De ene wil terug, de andere niet .....

Heb dit topic al een tijdje gevolgd en ben tot de ontdekking gekomen dat het voor mij allemaal net wat anders ligt.

Ik ben in 2010 met een WHV gekomen en dat heb ik met een jaar verlengd door mijn farmwork te doen.
Ik ben een meid tegengekomen (niet australisch) en zijn samen gaan reizen en werken. We hebben veel in remote area's gewerkt waar je dus woon op het werk. Je spaart hier ontzettend veel geld!!

We hebben een tijdje in "the pilbara" in een roadhouse gewerkt en samen hadden we zo'n 45.000 dollar gespaard.
Toen we naar Perth gingen hadden we zoiets van, mssn moeten we proberen te blijven in Australie want het geld is hier gewoon vele malen beter als in NL en economisch gezien gaat het hier ook veel beter. Goed, ik had nog een paar maanden op mijn visum dus hals over kop een sponsor gevonden en kon ik mijn 187 aanvragen wat inmiddels alweer 5 maanden geleden is goedgekeurd..

Ik moet de komende 1,5 jaar nog blijven werken waar ik nu werk en op zicht vind ik het wel lekker om een tijdje op dezelfde plek te zitten, we zijn tenslotte 1,5 jaar van plek naar plek gegaan. We hebben ons eigen appartementje wat ons goed bevalt.

Maar toch, zodra ik mijn tijd heb volgemaakt hier ga ik zeker weer een tijd reizen door Europa, Azie, Canada en US. En ik weet eigenlijk niet eens of ik wel voor altijd in Australie wil blijven wonen.. Tuurlijk heb ik hier wat sociale contacten opgebouwd maar die had ik in NL ook en dacht veel vrienden te hebben, goed, uit het oog, uit het hart... Klinkt hard maar uiteindelijk is het wel zo...

Ik lees hier allemaal verhalen dat mensen vanuit NL een visum hebben gekregen voor Australie en dan met de hele familie naar Australie verhuizen. Ik kan me goed voorstellen dat dat met kinderen nogal een hele onderneming is en kan me ook goed voorstellen dat je als familie toch wel familie thuis gaat missen..

Ik heb veel verwondering gezinnen met kinderen die deze stap hebben gemaakt. Als het goed uitpakt is dat natuurlijk geweldig en als het niet goed uitpakt, tsja, je hebt heb tenminste geprobeerd!!!

Ik ben tot de ontdekking gekomen dat wij (mijn vriendin en ik) allebei geen personen zijn om lange tijd op dezelfde plek te wonen. We voelen ons beide nog backpackers maar dan met een permanent visum voor Australie..

En laten we eerlijk zijn, je kunt hier goed geld verdienen, meer als in NL, voor mij als kok dan!!

Succes voor iedereen die zit te worstelen met de gedachte om weer terug te gaan naar NL.. Er is overal wat wat!!!
 
Zoals de gezegde gaat: het gras is altijd groener aan de andere kant van het gaas.
 
Jerden said:
Haha, ja, dat was ook het eerste dat me opviel, hoe groen het gras was. En de kinderen hebben meteen hun schoenen uitgegooid en zijn er op blote voeten gaan inlopen. Dat is iets dat ze hier niet kunnen doen, want het gras is heel hard en stekelig en doet pijn aan je voeten.
Click to expand...
Er zijn tig grasvarianten, dus dat is niet te generaliseren. Ik heb eerder dit jaar zelf gras gelegd in mijn achtertuin en het is prachtig groen en heerlijk om op te lopen. Dus lekker dat gras er uit trekken en iets anders er in :up:
 
Je vroeg om een reactie van forumleden die wel gesettled zijn en daar ben ik dan :)

We wonen hier nu inmiddels 4,5 jaar en hebben net onze eerste vakantie terug naar Nederland achter de rug. Na 1 week had ik het al helemaal gezien en wilde gewoon terug naar huis. Het was heel leuk om even met een aantal mensen persoonlijk bij te kunnen kletsen, maar Australie is toch echt ons thuis geworden.

Misschien heeft het inderdaad te maken dat wij een deel van onze wortels met Nederland hebben doorgesneden. Het is voor ons een heel bewuste keuze geweest, na een aantal vakanties hier, om voor Australie als thuisland te kiezen. Wij hebben dus ook vanaf dag 1 allebei de schouders eronder gezet om het een succes te maken. We hebben allebei een goede baan, de kinderen zijn echte Ozzies geworden en we hebben allebei ons open moeten stellen voor het maken van nieuwe vriendschappen. Natuurlijk zullen wij altijd een accent houden en zullen we dus ook altijd de vraag krijgen waar we oorspronkelijk vandaan komen. Maar die vraag krijgt iedereen hier te horen. In het begin voelde dat als een duidelijk "ze kunnen horen dat ik hier niet geboren ben". Tegenwoordig beantwoord ik de vraag "Where are you from?" met "Butler, just South of Geraldton" en verbazingwekkend genoeg is dat vaak voldoende, want het is een typisch Australisch grapje. Mijn collega's en vrienden weten waar ik vandaan kom en dan komt mijn afkomst wel eens ter sprake, maar niet op een storende manier, gewoon nieuwsgierigheid/belangstelling. Alleen net na mijn vakantie in Nederland kreeg ik te horen dat mijn "silly accent" te horen was, maar verder geen problemen hier mee.

Wij hebben via Skype nog wel contact met onze directe familie en een aantal zeer goede vrienden uit Nederland, maar hebben de rest van alle contacten bewust een beetje af laten sterven. Wij hadden het idee dat je niet met 1 been in Nederland kan staan en met het andere in Australie. Je gaat voor 110% voor een nieuwe toekomst of niet. Dat klinkt heel hard, maar het idee van terug moeten naar Nederland omdat het ons niet gelukt was, was gewoon geen optie. Wij wilden dit te graag.

Natuurlijk hebben we tijdens de vakantie ervaren hoe handig het is om familie in de buurt te hebben, de kinderen zijn nog nooit te vaak uit logeren geweest, maar voor ons is de keuze duidelijk: AUSTRALIA!

Ik begrijp dat jullie de knoop inmiddels doorgehakt hebben en wens jullie alle succes en plezier toe terug in Belgie.
 
Ongelooflijk fantastisch dat je dit topic bent gestart Jerden. Voor ons, mensen die nog moeten beslissen om al dan niet te gaan, is het van onschatbare waarde. Nu, voor jou persoonlijk vind ik het wel heel erg dat je dit topic bent moeten beginnen, daarom dat ik het des te meer apprecieer dat je het deelt. En maakt het de beslissing makkelijker? Nee, verre van, maar het maakt de verwachtingen wel realistischer. Nu, die zijn sowieso al wel realistisch bij mij hoor. Ik kan me terugvinden in alle "negatives" die je over OZ zegt en ik weet nu al dat ik me daar waarschijnlijk heel hard aan ga storen maar wat ik voor mezelf nog niet weet is of die voor mij persoonlijk al dan niet de bovenhand gaan halen op de "positives", die er ontegensprekelijk ook zijn. Hetgeen waar ik voor mezelf wel voor vrees, is dat ik, als we ooit de stap zouden zetten, een eeuwige pingponger ga zijn. Als ik daar ben, zal ik terug verlangen naar België en andersom.

Ik herken mezelf zo in jouw verhaal, wel, in het deel van voor het vertrek dan toch :). Ook ik ben degene die deze droom (en drang) had en mijn man is er mee ingestapt. En het is ook dankzij hem dat we een - temporary - visum hebben voor 4 jaar, waarvan midden december 2013 het eerste jaar al verlopen is (dus de beslissing begint zich stilaan wel écht op te dringen bij ons).

Goh, ik denk dat emigratie ook helemaal anders is wanneer je om economische of politieke redenen emigreert, maar dat is bij ons en ik denk iedereen hier op dit forum, niet het geval. Wij gaan ons economisch niet verbeteren, eerder het tegendeel. Het missen van familie en vrienden is misschien draagbaarder als je je financieel en economisch verbetert en ziet dat je je gezin de noodzakelijke dingen (voedsel, een deftig onderdak, veiligheid etc) en meer kan bieden die je in het thuisland niet kon geven. En ja, ik moet toegeven, ik ben hier nu al gewoon aan een bepaalde luxe die ik toch niet zo gemakkelijk kan opgeven (ook niet voor een beter klimaat en een (eventueel, want daar ben ik al niet meer zo van overtuigd) minder gestresseerd leven). Ik droom ook van dat huisje met een zwembadje (het hoeft voor mij niet per sé aan het strand te liggen :)). Wel nu, ik denk dat ik dat zwembadje hier aan ons huisje in België financieel eerder zal kunnen realiseren dan in OZ als ik de prijzen van huizen daar zo zie (om dan nog maar van de kwaliteit te zwijgen)- alleen heb ik er hier bijna niets aan :-(. Mijn naaste familie zou ik ook heel erg missen, maar hoe erg dat weet ik niet. Vrienden daar heb ik minder problemen mee. Ik ben al een paar keer te zwaar teleurgesteld in de vriendschap om die nog heel hoog in te schatten.

En sorry Jack, maar ik vind jou toch nogal hard. Een huwelijk (of welke relatie ook) is een partnership en dat kan alleen maar stand houden met geven en nemen en compromissen sluiten. Ik vind het heel knap van jou dat je voor jezelf eruit bent gekomen dat jouw huwelijk uiteindelijk toch belangrijker is dan jouw droom. Was dat niet zo geweest, kan je daar ook niet over oordelen en dat zou ik ook nooit gedaan hebben, maar dit vind ik écht wel chapeau van jou hoor.

Veel groetjes,
Vanessa
 
Nou, je kijkt er in ieder geval heel realistisch tegenaan Vanessa! Wij hadden ook wel realistische verwachtingen denk ik, maar uiteindelijk moet je het gewoon proberen om echt te weten hoe het is. Ik ken hier ook een Engels koppel waarvan de man het niet zo zag zitten om naar hier te komen, en hij is nu helemaal omgedraaid en vastbesloten nooit meer terug naar Engeland te gaan. Australië is een prachtig land, en ik ben ontzettend blij dat we hier een tijd hebben kunnen wonen. Ook mijn man, ondanks dat hij wil teruggaan, is heel blij met de ervaring. Ik sla regelmatig in paniek als ik denk aan teruggaan, en zelfs mijn man zegt dat hij heel wat dingen van hier zal missen. Alleen de toekomst zal het uitwijzen of wij ook van die "pingpongers" worden. Alhoewel we dat realistisch gezien niet kunnen, met binnenkort twee pubers in huis....

Ik moet wel toegeven dat het financiële serieus begint door te wegen. Tot augustus werkte mijn man voor een grote firma in de IT, en verdiende zeer goed. We konden dus ook sparen. Maar dat contract is afgelopen, en hij werkt nu in een kleiner bedrijf waar hij maar iets meer dan de helft verdient van zijn vorige job. Ondanks dat hij nog steeds een goed loon heeft, kunnen we bijna niets meer sparen. We vragen ons regelmatig af hoe andere mensen dat doen. Je moet hier echt wel met 2 werken om goed rond te komen en ook nog eens iets extra te kunnen doen. Ik werk ondertussen ook 2 dagen per week, en probeer mijn eigen bedrijfje van de grond te krijgen, maar veel valt daar voorlopig niet te rapen. En ja, ik kan er niet aan doen maar dan blijf ik wel vergelijken met België. Waar onze kinderen alle sporten konden doen die ze wilden want het kostte niks vergeleken met Australië, waar we ons eigen huis hadden en een deel van de terugbetaling van de lening konden aftrekken van de belastingen (hier kan je niets aftrekken, tenzij het een investment property is), waar we gewoon naar de tandarts konden gaan zonder eerst te moeten vragen hoeveel het gaat kosten en of we ons dat wel kunnen veroorloven..... Voor mensen die naar hier komen in hun eentje of met 2, of met kleine kinderen, is dat mss anders, maar wij hadden in België al de ervaring hoeveel goedkoper het kan. Voor Nederlanders geldt dat waarschijnlijk minder, want omdat mijn man Nederlander is, zijn we wel een beetje op de hoogte van hoeveel alles kost in Nederland, en dat is ook al een pak meer dan in België. Maar voor Belgen is het een behoorlijke domper, dat geef ik eerlijk toe. Je verbetert er financieel inderdaad niet op, integendeel.

Ondanks dat ik regelmatig weemoedige buien heb en schrik dat we de verkeerde beslissing hebben genomen, ben ik er nu wel mee verzoend om terug te gaan. Ik ben ook wel erg verrast geweest door de reacties van mijn zussen toen ik hun liet weten dat we terug komen. Van 1 zus weet ik dat ze het er heel moeilijk mee had, maar ze heeft nooit geprobeerd me om te praten, omdat ze wist hoe graag ik dit wilde. Maar ik besef nu pas, door de reacties, hoe moeilijk ze het er allemaal mee hadden dat we zo ver weg woonden, en hoe blij en opgelucht ze zijn dat we uiteindelijk besloten hebben om toch terug naar België komen. Ik apprecieer het enorm dat ze ons niet onder druk gezet hebben, en ik kijk er naar uit om terug dichter bij hen te zijn. Ik heb vier zussen, en 1 zus is in mei vorig jaar gestorven, totaal onverwacht. Zoiets doet je nadenken. Zo'n telefoontje krijgen is iets dat je je in je ergste nachtmerries nog niet kan voorstellen, en dan 2 dagen later in je eentje 30 u onderweg zijn naar België voor de begrafenis is hard. Ontzettend hard. En het heeft me doen beseffen hoeveel mijn familie voor me betekent. Ook al zat ik er toen nog in de verste verte niet over na te denken om terug te gaan, nu ik de beslissing genomen heb besef ik dat me dat toch wel rust geeft. De wetenschap dat ik terug dichter bij mijn familie ben, en dat we samen moeilijke periodes kunnen doorstaan, ipv aan het andere eind van de wereld alles in je eentje te moeten verwerken (nu ja, niet helemaal in mijn eentje natuurlijk, maar mijn man en kinderen stonden ook zo machteloos, en konden niet eens mee naar de begrafenis omdat we onze tickets voor september al hadden en het ons niet konden veroorloven).

In ieder geval: als je het visum hebt, dan is het mijn mening dat je er gebruik van moet maken. Het is moeilijk genoeg om een visum te krijgen, en ik denk dat je er altijd spijt van zal krijgen als je het niet probeert. En je weet niet hoe het uitdraait. Het kan jullie allebei perfect bevallen. En indien niet: je kan altijd terug. De ervaring nemen ze je in ieder geval nooit meer af.

@Sascha: ik ben blij te lezen dat het jullie nog steeds zo goed bevalt in Australië. Ik had eigenlijk ook niets anders verwacht. Je hebt gelijk dat je niet met 1 been in Nederland kan staan en met het andere in Australië. Je moet echt kiezen als je het een succes wil maken. En voor de ene is dat al wat gemakkelijker dan voor de andere ...
 
Mooi topic en succes met de beslissing!
Ik moet toch aanraden om de "economishe" achtergrond niet te veel aan te halen hier. Scheer "heel" Australia niet over 1 kam. Er zijn hier plekken genoeg waar je goedkoop kunt wonen, voedsel en benzine prijzen verschillen enorm per gebied. Vergelijk een klein apenlandje niet met een werelddeel...
Onze situatie: in Belgium met z'n 2en MOETEN werken om een beetje leuk rond te komen, ZONDER eigen huis. Hier op 1 loon hetzelfde leven als in Belgie en met een extra loon het er leuk van kunnen nemen.

En Jack is niet hard, die zegt gewoon de waarheid. Er wordt soms een beetje teveel rond de pot gedraaid.
 
Jerden, ik vind het zo waardevol dat je dit post. Dat had ik al eerder gezegd, maar ik neem nog maar eens mijn petje voor je af. Dank je wel voor het delen.
Judith
 
@ Ernieman, mijn man werkt in de IT, dus wij zouden sowieso in of dichtbij een stad of toch serieus verstedelijkt gebied moeten wonen (tenzij je dagelijks heen en terug 3h wil commuten, wat zéker niet het geval is). Ik geloof écht niet dat wij dat een beetje comfortabel op één loon zouden kunnen doen.

@ Jerden, het verhaal van je overleden zus, waarvoor innige deelneming, stemt ook tot nadenken. Dat moet heel hard geweest zijn.
 
@ Jerden, het verhaal van je overleden zus, waarvoor innige deelneming, stemt ook tot nadenken. Dat moet heel hard geweest zijn.
Click to expand...

Bedankt Vanessa .... Dat was inderdaad een heel moeilijke periode en doet je weer op een andere manier nadenken over emigratie en de gevolgen van ver weg zijn van je familie ...

Hier op 1 loon hetzelfde leven als in Belgie en met een extra loon het er leuk van kunnen nemen.
Click to expand...

Wauw! Goed voor jullie! Dat is hier niet mogelijk. Wij zitten in dezelfde situatie als Vanessa: in de buurt van een grote stad moeten wonen owv werk. Ik weet niet of jullie kinderen hebben, maar dan wordt het meteen een heel stuk duurder. En het is niet alsof we gek doen op dat vlak. Een privéschool kunnen we ons niet veroorloven (willen we trouwens ook niet), maar zelfs op onze public school moeten we elk jaar schoolgeld betalen en de prijzen van de uniformen zijn ook niet bepaald goedkoop. Als je dan een zoon hebt die op minder dan een jaar tijd een kop groeit en 3 schoenmaten groter wordt dan wordt dit ook wel erg prijzig.....
 
tja luitjes het is allemaal niet makkelijk... een wijze man heeft ooit gezegd dat geluk niet in de materialen dingen kunt vinden. Dus als je hier heen wilt omdat het zogenaamd goodkoop is. Of omdat je dan gelukkiger kunt worden dan kan het nog eens rot worden. Je komt hier heen omdat je van de mensen, de cultuur, het weer, van Nederland, en van jezelf houd.
 
ha, en laat dat nu net zijn waarvoor we naar hier gekomen zijn: de mensen, de natuur, het klimaat en de ruimte. En toch blijkt het niet genoeg te zijn ...
 
Hey Jerden, ik heb net jullie blog gevonden, erg leuk geschreven! En het geeft een realistisch beeld van wat een emigratie allemaal met zich meebrengt. Ik moet zeggen, pffff, wat jullie allemaal hebben moeten doorstaan, vooral veeeeeel papierwerk heb ik gelezen. En het vinden van een huurhuis en school is ook een echte zoektocht geweest. Knap dat je dit allemaal bijhoudt op je blog, als buitenstaander heb je er totaal geen idee van wat zo'n emigratie allemaal met zich meebrengt.
Even off topic: Ik heb ook via jullie blog ontdekt dat je erg creatief bent. Knappe spullen verkoop je op je website! Ben helemaal verliefd op de laptop skins, wauw! Spijtig genoeg heb ik een oude Macbook en die skins zijn blijkbaar niet verkrijgbaar.
 
Hey Jerden, ik heb net jullie blog gevonden, erg leuk geschreven! En het geeft een realistisch beeld van wat een emigratie allemaal met zich meebrengt. Ik moet zeggen, pffff, wat jullie allemaal hebben moeten doorstaan, vooral veeeeeel papierwerk heb ik gelezen. En het vinden van een huurhuis en school is ook een echte zoektocht geweest. Knap dat je dit allemaal bijhoudt op je blog, als buitenstaander heb je er totaal geen idee van wat zo'n emigratie allemaal met zich meebrengt.
Even off topic: Ik heb ook via jullie blog ontdekt dat je erg creatief bent. Knappe spullen verkoop je op je website! Ben helemaal verliefd op de laptop skins, wauw! Spijtig genoeg heb ik een oude Macbook en die skins zijn blijkbaar niet verkrijgbaar.
Click to expand...

He, bedankt Brumby, da’s leuk om te horen. En dat blog: ja, ik ben blij dat ik dat bijgehouden heb, er zijn zoveel dingen die je vergeet of niet meer weet hoe je het ook alweer gedaan hebt. En nu dat we teruggaan heb ik zo’n beetje het idee om een boek te schrijven over al onze ervaringen (makkelijk tegenwoordig met al die selfpublishing sites, en ik heb altijd graag geschreven). Ik weet dat ik overal op zoek was naar zo’n boek toen wij nog volop in de voorbereidingen zaten. Dus dat wordt nog vervolgd….

Hoe gaat het met jullie Jerden?
Click to expand...

Tja, hoe gaat het met ons? Ik heb een paar heel moeilijke weken achter de rug. We hebben besloten dat we in oktober teruggaan naar België, en dat komt ineens erg dichtbij. Eerst wilden we in augustus teruggaan, maar het idee om van een winter hier (oké, een zachte, dat geef ik toe) naar een winter daar te gaan vond ik moeilijk verteerbaar. Maar in het voorjaar vertrekken kan ook niet aangezien dat voor de school van de kinderen niet uitkomt. Dus gaan we in oktober, dan kan mijn man zijn project op het werk hier nog afmaken, we kunnen nog een beetje van de lente genieten, en we halen de kinderen van school als de lentevakantie begint eind september, zodat ze dan toch nog een maand vakantie kunnen hebben eer ze er in België moeten invliegen. Ik heb ondertussen contact met enkele scholen in België en word meteen alweer geconfronteerd met dat afstandelijke “geachte mevrouw”, of “beste mevrouw”. Hier word je gewoon meteen, door om het even wie, met je voornaam aangesproken en dat vind ik zo leuk. Een heel klein onnozel iets, maar het doet me wel wat. En zo zijn er oneindig veel kleine onnozele dingetjes die maken dat ik bijna constant met een knoop in mijn maag zit. Bij heel veel dingen moet ik ondertussen denken: dat is de laatste keer. Plannen die in de galerij gemaakt worden (ik stel tentoon in een galerij en werk er ook 1 dag per maand) moet ik afwijzen omdat ik er dan niet meer ben, ik ben via een artiest in de galerij, die een ex-boedhistenmonnik is en nu nog groepen leidt, ook begonnen met naar boedhistenmeetings te gaan en dat ga ik ontzettend missen. En afscheid nemen van bepaalde mensen gaat heel moeilijk zijn. In België toen we vertrokken wisten we dat we iedereen nog gingen terugzien als we op vakantie gingen naar België, maar hier is dat niet zo. Als we nog eens terugkomen op vakantie hier zal dat toch niet meer zijn waar we gewoond hebben, aangezien er nog zoveel plaatsen zijn in Australië waar we niet geweest zijn. Dus dat wordt naar alle waarschijnlijkheid een afscheid voorgoed. Wat het toch meteen wel moeilijker maakt. Merel zit hier in een goeie turnclub met een fantastische coach, die allerlei grote plannen met haar heeft. Ik heb hem nog niet durven zeggen dat we niet blijven, maar jongens toch, dat gaat voor Merel zo moeilijk zijn om dat te moeten opgeven. Ze heeft al in zoveel turnclubs gezeten en dit is de eerste waar ze zich 200% goed voelt en waar de coach echt fantastisch is. Het gaat moeilijk zijn om dat te vervangen.

En zo zijn er zoveel dingen. We hebben hier niet de vrienden en familie die we in België hebben, maar we hebben toch meer wortel geschoten dan we dachten. Aan de andere kant weet ik dat hier blijven ook geen optie is, omdat we dan eigenlijk moeten aanvaarden dat de band met onze familie minder wordt, en daartoe ben ik ook niet bereid. Ik dacht van wel, maar ik weet nu van niet. Toen we het aan Jeroen zijn neef vertelden dat we terug zouden gaan, vertelde zijn vrouw (die Nederlandse is en hier al 17 jaar woont) dat zij en haar zus heel erg uit elkaar gegroeid zijn en elkaar eigenlijk niet meer echt kennen. En dat is inderdaad wat gebeurt als je zover van mekaar woont. Ook al wil je dat niet en ga je veel mailen en skypen, toch gebeurt het.

Het blijft enorm moeilijk. Het zou zoveel gemakkelijker geweest zijn als we nooit geëmigreerd waren. Maar ja, dan hadden we zoveel andere zaken ook gemist. En dat verlangen zou toch gebleven zijn. Soms ben ik jaloers op mensen die er tevreden mee zijn om hun hele leven onder de kerktoren te blijven zitten. Ik wou dat ik ook zo simpel in mekaar zat….
 
Het is toch ook een hele mooie ervaring geweest en wie weet wat de toekomst brengt.....sterkte en voor succes!
 
Bij ons is de band tussen mijn family juist beter geworden. We hebben nu meer contact dan toen we in NL woonden.
 
Bij ons is de band tussen mijn family juist beter geworden. We hebben nu meer contact dan toen we in NL woonden.
Click to expand...

Ja, bij sommige mensen is dat zo, gek is dat. En eigenlijk had ik dat ook verwacht toen we naar hier kwamen. Met sommige vrienden en familieleden toch. Maar dat blijkt helemaal niet zo te zijn. Die waar ik de sterkste band mee heb zijn een ramp op vlak van mailen. Als we samenzijn praten we honderduit, maar mailen lijkt niet te lukken. En skypen vind ik dan weer niet zo leuk. Is ook helemaal niet zo gemakkelijk met het tijdsverschil. Ik had eigenlijk gedacht dat skypen en mailen het gemakkelijker zouden maken, maar dat valt lelijk tegen. Heel frustrerend als je zit te skypen en je ziet dat iemand het moeilijk heeft en je kan niet eens even een knuffel geven. Ik ben d'er dus ook gewoon helemaal mee gestopt ....
 
You must log in or register to reply here.
Back
Top