Zoontje Pip wil niet naar Australie!

Martens73

Martens73

Active Member
Ons zoontje van bijna 4 barstte vanmorgen in tranen uit toen ik zei dat de makelaar langs kwam om ons huis te koop te gaan zetten.
´Ik wil niet naar Australie!´ Och, echt heel verdrietig was hij.
Heeft iemand een goede tip om hem langzaam maar zeker te laten wennen aan wat er allemaal gaat gebeuren. Hij is wel klein maar heel slim en heel gevoelig. Ik wil niet dat dit een eng iets voor hem gaat worden. Moet ik hem er maar niet meer zoveel bij betrekken of juist wel?
Zelf ben ik op 7 jarige leeftijd met gezin naar NZ geemigreerd en weet dat ik me ook best verloren voelde tijdens de voorbereidingen en eerste tijd daar.

Smiles, Betty
 
Ik heb zelf geen kinderen, dus kan vanuit dat oogpunt niks zeggen.
Maar toch zou ik persoonlijk er open over zijn richting hem. Anders ziet hij het later misschien al 'ik ben zomaar meegenomen zonder dat ik het wist'. Ik denk dat voor welk kind dan ook een verandering dit soort gevoelens kan oproepen. Als jullie zouden gaan verhuizen binnen de stad, of naar een andere provincie had je misschien dezelfde reactie gehad.
 
Beste Betty,

Ik heb je stukje net verteld aan onze dochters van 2,5 en 5,5 jaar oud. Want ook wij hebben de keuze gemaakt om te emigreren en wonen inmiddels een aantal weken in Perth. Wij hebben onze kinderen overal bij betrokken, op die manier begrepen ze waar wij mee bezig waren en wat er allemaal gebeurde. Wij hebben vooral veel gehad aan de films die we hadden van 3 vakanties naar Australie, waardoor onze kinderen konden zien hoe zij het zelf hebben gehad. Ze konden zich er nl. niet al te veel meer van herinneren.

Waar onze kinderen nu enorm van genieten is de tijd die wij nu voor ze kunnen maken. Elke dag het zelfde ritueel: 's ochtend nuttige dingen (huizen kijken, werk regelen, dingen omzetten ed) 's middags tijd voor kind dingen: strand, speeltuin, national park, museum e.d.

Misschien vind je het leuk om Pip voor te lezen uit het dagboek dat onze oudste dochter bij houd van onze emigratie: www.landdownunder.nl, stukje Suzanne. Ik schrijf daar haar verhaal op voor de kindjes uit haar klas, maar ook in haar woorden.
Natuurlijk is verhuizen eng op die leeftijd, maar laat je kind zien waarom je dit doet en zorg vooral dat je zelf heel zeker bent van je beslissing, dat merken kinderen heel goed!

Succes,

Sacha
 
Wij hebben onze kinderen vanaf het begin overal bij betrokken, ook toen we nog bezig waren met het visum aanvragen. Onze dochter Robbin was toen 4 en vond alles prima. Onze zoon Joep was toen 6 en ook erg gevoelig en een denker. Er was een keer een moment dat hij ontzettend ging huilen om eigenlijk niets.
Na wat troosten en vragen bleek dat hij wel degelijk bezig was in zijn hoofdje met 'het emigreren naar Australië'. Was bang dat hij geen engels kon, eng op school zou zijn, geen vriendjes had enz. Op een 'kindelijke' manier uitgelegd hoe dat allemaal in zn werking gaat met een nieuwe taal leren, toen had hij er wel vrede mee. En als je nu ziet hoe hij na een jaar engels spreekt, verbazingwekkend. Hij heeft vandaag zijn rapport gehad en voor engelse taal had hij een B, is zeer goed. Apetrots zijn wij op onze kinderen hoe geweldig ze zich hebben aangepast, zij willen nooooooit meer terug!
Achteraf blij dat we ze echt overal bij betrokken hebben, want ze voelen toch dat er iets gaande is, ook al zeg je niets. We hebben 1x voor ons zoontje verzwegen dat mijn man en ik samen op vakantie gingen. Op de ochtend dat we vertrokken hebben we het verteld en toen zei hij; "Ik weet toch al dat jullie met het vliegtuig weggaan". Hij was toen 2 1/2 jaar en sindsdien hebben we dat soort dingen nooit meer verzwegen.
Dus ik zou zeggen blijf hem er gewoon bij betrekken, voor een kind is het net zo spannend dan dat het voor jezelf is. Eng zal het niet voor hem worden, maar vooral spannend!
Met dozen inpakken voor de container hebben we kinderdozen bij de Praxis gehaald en die hebben ze zelf ingepakt. Hier in Australië hebben we onze zoon direct voor de leeuwen gegooid en ging hij na 2 weken al naar school. 1e dag 2 uurtjes en zo iedere dag er een uurtje bij. Aan het eind van de week wilde hij uit zichzelf al de hele dag gaan. Na 2 maanden sprak hij al goed engels.
Vaak zie je meer zelf beren op de weg dan dat je kind ze ziet.

Veel succes met de verdere voorbereidingen.

Groetjes Sigrid
 
Hoi Sigrid,

Kijk, dat zijn nog eens positieve verhalen. Ook ik heb inmiddels voor mezelf de knoop doorgehakt dat ik wil verhuizen naar australie, alleen moet ik het mijn ouders nog vertellen, maar dat terzijde. Staan al meer draadjes van open.

Ik ben dus met een australische man getrouwd(hij heeft overigens ned. ouders die in '59 zijn geemigreerd). Ik ga dus op een partnervisum en heb inmiddels begrepen dat deze het makkelijkste is om aan te vragen, zeker vanwege het feit dat mijn man en ik al 12,5 jaar samen zijn waarvan 6,25 jaar getrouwd en ook 2 kinderen hebben van 5 en 2; een genuine relationship dus.

We hebben het Kevin(5) ook wel eens gevraagd of hij daar heen wil verhuizen; het ene moment zegt hij nee en het volgende ogenblik is het weer ja. Hij moet hier dus alles achter laten zoals opa, oma, vriendjes van school en hij gaat daar heen. Engels leren, andere opa en oma en nieuwe vriendjes. Gelukkig is hij hier heel vrij en stapt gelijk op andere kinderen af(daarin is hij al veel beter dan wij gelukkig) Wat dat betreft zie ik voor hem geen problemen met het australische leven.
Onze andere zoontje van 2 is daarentegen een stuk verlegener maar dat kan ook overgaan. Ik weet alleen wel dat ze beiden aan een half woord genoeg hebben en we hen dus ook gelijk bij alles moeten betrekken. Ze voelen alles dondersgoed aan. Zelfs zijn kleuterleidster zegt dat hij voelsprieten op heeft.

Dat van die kinderverhuisdozen is wel een goede tip mochten wij zover komen. Ik zal wel zorgen dat we voor die tijd veel speelgoed uitgezocht heb want anders gaat er weer te veel mee. Vormenstoven ed zijn gedateerd en hoeven dus niet meer mee. Ook zullen zij van mijn schoonfamilie in australie ook weer veel spullen krijgen.

Ik heb een hele tijd geleden bij de boekhandel een kinderwoordenboek gehaald om stapsgewijs engelse woordjes te leren mbv pictogrammen. bv; lichaamsdelen, seizoenen, ziekenhuis enz.  Gewoon om spelenderwijs engels bij te brengen.

Groetjes heidi
 
Hoi Betty,
Ik zou aanraden: Boekjes!!
Lees met Pip leuke prent boeken over verhuizen. Dat is een goede manier om met hem in gesprek te gaan over het onderwerp, en hem te laten zien dat verhuizen helemaal niet zo vervelend is  :up:
Klinkt misschien beetje stom, maar ik ben er van overtuigd dat dit positief effect zal hebben.
 
Er is ook een heel mooie musical dvd van Kikker, te leen bij de bieb - gaat over verhuizen.
Succes met alles, het komt allemaal goed.
Groet, Fae
 
Och, ik zit hier met tranen in mijn ogen jullie lieve reacties door te lezen! Super bedankt voor de goeie tips.
Voel me al een stuk zekerder en ja wat geweldig om boekjes enz... te gebruiken om het voor hem wat makkelijker te maken.
We spreken al jaren vaak Engels met Pip dus dat is voor hem in ieder geval niet zo'n probleem. Het is inderdaad vooral dat ie beseft iedereen te gaam missen, als we zo heeeeeeeeeeeeeel ver weg wonen, zoals hij dat zelf zegt. Maar ben ervan overtuigd dat als we daar eenmaal wonen dat er een wereld voor onze kindjes open gaat en dat ze dan echt niet meer terug willen!

Bedankt he, smiles, Betty
 
Dat denk ik ook Betty!
4 jaar is natuurlijk nog wel jong, en kleine kinderen passen zich snel aan! Misschien nog een leuk idee om te skypen met opa en oma of zo, om pip te laten zien dat dat ook mogelijk is, ook al zit je aan de andere kant van de wereld.
succes.
 
Hier staan wat boekjes, maar deze zijn vooral voor wat oudere kinderen: http://www.emigratieboek.nl/kinderen.asp

Verder:
Lola gaat verhuizen- Carl Norac
De bengels gaan verhuizen - Marion van Coolwijk

Hoe jong kinderen ook zijn, betrek ze er altijd bij op hun niveau. Ze hebben heel goed door dat er iets speelt en vooral de onzekerheid maakt ze angstig.

Heel veel succes met het emigreren voor jullie zelf en voor Pip! Een kadootje dat hij daar mag opgroeien!

Groetjes, Lenneke
 
Een ander leuk boek is 'Kaatje verhuist' van Liesbeth Slegers.
Weinig tekst, maar leuke plaatjes. Op die manier kun je ook je eigen tekst er bij verzinnen.
 
Hey Betty,

Ik snap je gedachtengang, had zelfs bedacht dat we maar niet moesten gaan omdat ze dan hun vriendjes gaan missen. Maar weet je....al vanaf het begin hebben ze het er niet over. Alles is zo nieuw en spannend dat ze Nederland zo vergeten zijn. Het klinkt hard maar het is gewoon zo. Ze beginnen aan een nieuw leven en vergeten het oude, heel snel! De vriendjes in Nederland missen de kinderen meer dan andersom, daar is er iemand weggegaan en hier herinnert de kinderen niets aan Nederland. Dus ze missen niets. Alles is nieuw en daar foccussen ze zich op. Onze dochter van 5 moest ik laatst helemaal uit gaan leggen hoe ons oude huis er ook weer uitzag, ze was het helemaal kwijt.
Alle angsten en onzekerheden zitten ook meer bij jezelf dan bij een kind, geloof me.

Groet Sigrid
 
Ik zat zojuist even met een huilende dochter van 5 op mijn schoot. Ze heeft gisteren heerlijk met een Nederlands kindje van haar eigen leeftijd kunnen spelen en miste ineens haar beste vriendin in Nederland. Maar even met de hand over mijn hart gestreken en haar niet in bed gestopt, maar even lekker laten bellen met haar vriendinnetje. De meiden hebben even lekker gekletst en Suzanne is daarna weer heerlijk gaan slapen. Morgen gaat ze een tekening maken voor Indi en die gaan we opsturen. Indi gaat voor haar ook een tekening maken en naar ons opsturen. dan kan ze die in haar nieuwe kamer ophangen.
 
[quote author=Fae link=topic=10162.msg141580#msg141580 date=1246074453]
Er is ook een heel mooie musical dvd van Kikker, te leen bij de bieb - gaat over verhuizen.

Dat is idd een hele mooie, mijn meiden kijken er ook vaak na.

Ook wij hebben vanaf het begin open kaart gespeeld.
Op school heeft de kleuterjuf er zelf een thema- week van gemaakt, met kleurplaten van kangaroes en de film die wij afgelopen januari gemaakt hebben op verzoek van de dames.
We hadden de dames een lijst laten maken van alles wat zij graag wilde zien en belangrijk vonden in Australie.
Gevolg: sta ik dus te filmen in de supermarkt bij de pindakaas!  :lol1:

Ook leuk: www.hi-5.com.au , superpopulair in OZ!

Marie
 
Ook wij zijn van het begin af aan heel open geweest naar de kinderen toe. In de hele voorbereiding is dit prima verlopen en ook de eerste maanden hieren ging het goed. Met name het feit dat wij in het begin bijna continue bij de kinderen waren beviel hun erg goed.
Op school gaat het daarom ook prima en de jongste(nu 6) heeft het prima naar haar zin. De oudste(nu 8) echter heeft nog niet zo de vriendinnetjes op school zoals ze gewend was(heeft gewoon tijd nodig) en is al een behoorlijke tijd soms erg verdrietig. Met name haar evenoude nichtje mist ze heel erg(waren in NL ook een groete tweeeenheid) en ze blijft er maar over piekeren en vragen wanneer we dan teruggaan naar NL. We hebben al die tijd zoveel mogelijk met haar gepraat en zijn heel open geweest, maar nu beginnen we te tweifelen of dat allemaal het geheel niet erger maakt. We willen het zeker ook niet doodzwijgen of baggataliseren, maar we weten even niet hoe we het aan moeten pakken. Het gaat soms door merg en been als je ziet hoe erg ze er mee zit. Heeft iemand nog tips?
 
Goh, lijkt me echt moeilijk als je kind zo verdrietig is.
Dat maak je met een knuffel en een ijsje niet goed.
Heb even geen tip, maar wil je wel veel sterkte wensen!  :smile:
 
Kan je ze niet samen laten skypen of zoiets? Onze oudste Suzanne van bijna 6 heeft ook ineens een enorme " ik mis Indi" aanval gehad. Ik heb de telefoon gepakt en haar met Indi een tijdje laten bellen en toen was het goed. We gaan binnenkort de webcam uit het stof trekken, krijgen weer normale internet verbinding en dan gaan ze op die manier contact houden.
 
Ja dat kan en dat gebeurt ook. Daar zit echter ook een negatieve kant aan. Iedere keer naar een skype sessie hebben wij het idee dat dat juist de hele heimwee aanwakkert. Het contact verbieden willen we echter zeker ook niet.
 
Ik weet zo snel niet hoe lang jullie hier zitten maar is het misschien een idee om voor een aantal weken op vakantie te gaan naar nederland? En dan niet bij familie of vrienden slapen maar lekker met het gezin op een camping ofzo, en dan kunnen ze weer even kijken hoe het ook alweer was. Misschien kan ze zelfs een afspraakje maken met haar vriendjes en vriendinnetjes en dan ze misschien zelf ervaren dat deze kindjes ook gewoon zijn doorgegaan met hun dingen. Zij zullen namelijk ook gewoon nieuwe vriendjes gemaakt hebben waar jullie kleine meid misschien gewoon nog niet helemaal aan toe is. Het gevaar is natuurlijk dat het nog erger wordt maar ik heb eens een verhaal gehoord van een soortgelijke situatie en dat kindje zei op een gegeven moment toch van:"ik woon toch liever in australie hoor papa en mama, wanneer gaan we weer naar huis?". Ik weet niet of jullie hiermee geholpen zijn maargoed niet geschoten is altijd mis zullen we maar zeggen. Sterkte. Al met al heb ik hier geen ervaring in, maar misschien is het het nadenken waard.

Ethel
 
Hoi Hoi
Wij zijn hier nu 7 weken (Adelaide) met onze nu 4-jarige Dochter Rensa. We hebben Rensa vanaf het begin betrokken bij de verhuzing naar Australie. We zijn hier heel open en eerlijk over geweest, hebben bewust afscheid genomen van de familie en vrienden in Nederland. Een aantal van onze vrienden, opa en oma hebben van Rensa een spaarpot gehad zodat ze kunnen sparen om naar australie te komen. Rensa vond dat geweldig. ook hebben we bij bol.com de Disney dvd's Engels leren (het zijn er in totaal 3) met allemaal een ander onderwerp zodat ze al een "beetje" engels begrijpt en spreekt. Bij de disney boekenclub (marktplaats) het boekje "Kangaroe Kees" gekocht voor 1,50 €. En hiermee Rensa een beetje wegwijs gemaakt met australie en de engelse taal. nu na 7 weken zit ze op zwemles (als goudvis) en gaat ze maandag voor het eerst naar pre-school  :cheer:.

We skypen met opa en oma en vrienden ook samen met Rensa. We hebben dit vanaf het begin duidelijk gemaakt dat ze alleen op de computer kon bellen, het beeld erbij maakt het vooor haar echt leuk

Kortom:  Rensa heeft totaal geen heimwee naar Nederland en wil hier altijd blijven :grin:
 
You must log in or register to reply here.
Back
Top