Verhuizen naar Australie (richting Adelaide of omgeving)

[Martin B]

Hallo allemaal,
Even voorstellen ik ben Veronica, samen met mijn man Martin heb ik 3 kinderen Nikki (14), Jalisa (11) en Armano (9). Het idee om naar australie te gaan is al wel van 20 jaar geleden denk ik, maar nooit iets van gekomen. Nu zijn we deze zomer in Maleisie geweest en daar gesproken met een aantal mensen uit Australie of mensen die er net vandaan kwamen. Nou jullie begrijpen het misschien al, het idee om daar naartoe te gaan werd weer helemaal aangewakkerd. Thuis aangekomen zijn we eigenlijk gelijk aan de gang gegaan om te kijken hoe of wat en zijn uiteindelijk terecht gekomen bij Move 2 Australie, rob Breumelhof. Deze heeft voor ons gekeken wat er allemaal mogelijk is om een visum te kunnen krijgen en denk dat, dat allemaal wel zou lukken. Maar nu komt het : eerst wel dan weer niet twijfel twijfel ik word er helemaal gek van, als ik achter de comp. zit en jullie verhalen allemaal lees denk ik morgen nog vertrekken als het zou kunnen, maar als ik dan weer bezig ben met de (normale) dingen die je doet op een dag komen ineens weer de twijfels. De kids staan niet te springen maar staan er wel voor open en zijn volgens mij al aan het idee gewend dat het zou kunnen gebeuren dus die vormen eigenlijk helemaal geen probleem, Martin zou ook willen gaan (alhoewel hij soms ook nog wel twijfelt) . Waarom hier weg en naar een land waar we nog nooit geweest zijn? De Rust de natuur meer ruimte om te leven en niet vergeten toch ook wel een hele uitdaging om iets nieuws te beginnen ben Nederland eigenlijk zat het weer dat eigenlijk nooit eens een keertje meezit de mentaliteit van de mensen die sterk aan het veranderen is tja en ga zo maar door. Nu zullen jullie wel zeggen die keuze is dan toch snel gemaakt . Maar nee ik vind het zo moeilijk je laat toch maar alles en iedereen achter.
Hoe was jullie ervaring hiermee hoe zijn jullie tot een besluit gekomen en hoe kijken jullie er op terug
Misschien belangrijk om te  weten: hebben een goed lopende  eigen zaak, installatie bedrijf nu hoofdzakelijk badkamers en ik ben bezig met  opleiding kapster die ik in februari 2007 hoop af te ronden.
Hoop van jullie te horen
Groetjes  Veronica

 

[wimellen]

Hoi Veronica,

Wij, Ellen/Wim Jim(10) en Renée(8). hebben het in Nederland erg goed naar ons zin. Wonen in een leuk dorp/leuke baan/ veel vrienden en familie oms ons heen ect.
Toch altijd die uitdaging gevoeld om het avontuur aan te gaan. Dit gevoel gaan wij allen voor 100 % achteraan. Op zoek naar dat andere (ruimte/natuur/ andere mensen ect).
Wij, Ellen en Wim, zaten steeds op één lijn, dat maakt het wel makkelijker.

Veel sterkte met jullie beslissing.

groeten Wim

 

[MicNic]

Als je hier op het forum kijkt, lees je denk tussen de regels door dat de meeste mensen niet eens weggaan omdat ze het "slecht" hebben in NL. Uitdaging, droom of hoe je het ook wilt noemen is toch ook iets om voor te gaan (al zal niet iedereen in NL snappen dat je daarom gaat  :wink.
En mocht het helpen: voor zowel aan kapsters als goede vakmensen (bouw) is hier een gebrek. 

Michel

 

[mama_kristien]

wij gaan binne 3 weken verhuizen
we laten achter
een goed betaalde job met auto, GSM, PDA, ziekenhuisverzekering, levensverzekering
een bloeiende praktijk voor osteoopatie
een prachtig pas gebouwd huis op 12 are grond met aangelegde tuin
vrienden en familie

als ik het zo lees lijk ik wel gek
toch voelt het niet zo aan
ik hou van een uitdaging maar da's niet waarom wij gaan
we zijn er in 2001 een maand geweest en hebben veel rond getrokken
wij (mijn man en ik) voelden ons er "thuis"
de relaxte levenstijl, de natuur, de (adem)ruimte (die is echt niet te beschrijven die moet je voelen als je er bent)


we zaten dan ook op één lijn en da's wel fijn als je moeilijke beslissingen moet nemen

 

[Erna]

Wij wonen nu een jaar in Oz en hebben achtergelaten:
Poes (zwaarste afscheid in ons leven)
Eigen huis op ongeveer 100 meter van bos en hei in het mooie Drenthe
Baan + eigen zaak
Vrienden
Familie (maar dat was bijzaak voor ons :-D)

Jeroen liep al een jaar of 8 rond met het emigratie-idee maar ik was er toen nog niet aan toe. Durfde het niet aan de zekerheden op te geven maar door wat ingrijpende gebeurtenissen in mijn leven waaronder 2 vriendinnen die gestorven zijn aan kanker en het overlijden van mijn moeder op veel te jonge leeftijd, heb ik de knoop durven doorhakken want niets is ooit zeker. Na het doorhakken van die enorme knoop heb ik nooit meer getwijfeld en eenmaal hier voel ik me helemaal thuis en dat thuisgevoel wordt elke dag sterker. Nooit meer terug naar NL dat staat vast.

Erna

 

[rob en jolanda]

Hallo Veronica, Martin en kids,

Toen ik mijn man Rob leerde kennen 13 jaar geleden had hij het al over Australie. Maar ik moest er niets van hebben. Een vriend van me ( met z'n ouders geemigreerd naar Oz toen hij 12 was), was voor 3maanden in Nederland en meteen kennis gemaakt met m'n man. Hij zei ook dat we daarheen moesten komen, maar ik wilde niet.
Door de jaren heen hebben we het er wel veel over gehad, en ik kreeg twijfels. Maar toch altijd weer nee gezegd.

Uiteindelijk begon ik steeds meer te twijfelen, dus zijn we verleden jaar 5 weken geweest. We hadden de afspraak dat ik aan het einde van de vakantie zou zeggen of ik wel of niet wilde.

We waren er 3 dagen, en toen wist ik het zeker. Dit was het land waar ik wilde wonen en oud wil worden.
Het is een gevoel, dat valt niet uit te leggen, dat overkomt je gewoon.

Aan het einde van de vakantie en mooie reis, zaten we met pijn in ons hart en tranen in onze ogen op het vliegveld. We hadden veel moeite om afscheid te nemen van dit heerlijke land.

Eenmaal thuis zijn we direct begonnen met de emigratie procedure, en we hopen dat we er dit jaar nog kunnen zijn.

Groetjes van Jolanda