Wat te doen bij nare onverwachtse gebeurtenissen in NL, bij een verblijf in Oz?

Jan: tja, moeders is slecht ter been en kan dus moeilijk reizen. We zien wel waar het schip strandt...
Wij hebben vroeger altijd in het buitenland gewoont en ik kan me nog herinneren dat mijn vader wel een keer terug is geweest omdat zijn vader bij een ernstig ongeluk was betrokken. En ik kan me ook nog herinneren dat mijn moeders moeder kwam te overlijden en dat mijn moeder in Curacao werd gebeld dat het gebeurd was. Achteraf heeft mijn moeder enorm spijt dat ze zich heeft laten ompraten om terwille van de kleine kinderen niet naar Nederland te gaan voor de begrafenis. Ik denk dus inderdaad dat het wel belangrijk is om in ieder geval één van de gezinsleden de gelegenheid te garanderen om te kunnen gaan, al is het maar een weekje.
Voor leuke dingen zoals geboortes en bruiloften. Very personal. Mijn nicht uit Australie was binnen twee weken in Nederland bij de geboorte van onze dochter. Bij de dood van haar moeder ben ik een maand later naar haar gegaan... dus ja, we doen het eigenlijk al een beetje. Maar met leuke dingen heb je vooral jezelf als je niet gaat, toch. Is geen zaak van leven op dood.... kun je ook direct een leuke vakantie/familie reunie aan vast knopen ga zo maar door.
 
Kathleen, het zijn moeilijke gevallen. Vanuit Curacao is het natuurlijk maar 11 tot 12 uur vliegen tegenwoordig, maar toen ik er woonde was het nog 14-15 uur, echter Australia is weer 10 uur extra.
Wanneer woonden je ouders in Curacao?  Ik zat er van 1976 t/m 1979.

Jan
 
Ik vind dit eigenlijk gewoon een hele goed topic, want je leest dat je niet de enige bent die deze keuze maakt en te maken heeft met dit soort moeilijkheden die daarmee samenhangen. En waarvan je soms denkt 'Mijn God, waar begin ik aan'. Het is niet allemaal rozegeur en maneschijn natuurlijk.

Jan, bedankt voor je duidelijke uitleg. Dit zijn dingen waar ik zeker naar ga kijken als ik eenmaal daar zit. Ik heb dan wel geen kinderen, maar toch.

Verder, Katleen, ik heb dat ook. Ik voel me zowat schuldig naar m'n moeder toe dat ik deze keuze maak om naar Australie te vertrekken. Ik vind het zo erg voor haar. Helemaal omdat ik maar 1 zus heb waar niemand meer kontakt mee heeft, mijn moeder dus ook niet en daar heeft ze het ontzettend zwaar mee. En dan ga ik ook nog eens weg. Gelukkig is ze wel fit en bereisd, 61 jaar, en komt ze zeker bij ons op bezoek. En ze heeft hele goede mensen om haar heen.

Ik heb eerder een paar jaar op de Nederlandse Antillen gewoond, maar toen was ik veel jonger en had iedereen zoiets van 'dit is tijdelijk'. Maar ik wist wel beter, want toen kwam ik erachter dat Nederland veel minder mijn thuis was dan destijds de Antillen. En dat ik mij in een dergelijke lifestyle veel beter voel. Ik heb eigenlijk altijd al geweten dat ik in het buitenland terecht zou komen. Toen ik destijds op Bonaire woonde, is de winkel van mijn ouders afgebrand en dat was een grote schok voor de familie. Ik heb toen wel besloten om voor 2 weken terug te vliegen naar NL om er voor hun te zijn.

Verder zal ik absoluut direct terugreizen mocht er iets serieus met mijn moeder gebeuren. Geld of geen geld. Zelf ga ik proberen om in ieder geval 1 keer per 1-2 jaar terug te gaan naar Nederland, en zal proberen om dat zo te boeken dat ik bij positieve gelegenheden kan zijn.  
 
Da's ook toevallig. Mijn ouders hebben veel in het buitenland gezeten. Mijn vader werkte voor de EEG. Zo heb ik dus in Suriname en Curacao gewoond en daar is denk ik de onrust ontstaan. Mijn moeder is heel monter en beweerd dat als zij zou kunnen en willen kiezen, ze ook naar Australie zou gaan. Ik heb hier nog een veel oudere broer en zus zitten die veel contact met haar hebben. Voel me vooral schuldig omdat we net onze vader zijn kwijt geraakt en dan moet ze binnen korte periode ook nog afscheid nemen van ons gezin. Kleine meisje van ons heeft haar door moeilijke periode heen geholpen, dat zul je wel begrijpen. Inderdaad.... soms enorme twijfel en dan weer absolute overtuiging... erg lastig...

@ Jan: wij hebben daar gezeten van 78 tot en met 86. Woonden aan de Comanchestraat in Groot Kwartier. Zegt dat je nog wat? Vlak bij Peter Stuyvesant college (heb ik nog op school gezeten...)
 
Ja ik ken het.
Wij woonden aan de Alexanderlaan in Emmastad en daarna ben ik overgeplaatst naar Australie voor hetzelfde bedrijf.  Mijn oudste ging naar de Marnixschool.
Jan
 
Ah! Voor Shell gewerkt? Had een paar vriendinnetjes in Emmastad. Heb op de Johan van Waalbeeck school gezeten, jouw kids toevallig ook?

Wat doe je nu in Australie?
 
Nee, ik had via mijn bedrijf een huis gekocht van de Shell, dus werkte niet voor de Shell, maar werkte in de scheepvaart, had veel te maken met de CDM (Curacaosche Dok Maatschappij).
Ik had 1 kind op de Marnixschool en de ander zat op kleuterschool in de straat, we woonden er 3 jaar.
We hebben nog steeds kontakt met mensen die er al vanaf begin 70'er jaren zitten.
Jan
 
De vraag is eigenlijk , wat kan je doen ?

Antwoord niks!

Het maakt eigenlijks niet uit of je nou in nederland woont of in australie als ze ziek zijn of helaas al zijn overleden, je kunt er niks aan doen. :cry:
Ik ben ook niet bang dat mijn ouders zullen overlijden , ik weet gewoon dat dit gaat gebeuren (ik weet alleen niet wanneer), this is a fact of life.
Als ik invloed zou hebben op het wel of niet overlijden (bv als donor), dan zou het invloed hebben op mijn immigratie , anders niet.


Johan
 
Leuk dat je in Curacao hebt gezeten. Dan herken je misschien ook de onrust.

En ja, je geliefden zullen ooit sterven. De vraag is meer of je ze, terwijl ze nog leven, dicht bij je wilt hebben en of je erbij kunt zijn als zij (of jezelf) major life events meemaken. Er kan namelijk (voor dat je de pijp uit gaat) heel veel gebeuren in een mensen leven.
Heb een schoonzus die naar NZ is geemigreerd en die herkent uit duizenden de twijfel en ook het gemis van ver weg zitten. Mijn schoonvader werd ziek... ja, dan komt het op de schouders van degene die in Holland zitten. Wij kregen een kleine... zij kon er niet bij zijn. Haar andere broertje kreeg een kleine, zij moest het missen. Dat is de andere kant van wegtrekken van je familie en dat zal niet altijd meevallen.
Ik kom in Australie terecht in een deel van mijn familie, dus dat vult het wel weer een beetje aan...
 
[quote author=damhooligan link=topic=3609.msg42638#msg42638 date=1136734267]

Het maakt eigenlijks niet uit of je nou in nederland woont of in australie als ze ziek zijn of helaas al zijn overleden, je kunt er niks aan doen. :cry:
Johan
[/quote]


Het lijkt mij toch wel wat uitmaken of je op een uurtje rijden bij iemand vandaan zit of of 24 uur vliegen, als iemand of sterven ligt. Nee, je kunt er niks aan doen maar je kan er dan nog wel bij zijn, afscheid nemen, familie steunen/bij elkaar steun zoeken.
 
Het gaat er ook om wat je wil en waar je wilt zijn op het moment dat mensen om wie je geeft nog LEVEN. En inderdaad... het maakt verschil dat uurtje... I agree
 
Ik heb een beetje ervaring on hierover te praten.  Ik ben in 93 naar Nederland verhuisd vanuit Schotland, OK Schotland ligt veel dichterbij Nederland dan Australie, maar Friesland naar Aberdeen ben je ook niet in een uur.

Toen ik hier kwam had ik nog 2 oma's en 1 opa, nu geen.  Voor 2 ben ik teruggegaan voor de begrafenis omdat ik heel veel van hun hield, voor de moeder van mijn vader niet (in goed overleg met hem) voor persoonlijke redenen.  Maar mijn ouders worden nu ook ouder en ik ben van plan om nog verder weg te wonen.

Het lijkt mij wel moeilijk als een van hun ziek wordt.  Een zus van mijn moeder ligt momenteel in het ziekenhuis, ze heeft kanker en zal het niet overleven.  Haar dochter (mijn leeftijd) woont in Dubai, ze is vorig jaar al 3 keer teruggeweest en heeft het heel moeilijk, maar ze moet toch teruggaan naar haar kinderen in Dubai.  Maar mijn moeder en andere familie zorgen goed voor mijn tante dus mijn nicht weet dat goed voor haar moeder verzorgt wordt.

Misschien voor vertrek is het goed om over dit onderwerp te praten met familie en vrienden. 
 
Indrukwekkende verhalen zeg! Tsja; het blijft echt een waanzinnig lastige kwestie. Je zit zover van huis en plotsklaps zou er wat gebeuren.... En dan ook nog eens 24 uur in dat vliegtuig. Moet eerlijk bekennen dat het me toch wel regelmatig bezighoud en soms een groot obstakel voor me vormt. Wat dat betreft is dit een zeer fijne topic en goed dat we het hier erover kunnen hebben  :up:
 
You must log in or register to reply here.
Back
Top