen leven en niet die van anderen, dus kies je je eigen weg, hoe moeilijk dat is....

kus van Pauline
 
Ik heb er ook echt enorm veel zin in om te vertrekken en het kan me ook niet snel genoeg gaan, maar toch heb je soms wel eens dat gevoel van "waar ben ik aan begonnen! Ik doe mensen pijn op deze manier, maar dat wil ik niet" Maar inderdaad zoals je zegt je leeft je eigen leven en moet dat soort dingen ook naast me neer leggen. Meestal lukt dat ook wel, maar soms lukt dat even niet ;)
Het afscheid nemen zal moeilijk worden, maar ga m'n best doen om er ook van te kunnen genieten ;)
 
Ja heel herkenbaar. Ik had het na mijn eerste (emigratie)dag in Australie. Ik werd de volgende ochtend wakker en dacht...okay ...nu woon ik dus aan de andere kant van de wereld. *slik*.

Na een paar dagen was het gevoel helemaal weg en ik heb eigenlijk nooit meer omgekeken.

Ik denk dat iedereen dat wel heeft gehad....een plotseling gevoel van twijfel.

Niet al te veel over nadenken.....gewoon het grotere plaatje in gedachte houden!  :up:
 
Wij zitten nog in NL, maar ik herken het verhaal van Annemiek: voor jullie is het leuk, maarrrrrr... Mijn ouders hebben er veel moeite mee en verwijten me ook van alles. De kleinste dingetjes worden vergroot tot een enorme olifant, om maar niet te hoeven te zeggen: Het doet ons pijn dat je weg gaat, want we zullen je missen. Mijn vader is nooit een prater geweest. We leren er mee om gaan en blijkbaar is onze relatie zo veranderd en misschien zal dat ook zo blijven. Australie is ver voor mensen boven de 70 die nooit verder dan Spanje zijn gevlogen en waarvan de gezondheid slecht is.

Wel goed te lezen wat de ervaring van anderen is, dat geeft het gevoel er niet alleen voor te staan.
 
Dat klopt. We zijn niet alleen ;) Mijn tante zei afgelopen weekend glashard "Je moet er rekening mee houden dat je oma niet meer levend terug ziet als jullie weg gaan" Dat klopt ook wel, maar het komt even heel hard aan.
Jouw ouders zijn zijn al in de 70 dus? Ja dat wordt dan best moeilijk, maar waar een wil is... Misschien willen ze toch een keer langskomen als je er uiteindelijk bent en als ze zien dat je goed op je plek bent.
 
Pijnlijke opmerking ja...
Mijn vader zei: Voor jullie een droom, maar voor mij een hel en mijn toekomst is naar de knoppen, maar dat is iets waar ik mee moet leren leven. Emotionele chantage, maar ook wel weer begrijpelijk. Maar we houden het oog op onze dromen en toekomst en dan is het het waard.
 
Ja dat is waar. Het is ook of egoistisch van onze/jullie kant (jij hebt het erover en wil dat de ander het leuk voo je vindt) of egoistisch van de ander (het laten weten dat ze het echt niet leuk vinden) Zo blijf je doorgaan. Het is vreselijk moeilijk. Toch heb ik liever dat ik nu weet dat ze het niet leuk vinden dan dat ze het niet laten merken en dat je pas achteraf hoort hoe moeilijk ze het er mee hebben gehad.
 
Maar weet je Annemiek, dat dat niet uitmaakt? Of je het nu al weet? Wij hebben beide gevallen gehad, van de een wisten we het en van de ander niet zo heel duidelijk. Maar als je hier zit, kun je er niks aan veranderen, alleen proberen er niet teveel aan te denken.
Mijn schoonouders zijn ook midden 70 en die hebben direct gezegd dat ze het niet leuk vonden, we namen nl hun enige kleinkinderen mee.... Héééél pijnlijk dus.... maar al heel snel hebben ze het toch geaccepteerd en nu ? we hebben geweldig contact via de msn al missen ze ons heel erg. Wij gaan sparen om ze hier heen te krijgen voor vakantie (al wil schoonma niet zo graag, waarom is ons een raadsel..).
Mijn ouders vonden het ook heel erg en daar hebben we veel ellende mee gehad, voornamelijk om mijn vader. Mijn moeder heeft hem zo gesteund dat ze zichzelf vergat en dus instortte toen we wegwaren.... Nou, dat was ook heel pijnlijk, maar meer dan bellen en msn-n kun je niet doen... heeel zwaar. Het slijt, voor mij is het gemakkelijker omdat ik zit waar ik wezen wil en dolgelukkig hier ben.
Maar wat iedereen ook adviseert, je moet het zelf verwerken, lezen wat anderen meemaken en beseffen dat het heel normaal is wat je doormaakt.
Nogmaals heel veel sterkte! We leven allemaal mee!
liefs Pauline
 
You must log in or register to reply here.
Back
Top