Zoals Lin het omschrijft voel het bij mij ook. Ik voel ook echt dat het een juiste keuze is geweest en in vergelijking met NL is het hier zoveel beter leven. Vorige week nog, ben ik met een vriendin uit eten geweest en daarna een kroegje in en ik kom gewoon met fris ruikende kleding thuis! (sorry smokers...).
En zojuist is Nora met haar papa naar pre-school vertrokken. Samen pakken ze de bus en daarna gaat Reinoud door naar zijn werk(en niet meer 2 uur in de file naar A'dam). Op haar pre-school speelt ze ongeveer 4 uur per dag buiten!!! En het is winter. En dan de speeltuinen hier in de buurt. Groot, gezellig, met een schoon grasveld eromheen. Hele rodelbaantjes zitten erbij (en ze zijn niet kapot!). En dan nog niet te spreken over storytime in de boekenwinkel om de hoek hier (met een kopje koffie voor mama erbij) en de playgroups. In de weekenden gaan we meestal naar het strand of lopen we door de Botanical Gardens al kijkend naar de BLAUWE zee en de BLAUWE lucht :sunny:......ja dan vergeet ik dat gemis gelijk! Dan hoop ik alleen maar dat ik het snel mag delen met mijn broers en ouders.
Maar inderdaad, zoals kathleen, schrijft, heb ik te maken met onzekerheden over de toekomst. Wat gebeurd er in geval van overlijden, met ons, financieel, met de kids, als ze ouder zijn en hier een leven hebben en Nl een vreemd land voor ze is. Of als het slechter gaat met mijn ouders en ze hebben je nodig. En hoe voel ik me over 30 jaar. :wheelchair: Heb ik dan spijt en ben ik dan nergens meer echt thuis. Ik sprak laatst een vrouw uit Ierland, die inmiddels een heen gezin heeft opgebouwd hier en kleinkinderen heeft. Ze vertelde mij dat ze liever nooit van dit mooie land had geweten. Ze is voor de rest van haar leven 'verscheurd' tussen haar roots in Ireland en haar familie in Sydney. Ze woonde hier al 36 jaar en miste haar Ierland enorm. Ik spreek je wel over 20 jaar zei ze. Daar schrok ik wel van en ik begrijp ook wel wat ze bedoeld. Ik denk inderdaad dat ik een soort van 'verscheurdheid' zal blijven voelen.
Maar " JE WEET". Ik krijg Australia niet meer uit mijn system. Ik kan niet meer zonder dit buitenleven en de schoonheid van het land. Daar moet je wat voor opofferen. Ik denk aan de toekomst van ons eigen gezin. Als ik vroeger was ge-emigreerd met mijn ouders had ik mijn opa en oma ook niet echt gemist en zeker mijn ooms en tantes niet (nu ook niet). Je kinderen hebben voldoende aan jullie.
Een voordeel, Kathleen, je staat er heel realistisch in. Ik had hetzelfde in NL en ben niet verrast door mijn gemis. En dat zal jij ook niet zijn. Ik denk niet dat je richt op dingen die mis kunnen gaan. Je probeerd het niet door een roze bril te zien en dat is heel goed. Je bent een mens en hebt emoties. En je zult op zijn tijd misschien wel meer gaan missen. En het is waar, je kunt altijd terug. Alleen zorgt dit idee niet voor meer rust in je leven. Je kunt er beter nu heel goed over nadenken. Ook wij zijn na 3 jaar terug gegaan en hebben vervolgens vanaf dag 1 Australie gemist. En nu zitten we hier weer! :beach: En dat kost ook hoopjes geld, en pensioen, en energie......en verdriet bij familie (en bij ons). Maarru, na 6 maanden is het zeker nog zo mooi en leuk....en ook na 3 jaar nog!
Dat van Irene2, zou ik ook wel willen trouwens, maar daar moet je wel geld voor hebben. En met 2 kids kost een vakantie Nl al gauw 8.000 dollar. Effe boeken om naar uit te kijken zit er dus niet altijd in. En je wilt ook wel eens iets anders dan NL. Als je gaat, dan ga je. En dan weet je dat je je familie nog maar heel weinig zal zien.
Ik wens jullie veel succes met de 'verwerking' van deze emoties......
Ik denk trouwens dat het heel goed is dat er niet alleen maar wordt geschreven over hoe mooi en blij alles hier is, maar ook over de mindere kant van het emigreren.
xpdite!
