Wat te doen tijdens een dipje?

Hoi,

Iedereen heeft wel zijn dipmomenten (gehad). Hopelijk hebben jullie als voordeel als gezin te gaan en kunnen jullie elkaar erdoorheen praten & slepen :)
Inderdaad, goed voor ogen houden waarom je de stap hebt genomen. Die dingen opschrijven, helemaal mee eens!
Ik zou ook willen zeggen: stel niet te hoge verwachtingen. Als je nog geen baan hebt: hou er rekening mee, dat het diverse maanden kan duren, voordat je werk hebt. Niemand zit hier op je te wachten, je moet je waarmaken, e.d.. Als je dat voor ogen houdt, scheelt dat denk ik ook wel.

Zelf ben ik solo gegaan en kan alleen maar zeggen: zorg dat je contacten krijgt. Zoooo belangrijk. Gewoon om even je hart te luchten. Dat kan via deze site, maar ook via bijv Hyves en Facebook:zoek vooral op 'dutchies in' en dan krijg je al snel opties als: Dutchies in Melbourne, etc.. Dan zit je in ieder geval bij Nederlanders die om wat voor reden dan ook naar Australie zijn gegaan. Vaak organiseren die wel een borrel o.i.d. :)

Via xpdite kun je uiteraard mede-migranten vinden, omdat via FB of Hyves ook tussen de studenten kunt belanden. Niks mis mee, maar of je hier nu naartoe verhuisd, of dat je hier voor een (half) jaar naartoe bent gekomen of gaat backpacken, de insteek is wel even anders.

Zelf ben ik ook iemand die vindt (typisch Nederlands??) dat je je aan moet passen: Nederlandse contacten prima, maar daarvoor ben ik niet naar Australie gegaan... Dus zoek ook contacten buiten de Nederlanders om, via bijv. een (sport)vereniging, vrijwilligerswerk of kerk.

En vraag (via xpedite?) ook naar andere initiatieven. Ik weet dat Adelaide een vrijwilligersclub heeft, die zich richt op mensen die nieuw in Adelaide zijn: www.bridgebuildersa.com
Ik heb daar zelf een aantal goede contacten opgedaan in de tijd dat ik in Adelaide woonde (feb-juli 2009).
Ze organiseren koffie-avonden en een maandelijkse bijeenkomst met gastsprekers en dan zijn er nog allerlei uitjes. Het is een goede mogelijkheid om (internationale) contacten op te doen.

Ik woon nu in Whyalla (400km bij Adelaide vandaan) en hier hebben ze een soortgelijk initiatief: Advancing Whyalla organiseert ook diverse activiteiten e.d. voor nieuwelingen. Hier heb ik persoonlijk minder goede ervaringen mee, omdat de activiteiten meestal overdag en doordeweeks plaatsvinden (en ik heb een fulltime baan) en de koffieavonden afgelast zijn bij gebrek aan belangstelling en het een jaar (!) geduurd heeft voordat ik uberhaupt op hun mailinglist kwam. Tja, toen hoefde het niet meer :)

Ik woon nu bijna 3,5 jaar in Australie en heb vooralsnog geen spijt.

Groetjes,
Janka
 
Mooi verhaal verteld vanuit je hart. Ben het eens met wat je zegd en vond het leuk om te lezen.De meesten( ik iig wel) hebben denk ik idd allemaal wel dip momenten gehad. Ik ben uiteindelijk voor een paar weken terug gegaan naar Nederland in 2008 om een stukje Nederland op te snuiven dat heefd geholpen voor mij en was gelukkig ook blij dat ik toen weer terug mocht naar HUIS! Heb ook geen behoefte meer gehad om terug te gaan gelukkig:) Emigreren is niet makelijk:)
 
Wat ik tijdens de validatie zo fijn vond was om op visite te gaan bij verenigingen waar we hier in Nederland ook lid van zijn.
Dat geeft tocht direct een band, maar ook op het vliegveld hebben we een hele aardige vrouw ontmoet waar we nu nog mee mailen.
Als je er voor open staat, heb je zo een kennissen kring om je heen. :up:
Maar ik denk dat je er altijd voor moet waken dat iedereen die dip krijgt hoe goed je je er ook op voorbereid.
Elke vrouw krijgt ook kraamtranen na een bevalling al roepen ze allemaal van te voren dat zij dat niet krijgen.
(moraal voor Jack: elke nieuwe situatie gaat met ups en downs. :p )
 
Mooi verhaal verteld vanuit je hart. Ben het eens met wat je zegd en vond het leuk om te lezen.De meesten( ik iig wel) hebben denk ik idd allemaal wel dip momenten gehad. Ik ben uiteindelijk voor een paar weken terug gegaan naar Nederland in 2008 om een stukje Nederland op te snuiven dat heefd geholpen voor mij en was gelukkig ook blij dat ik toen weer terug mocht naar HUIS! Heb ook geen behoefte meer gehad om terug te gaan gelukkig:) Emigreren is niet makelijk:)

De dips heb ik ook absoluut gehad. Drie afwijzingen ontvangen op 1 dag, was bijv. best wat veel van het goede... En eenmaal in Whyalla bleek de vaste, fulltime baan tegen te vallen en wat doe je dan? Zeker wanneer je manager aangeeft, dat je qua werk geen veranderingen hoeft te verwachten? Weer 400 km verhuizen ? Weer op zoek naar onderdak? De net voor de 2e keer uitgepakte dozen voor een 3e keer weer inpakken? En hoe lijken 5 maanden Whyalla op een CV?
Ik heb me weer aangemeld voor vacaturelijsten e.d., maar nooit daadwerkelijk gesolliciteerd. Er zaten qua werkplek veranderingen aan te komen en ik hoopte daarmee op verbeteringen.

Maar ik heb toen vaak genoeg gedacht: ik heb een vergissing gemaakt, had in NL moeten blijven. Maar... in Adelaide lukte het wel, waarom hier niet? Toen ik toestemming kreeg voor een wat langere vakantie (deels onbetaald, dat dan weer wel) heb ik meteen een retourtje NL geboekt. Als een kind zo blij! Kon niet wachten!

Wat er veranderde? De werksituatie: na een verbouwing waarbij ik voorheen heel geisoleerd zat, zat ik ineens met collega's in de direkte omgeving (ik werk op een 1-pits-functie). Ik snap hun eerste terughoudendheid nu ook wel: voorgangers hielden het gemiddeld genomen niet langer dan 1,5-2 jaar uit en dat waren Australiers, ik was natuurlijk die immigrant die aan visumeisen moest voldoen en die dan ook wel weer weg zou gaan. Ik ben zelf ook geen 'social butterfly', dus dat hielp ook niet echt. Maar een collega nodigde me uit voor een Tupperware Party, niet mijn ding, maar: contacten! Dat ene avondje heeft ertoe geleid, dat ik al ruim 2 jaar bij haar dartsteam zit.
Ik ben ook absoluut niet sportief aangelegd, maar de frustraties moesten er toch op een gezonde manier uit. De 'come & try' avond bij de lokale judoclub leidde tot een directe 'verslaving': wat een geweldige sport! Wat een leuke mensen! En dat ik meestal de enige vrouw ben, deert me totaal niet. Komende zaterdag ga ik voor m'n blauwe band en daar ben ik supertrots op!

Het grappige was, dat toen de datum kwam dat ik naar NL zou reizen (dec. 2010), ik eigenlijk niet eens zoveel zin meer had...
Ik begon m'n draai hier te vinden! Maar het was wel heel goed om familie, vrienden en oud-collega's e.d. weer eens te zien. Bepaalde dingen en zeker bepaalde familieleden en vrienden mis ik (het gezellig een middagje thee-leuten of een spelletjesavond oid), of zoals een (Nederlandse) collega hier zegt: de Nederlandse gezelligheid. Kerst in de zomer, went wat mij betreft nooit.

Maar als ik hulp nodig heb, dan staan er mensen voor me klaar. Om een paar voorbeelden te geven: bij de vorige griep'epidemie' stond er ineens een collega met kippensoep voor m'n deur en toen ik voor de voorlopig laatste keer verhuisde, kreeg ik vrijdags de sleutel en daags erop had ik diverse kerels van de judoclub op de stoep staan om me even te helpen verhuizen. Even inderdaad: voor de lunch was ik over!
Ik zoek nog steeds contacten om gezellig mee te thee-leuten of om hier wat vaker mee naar de bios ofzo te gaan, maar ik sta er niet meer helemaal alleen voor. Maakt een groot verschil!

Tijdens 'mijn' 1e Whyalla Show (kermis e.d.) in 2010 kwam ik twee bekenden tegen.Afgelopen jaar was mijn vader hier en toen we toen naar de Whyalla Show gingen, was het gekscherend: "Krijgen we ook nog wat te zien, of blijf je met iedereen staan praten?".

Het heeft een aanlooptijd gehad, maar Whyalla is 'definitely growing on me' :)

Sorry voor dit verslag. Kort en bondig.. niet echt mijn stijl :)

Janka
 
Leuk om te lezen, en zeker omdat het uit Whyalla komt. Vorig jaar doorheen gereden en één van de grotere plaatsen echt buiten Adelaide maar (voor mij) een relatief onbekende ;)
 
Geen sorry nodig, het voelt fijn dit soort dingen te lezen.
Het geeft hoop op dagen dat je hier nog zit en even veel apen en beren op je pad ziet. :up:
 
  • Like
Reactions: M5
Janka, bedankt voor je verhaal. Het is goed om weer even te lezen dat het tijd nodig heeft, en niet vanzelf komt, maar dat het gewoon ook goed komt!
 
Ook ik heb last gehad van een dip, kwam met name door mijn werk. Ik vond mijn werk in NL geweldig leuk. Ging ook met pijn in mijn hart weg bij mijn werkgever. Hier is het toch een ander verhaal, als psychiatrisch verpleegkundige heb je hier een heel andere rol. Nu ik als case manager werk is het wel weer leuker maar...inhoudelijk was werken in NL uitdagender en minder bureaucratisch. Wat me goed deed om dan met emigranten te babbelen die het herkenden, en na jaren hier toch af en toe een dip beleven. Hoort er bij....
 
Geen sorry nodig, het voelt fijn dit soort dingen te lezen.
Het geeft hoop op dagen dat je hier nog zit en even veel apen en beren op je pad ziet. :up:

Geen apen en beren hoor :) Wel (heel grote) spinnen - dusdanig dat je ze een naam wilt geven en een halsbandje om wilt doen - , een veldmuisje in de wasmand, hagedisjes onder het huis en een uniek toppunt: 3 kikkers in m'n badkuip! Hahaha! Niet gelijkertijd en de eerste trof ik in m'n keuken aan, maar blijkbaar zat hun voordeur in mijn badkuip :) Daar reken je niet op! Ben een bekwaam kikkervangster geworden :D
 
Leuk!! Kikkervangers zijn de kids hier ook al, we hebben een pad en een kikker in een terrarium. Zo leuk!
 
En dan gebeuren er van die klote dingetjes( bv een geknapte waterleiding in je huurhuis en moet je dus op actie van de real estate wachten) en nog wat ongein.....en dan mis je de mensen uit Nl waarvan je weet....die staan voor je klaar. Gelukkig waren mijn Australische collega's bereidt om naar mijn gefoeter te luisteren!! Deze gaven trouwens waardevolle tips waardoor je humeur omslaat naar ....no worries!!!
 


OFX
Back
Top