stress

[Jerden]

De meeste oudere migranten die ik daar heb gesproken krijgen vooral op latere leeftijd moeite met settelen. Zij missen hun 'echte' thuis en zitten dan inmiddels vast in Australie omdat zij daar hun hele gezin hebben. Vele voelen zich gevangen...

Vreemd! Wij hebben net het omgekeerde ervaren. We zijn vrij veel nederlanders tegengekomen toen we in de zomer aan het rondtrekken waren in West-Australië, allemaal mensen die er al min. 20 jaar woonden, en die zeiden allemaal dat ze nooit nog zouden kunnen aarden in Nederland: veel te klein, te druk, na een paar weken Nederland waren ze allemaal blij als ze weer terug naar hun thuis in Australië konden gaan. Vaak zitten die mensen ook met een verkeerd beeld van hun 'echte" thuis, ze herinneren het zich hoe het was toen zij er woonden maar vergeten vaak dat de tijd in Nederland ook voortgaat, en dat ze daar ook opnieuw moeten aarden.
Emigreren blijft altijd een gok, pas als je er woont weet je hoe het is, maar er hangt denk ik heel veel af met welke instelling je ernaar toe gaat. Als je denkt dat al je problemen daar gaan opgelost worden en dat het daar allemaal rozegeur en maneschijn is dan ga je onherroepelijk het deksel op de neus krijgen.

 

[Jan H.]

Er bestaan al meerdere draadjes over dit onderwerp en de ervaringen van emigranten verschillen.
De oudere emigrant van de 50er jaren hebben het goed naar hun zin, evenwel zo'n 5 tot max 10 perc had wel terug willen gaan, echter de kinderen en nu de kleinkinderen bindt hun aan hun lot.

De jongere emigranten hebben vaak dezelfde problemen en zitten vooral met het probleem dat de ouders in NL zitten en ze elkaar in de regel eens per 2 jaar zien of zo.
Zeer vervelend zijn dan de momenten dat een van de ouders wegvalt en nadat alle 2 of alle 4 ouders er niet meer zijn, zul je merken dat de drang naar Nederland afneemt of soms helemaal verdwijnt.
Het is misschien raar gesteld, maar dit is zo de algemene ervaring.

Zelf heb ik wel het geluk gehad (zit nu 31 jaar in OZ) dat ik 2 a 3 x per jaar (vaak met gezin) Nederland bezocht, ook ivm zaken, dus kan er zelf minder over oordelen, maar ja ik ben (met gezin) ook 4 keer onverwachts naar NL gevlogen en wel binnen een paar uur nadat je de droeve mededeling krijgt.

Nadat de ouders zijn weg gevallen, dan heb je gewoon de drang niet meer en als je je broers en /of zussen eens per zoveel jaar ziet, dan is dat best te doen, maar ook het laatste hangt natuurlijk af van je persoonlijke verhouding met die familie tak.

Enfin, ik dacht zo maar even hierop te reageren.
Cheers
Jan

 

[FOL]

Jan, ouders is inderdaad voor ons het knelpunt emotioneel gezien. Dit beseffen wij ons ook vooraf. En dan nog niet eens het overlijden, maar wat als er een ziektebed komt of door ouderdom hulpbehoevend is. Voor mij is dat een erg vervelend gevoel ( maar zou mij niet weerhouden). voor mijn vriendin is dit een lastiger knelpunt (en ook het enige).

 

[Jan H.]

Je beseft het pas eigenlijk als je zelf je opgroeiende kinderen ziet vertrekken, want dan pas realiseer je wat je je ouders hebt aangedaan indertijd.
Als je nog wat zussen en/of broers hebt met kinderen dan verzacht dat wel de pijn van je ouders, maar als je enig kind bent, dan is het erg zwaar voor ze en bij gezondheid zullen ze dan ook wel wat regelmatig willen komen. Sommigen zouden dan wel willen verhuizen om dicht bij de (klein)kinderen te zijn.
Groets
Jan

 

[Lamarck]

Het zijn inderdaad lastige keuzes. Misschien is het ook heel egoistisch van ons dat we nu voor onszelf kiezen. We kunnen nu in Nederland blijven voor onze ouders maar als zij er niet meer zijn dan zitten wij nog wel hier en dan zijn we zelf te oud om nog te gaan. Ik hoop dat we er een goede modus in vinden. Dat we ze regelmatig blijven zien.
Overigens is het ook binnen nederland soms lastig. Ik weet het, de schaal is niet vergelijkbaar, maar als je elke dag 4 uur moet rijden (2 uur heen en terug, en als er files zijn langer) om je ouders te verzorgen dan is dat ook niet te doen, naast werk en kinderen. Ik zie dat ook aan anderen nu in mijn omgeving: het is altijd zoeken tussen kinderen en ouders als de ouders hulpbehoevend worden. Maar dat is natuurlijk extra moeilijk als je 24 uur verderop zit...