Zijn wij te positief?

You can never be too positive! Gaan en beleef jullie avontuur! You only live once en wat een geweldige levenservaring!
Die nemen ze noit meer van je af. De toekomst is inderdaad voor iedereen onzeker ook als je hier zou blijven. Gewoon doen, leven, genieten! Merk wel dat het fijn is dat mijn ouders het 30 jaar trug zelf ook hebben gedaan. Zij leven zo met ons mee, steunen ons 100% en weten hoe het leven aan de andere kant vd wereld is! Geeft echt een gevoel van zelfvertouwen! Nogmaals, je kunt nooit te positief zijn en kijken naar wat nu is en geloven in je dromen is altijd beter dan blijven hangen in wat als er? Liefs, Betty :smile:
 
Tja, wat moet je hier nu op zeggen.. Wat kan je hierop zeggen. :)

Ik begin eens met het aller belangrijkste. Kies altijd voor jezelf en probeer een goede afweging te maken voor jezelf én diegenen die afhankelijk van jou zijn (kinderen bijvoorbeeld). Als dat goed zit en vooral goed voelt, moet je er gewoon voor gaan.

Het is heel lastig voor mensen om je heen om te bedenken wat voor jou het beste is. Dingen die tegen je gezegd worden, worden gezegd op basis van hun gevoel en dus (mede op basis van) wat jouw vertrek met hun doet. Vaak begrijpelijk, maar als iemand in jouw omgeving het er heel moeilijk mee heeft dat je gaat (of zelf graag zoiets zou doen, maar dat nog niet weet ( = jaloers)), kan er emotioneel ook harder aan je getrokken worden.

Alleen in een fatsoenlijk gesprek kan je de rationele (en emotionele) bezwaren goed bespreken, maar volgens mij zijn de rationele zaken niet heel belangrijk (als ik naar Ghana zou willen verhuizen, zou ik dat gewoon doen, ook al gaat het daar economisch beroerd, enz). En voor de emotionele zaken geldt vervolgens dat ze meestal niet goed besproken kúnnen worden, omdat er in mindere mate jaloezie speelt, maar vaak nog meer sprake is van het feit dat deze mensen die het aangaat heel dicht bij elkaar en vooral bij jou staan.

Je kan blijven wikken en wegen, maar kies vooral voor de manier waarop jij je eigen leven (met je gezin) wil leiden.
 
Mijn ervaring is dat er mensen zijn die absoluut niet tegen onzekerheden kunnen. Ze denken dat wanneer ze een baan, huis, auto en een bankrekening hebben ze "veilig" of gelukkig zijn. Maar dat hoeft helemaal niet zo te zijn. Ze voelen zich veilig wanneer ze weten wat er elke dag staat te gebeuren. Emigratie is een grote stap en het is levens veranderend en iet voor iedereen weggelegd.

Ik heb reizen georganiseerd voor groepen van ongeveer 50/60 man en er is een bepaalde groep die elk uur komen vragen wat er gaat gebeuren. Dit ondanks dat iedereen een informatie pakket heeft met een programma en er een bijeenkomst die ochtend is geweest betreffende het verloop van de dag. Ze blijven onzeker en willen constant gerust gesteld worden.

Al die negatieve reacties die jullie krijgen, hebben niets te maken met jullie maar met hun eigen gevoel van (on)zekerheden. Ze kunnen zich niet voorstellen waarom je 'zekerheden' wil opgeven en kunnen daardoor alleen maar het negatieve benadrukken, want zo zien ze het nl. zelf. Natuurlijk is het spannend en eng om 'zekerheden' op te geven. Maar voor velen van ons is de reden om te gaan geluk, een betere toekomst voor onszelf en de kinderen, en wat dacht je van meer ruimte en natuur! Een baan en een huis zijn in Australie ook te vinden. Of het je gelukkig zal maken is afwachten, maar zeker de moeite waard om te onderzoeken. En mocht het niet zo zijn, dan hebben diegene tenminste de ballen gehad om iets van hun leven te willen maken. Het is iets wat je nooit meer afgepakt wordt.
 
cry.gif
Punt 1 en 2 had ik kunnen schrijven, maar dan met onze ervaringen.
Want wat beleven wij de wereld zo!! :roll:

Punt 3 is inderdaad een wijze les, moet ik onthouden!! :up:
 
Mooie toespraak... vooral de vraag aan jezelf; doe je nu wat je zou willen doen? Als dat dagen achtereen 'nee' is, dan moet er wat veranderen. Inderdaad, ik weet 1 ding zeker.........! Inspirerend :clap:
 
mien said:
Nu wij het visum hebben en het een en ander vorm begint te krijgen vertellen we dus(apetrots) steeds meer mensen dat we gaan vertrekken.
Mij valt op dat zoveeeeel mensen beginnen met vragen: heb je een huis? Antwoord: nee, eerst een vacation rental en hard op zoek naar meer permanente huisvesting. Dan zie je gezichten betrekken alsof we dakloos zijn.
Heb je een baan? Antwoord: Nee nog niet, maar ik heb al de ervaring dat het wel moet lukken( al eerste conatcten gehad)
Na deze antwoorden betrekken de gezichten nog meer...waar beginnen we aan!
Dan komt een relaas dat een ieder in zijn leven het "is dit het"gevoel ervaart en dat je daar niet perse naar hoeft te handelen want je hebt immers je verplichtingen....
Daarna komt steevast een verhaal van vrienden/kennissen of "ik vertrek" scenarios die het niet gered hebben in het buitenland.
Dan komt de preek: denk je daar te vinden wat je mist( JAAAA)
Een enkeling is onvoorwaardelijk blij voor je...soms zelfs een beetje jaloers.
De meesten begrijpen niet dat je hetgeen je in Nederland hebt opgebouwd durft op te geven.
Maar nu vraag ik me af: zijn mijn vriend en ik te positief? Wij hebben er alle vertrouwen in dat we een leven kunnen opbouwen in OZ.Ik maak me absoluut geen druk over het vinden van een huis, werk,auto ed. Het zal energie en inzet kosten maar dat ervaar ik niet als te moeilijk...
Wat zijn jullie ervaringen?

Groetjes, Mien
Click to expand...
Gosh..... dit is precies waar wij tegenaan lopen als we erover praten met fam en vrienden, waarbij we nog niets eens iedereen hebben ingelicht (zie; collega's, negatievelingen etc...) aangezien we nog in de beginfase zitten van 'welk visum kiezen we'.
Ik denk dat het heel logisch is dat je vnl positief bent, soms misschien tegen het euforische aan. Heb zelf een beetje het idee dat anderen om me heen negatief doen omdat het in hun denkwijze gewoon niet past dat je deze stapt zet en al het vertrouwde aan de kant zet. Het past niet in hun denkpatroon en hun (aangeleerde?) verwachtingen en maatstaven van een 'gelukkig leven', waardoor ze enkel negatieve kanten zien...
Ik reageer dan vaak van; geef mij eens een echt goed onderbouwde reden om hier te blijven?
Familie? Ouders zijn overleden en rest heb ik altijd al weinig mee gehad
vrienden? inmiddels al zoveel vrienden gekomen en gegaan. zeker, je mist bepaalde klets en terug kunnen vallen op 'weet je nog vroeger...'
werk? ach, dat is ook niet meer zo zeker hier....

lastig hoor, zo weinig mensen tegen komen die gewoon positief en oprecht geinteresseerd reageren.....
 
Mijn ervaring was dat in elk geval collga's bijna nverdeeld enthousiast waren. Familie en vrienden hebben meer belangen: ze gaan jou missen maar willen ook graag dat het goed met je gaat. De risico's die je noemt zijn voor hun reeel, en ze hebben er geen controle op dus is het voor hun een beetje moeilijker om dat te accepteren dan voor jou.
Dikke huid en zelfvertrouwen, en als ze aan het idee gewend zijn en voelen dat je weet wat je doet, dan trekt het deels wel bij.
 
You must log in or register to reply here.
Back
Top