Wanneer vertel je familie/vrienden over emigratie?

Tja, die is moeilijk wanner vertel je het. Ik denk dat ik de familie wel een kaartje stuur als ik er woon. Dan is er niets meer aan te doen. Ik zie ze  en hoor ze nu ook miet dus zal niemand missen ja m'n beestjes die niet meekunnen.

Mijn vader heeft vroeger ook de stap gedaan en had het zo weer gedaan maar de omstandigheden(ziekte van mam en daarna hij) dwongen hem om te blijven. Ik weet zeker dat ze beiden achter onze keus hadden gestaan en dat is voor ons meer dan genoeg. Oma wist van onze ideeen en om haar hebben we dit in de ijskast gestald  Anders waren we allang weg, maar nu ze er niet meer is wordt de drang om te vertrekken steeds heftiger. Ook vanwege de niet bestaande familiebanden zeg maar.

Dus ze horen het pas als het te laat is denk ik.
 
Ik kreeg een relatie met een Aussie tijdens mijn jaar backpacken... was niet echt achter te houden  :donttell:
Maar iedereen vond het geweldig en "echt iets voor haar".... Gelukkig.
Mijn pa is al langs geweest en komt in April weer. Mijn moeder is in Dec/Jan geweest.
Mijn pa is echt helemaal verliefd op Rockingham (WA)...
Mijn zussen, vrienden en familie komen volgend jaar naar ons huwelijk  :plane:

Iedereen was blij en steunde ons gelukkig!!
Alleen de gebruikelijke collega's die met een wenkbrauw omhoog nog steeds verwachten dat ik terugkom en dat ik hier niet zal blijven...
Elke keer als ik ze spreek vragen ze "en loop je nog steeds ondersteboven".... dugh...
Altijd de neiging om te zeggen "nee joh, ben allang weer in Nederland, heb het alleen aan niemand verteld"  :blond:
 
Ik loop al sinds m'n 6e te zeggen dat ik in Australië wil wonen. Dus m'n ouders wisten het al vroeg genoeg  :grin:
Op het moment dat we zelf hadden besloten echt deze procedure in te gaan, hebben we het m'n ouders en zus gezegd. Hun reactie was zeer gemengd, ze waren heel blij voor ons maar tegelijkertijd ook heel verdrietig omdat we toch weggaan.

M'n vader wil altijd weten hoe we ervoor staan, wat we nog moeten doen. Kortom heel geïnteresseerd. M'n moeder heeft het heel lang genegeerd, kon er ook echt niet met haar over praten. Maar zo'n 2 geleden begon ze er eindelijk over te praten en ook over haar gevoelens. Ze is echt heel blij voor ons dat het ons is gelukt, maar ze vindt het heel erg moeilijk dat we weggaan. Het is toch wel heel ver weg...

Volgens mij is het voor iedereen prettig om zo open mogelijk te zijn met wat je van plan bent. Je familie heeft ook tijd nodig om er aan te wennen, geef ze zoveel mogelijk tijd.

Groetjes,
Carola
 
Mijn zus was het eerst op de hoogte, ik had haar verteld wat het doel was van onze vakantie 'down under' , namelijk te ervaren of het wel een plek is waar we heen wilden verhuizen. Een week voor onze vakantie had ik het haar verteld. Ze was erg enthousiast, heeft meteen haar man gebeld met het nieuws en zag het wel zitten om mee te emigreren! Was natuurlijk erg leuk om te horen! Uiteindelijk gaat dat niet door, maar ondanks dat ze het verschrikkelijk vindt dat we weggaan, vindt ze het ook wel heel erg gaaf en spannend voor ons. Ik zal haar daar ook erg gaan missen!
Mijn beide broers reageerden ook heel positief, ze begrijpen heel goed dat we het ergens anders willen proberen. Mijn ouders leven allebei niet meer, dat maakt het van de ene kant misschien wel wat makkelijker, van de andere kant hebben we -mede doordat we geen ouders meer hebben- een heel hechte band onderling. En ik moet er echt niet aan denken dat er iets met een van hen gebeurd terwijl ik aan de andere kant van de wereld zit.
De ouders van mijn vriend vonden het niet zo geweldig dat we de stap gaan nemen, vooral zijn moeder heeft er wel moeite mee gehad. Dat gaat nu al wat beter, ze denkt er nu al over om gauw eens langs te komen als we er eenmaal wonen. Gelukkig is het dus best goed gegaan, zeker in vergelijking met anderen hier op het forum!
Onze vrienden reageerden zoals de meeste vrienden van jullie ook reageerden, ze vinden het zowel leuk, spannend als jammer.
Ik kon het op mijn werk niet nalaten het te vertellen, ik kan zoiets echt niet lang voor me houden hoor. Ik vind het erg knap als mensen het pas op het laatste moment melden op hun werk. Bij mijn vriend is dat ook zo, daar weten ze nog van niks....!
Van mijn werk krijg ik wel leuke reakties van collega's, zelfs nu ik een andere baan heb willen ook de ex-collega's heel graag weten hoe het met me gaat en hoe het staat met de plannen 'down under'.
Ik denk dat het op tijd vertellen dat je weg wilt gaan de mensen de tijd geeft eraan te wennen, dat kunnen ze wel eens hard nodig hebben. E.e.a. hangt natuurlijk af van de band die je met ze hebt. Het lijkt me, zoals anderen ook aangeven, wel beter om te wachten met vertellen tot je zeker weet dat je wilt gaan. Maar, alles is natuurlijk afhankelijk van persoon en situatie.

Groetjes, Florence
 
Ik heb het verteld toen ik mijn RPL formulier op de bus heb gedaan; de reactie was overigens heel positief. Mijn moeder zei dat ze het wel jammer vond dat ik zo ver weg zou zitten maar dat ze altijd had gedacht dat ik ooit naar het buitenland zou gaan en dat ik het zeker moest doen. Eigenlijk reageerde de rest op een vergelijkbare manier. Mijn vrienden zijn denk ik wat afwachtender: 'hij kan dat wel mooi zeggen maar ik moet hem nog zien gaan'. ;)
 
Ik merk dat veel mensen zoiets hebben van: "eerst zien, dan geloven" en dat ze, nu ik eenmaal zover in het proces ben, pas zoiets hebben van: "he je meende het echt he".
 
Wat voor mij opvallend was dat mijn moeder er op zat te wachten (niet dat ze me weg wilde hebben  :grin:); op m'n 10e ofzo had ik al eens gezegd dat ik in het buitenland wilde wonen en sindsdien had ze ook het gevoel dat ik NL en ik niet de juiste combinatie was.
Grappig genoeg is mijn broer(tje) eerst geemigreerd... naar Denemarken dus dat was nog te overzien  :wink:
En toen ik dus naar Oz en hebben ze geen kids meer in NL....

Wij hebben het in stappen verteld... Eerst hebben we verteld van onze plannen om 1 a 2 jaar in Azie te reizen. Dat was 8 maanden voor vertrek; konden ze eraan wennen dat wij er een tijd niet waren... 2 maanden voordat we vertrokken hebben we verteld dat na deze reis Oz ons eindpunt was en daar een nieuw leven wilden opbouwen. Dat was wel een schok maar ze zijn vrij snel gewend aan telefoon/MSN/webcam en doordat we gewoon goed contact blijven houden hebben ze het ook wel geaccepteerd

Mijn vader had ook wel zoiets van: dat kan toch helemaal niet zomaar? Alles opgeven en dan vanaf niets weer alles opbouwen? Je bent 33 (destijds) en dan moet je zulke dingen niet meer doen! Volgend jaar ben je terug... Niet dus  :wink:
 
Ook wij hebben van het begin af aan verteld over onze plannen. Datis inmiddels al 1,5 jaar geleden. Door familie werd het het eerst gezien als een "hype" die wel over zou gaan. Inmiddels hebben ze toch wel het vermoeden dat het steeds serieuzer wordt en nu horen we ook niet meer zoveeel. Ik denk dat ze denken als ze er niet over beginnen gaat het wel over, niet dus!
echt negatief is niemand maar leuk vinden ze het natuurlijk ook niet.
Ook vrienden en collega´s vinden het een spannend idee, maar wel met de gedachte die gaan toch niet of zijn binnen de korste tijd weer terug.
 
Wij hebben het al aan onze familie en ouders verteld, terwijl wij het plan hebben om 'pas' over 4 jaar in Oz te zitten. We hebben het dus nu al verteld, terwijl we nog in de orientatiefase zitten. Ook mijn nabije vrienden weten al van de plannen inmiddels. Iedereen reageerde heel positief.

Minder positief waren de reacties op het werk van mijn vriend. Hij runt een bedrijf en toen hij zijn emigratie aankaartte kwam er een stortvloed van kritiek over hem heen. Hoe hij in godsnaam nu al kan weten dat hij dat wil. En waarom hij zo zonder hart voor de zaak kan zijn om zijn bedrijf in de steek te laten.

Evengoed trekken wij ons hier niets voor aan, het is onze keuze en ons leven  :wink:
 
Hoi,

Wij zijn net terug uit Australie en hebben de foto's en film aan onze ouders laten zien. Beide waren erg enthousiast daarom hebben we naar aanleiding van dat moment maar gelijk gezegd dat we niet zonder reden naar OZ. waren gegaan (om te kijken of het een optie zou zijn om ons daar te gaan settelen).
Nu is dus de kogel door de kerk en kunnen we zonder geheimen aan onze stap beginnen. Onze familie kan nu met ons mee groeien in het proces (het aanvragen van een visum zou voor ons anderhalf jaar duren zei Rob Breumelhof van move2australia) en er aan wennen dat we misschien over twee jaar in OZ. zitten met onze kleine boy.
Ik zou het wel in het begin stadium zeggen dan heb je van beide kanten genoeg de tijd om aan het idee te wennen. En als er behoefte aan is er over praten.
 
Wij zijn heel open geweest. Toen we hadden besloten om te gaan was het eigenlijk:Heeeeeeeee! moeten jullie is luisteren. En dat voordat ook maar 1 papiertje de deur uit was hehehe  :| :grin:

De aanvraag heeft bij ons 2 jaar geduurd, dit door een tekort aan werkervaring. Dus het was steeds gedurende die 2 jaar opmerkingen van. "Wanneer gaan jullie nou ??" "Nog niet weg?" "Jullie zouden toch naar Australie gaan???" "Lukt je toch nooit" GRRRRrrrrr etc etc.

Wel lachu toen het eenmaal zo ver was sloegen ze om als een blad van een boom naar opmerkingen van. "WAT!!!,.. nu al", "zo ver weg",  ":cry: :cry: waarom :bangingdoor:".. en wij   :later: :later: :later: :blahblah: bey bey hehehehehe....

Mijn ouders hadden het toch onderschat vooral op het vliegveld had mijn moeder en vooral mijn kleinen zusje het er heel moeilijk mee. Mijn zusje heeft zelfs even gedacht dat ze ons noooooooit meer zou zien ze was toen ook pas 10jaar.  Van mijn vader hoorde ik later over de telefoon dat het hem ook wel tegen viel  :grin: :grin: Tja dat blijft echt een stijf kop. Dan kun je zien dat ie zijn wortels uit Limburg heeft... Weinig emotie tonen op het vliegveld maar achteraf...

Laat ik maar over mijn schoonfamilie zwijgen :-x
Die zijn nooit echt positief geweest. Op mijn schoon papa na dan,.. top vent :up: :up: Het is meer mijn schoon moeders kant :wall:
Laatst nog aan de telefoon. Na bijna 1[sup]1[/sup]/[sub]2[/sub] jaar in ozie, wordt er nog steeds afgevraagd waarom we niet gewoon naar België zijn verhuist ofzo. ((Mijn vrouw heeft het op dit moment erg moeilijk. Opleiding wilt niet lukken, kan geen baan vinden sinds november al niet. ))
Dus oma belde even op. JA LEUK. Ipv dat oma een beetje de boel gaat troosten... Nee gaat ze mijn vrouw ineens een complex aan staan praten. Ze zal wel heimwee hebben.  :| We moesten maar zo snel mogelijk terug komen. etc etc

en mijn vrienden... tja :-x. e-mailtje schijnt al te moeilijk te zijn en de road trip met mijn broertje van 7 weken van afhelopen jaar??? Moet ook nog komen.
maar goed  :grin: :up: ik mag niet klagen we wonen natuurlijk in de mooiste stad van Australia go Adelaide :cheer: go Adelaide :cheer: go Adelaide :cheer:...


edit: beetje veel smilies... oeps..
 
Wij hebben het vrij laat verteld, we hebben vanaf 20 februari ons visum
en vorig jaar september/oktober heb ik tegen mijn moeder gezegd dat
we er mee bezig waren. Na daarvoor wel de nodige hints te hebben
gegeven natuurlijk  :smile:. Mijn schoonouders weten het ook, maar
dat was nog iets later geloof ik.

Ontzettend spannend om te zeggen, maar ik heb het geluk dat ik hele
nuchtere schoonouders en moeder heb. Ze vinden het niet leuk, ja halloooo,
als ze stonden te juichen zou ik volgens mij gaan janken  :lol: :wink:. Maar
snapten het wel. Mijn moeder zei....jullie hebben het er al 10 jaar over....
als je het wilt proberen moet je het zeker doen.....het zal wel wennen zijn....
ik kom elk jaar langs hoor........mailen/webcam/telefoon.....gelukkig is het
niet meer zo ver als vroeger.....zijn wat kreten die gevallen zijn.

@Bear....geef Muis een dikke knuffel van me.....en ze is een hartstikke
sterke meid.....denk maar terug aan wat jullie allemaal hebben moeten
doen om dit te bereiken....èn wat je al bereikt hebt! Ze mag zich best
kl*te (sorry  :roll:) voelen, maar laat haar niet vergeten wat ze al
bereikt heeft!!! Kan ze geen hulp vragen of zo bij de opleiding, zijn er
medestudenten die kunnen helpen, is er een studiebegeleider, .....ik
zwam maar wat hoor.....SUCCES  :smile:.

groetjes Miranda

PS Karma sent for your wife!
 
Tanks  :up: :up: Yep ze krijgt nog 4 weken extra les van haar studiebegeleider. maar helaas is de hoofd van de afdeling best een "sorry " Bitch.
Dus dan kan ze wel erg goed zijn in de praktijk. Maar Vanessa heeft gewoon heel veel moeite met het schrijven van Engels. Waardoor het illegaal zou zijn om Vanessa een certificaat te geven. Ze zou dan niet kunnen rapoteren etc. Dat is echt weer Australie die 7 jaar werkervaring in de ouderen zorg in Nederland stelt natuurlijk niks voor... Wat is Nederland nou ivm Australie  :laugh: :think: :yawn: :yawn: :yawn: Soms heel soms vind ik ozzie maar een kapsones land..  :wall:

Natuurlijk vindt ik haar engels wel mee vallen. In de afgelopen 18 maanden is ze gigantisch vooruit gegaan. Ze lult de oren nu van je kop in het engels. :grin: Laatst even in haar boek gekeken en ik dacht echt zo van HE!!! heeft vanessa dat opgeschreven,.. goed hoor...
Maar volgens de Bitch kan ze niet eens begrijpen wat vanessa opschrijft??? Een paar Afrikanen in de klas die nauwelijk engels spreken maar wel erg goed zijn in engels schrijven dat is dan weer geen probleem? go ozzie :cheer: go ozzie??... :yawn: :yawn: Toen Vanessa in het ziekenhuis lag was er zo'n chinees niet te begrijpen?? Tja als je maar kan schrijven :sleep:
Anyway misschien was ik te naïef ik wist natuurlijk dat ze een 1 had voor haar IELTS Writing. Dus ik had haar misschien eerst naar TAFE moeten schoppen voor english lessons of bij de AMAP kan ze zelfs gratis engels les krijgen. Maar je weet hoe het gaat druk druk teveel met me eigen dingetjes bezig en voor je het weet is het al mei.

Maar goed :eek:fftopic:  :up:
Groetjes Bear en muis...
 
You must log in or register to reply here.
Back
Top